Διαμαντῆς Κούτουλας

Τὸν 19ο αἰ διατυπώθηκε σὲ Προτεσταντικοὺς κύκλους κυρίως ,ἀπὸ τὸν J.Darby  μιὰ ΝΕΑ Εσχατολογία ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 2000 ΧΡΟΝΩΝ— ἀνεξαρτήτως Δογμάτων .  Ἡ "μοντέρνα"αὐτὴ Ἐσχατολογία  (ποὺ εἶναι τῆςς μόδας στὶς ΗΠΑ καὶ ὄχι μόνο..) ὀνομάζεται "ΠΡΟΧΙΛΙΑΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ"/Premillennial Dispensatiomal  Theology ("οἰκονομίες"ἀποκαλοῦνται  οἱ διάφορες περίοδοι τῆς Βιβλικῆς Ἱστορίας)  καὶ ὑποστηρίζει ΠΕΡΙΠΟΥ (γιατὶ ὑπάρχουν παραλλαγές..) τὰ ἑξῆς : 1)στὴν ΕΣΧΑΤΗ ΓΕΝΙΑ (ποὺ πολλοί θεωροῦν ὅτι ξεκίνησε τό..1948 μὲ τὴν ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ)  θὰ συμβεῖ Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ποὺ περιγράφει τὸ Κατα Ματθαῖον ("ΤΟΤΕ ΔΥΟ ΕΣΟΝΤΑΙ ΕΝ ΤΩ ΑΓΡΩ  Ο ΕΙΣ-ἕνας- ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ Ο ΕΙΣ-ἕνας- ΑΦΙΕΤΑΙ", 24,40-41). Δηλ θὰ ἀρχίσει η ΞΑΦΝΙΚΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ  ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ! (ὑπάρχει καὶ σχετικὴ γνωστὴ  χολυγουντιανὴ ταινία ἐπ αὐτοῦ...) 2)κατόπιν θὰ ἔρθηει  ἡ ...ΕΠΤΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ποὺ

Ἀμετάφραστη ἡ πολυσήμαντη ἑλληνικὴ λέξη "λόγος"  ΔΕΝ ταυτίζεται μὲ τὴν λατινικὴ verbum ,οὔτε μὲ τὴν ἀγγλικὴ word  οὔτε μὲ τὴν γερμανικὴ wort ἤ vernunft, διότι ΛΟΓΟΣ σημαίνει  ΟΜΙΛΙΑ,ΓΛΩΣΣΑ,ΣΚΕΨΗ,  ἀλλὰ καὶ ΑΙΤΙΑ,ΣΚΟΠΟΣ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ,ΝΟΜΟΣ,ΝΟΗΜΑ κλπ  Ἔννοια διαμορφωμένη ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ,  ἀπὸ τὸν ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ ὥς τοὺς ΣΤΩΙΚΟΥΣ καὶ τὸν Ἰουδαῖο ΦΙΛΩΝΑ·   ἀπὸ ἐκεῖ τὴν παρέλαβε καὶ ὁ ΑΓΝΩΣΤΟΣ  συγγραφέας τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ —ὁ ὁποῖος ,ἄς μὴν κρυβόμαστε, δὲν ἦταν ὁ ἀστοιχείωτος ψαρᾶς τῆς Γεννησαρέτ, ὁ υἱὸς Ζεβεδαίου,  ἀλλὰ ὁ ΑΛΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ , ὁ " γνωστὸς τῷ ἀρχιερεῖ" ,ὁ ἔχων γνώσεις  καὶ τῆς ΦΙΛΩΝΕΙΑΣ καὶ  τῆς ΣΤΩΙΚΗΣ φιλοσοφίας ,σὰν τὸν Παῦλο.. _____ ΥΓ στὴ φωτο ὁ πίνακας "LA GRANDE FAMILLE" τοῦ ΜΑΓΚΡΙΤ (1963)

Μεγάλη μορφὴ τῆς Παγκ.Ζωγραφικῆς ὁ ΓΚΡΕΚΟ , ὁ "Κρής" ὅπως ὑπέγραφε στοὺς πίνακες του,  ἀπὸ Καθολικὴ*  οἰκογένεια  —ὅπως δείχνει τὸ βαπτιστικὸ του ὄνομα ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ , δηλ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ—  ἐπηρέασε μὲ τὸν "ἐξπρεσιονισμὸ " του ,ὅσο λίγοι   τὴν Μοντέρνα Ζωγραφικὴ.   Ἡ σπουδαιὀτητα  καὶ τὸ πρωτοποριακὸ πνεῦμα τῆς τέχνης  τοῦ ΓΚΡΕΚΟ ἔγκεινται στὸ ἑξῆς·  Ἡ ἐφεύρεση τῆς ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ἄλλαξε τὴν "ρότα" τῆς Ζωγραφικῆς  διότι ἀπεδείχθη ὅτι  ὁ ἄνθρωπος δὲν βλἐπει ΟΡΘΑ τὰ   ἀντικείμενα ἐν κινήσει  λόγῳ τοῦ ΜΕΤΕΙΚΑΣΜΑΤΟΣ  —ὅ,τι διαρκεῖ κὰτω ἀπὸ 1/14 sec δὲν τὸν ἀντιλαμβάνεται ἡ ἀνθρώπινη ΟΡΑΣΗ , ἐξ οὗ καὶ ἡ ψευδαίσθηση  τοῦ Κινηματογράφου. — Μετὰ τὴν Φωτογραφία λοιπὸν, ἡ Ζωγραφικὴ ΔΕΝ μποροῦσε πιὰ νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἀκριβῆ ἀποτυπωση τῆς Πραγματικότητας, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν  ἀπόδοση ἐντυπώσεων ἤ συναισθημὰτων.  Αὐτὴ τὴν "νέα " δυνατότητα  τῆς Ζωγραφικῆς ἀποκάλυψε  κι ὁ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ,  αἰῶνες πρὶν τὴν ἀνακάλυψη τῆς Φωτογραφίας. Στὸν παρόντα πίνακα —βλ. φωτο—ἱστορεῖται (γιὰ τὸ

Γιὰ τό "Λιοντάρι" τῆς Ἠπείρου συμβαίνει κάτι τὸ παράδοξο · ἐνῶ ἔχουμε πληθώρα πρωτογενῶν πηγῶν  (πχ περιηγητές -οἱ περισσότεροι βεβαίως "πράκτορες" τῶν κυβερνήσεων τους)  γνωρίζουμε λίγη ἀπὸ τὴν ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ γιὰ τὶς ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ἐπιδιώξεις τοῦ Ἀλῆ,  ἐνῶ τὸ πρόσωπο του ,τὸ ἔχει περιβάλει μιὰ  μυθοπλασία μέ ..ὀριενταλικά -κι ὄχι μόνο- στερεότυπα . Ἐκ προοιμίου νὰ πῶ ὅτι ὁ Ἀλῆς ξεκίνησε ὡς ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ ,τὸν ὁποῖον τελικὰ ἡ Πύλη διόρισε "δερβέναγα" -φύλακα τῶν διαβάσεων- καὶ ἐν τέλει διοικητή Τρικάλων πρῶτα καὶ  Ἰωαννίνων κατόπιν ( 1787 ). Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ * μὲ τὴν βιογραφία του ἐδῶ -εἶναι εὔκολα προσιτὴ σὲ ὅλους‒ θὰ ἀναφέρω μόνο τὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τοῦ Πολιτικοῦ του  ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ σχεδιασμοῦ ποὺ τὸν ὁδήγησε  καὶ στὸ οἰκτρό του τέλος.. 1) ὁ Ναπολέων νικῶντας στὴν Ἰταλία παίρνει τὰ Ἑπτάνησα (ΣΥΝΘΗΚΗ ΚΑΜΠΟΦΟΡΜΙΟ-1797)  καὶ φτάνει στὴν πόρτα τοῦ Ἀλῆ,  ὁ ὁποῖος θεωρεῖ  τὶς ναπολεόντειες νίκες στὴν Ἰταλία ( ποὺ ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΚΡΑΙΩΝΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ) ὡς εὐκαιρί

Ἀπὸ τὶς συγκλονιστικώτερες ἀφηγήσεις τοῦ Θουκυδίδη ,ἠ περιγραφὴ τοῦ Λοιμοῦ τοῦ 430 πΧ, κατὰ τὸ δεύτερο ἔτος τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου, ποὺ ἦρθε ἐξ Ἀφρικῆς {πρωτοεμφανίστηκε στὸ Λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ} καὶ ἐν τέλει ἐξολόθρευσε τὸ 1/3 τῶν Ἀθηναίων - μεταξύ αὐτῶν καὶ τὸν ΠΕΡΙΚΛΗ, τὸ 429 πΧ-  οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς Πολιορκίας τῶν Σπαρτιατῶν εἶχαν κλειστεῖ στὰ ΜΑΚΡΑ ΤΕΙΧΗ. Περιγράφει ὁ Θουκυδίδης τὰ συμπτώματα  λεπτομερῶς ,ἀφοῦ κι ὁ ἴδιος εἶχε προσβληθεῖ ἀλλὰ σώθηκε : " ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΥΓΙΕΙΣ ΟΝΤΑΣ ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΘΕΡΜΑΙ ΙΣΧΥΡΑΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΕΡΥΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΦΛΟΓΩΣΙΣ ΕΛΑΜΒΑΝΕ...ΕΠΕΙΤΑ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΠΤΑΡΜΟΣ ΚΑΙ ΒΡΑΓΧΟΣ ΕΠΕΓΙΓΝΕΤΟ ΚΑΙ ΕΝ ΟΥ ΠΟΛΛΩ ΧΡΟΝΩ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΝ ΕΣ ΤΑ ΣΤΗΘΗ Ο ΠΟΝΟΣ ΜΕΤΑ ΒΗΧΟΣ ΙΣΧΥΡΟΥ'..ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ..ΦΛΥΚΤΑΙΝΑΙΣ ΜΙΚΡΑΙΣ ΚΑΙ ΕΛΚΕΣΙΝ ΕΞΗΝΘΗΚΟΣ..ΚΑΙ ..ΔΙΑΡΡΟΙΑΣ ΑΜΑ ΑΚΡΑΤΟΥ ΕΠΙΠΙΠΤΟΥΣΗΣ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΥΣΤΕΡΟΝ ΔΙ ΑΥΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑι ΔΙΕΦΘΕΙΡΟΝΤΟ.."(Θουκ.2,49) [ Μετάφραση :   Ξαφνικά ,ἐνῶ ἦταν ὑγιεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀνέβαζαν πυρετὸ στὸ κεφάλι,κοκκινίλα & φλόγωση στὰ μάτια, κατόπιν ἀκολου

Τὰ παρακάτω ποὺ γράφω  ἀναφέρονται σὲ μᾶς  τοὺς Καθολικούς,  ὅμως ἴσως ἔχουν κι ἐνδιαφέρον  καὶ γιὰ  τοὺς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς, ἀφοῦ καὶ τὰ δύο Δόγματα ἀποδέχονται  τὴν "ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ" [ transubstantiatio ] Ἐκ προοιμίου  νὰ πῶ ὅτι ,ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΣ, ὅσοι ὑποστηρίζουν τὴν ΑΦΕΛΗ ἄποψη ὅτι δὲν μεταδίδονται..ἀσθένειες & δὲν πιάνουν..μικρόβια  στὴν Θεία Κοινωνία [ δηλαδή :  ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ ΕΒΑΖΕ ..ΑΡΣΕΝΙΚΟ  ΣΤΗΝ Θ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕ ; ]  ἁπλῶς ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΖΟΥΝ , χωρίζοντας ἀθεολογήτως τὴν ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ Φύση  τοῦ Εὐχαριστιακοῦ Χριστοῦ  ἀπὸ τὴν ΘΕΙΑ,  ἀκυρώνοντας τὸ ἴδιο τὸ ΠΑΘΟΣ*  τοῦ Χριστοῦ ἁρνούμενοι τὴν ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ φύση Του  - ἡ ὁποία ἐνυπάρχει στὴν Θ.Κοινωνία. Ἐξηγῶ:  1)  Κατὰ τὴν Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ τῆς ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ -451 ΜΧ- συνομολογήθηκε  ὅτι  ὁ Χριστὸς εἶναι  ΕΝΑ(θεανδρικό) ΠΡΟΣΩΠΟ , ΜΙΑ (θεανθρώπινη)ΥΠΟΣΤΑΣΗ ,  σὲ ΔΥΟ ΦΥΣΕΙΣ, ἀνθρώπινη & θεϊκή, ἑνωμένες ΑΣΥΓΧΥΤΩΣ, ΑΤΡΕΠΤΩΣ, ΑΔΙΑΙΡΕΤΩΣ, ΑΧΩΡΙΣΤΩΣ,  χωρὶς ἡ Ἕνωση αὐτὴ νὰ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΣΕΩΝ , ἀ

Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ἀνάγεται στὸ λεγόμενο ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ καὶ ἔνδειξη γι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἡ ΟΝΟΜΑΣΙΑ καὶ ἡ ΣΕΙΡΑ ("τάξις") τῶν γραμμάτων: ΑΛΕΦ—ΑΛΦΑ, ΜΠΕΘ—ΒΗΤΑ, ΓΚΙΜΕΛ—ΓΑΜΜΑ, ΝΤΑΛΕΘ—ΔΕΛΤΑ κλπ [ Οἱ ὀνομασίες τῶν γραμμάτων, ἐνῶ δὲν σημαίνουν τίποτα στὰ ἑλληνικὰ ,ὡστόσο ἔχουν νόημα στὴν ἀρχαία φοινικική καὶ σημαίνουν αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ δηλώνει τὸ ΣΧΗΜΑ τους  πχ. ἄλεφ=βόδι, μπέθ=σπίτι κλπ].  Ὅμως στὸ φοινικικὸ ἀλφάβητο  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΩΝΗΕΝΤΑ ·  ἔτσι τὸ κάθε σύμβολο δὲν δηλώνει φθόγγο ἀλλὰ ΣΥΛΛΑΒΗ  —γι αὐτὸ και τὸ φοινικικὸ ἀλφάβητο ὀνομάζεται ΚΑΤΑΧΡΗΣΤ̣ΙΚΩΣ ἀλφάβητο , ἐνῶ στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ ΣΥΛΛΑΒΑΡΙΟ. Τὰ φωνήεντα τὰ  πρόσθεσαν οἱ Ἕλληνες   [ ἐξ οὗ καὶ ἡ ἑλληνικὴ ὀνομασία τους : Ε—ΨΙΛΟΝ, Ο—ΜΙΚΡΟΝ, Ω—ΜΕΓΑ ] ἄν καὶ τελευταίως ἔχει ὑποστηριχθεῖ ἡ ἄποψη ὅτι στὴν γραφὴ τῆς ΟΥΓΚΑΡΙΤ (Λίβανος) εἶχαν πρωτοχρησιμοποιηθεῖ σύμβολα τῆς Φοινικικῆς ὡς φωνήντα  (πχ ΓΙΟΝΤ κλπ)  κι ἀπὸ κεῖ ἐμπνεύστηκαν οἱ Ἕλληνες τὰ δικὰ τους φωνήεντα.. Τέλος πάντων, στὴν άρχὴ τῆς ἐποχῆς  τοῦ

Γνωστὸς παγκοσμίως  ὁ Ἰησουίτης θεολόγος  KARL RAHNER  ὡς "δάσκαλος" τοῦ Πάπα Βενέδικτου καὶ ὡς μαθητὴς τοῦ Heidegger ,  ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους  θεολόγους τοῦ 20ου αἰ., ἄγνωστος ὅμως στὸ εὐρὺ κοινὸ ἐν Ἑλλάδι,* — ἄν καὶ ὁ  καθηγητὴς ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ στὴν Θεολογικὴ Ἀθηνῶν βάσιζε τὸ μάθημα του σὲ αὐτόν. Πρωτοποριακὲς ,ἄν καὶ κατὰ βάση Παύλειες, οἱ ἐκκλησιολογικὲς θέσεις του  περὶ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ἀποτέλεσαν σπόρο καὶ καρπὸ  τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Β'Βατικανῆς Συνόδου .  Ἐξηγῶ συνοπτικά· Λέει ὁ Rahner ὅτι πέραν τῶν —ὀλίγων—Χριστιανῶν ποὺ ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ καὶ ΖΟΥΝ χριστιανικά ,  ὑπάρχει μιὰ ΠΛΗΘΩΡΑ ἐντίμων , καλῆς θελήσεως ἀνθρώπων ποὺ ΖΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΤΑΤΑ  ἄν καὶ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ (ἄθεοι,ἄθρησκοι, ἀλλόθρησκοι, ἀγνωστικιστὲς κλπ).  Αὐτοὶ  ἀποτελοῦν , κατὰ τὸν Rahner, τοὺς ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΚΛΗΘΗΣΟΜΕΝΟΥΣ στὴν ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ (τοῦ "Κατὰ Ματθαῖον")  καὶ αὐτοὺς  τοὺς ὀνόμασε : ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ . Ἀντίθετα , τοὺς ΚΑΤ' ΟΝΟΜΑ Χριστιανοὺς ποὺ ὁμολογοῦν μ

 Ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες ,στὰ πλαίσια τοῦ New Age ,ἔχει ἀναπτυχθεῖ στὴ Δύση ἕνα κίνημα Νεοπαγανισμοῦ, δηλ.ἐπιστροφὴ στὶς προχριστιανικὲς θρησκεῖες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου . Κατὰ ἀνάλογο τρόπο, ἔφθασε και στὴν Ἑλλάδα τὸ Κίνημα αὐτό, τὸ ὁποῖο ἔλαβε διαστάσεις τὴν δεκαετία τοῦ '90 ὅταν τὸ ἐνστερνίστηκαν κάποιοι διανοούμενοι τῆς Ἀριστερᾶς ,ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν Πτώση τοῦ Κομμουνισμοῦ τὸ 1989‒90.  Ὁ νεοπαγανισμὸς στὴν ἑλληνικὴ ἐκδοχὴ του ὑποστηρίζει ὅτι ἀναβιώνει τὸ Δωδεκάθεο, τὴν "ἐθνική" , ὅπως λέει, θρησκεία τῶν Ἑλλήνων. Εἶχα γράψει τὸ 1993 ἕνα ΚΡΙΤΙΚΟ ἄρθρο  γιὰ αὐτὴν τὴν ..ἀναβίωση στὸ περιοδικό "ΔΑΥΛΟΣ" (ΦΕΒ.-1993/ τεῦχ.134)  καὶ συνοψίζω ἐδῶ τὶς  ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ  θέσεις αὐτῆς τῆς ἀνιστόρητης φάρσας τῶν ΝΕΟ—ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΩΝ. 1. Εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους τοὺς φιλολόγους, ἱστορικούς, ἀρχαιολόγους κλπ ὅτι  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ , ΕΝΙΑΙΑ  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.  Ἄλλη ἡ θρησκεία τῶν ΜΙΝΩΙΤΩΝ—ΜΥΚΗΝΑΙΩΝ, ἄλλο τὸ ὁμηρικὸ Δωδεκάθεο (μὲ τὶς καύσεις τῶν νεκρῶν ‒βλ.ΙΛΙΑΔΑ) , ἄλλη ἡ

Ὑποστηρικτὴς τῆς Παρμενὶδειας θέσης ὅτι τὸ Πᾶν εἶναι ΕΝΙΑΙΟ κι ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ  (κάτι ἀνάλογο ὑποστηρίζει καὶ ἡ σύγχρονη θεωρία τῆς Σχετικότητας τοῦ Einstein) o Ζήνων ἔμεινε στὴν ἱστορία τοῦ Πνεύματος γιὰ τὰ περίφημα Παράδοξα του  κατὰ τὰ ὁποῖα δείχνεται ὅτι  ἄν ἡ Πραγματικότητα εἶναι ἐπ' ἄπειρον διαιρετὴ  τότε καταλήγουμε σὲ ΑΤΟΠΑ, Στὸ γνωστὸ Παράδοξο τῆς ΔΙΧΟΤΟΜΙΑΣ, γιὰ παράδειγμα,  παρουσιάζεται ἀδύνατη ἡ Κίνηση. Ἰδοὺ γιατί·   γιὰ νὰ κινηθεῖ κάποιος ἀπὸ τὸ σημεῖο Α  στὸ σημεῖο Β ,πρέπει πρῶτα νὰ διανύσει τὴ μισὴ ἀπόσταση 1/2 ,  κατόπιν τὸ 1/4  τῆς ἀποστάσεως, ἐν συνεχείᾳ τὸ 1/8   κοκ 1/ν,  χωρὶς ,τελικά, ποτὲ νὰ μπορεῖ να ξεκινήσει ... Μὲ τὰ Παράδοξα του ὁ Ζήνων  (ὅπως τὰ ἀναπτύσσει κι ὁ Πλάτων στὸν "Παρμενιδη",ἀλλὰ κυρίως ἐπὶ Βυζαντίου ὁ νεοπλατωνικὸς ΣΙΜΠΛΙΚΙΟΣ στὰ Σχόλια τῶν Φυσ.τοῦ Ἀριστοτ.)  περιγράφει τὶς ἑξῆς θέσεις · Ἄν ἡ Πραγματικότητα δὲν εἶναι ἑνιαία,  ἀλλὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ πολλὰ μέρη , τότε : 1) ἤ τὰ μέρη θἆναι ΑΔΙΑΙΡΕΤΑ , ἄρα ΧΩΡΙΣ ΜΕΓΕΘΟΣ ,συνεπῶς ἀνύπαρκτα  (ἀφ

                 Τὸ ἀριστούργημα κατὰ πολλοὺς τοῦ ΠΛΑΤΩΝΑ εἶναι ἡ "ΠΟΛΙΤΕΙΑ" (στὴ νεοελληνικὴ ἔχουμε τὶς καλὲς μεταφράσεις τῶν ΓΡΥΠΑΡΗ καὶ ΣΚΟΥΤΕΡΟΠΟΥΛΟΥ) ποὺ ὅμως εἶναι καὶ τὸ πλέον παρεξηγήσιμο  ἔργο,ἄν τὸ προσλάβει κανεὶς ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, λησμονῶντας ὅτι στὴν πραγματικότητα  ἀποτελεῖ μιὰ μεγάλη "ΣΟΦΙΣΤΕΙΑ"  ,δεδομένου ὅτι στοὺς Διαλόγους του ὁ Πλάτων εἶναι κατ'ἐξοχὴν —καὶ μάλιστα ἐν πλήρει συνειδήσει —λογοτέχνης ΑΚΡΩΣ ΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΙΚΟΣ (Βλ.ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ, ΓΟΡΓΙΑΣ, ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ , ΣΟΦΙΣΤΗΣ κλπ) Στὴν "ΠΟΛΙΤΕΙΑ" δεσπόζει τὸ ἐρώτημα τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Πλάτωνα ,τοῦ ΓΛΑΥΚΩΝΑ ,πρὸς  στὸν Σωκράτη γιὰ τὸ ποιὸ εἶναι τὸ ἰδανικὸ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ —αὐτὸ σημαίνει ἡ λέξη "Πολιτεία" στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς—   καὶ ὁ Σωκράτης ἀπαντᾶ μὲ ὅρους ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ καὶ ΕΥΓΟΝΙΚΗΣ. Γράφει λοιπὸν στὸ 5ο βιβλίο τῆς ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ὁ Πλάτων—πέραν τοῦ πασίγνωστου  περί ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ τῶν Φυλάκων  (=" ΤΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΑΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΑΣ", Πολ.5,457 D

Τὸ μεγάλο ἔργο τοῦ Βιττγκενστάιν εἶναι βεβαίως τὸ TRACTATUS LOGICO-PHILOSOPHICUS (=Πραγματεία λογικοφιλοσοφική) γραμμένη -καὶ ἐπηρεασμένη- μέσα στὰ χαρακώματα τοῦ Α' Παγκ.Πολέμου ὅπου ο Βιττγκενστάιν πολέμησε ἐθελοντὴς στὸν Αὐστροουγρικὸ Στρατό.  Η κύρια ἰδέα τοῦ ἔργου -τὴν ὀποίαν ὁ Βιττγκενστάιν ἐμπνεύστηκε ὅταν εἶδε τὰ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ στρατιωτῶν καὶ κανονιῶν ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ στὸ Ἐπιτελεῖο- ἡ κύρια φιλοσοφική ἰδέα λοιπόν τοῦ tractatus εἶναι ὅτι ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Συνεπῶς κάθε ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ὅπως πχ ἡ Γλῶσσα,  ἡ Λογική , τὰ Μαθηματικά κλπ ΩΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ καὶ  μόνον κι ὄχι ὡς πραγματικὰ ὄντα  ΕΙΝΑΙ  ΤΑΥΤΟΛΟΓΙΕΣ ΚΕΝΕΣ  ΝΟΗΜΑΤΟΣ. Ιδιαίτερη σημασία ἔχει ἡ Παράγραφος 6.41 τοῦ Tractatus (ὅλο τὸ βιβλιο ἔχει 7 κεφάλαια -ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ  ἀναλυόμενες σὲ ἀριθμημένες παραγράφους). Γράφει λοιπὸν στὴν Παράγραφο 6.41 ὁ Βιττγκενστάιν (τὴν ἰδέα αὐτὴ τὴν ἐμπνεύστηκε κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς καταδρομικῆς ἐπιχείρησης στὸ ἀνατολικὸ μέτωπο ἀνάμεσα σὲ ἐκρήξεις βομβῶν) ὅτι : " ΤΟ ΝΟΗΜΑ Τ

 Ἐτυμολογικῶς ἡ λέξη"ΚΟΘΟΡΝΟΣ' ἴσως εἶναι ΛΥΔΙΚΗΣ προελεύσεως —δὲν μπορεῖ νὰ ἀναχθεῖ σὲ ἑλληνικὲς ρίζες—ὡστόσο ὑπάρχει μαρτυρία γιὰ τὴν ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ της  ἔννοια , ἀπὸ τὸν ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ. Στὸ 2ο βιβλίο τῶν "ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ" ὅταν ἐξιστορεῖ τὴν Δ̣ΙΚΗ ΤΟΥ ΘΗΡΑΜΕΝΗ —τοῦ δευτέρου στὴν ἡγεσία τῶν Τριάκοντα Τυράννων—στὴν ὀλιγαρχικὴ  Βουλὴ , γράφει ὅτι  ὁ ἀρχηγὸς τῶν Τριάκοντα ,ὁ διαβόητος ΚΡΙΤΙΑΣ κατήγγειλε τὸν Θηραμένη* στοὺς ὀλιγαρχικοὺς βουλευτὲς ,ὀχι μόνον ὡς ἐχθρὸ τῆς Ὀλιγαρχίας , ἀλλὰ καὶ ὡς ἀναξιόπιστο ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟ ποὺ ἀλλάζει πολιτικὲς παρατάξεις σὰν τὰ ..πουκάμισα  ( ὁ Θηραμένης ἤθελε ἕναν μετριοπαθῆ τύπο ὀλιγαρχίας ὅπου θὰ  εἶχαν  πολιτικὰ δικαιώματα ὅσοι μποροῦσαν νὰ ἐξοπλίζονται μόνοι τους,  ἐνῶ ὁ Κριτίας ἐφάρμοζε  στυγνὴ  Τυραννία ,φονεύων κατὰ τὸ δοκοῦν)  καὶ ἐξήγησε ὅτι γι αὐτὸ τὸν ἀποκαλοῦν "ΚΟΘΟΡΝΟΝ".  Ὁ κόθορνος ἦταν ὑπόδημα τῶν κυνηγῶν καὶ τῶν ἱππέων, φθάνον μέχρι τῶν γονάτων,  ἤ εἰδικὸ  ὑπόδημα μὲ ψηλὴ σόλα ποὺ προσέδιδε ὕψος στοὺς ἠθοποιοὺς τῆς Τραγῳδίας.  Ὅμ

 Πρόκειται γιὰ τὴν πιὸ "αἰνιγματική" κωμῳδία τοῦ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ,ὁ ἴδιος τὴν θεωροῦσε ὡς τὴν καλύτερη του (" ΤΑΥΤΗΝ ΣΟΦΩΤΑΤ’ ΕΧΕΙΝ ΤΩΝ ΕΜΩΝ ΚΩΜΩΔΙΩΝ"‒στ.520 κἑξ.) κ αὶ ἀγανάκτησε ὅταν τὸ 423 πΧ στὰ Μ.Διονύσια πῆρε τὸ 3ο βραβεῖο (1ος ἦρθε ὁ ΚΡΑΤΙΝΟΣ μὲ τὴν "ΠΥΤΙΝΗ", 2ος ὁ ΑΜΕΙΝΙΑΣ μὲ τὸν "ΚΟΝΝΟ") κάτι ποὺ ,κατὰ τὴ γνώμη του, τὸν ἀδικοῦσε ("ΗΤΤΗΘΕΙΣ ΟΥΚ ΑΞΙΟΣ ΩΝ"στ.525)  Τὸ κείμενο ποὺ ἔχουμε εἶναι ἡ δεύτερη ἐπανέκδοση τοῦ 419/8πΧ ,  ὄχι ὅμως ἡ ὁλοκληρωμένη  (περιέχει ἀναχρονισμούς, πχ θεωρεῖται ζῶν ὁ Κλέων ποὺ πέθανε τὸ 422 πΧ στὴ μάχη τῆς Ἀμφίπολης, ἐνῶ ἀναφέρεται  στὸ κείμενο τοῦ Ἀριστοφάνη  ἡ κωμῳδία "Μαρικᾶς" τοῦ Εὔπολη  ποὺ ὅμως ανέβηκε τὸ 421 πΧ) · ὑπάρχει πάντως  πληροφορία ὅτι ἀνέβηκε ξανὰ ἐπὶ ἄρχοντος ΑΜΕΙΝΙΟΥ  ἀλλὰ πάλι ἀπέτυχε  γιατὶ τὴν.. σαμπόταρε ἡ "κλίκα" τοῦ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ποὺ ἦταν φίλος τοῦ ΣΩΚΡΑΤΗ.    Εἶναι γνωστὸ ὅτι στὶς ΝΕΦΕΛΕΣ διακωμῳδεῖται ὁ Σωκράτης , ὁ ὁποῖος παρουσιάζεται ὡς φυσικὸς φιλόσοφος σὰν τὸν

                              (Discovery Channel) Μαθητὴς ἐν Μυστρᾷ τοῦ ΠΛΗΘΩΝΟΣ, ὁ κατὰ κόσμον ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ καὶ  μετέπειτα ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΙΚΑΙΑΣ, διεπίστωσε ὅτι τὸ ἐναπομεῖναν Βυζάντιο εἶχε δύο ἐπιλογές·  εἴτε νὰ γίνει ἐπαρχία τῆς Αναγεννησιακῆς Ἰταλίας ,εἴτε ἐπαρχία τῶν Ὀθωμανῶν —ἐξ οὗ καὶ ὁ ἀγῶνας του ,μαζὶ μὲ ΟΛΟΥΣ  τοὺς ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥΣ γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν.  Ὑπῆρξε ἡ ψυχὴ τῆς Συνόδου Φλωρεντίας τὸ 1439·  προσωπικὸς σύμβουλος τοῦ αὐτοκράτορα ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ , φίλος καὶ συνομιλητὴς τοῦ CUSANUS ἔθεσε  στὴ Σύνοδο ἐκείνη τὰ θεμέλια τῆς ΦΙΛΟΛΟΓ̣ΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΤΩΝ ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ , οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῆς ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, μὲ ἀφορμὴ τὸ περιλάλητο filioque [ = καὶ ἐκ τοῦ υἱοῦ ].  Ἰδοὺ πῶς·  παρουσίασε  ὁ Βησσαρίων χειρόγραφο τοῦ Μ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ἀπὸ τὸ ἔργο του "ΚΑΤΑ ΕΥΝΟΜΙΟΥ‒Γ' "  ὅπου ἔγραφε ὁ Καππαδόκης Ἱεράρχης  ὅτι  τὸ Πνεῦμα παρὰ τοῦ Υἱοῦ  " τὸ εἶναι ἔχον  καὶ παρ' σὐτοῦ λαμβάνον  καὶ ἀναγγέλλειν ἡμῖν"  (*) εὐνοῶντας ἔτσι τὸν ὅρο τοῦ filioque ,  δεδο

 Ὑπάρχει μιὰ "σταθερά" ἑρμηνείας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἐπιτυμβίων:   ὁ νεκρὸς κοιτᾶ πάντα ΑΛΛΟΥ ,  στὸ ΑΠΕΙΡΟ , στοὺς θεατές —ποτὲ σὲ ἐκείνους ποὺ   ΤΟΝ ΚΟΙΤΟΥΝ. Οἱ ζῶντες τὸν βλέπουν ,κοιτοῦν πρὸς αὐτὸν, ὁ νεκρὸς  ὄχι, κοιτᾶ ΑΛΛΟΥ.  Κι ἔτσι ἀναγνωρίζουμε  ποιὸ ἀπὸ τὰ ἀνάγλυφα ἤ ἀγἀλματα  τοῦ ἐπιτυμβίου  ἀναπαριστᾶ τὸ νεκρό.  Στὸ παρακάτω ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΥ ΤΟΥ ΕΥΦΡΑΝΟΡΟΣ ,   τοῦ 310 πΧ, ποὺ βρέθηκε στὸν Ἰλισσό  [ ὅταν ἤμουν φοιτητὴς ,τό 1982, τὸ ἀπέδιδαν στὸν ΣΚΟΠΑ κι ὄχι στὸν Εὐφρἀνορα]  ὁ νεκρὸς εἶναι ὁ νέος ἀριστερὰ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ , στοὺς θεατές,  ἐνῶ δεξιὰ ἀπεικονίζεται ὁ γέρων πατέρας του ΠΟΥ ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΝΕΚΡΟ γυιὸ του ,ἀναλογιζόμενος τὸ Παράλογο τοῦ βίου [ =πεθαίνει ὁ γυιὸς ,ἐνῶ ζεῖ ὁ ἡλικιωμένος πατέρας]  Κάτω ἀριστερὰ ΚΟΙΜΑΤΑΙ τὸ μικρὸ παιδὶ  τοῦ νεκροῦ νέου  ,  ὀνειρευόμενο τὸν πατέρα του ποὺ ἔφυγε.. Τρεῖς γενιὲς σὲ ἕνα ἐπιτύμβιο:  παπποῦς, νεαρὸς πατέρας,ἐγγονός.  Καὶ κάτω  δεξιὰ ,ὁ πιστὸς σκύλος (βλ πάνω φωτο)