Ἀθανασία τῆς Ψυχῆς: ἡ πλατωνικὴ μεταφυσκή.
Ὅλη ἡ πλατωνικὴ φιλοσοφία θεμελιοῦται πάνω στὴν ἰδέα τῆς ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ (ἕναν ὅρο ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦμε στὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια γιατὶ παραπέμπει στὸν Βουδισμό).
ΟΡΦΙΚΗΣ βεβαίως προέλευσης αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ,ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Ψυχὴ εἶναι ΑΘΑΝΑΤΗ, ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ,ΘΕΪΚΗ. Γιὰ κάποιους λόγους ,εὐρισκόμενη στὸν ΥΠΕΡΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΠΟ (δηλ.πέραν ἀπὸ τοὺς τότε γνωστοὺς 7 Πλανῆτες—γεωκεντρικὸ σύστημα) ἔπεσε στὴν ΥΛΗ τῶν Πλανητῶν .
Στὸν "ΦΑΙΔΡΟ" γράφει ὁ Πλάτων ὅτι αὐτὸ συνέβη λόγῳ λάθους ὑπολογισμῶν καὶ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ τῶν κατωτέρων μερῶν τῆς Ψυχῆς (ἔνστικτο—συναίσθημα) καὶ γιὰ νὰ τὸ δείξει αὐτὸ χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα τῆς Ψυχῆς ὡς ΗΝΙΟΧΟΥ ἐπὶ τῶν ἵππων (κατώτερα μέρη ).
Τῆς ξεφυγε —λέει ὁ Σωκράτης στὸν "Φαῖδρο"—ὁ ἔλεγχος τῶν ἵππων κι ἔπεσε στὸν κύκλο τῶν ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ , στὴν γῆ.
ΜΟΛΙΣ ΟΜΩΣ ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΕ ΞΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ καὶ γι αὐτὸ χρειἀζεται κάποιον νὰ τῆς τὸ ΘΥΜΙΣΕΙ (γνῶσις ἐστὶ ἀνάμνησις).
Αὐτὸς —κατὰ Πλάτωνα—εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ , ὁ ὁποῖος ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ἀλλὰ ΕΚΜΑΙΕΥΕΙ τὴν Ἀλἠθεια ἀπὸ τὴν κάθε ἐνσαρκωμένη Ψυχή Η ΟΠΟΙΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ΜΑ ΕΧΕΙ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ...(γιὰ τὸν λόγο τοῦτο ἄλλωστε ,δέν δίνει ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματα ποὺ θέτει στοὺς Διαλόγους του ὁ Πλάτων..).
Αὐτὴ εἶναι , grosso modo, ἡ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ἡ ὁποία πέρσαε παντοῦ· ἀπό τοὺς ΓΝΩΣΤΙΚΟΥΣ τῆς Παλαιστίνης μέχρι τοὺς ΒΟΥΔΙΣΤΕΣ τῆς Ἰνδίας καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα , αὐτὴ ἡ πλατωνικὴ μεταφυσικὴ ἀντίληψη πέρασε καὶ στὸν χριστιανισμό ,παρακάμπτοντας ἐκεῖ
τὴν ΒΙΒΛΙΚΗ ίδέα περὶ (συλλογικῆς) Ἀναστάσεως ΣΩΜΑΤΩΝ στὸ Τέλος τῶν Ἡμερῶν.
______
ΥΓ ἡ πλατωνικὴ θεωρία περὶ Ψυχῆς ἐπηρέσσε καὶ τὴν Κλασσικὴ Γλυπτική, ὅπου ὅλα τὰ πρόσωπα εἶναι ἴδια, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ , ἀφοῦ ἡ ούσία τοῦ ὄντος δέν εἶναι τὸ ΚΑΘΕΚΑΣΤΟΝ ὑλικὸ σῶμα ,ἀλλὰ ἡ αίώνια ,θεϊκὴ Ψυχἠ.
ΥΓ2. Κατὰ Πλάτωνα ἡ Ψυχὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μέρη· τόν 1. ΝΟΥ (λογιστικόν),
2. ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ (θυμοειδές),
3. ΕΝΣΤΙΚΤΟ(ἐπιθυμητκόν).
ΥΓ3.στὸν ,τρόπον τινα, ΑΝΤΙ—ΥΛΙΚΟ πλατωνισμό ὀφείλεται καὶ ὁ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ τοῦ μεταγενέστερου Χριστιανισμοῦ καὶ Η ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ποὺ ἐκφράζει.
Ὁ γνήσιος ἀσκητισμὸς τοῦ ἀρχέγονου χριστιανισμοῦ δέν εἶναι ἀντι—ὐλικός, μὰ ΕΧΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ, δηλ. ἐπειδὴ πλησιάζει τὸ Τέλος τῶν Πάντων δὲν ἔχουν νόημα οἱ ὑλικὲς ἀπολαύσεις· ἀντίθετα γιὰ τὸν ἀσκητισμό τοῦ Πλατωνισμοῦ ἡ Ὕλη ἀποτελεῖ ψευδὲς ἀπείκασμα τῆς ἀληθινῆς ὂψης τῶν ὄντων καὶ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ἐξ ὁρισμοῦ.
