Διαμαντῆς Κούτουλας

Τὸ ὁμώνυμο σύγγραμμα τοῦ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ  ( ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ )  γραφὲν στὰ τέλη τοῦ 1ου αἰ.μΧ προσπαθεῖ νὰ συνοψίσει ὅλες τὶς ἑρμηνεῖες ποὺ δίνονταν στὴν ἐποχή του  γιὰ τὸ νόημα τοῦ Δελφικοῦ Ε  τοῦ εἰκονιζόμενου  στὴν εἴσοδο τοῦ Μαντείου τοῦ Ἀπόλλωνα, ἐπὶ τοῦ ἀνατολικοῦ ἀετώματος. [ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : στὰ περισσότερα χειρόγραφα  —πχ. Codex Marcianus, Codex Parisinus κλπ— ὁ τίτλος τοῦ Ε  εἶναι "Ε̣Ι" καὶ ὄχι "Ε" ,  ἑπειδὴ τὸ γράμμα Ε  στὴν ἀρχαιότητα ὀνομαζόταν ΕΙ  καὶ προφερόταν ὡς μακρὸ  Ε: ē . Μετὰ  τὴν μεταρρύθμιση τοῦ 403πΧ καὶ τὴν καθιέρωση στὴν Ἀθήνα τοῦ ΙΩΝΙΚΟΥ ἀλφαβήτου ἐμφανίστηκε ἡ ὀνομασία ΕΨΙΛΟΝ γιὰ τὸ Ε ] Στὸ ἐν λόγῳ ἔργο ὁ Πλούταρχος παρουσιάζει 7 ἀπόψεις περὶ τῆς σημασίας τοῦ "Ε"   μέ κὺριες τὶς ἑξῆς τρεῖς:  1) πρόκειται γιὰ σύμβολο τοῦ ΗΛΙΟΥ δεδομενου ὅτι κάθε φωνῆεν ἀντιστοιχεῖ σὲ κάθε ἕναν ἀπὸ τοὺς 7  (ἱερούς) Πλανῆτες τῆς ἀρχαιότητας {=ἀστρολογικὴ ἐρμηνεία ΧΑΛΔΑΙΟΥ} 2) τὸ Ε συμβολίζει τὸν ἀριθμὸ 5 , σύμβολο τοῦ Παντὸς κατὰ τὴν πλατωνικὴ ΑΡΙ

 Οἱ πιὸ πολλοί τῶν ἐρωτηθέντων "ποιὰ εἶναι ἡ μεταφυσικὴ διδασκαλία τοῦ χριστιανισμοῦ"  θὰ ἀπαντήσουν "ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς".  Τοῦτο βεβαἰως εἶναι ΛΑΘΟΣ·  ἀθανασία ψυχῆς πρεσβεύει ὁ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ὄχι ὁ χριστιανισμός. Ὅπως φαίνεται στὸν πλατωνικὸ διάλογο " ΦΑΙΔΩΝ " κατὰ τὸν Πλάτωνα οἱ ψυχὲς εἶναι ἀθάνατες δηλ. προαιώνιες ,ἄρα ΘΕΪΚΕΣ . Ὁπότε ὁ θἀνατος ποὺ ἀπελευθερώνει τὴν ψυχὴ  ἀπὸ τά ὑλικὰ δεσμὰ τοῦ ΣΩΜΑΤΟΣ εἶναι ὁ ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ τοῦ ἀνθρώπου (γι αὐτὸ καὶ ὁ Σωκράτης πρὶν ξεψυχήσει ζητᾶ τὴν ἐκπληρωση τοῦ τάματος —ἐνὸς ἀλεκτρυῶνος, δηλ. κόκκορα—στὸν Ἀσκληπιὸ τὸν θεὸ τῆς Ὑγείας.). Ἀντιθέτως κατὰ τὴν Βίβλο ὁ θεὸς εἶναι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ καὶ τῆς ψυχῆς—ποὺ ἔχει ἀρχὴ δέν εἶναι προαιώνια—καὶ ὁ ἄνθρωπος ἁποτελεῖ τὴν ΕΝΩΣΗ ψυχῆς καὶ σὠματος, ἑβραϊστί nephesh ( נֶ֫פֶשׁ‎ )  [ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ἡ  λἐξη nephesh ἀποδόθηκε  ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ στὴν ἑλληνικὴ μετάφραση τῶν Ο' πλατωνικῶς ὡς "ψυχή ζῶσα" ]. Συνεπῶς κατὰ τὴν Βίβλο ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸν ΕΣΧΑΤΟ ΕΧΘΡΟ τοῦ ἀνθρώπου διότι κατα

 Τὰ περὶ τῆς ΔΥΤΙΚΗΣ Ἱερᾶς Ἐξετάσεως εἶναι βεβαίως πασίγνωστα, ὅμως ἐκεῖνο ποὺ εὐρέως ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ εἶναι τὸ ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας τὸ κάψιμο τῶν αἱρετικῶν στὴν πυρὰ  εἶναι τὸ  ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Καταρχὰς νά σημειώσω ὅτι ἡ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ πού ἁναφέρεται ἡ δημιουργἰα τοῦ θεσμοῦ  τοῦ ΚΟΙΑΙΣΙΤΩΡΟΣ { quaesitor =ἐξεταστοῦ } εἶναι στὰ 539μΧ ἀπὸ τὸν ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟ ὅπως γράφει ὁ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ (Ἀνἐκδοτα, 20, 7—20)  στὶς ἁρμοδιότητες τοῦ ὁποίου  ἀνῆκε καὶ ἡ ἔρευνα  ΑΝ ΤΕΛΕΙΤΟ  ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ  ΛΑΤΡΕΙΑ : < καὶ εἲ τῳ τὰ ἐς τὸ θεῖον οὐκ ὀρθῶς ἤσκηται> {ΑΝΕΚΔΟΤΑ, 20,9 } Δέν γνωρἰζουμε γιὰ πόσο διήρκεσε ὁ θεσμὸς αὐτὸς ἢ ἄν ἀργὀτερα ἐνσωματώθηκε στὸν θεσμὸ τοῦ ΚΟΙΑΙΣΤΩΡΟΣ {quaestor=δικαστοῦ ἢ "ὐπουργοῦ δικαιοσύνης"}, ὡστόσο πάντοτε ἡ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ μποροῦσε νά κηρύξει κάποιον ὡς ΑΙΡΕΤΙΚΟ ζητῶντας τὴν θανάτωση του στὴν ΠΥΡΑ μέ τὴν συγκατάνευση βεβαίως τοῦ Αὐτοκράτορα.  Ἡ πιὸ γνωστὴ ἱστορικὴ πηγὴ πού περιγράφει τὸ θάνατο αἱρετικῶν στὴν πυρά εἶναι ἡ " ΑΛΕΞΙΑΔΑ " { 114

Τὸ  ὄνομα τοῦ Θεοῦ ( ΙΕΡΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ)  γραφόταν στὸ παλαιὸ ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο χωρὶς φωνήεντα ὡς 𐤉𐤄𐤅𐤄  (βλ. φωτό) τὸ ὁποῖο στὰ σύγχρονα ἑβραϊκὰ γράφεται ὡς יַהְוֶה‎   (στὰ ἑλληνικὰ ΓΧΒΧ ἢ στὰ λατινικὰ  YHVH).  Ἡ συνήθης προφορά ΓΙΑΧΒΕ (ἢ ΓΙΕΧΩΒΑ)  εἶναι ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ  προκύπτουσα ἀπὸ τὰ φωνήεντα τῆς λέξης adonai  אדני μὲ τὴν ὁποία διάβαζαν οἱ Ἑβραῖοι  ὡς ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ τὸ ΑΦΑΤΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ , τὸ ΙΕΡΟΝ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ— λόγῳ τῆς ἀπαγόρευσης τοῦ ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ {= οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου του Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ—ΕΞ.20,7 } ποὺ ἐπεβλήθη τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ (περίοδος ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΝΑΟΥ). Δὲν ὑπάρχει πειστικὴ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ* ἑρμηνεία γιὰ τὴν προἐλευση τῆς λέξης καὶ ἡ ἐξήγηση ὅτι  προκύπτει ἀπὸ τὴν φράση אהיה אשר אהיה {=εχγέχ ασέρ εχγέχ =Εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι — μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα «Ἐγώ εἰμι ὁ ὤν»}  τῆς διήγησης τῆς ΚΑΙΟΜΕΝΗΣ ΒΑΤΟΥ θεωρεῖται μεταγενέστερη ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  ἐπινόηση τῶν ΡΑΒΒΙΝΩΝ  σὲ μιὰν  ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀρχικὴ σημασία τοῦ ὀνόματος εἶχε χαθεῖ. Παντως τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ οἱ Ἑβραῖοι  ἐπειδὴ πίστε

Γιὰ τὴν  δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχουν  δύο διηγήσεις στὴν... ἴδια σελίδα τοῦ βιβλίου τῆς "ΓΕΝΕΣΗΣ" ποὺ ἀνάγονται σὲ διαφορετικοὺς συγγραφεῖς‒πηγές:  1) στὸν λεγόμενο "ΓΙΑΧΒΙΣΤΗ"   {μὲ σύμβολο τὸ J}  προερχόμενο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ καὶ ἀναγόμενο στὸ 900πΧ (ὀνομάζεται ἔτσι ἐπειδὴ στὸ κείμενο χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν θεὸ τὴν λέξη     "ΓΙΑΧΒΕ"   יהוה καὶ 2)  στὸν λεγόμενο "ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ" (διεθνὲς σύμβολο P)  ἀναγόμενο στὸ 450πΧ . Ἀπὸ τὴν "ΓΙΑΧΒΙΚΗ πηγή"   προέρχεται ἡ δεύτερη στὴν σειρὰ ἀφήγηση, κατὰ τὴν ὁποίαν , ὁ θεὸς ΠΡΩΤΑ ἐπλασε τὸν Ἀδὰμ , ΚΑΤΟΠΙΝ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ καὶ τέλος ἀπὸ τὴν πλευρά τοῦ Ἀδὰμ, τὴν Εὔα (ΓΕΝ.2,21—22) .  Ἡ πρώτη ἀφήγηση ποὺ εἶναι καὶ ἡ νεώτερη προέρχεται ἀπὸ τὸν "ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ" καὶ σύμφωνα μὲ αὐτὴν  ὁ θεὸς ἐποίησε  ταυτόχρονα  τὸ ἀνθρώπινο ζεῦγος <ἀρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς> (ΓΕΝ.1,26—28) ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΠΛΑΣΕ  ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ. [ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ἡ διήγηση τῆς ΠΤΩΣΗΣ τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει μόνο στὴν

" ΟΠΛΟΝ"  οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὀνόμαζαν τὴν ΑΣΠΙΔΑ καὶ κατὰ συνἐπεια  ἡ λἐξη "ΟΠΛΙΤΗΣ"  σήμαινε τὸν ΑΣΠΙΔΟΦΟΡΟ.  Ἡ μεγἀλη ἐφεύρεση πού ἄλλαξε τὶς τεχνικὲς τοῦ πολἐμου τὸν 6ο αἰ.πΧ  ὀφειλόταν στὸν ΠΟΡΠΑΚΑ δηλ.τὸ δερμάτινο ἔλασμα στὸ κέντρο τῆς ἀσπῖδας ὅπου στηριζόταν ὁ ἀγκῶνας  καὶ στὴν ΑΝΤΙΛΑΒΗ   στὸ ἂκρο τῆς ἀσπῖδσς ἀπ'ὅπου  τὴν κρατοῦσε ὁ ὁπλίτης (βλ.φωτό.)   Χἀρις στὸν πόρπακα καὶ τὴν ἀντιλαβὴ μποροῦσε ὁ ὁπλίτης νὰ ΕΛΕΥΘΡΡΩΣΕΙ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙ  γιὰ νὰ κρατήσει τὸ ξῖφος ἢ τὸ δόρυ, ἐνῶ τὴν ἀσπῖδα  τὴν κρατοῦσε μὲ τὸ ἀριστερὸ ἀπὸ τὴν ΑΝΤΙΛΑΒΗ καὶ  στερεωμένο τὸν ἀγκῶνα στὸν ΠΟΡΠΑΚΑ. Αὐτὴ ἡ ἐφεὐρεση (ἴσως νὰ ἀποτελεῖ δημιουργία τῶν Σπαρτιατῶν ἢ τοῦ βασιλέως τοῦ Ἄργους ΦΕΙΔΩΝΟΣ)  εἶχε ὡς συνἐπεια τὴν δημιουργία τῆς ΟΠΛΙΤΙΚΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ δηλ. τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ. Στὴν φἀλαγγα πρωτεῦον ἦταν ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΣΕΙ Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ καὶ αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει τό < Ἢ ΤΑΝ Ἢ ΕΠΙ ΤΑΣ>  διότι ὁ κάθε ὁπλίτης στηριζόταν στὸν ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥ γιὰ νὰ φυλἀξει τὸ ΔΕΞΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟ

Τρεῖς εἶναι οἱ προφῆτες ποὺ περιέχονται στὸ ἑνιαῖο βιβλίο τοῦ ΗΣΑΪΑ· 1) ὁ (πρωτο)Ἡσαΐας (κεφ.1—39) . Προκειται γιὰ προφήτη ποὺ ζεῖ τὴν ἐποχὴ τῶν ΑΣΣΥΡΙΩΝ (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ἡ Νινευί,  πρωτεύουσα τῶν Ἀσσυρίων στὸ σημερινὸ βόρειο ΙΡΑΚ, κατελήφθη τὸ 612πΧ ἀπὸ τοὺς Βαβυλώνειους)  καὶ προτρἐπει καταρχὰς τὸν βασιλιᾶ ΑΧΑΖ νὰ κρατήσει ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ* καὶ νὰ μὴν συμμετάσχει στὸν πόλεμο  Σύρων καὶ βορειοϊσραηλιτῶν κατὰ τῶν Ἀσσυρίων (ΣΥΡΟΕΦΡΑΙΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ —734πΧ , ὀ ὁποῖος κατἐληξε ἀργότερα στὴν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΑΣ ΤΟ 722πΧ) καὶ ἐν συνεχείᾳ  συμβουλευει τὰ ἴδια στὸν γυιὸ τοῦ Ἄχαζ ΕΖΕΚΙΑ ὁ ὀποῖος σώθηκε ἀπὸ τὴν πολιορκία τῶν Ἀσσυρίων τὸ 701πΧ λόγῳ ἔλευσης πανώλης. 2) ὁ ΔΕΥΤΕΡΟΗΣΑΪΑΣ (ΚΕΦ.40—55) .   Πρόκειται γιὰ  ἄγνωστο πρόσωπο ποὺ ζεῖ κατὰ τὴν ΒΑΒΥΛΩΝΕΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ( 587—539πΧ)  καὶ θεολογεῖ γιὰ τὰ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ δηλ. τοῦ λαοῦ Ἰσραήλ, ὡς ἀναγκαῖα γιὰ νὰ μάθει ὁ κόσμος τὸν ἀληθινὸ θεὸ ΓΙΑΧΒΕ καὶ νὰ σωθεῖ. 3) ὁ ΤΡΙΤΟΗΣΑΪΑΣ (Κεφ.56—66).  Μᾶλλον πρόκειται γιὰ ὁμάδα συγγραφέων ποὺ ἔκαμε τὴν

Δὲν ὑπάρχουν εὑρήματα τῆς ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης* ποὺ νὰ βεβαιώνουν κτῖσμα τοῦ 900πΧ (ἐποχὴ Σολομῶντος) ἐπὶ τοῦ λόφου Μορία τῆς Ἱερουσαλήμ (ἐκεῖ ὁπου ὑψώνεται σήμερα ὁ χρυσὸς τροῦλος τοῦ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΟΜΑΡ) ὅμως ὑπάρχει πληρης περιγραφὴ τοῦ Ναοῦ αύτοῦ στὸ βιβλίο "Β’ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ" τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης {ὁ  τίτλος αὐτὸς ὑπάρχει στὴν ἑλληνικὴ μετάφραση τῶν  Ο’ ,τὸ  ἑβραϊκὸ πρωτότυπο τιτλοφορεῖ τὸ βιβλίο ὡς  "Β’ ΧΡΟΝΙΚΩΝ" } καθώς καὶ στὸ Γ’’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ, 6 (κατὰ τοὺς Ο’  ἢ Α’ ΒΑΣ. κατὰ τὸ ἑβραϊκὸ πρωτότυπο). Τὸ σημαντικὸ στὴν συγκεκριμένη περιγραφὴ δὲν ἀφορᾶ  στὸ ἱερώτερο σημεῖο τοῦ ναοῦ, τὰ "ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ", ὅπου φυλασσόταν ἡ ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ἀλλὰ στοὺς ΔΥΟ ΣΤΥΛΟΥΣ μπροστὰ ἀπὸ τὴν ΕΙΣΟΔΟ οἱ ὁποῖοι ἦταν ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΟΙ— δηλ. ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΙ— καὶ δὲν στήριζαν τίποτα, οὔτε ἐφάπτονταν τῆς σκεπῆς, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΝΑΟΥΣ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ τῆς γειτονικῆς ΟΥΓΚΑΡΙΤ (ἰσχνὴ ἐπιβιωση τῶν προϊστορικῶν menhir—βλ. τοὺς ὀβελίσκους τῶν αίγυπτιακῶν  ναῶν). Ἀριστερὰ τοῦ εἰσέρχομἐνου

Γνωστὴ ἡ ἱστορία τοῦ πρώτου μαραθωνοδρόμου ποὺ ἀνἠγγειλε στοὺς Ἀθηναίους ἀμάχους τὴν  νίκη στὸν ΜΑΡΑΘΩΝΑ τὸ 490πΧ, μὲ τὸ ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ  καὶ ξεψύχησε ἀμέσως μετά,  ὅμως ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ.   Ὁ γνωστὸς ἡμεροδρόμος  ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΗΣ ποὺ ἀναφέρει ὁ ΗΡΟΔΟΤΟΣ* ὁ ὁποῖος  διήνυσε τὰ 200 καὶ πλέον χιλιόμετρα ΑΘΗΝΑΣ—ΣΠΑΡΤΗΣ ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ πἀντως  δὲν ἦταν**,  καθόσον ὁ ἀγγελιαφόρος τῆς νίκης τοῦ Μαραθῶνα ἦταν ΟΠΛΙΤΗΣ ποὺ ἐλαβε μέρος στὴν μάχη καὶ κατόπιν ἔτρεξε ὁπλισμἐνος νὰ φέρει τὰ νέα στὴν Ἀθήνα  ( στὴν πραγματικότητα γιά νὰ ἐξουδετερώσει κάθε προσπάθεια παράδοσης τῆς πόλης στοὺς Πέρσες  ἀπὸ τὴν δημοκρατικὴ παράταξη τῶν  ΑΛΚΜΕΩΝΙΔΩΝ —φιλικὴ τοῦ ΔΑΡΕΙΟΥ—ποὺ εἶχε συμμαχήσει μὲ τοὺς ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΙΔΕΣ. Θυμίζω ὅτι  πολιτικὴ τοῦ ΔΑΡΕΙΟΥ ἦταν ἡ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ στὶς ἑλληνικὲς πόλεις ἐπειδὴ θεωροῦσε ἀκίνδυνο τὸν δῆμο, ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς εὐγενεῖς ἢ τυράννους ΟΠΩΣ ΕΔΕΙΞΕ Η ΙΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.  Κατὰ συνἐπεια τὴν ἐποχὴ τῶν ΠΕΡΣΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ἡ δημοκρατικὴ παράταξη ΑΚΟΛ

  Ἡ είκόνα τῶν σχολικῶν βιβλίων περὶ ἑνὸς θεότρελου Νἐρωνα ποὺ ἔβαλε φωτιὰ στὴ Ρώμη γιὰ νὰ τραγουδήσει μέ τὴν λύρα του ΑΠΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.  Βεβαίως καὶ ὑπῆρξε μητροκτόνος  ὁ Νέρων καὶ ἔνοχος πολλῶν πολιτικῶν δολοφονιῶν (σὲ μιὰν ἐποχὴ συνωμοσιῶν λόγῳ τῆς ΜΗ ἑδραίωσης τῆς μοναρχικῆς ἐξουσίας στὴ Ρώμη λίγες δεκαετίες μετὰ τὸν Ὀκταβιανὸ Αὐγουστο).  Ὡστόσο οἱ ἱστορικοὶ γνωρίζουν τὴν ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ του μὲ τὴν μείωση τῶν φόρων καὶ κατ'ἐπέκταση μείωση τῶν τιμῶν τῶν εἰσαγομένων προϊόντων καὶ τὸ μοίρασμα τῆς κρατικῆς γῆς σὲ φτωχοὺς καὶ  ΑΚΤΗΜΟΝΕΣ.  Καὶ φυσικὰ  ὁ Νἐρων ὑπῆρξε Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΤΟΥ ,ἀφοῦ ἐκτελῶντας συγκλητικοὺς μοίραζε τὴν περιουσία τους στούς πληβείους . Μέγας ΦΙΛΕΛΛΗΝ ἐπίσης ὁ Νέρων ἤθελε νά μεταφέρει τὴν πρωτεύουσα στὴν Ἑλλάδα στὴν ὁποία περιόδευσε τὸ 66 μΧ λαμβάνοντας μέρος στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες.  Ο ΝΕΡΩΝ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ* ΠΟΥ ΚΑΤΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ τὴν 18/19 Ἰουλίου τοῦ 64μΧ διότι ἒλειπε, ὃπως γράφει ὁ Τάκιτος στὸ ΑΝΤΙΟ

  Ἰδιαἰτερη ἀναφορὰ περὶ Σοφίας γίνεται στὴν λεγόμενη ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ( ΙΩΒ, ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ ) ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πνευματικὸ προϊὸν τῆς ἐπαφῆς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μέ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ εἰδικῶς μὲ τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (κυρίως πλατωνισμὸ καὶ στωικισμό) στὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια. Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀπασχόλησε τοὺς ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ  συγγραφεῖς τῶν ἐν λόγῳ κειμένων ἀφοροῦσε στὴν σχέση Torah {=Πεντατεύχου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης} καὶ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.   Προφανῶς ὑπῆρξε ΕΝΤΑΣΗ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πνευματικῶν μεγεθῶν , ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑΣ καὶ αὐτὴν τὴν ἔνταση προσπάθησε νὰ ὑπερβεῖ ἡ σοφιολογικὴ γραμματεία τονίζοντας ὅτι ἡ Torah ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ (τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας). [ Θυμίζω ὅτι ὡς Σοφία στούς ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥΣ λαοὺς θεωρεῖτο ἡ θεία ἒμπνευση γιὰ τὴν ΕΠΙΛΥΣΗ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ, ΕΞΗΓΗΣΗ ΟΝΕΙΡΩΝ κλπ, ἐνῶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες, Σοφία θεωρεῖτο  ἡ διὰ τοῦ ΛΟΓΟΥ ἑρμηνεία τοῦ Κόσμου .]  Ἐν τελει ἡ ἑβραϊκὴ σοφιολογικὴ γραμματεία μ

Πρόκειται γιὰ τὴν ΑΡΑΜΑΪΚΗ  λέξη marana‒ tha  (מָרָנָא תָּה) ἢ  marana ‒atha (מָרָנָא אֲתָה).  Τὰ ἑλληνικὰ   χειρόγραφα τῆς ΚΔ  διαφωνοῦν γιὰ τὸν τρόπο (μετα)γραφῆς της. Ἄλλα  χειρόγραφα γράφουν <μαράν ἀθά> {πχ.Βατικανὸς κώδικας, Κώδικας Βέζα κλπ}  ἂλλα   <μαράναθα> {πχ. Βαλεριανὸς κῶδιξ } [ Τὴν ἐκδοχὴ  <μαράνα-θά> ἀκολουθεῖ ἡ  27η κριτική ἐκδοση  Nestle-Aland τῆς Καινῆς Διαθήκης ἐνῶ ἡ King James Version ἀποφεύγει τὸ πρόβλημα γράφοντας ἑνωμένη τὴν λἐξη ὡς maranatha] . Αὐτὴ ἡ φράση προκαλεῖ σύγχυση διότι:  1. Τὸ ουσιαστικὸ γιὰ τό «Κύριος» εἶναι  mar . (βλ. Mar Ephrem, δηλ. Ἅγ. Ἐφραίμ, ὁ γνωστὸς ἅγιος τοῦ Συριακοῦ/Ἀραμαϊκοῦ Χριστιανισμοῦ.) 2. Τὸ επίθημα -na  σημαίνει «δικό μας».  Ὡς ἐκ τούτου, τὸ «mar(a)na» σημαίνει «ὁ Κύριός μας». 3. Τὸ ρῆμα tha {=ἔλα } εἶναι  β’ ἑνικὸ πρόσωπο ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗΣ τοῦ ρήματος  Athà {=ἔρχομαι }  Συνεπῶς, ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΩΣ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ Η ΛΕΞΗ καὶ ΑΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ‒Α  ΣΤΟ ΡΗΜΑ. Πρόκειται δηλ. γιὰ ΟΡΙΣΤΙΚΗ (atha) ἢ ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗ (tha) ; Δηλαδή : Mar(a

Θαυμάζουμε βεβαίως τὰ ἐπιτεύγματα τῶν μεγάλων πολιτισμῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς λησμονῶντας ὁμως  τὰ ἀκόλουθα· 1) κέντρο τῶν πόλεων στὶς αύτοκρατορίες τῆς Ἀνατολῆς  ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΑΓΟΡΑ ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ἀλλὰ οἱ ΝΑΟΙ (βλ. τὰ ζιγκουρὰτ τῆς φωτό.) οἱ ὁποῖοι  ἠταν οἱ μεγάλοι ΓΑΙΟΚΤΗΜΟΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΩΝ ΑΙΓΟΠΡΟΒΑΤΩΝ καὶ τόν ΔΑΝΕΙΣΜΟ  ΧΡΗΜΑΤΟΣ, δίκην...τραπεζῶν, μὲ τόκο 20% ἐτησίως.  Κι ὅταν λέμε <ΝΑΟΙ> ἐννοοῦμε βεβαίως τὰ ΙΕΡΑΤΕΙΑ. 2) ὁ μέσος ΜΗΝΙΑΙΟΣ μισθὸς τοῦ κοινοῦ ἐργάτη στὴν Μεσοποταμία  ἦταν 1 ΣΙΚΛΟ ἢ siklu   (60 σίκλοι=1 μνᾶ ἢ manu , 60 μνὲς =1 τάλαντο ἢ biltu). 3) μὲ τὸν 1 σίκλο ὁ ἁπλὸς ἐργάτης  μποροῦσε νὰ ἀγοράσει κάθε ΜΗΝΑ,  μόνον 2 λίτρα περίπου κριθάρι* & 3 λίτρα χουρμάδες  (ἢ ἐνα κανάτι κρασί  ὅπου 1 pi =0,842 τοῦ λίτρου).  ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΔΗΛΑΔΗ γιὰ τὴν μεγάλη μᾶζα τῶν κατοίκων τῆς Μεσοποταμίας, ἐνῶ τὴν ἰδια στιγμὴ ΟΙ ΝΑΟΙ ΕΚΑΡΠΟΥΝΤΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΠΛΟΥΤΟ τῆς ὅλης  περιοχῆς.  Παρόμοια ίσχύουν καὶ γιὰ τὴν Αἴγυπτο·  καὶ ἐκεῖ οἱ ΝΑΟΙ ἀπομυζοῦσαν τὸν πλοῦτο μὲ τ

1)  Ἂν καὶ ἡ κίνηση τοῦ Ἰησοῦ  καὶ τῶν Ἀποστόλων εἶχε τὰ  χαρακτηριστικὰ περιοδευόντων κηρύκων,  ἡ Ἐκκλησία ἤδη ἑξαρχῆς (βλ.ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΑΥΛΟΥ)  ἐντοπίστηκε στὰ πλαίσια τῶν  ΠΟΛΕΩΝ  τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.  Γι  αὐτὸ παρατηροῦμε ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΩΣ  στὶς Παύλειες Ἐπιστολές (τὰ ἀρχαιότερα χριστιανικὰ κείμενα) ὅτι κάθε φορὰ ποὺ χρησιμοποεῖται ὁ ὅρος <ΕΚΚΛΗΣΙΑ> γιὰ εὐρύτερες περιοχὲς χρησιμοποιεῖται ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ἀριθμός {πχ. <ἐκκλησίες τῆς Μακεδονίας>}, ἐνῶ ὅταν πρόκειται γιὰ μία πόλη χρησιμοποιεῖται ΕΝΙΚΟΣ {πχ. <ἐκκλησία τῆς Κορίνθου}.   Ἐξάλλου πάντοτε (καὶ μέχρι σήμερα) ὁ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ. 2) Ἀπὸ τὴν ἱστορία ἐπίσης γνωρίζουμε ὅτι ὁ θεσμὸς τῶν ἑλληνικῶν ΠΟΛΕΩΝ θεμελιώθηκε στὸν θεσμὸ τῶν ΔΗΜΩΝ [ βλ. πχ.  τὸν προσδιορισμό <ΑΛΩΠΕΚΗΘΕΝ>  {=ἐκ τοῦ δήμου "Ἀλωπεκῆς"} στὸ ὄνομα τοῦ Σωκρἀτη ] καὶ τῆς ΚΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ (τουλάχιστον ἐν Ἀθήναις).  Ἔτσι περιγράφει καὶ ὁ ΛΟΥΚΑΣ στίς <ΠΡΑΞΕΙΣ> τὴν κλήρωση τοῦ ΜΑΤΘΙΑ ὡς 12ου  Ἀποστόλου στὴν

 Ὡς γνωστὸν τὰ Εὐαγγἐλια γράφτηκαν ΠΡΩΤΟΤΥΠΩΣ στὰ ἑλληνικὰ καὶ συγκεκριμένα στὴν ἀλεξανδρινὴ Κοινή (γι αύτὸ πχ. ἀπουσιάζει ἡ Εὐκτική).  Ἔχουν γίνει πολλὲς προσπάθειες μετάφρασης τοῦ εὐαγγελικοῦ κειμένου στὰ ΝΕΑ ἑλληνικὰ ἤδη ἀπὸ τὸν 19ο αἰ., ἄλλες ἀποτυχημένες (ὡς μεταφράσεις ἐκ τοῦ ...ἀγγλικοῦ κειμένου τοῦ KJV) ἄλλες πιὸ ἐπιτυχημἐνες (πχ. ἡ τελευταία τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας). Καμμία μετάφραση ὅμως δέν στερεῖται προβλημάτων ἐξαιτίας τῆς ἀμφίσημης σημασίας κάποιων λέξεων ἢ φράσεων.  Ἀναφέρω μερικὰ ἐνδεικτικὰ παραδείγματα: 1) γράφει τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ <καὶ ἡ σκοτία αύτό (τὸ φῶς) οὐ κατἐλαβεν>{1,5}. Τὸ ρῆμα <ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΩ> {<κατἐλαβεν} στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, σημαίνει ΝΙΚΩ, ΚΑΤΑΝΟΩ, ΔΕΧΟΜΑΙ κλπ.  Ποιὰ σημασία  ὅμως ἰσχύει ἐδῶ;  Ἂν ἰσχὺει ἡ πρὠτη, τότε ἔχουμε ζωροαστρκὴ ἐπιρροὴ δυαρχικοῦ χαρσκτῆρα, ἂν ἰσχύει ἡ δεύτερη ἔχουμε ἐπιρροὴ γνωστικισμοῦ. 2) γράφει τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ < οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσα ι>{5,17}. Τὸ ρῆμα <ΠΛΗΡΟΩ—Ω>  στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ σημαίνει ΕΚΠΛΗΡΩ

Τά γράφω μὲ ἁπλᾶ λόγια καὶ ἐν συνόψει· δὲν πρόκειται βεβαίως γιὰ σύγγραμμα τοῦ βιβλικοῦ ΕΝΩΧ   πατέρα τοῦ μυθικοῦ ΜΑΘΟΥΣΑΛΑ (οὔτε τοῦ  ὁμώνυμου γυιοῦ τοῦ...Κάϊν) ἀλλὰ γιὰ ἕνα   ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ ἔργο ἑνὸς  ΑΓΝΩΣΤΟΥ  ΕΒΡΑΙΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ τοῦ 2ου αἰ.πΧ ποὺ ἔγραψε πρωτοτύπως  ἑβραϊστί  (ἀποσπάσματα τοῦ ἑβραϊκοῦ κειμένου τοῦ ΕΝΩΧ βρέθηκαν στὰ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΑΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ)  μὲ τὶτλο "ΟΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΝΩΧ"  καὶ μὲ κεντρικὸ στόχο τὴν ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (ποὺ ἐπέλαυνε καὶ σάρωνε τότε τὸ Ἰσραήλ).  Ἡ κύρια ἰδέα τοῦ συγγραφέα εἶναι ἡ ἑξῆς· τὸ ΚΑΚΟ ἔφτασε στὸ ζενὶθ του ,  ποὺ εἶναι ὁ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ὁ ὁποῖος θὰ καταστραφεῖ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ  Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ ΕΠΙ ΝΩΕ ( κατὰ τὴν ΒΙΒΛΟ οἱ Γίγαντες ἦταν τὰ τέκνα τῆς ἐπιμειξίας τῶν ΥΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ μέ τὶς γυναῖκες τῶν ἀνθρώπων—βλ. ΓΕΝ., 6 : ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ).  Καὶ ὁπως —ΔΗΘΕΝ—ὁ Ἐνὼχ προφήτευσε τὸν Κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΟΣ , ἒτσι θὰ ἐπαληθευτεῖ καὶ στὴν πρόβλεψη του ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 Ὁ συγκεκριμένος λόγος τοῦ Δημοσθένη ἐκφωνήθηκε τὸ 352πΧ καὶ ἀποτελεῖ ἔκτοτε τὸ θεμέλιο τῆς διπλωματικῆς καὶ πολιτικῆς ἀρχῆς τῆς ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ποὺ ἀκολούθησαν οἱ ἑκάστοτε ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ καὶ είδικῶς ἡ ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ τοῦ ΤΣΩΡΤΣΙΛ —κάτι ποὺ δὲν κατάλαβε ποτὲ ὁ ΧΙΤΛΕΡ .  Ὁ Δημοσθἐνης ἀναλύει τὸ γιατὶ  ΩΦΕΛΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΝΟΝΤΑΙ παρὰ ΕΝΑΝ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ... Μεταφράζω τὸ ἀπόσπασμα τῆς φωτό :  <πρέπει νὰ σκεφτοῦμε μήπως γίνουν οἱ Λακεδαιμόνιοι ἰσχυροὶ καὶ μεγάλοι πρὶν ἐξασθενήσουν οἱ Θηβαῖοι καὶ μήπως χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε γίνουν οἱ Λακεδσιμόνιοι πολὺ πιὸ ἰσχυροὶ ἀπὸ ὅσον μᾶς συμφέρει νὰ ἐξασθενήσουν οἱ Θηβαῖοι.  Δὲν θὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι θὰ θέλαμε νὰ ἔχουμε ἀντιπάλους τοὺς Λακεδαιμονίους στὴν θέση τῶν Θηβαίων καὶ οὔτε εἶναι αύτὸς ὁ στόχος μας,ἀλλὰ πῶς θὰ βροῦμε τρόπο ὥστε νά μὴν μποροῦν νὰ μᾶς βλὰψουν καθὀλου μήτε οἱ μὲν μήτε οἱ δέ· ἐπειδὴ ἔτσι μόνο  θὰ ἒχουμε τὴν μεγαλὐτερη δυνατὴ ἀσφάλεια.> youtube.com/ΔιαμαντήςΚούτουλας   ___

Γράφει ὁ Μ.ΚΟΡΡΕΣ* : <οἱ ἐντοιχισμένοι στὸ ΒΟΡΕΙΟ ΤΕΙΧΟΣ μαρμάρινοι σπόνδυλοι (βλ.πάνω φωτό.) μελετήθηκαν πρώτη φορὰ τὸ 1807 ἀπὸ τὸν περίφημο W.M. Leake, ὁ ὁποῖος ἀναρριχήθηκε τότε, ὄχι χωρὶς κίνδυνο, στὸν ἀπόκρημνο βράχο. Ὁ Leake, ὁ ὁποῖος ἐλάχιστες φορὲς ἔσφαλε κατέληξε καὶ πάλιν σὲ μιὰ ὀρθὴ ἐξήγηση: οἱ σπόνδυλοι πρέπει νὰ ἀνήκουν σὲ ἐκεῖνον τὸν παλαιότερο ναό, ποὺ ἐννοεῖ ὁ Ἡσύχιος ὅταν ἀναφέρεται στὸν Παρθενῶνα (λῆμμα, Ἑκατόμπεδος) «...νεὼς ἐν τῇ ἀκροπόλει τῇ Παρθένῳ κατασκευασθεὶς ὑπὸ Ἀθηναίων, μείζων τοῦ ἐμπρησθέντος ὑπὸ τῶν Περσῶν ποσὶ πεντήκοντα». Ἐτσι ἄρχισε ἡ μελέτη τοῦ ΠΡΟΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ πού, κατὰ τὸν Leake, πρέπει νὰ ἦταν μικρότερος ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα καὶ ἀσφαλῶς προγενέστερος τῶν Περσικῶν. > Καὶ πράγματι τὸ μεγάλο ἀνασκαφικὸ πρόγγραμμα τῆς περιόδου 1885—1890, ἡ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ἐπὶ Π.ΚΑΒΒΑΔΙΑ, ἔδειξε ὅτι  : 1) ὁ ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ ἔκτισε ἑξάστυλο πώρινο ναὸ στὴν θέση τοῦ σημερινοῦ Παρθενῶνα  (ΚΤΗΡΙΟ Η)  2) ὁ ναὸς τοῦ τυράννου Πεισιστράτου  γκρεμίστηκε τὴν ἐποχὴ τῆς δ