Διαμαντῆς Κούτουλας

Θὰ προκαλοῦσε ἐνδιαφέρον ἕνα ταξίδι στὸ παρελθόν, στὴν ἀρχαία ἐποχή, μέσα ἀπὸ μιὰ μηχανὴ τοῦ χρόνου,γιὰ νὰ δοῦμε ἄν οἱ εἰκόνες πού ἔχουμε πλάσει στὸ μυαλό μας ἀποδιδουν τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα τοῦ παρελθόντος ἢ ἀποτελοῦν ΦΑΝΤΑΣΙΟΚΟΠΗΜΑΤΑ.  Ἰδιαἰτερως γιὰ τὸν Ἰησοῦ ἀποτελεῖ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ὅτι δέν ἔχουμε καμμία ἀπεικόνιση τῆς φυσιογνωμίας Του (ὅπως πχ. ἔχουμε  προτομὲς τοῦ ΣΩΚΡΑΤΗ ἢ τοῦ ΜΕΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ) καθότι οἱ ρωμαϊκὲς καὶ πρωτοβυζαντινὲςεἰκόνες  τοῦ Χριστοῦ πού διαθέτουμε  εἴτε ἀναπαριστοῦν τὸν Ἰησοῦ  ὡς  ἀγένειο Ἀλἐξανδρο  (πχ. κατακόμβες) εἴτε ὡς   γενειοφόρο Δία (βλ. Παντοκρἀτορα Μονῆς Δαφνίου).  Ἂς σκεφτοῦμε πχ. γιὰ λίγο τὸ φανταστικὸ ἔρώτημα,   ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ....ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΤΕΓΡΑΦΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ; Προφανῶς ΤΙΠΟΤΑ τὸ περίεργο· ἀρχικὰ  τὸ ἐνταφιασθὲν σῶμα τοῦ Ἰησοῦ  καὶ ἀργότερα  ΞΑΦΝΙΚΑ τὸν Κενὸ Τάφο. Καὶ τοῦτο διότι  ἡ Ἀνάσταση, ἐνῶ συμβαίνει ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ἐξ οὗ καὶ τὸ κενὸ μνῆμα) ταυτοχρὀνως ὡς ὑπερβατικὸ γεγονὸς  ΥΠΈΡΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ .   Ἔτσι  ΚΑ

Φέτος εἰδαμε τὴν κραυγαλέα ἡμερολογιακὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν ἑορτῶν τοῦ Δυτικοῦ καὶ Ἀνατολικοῦ Πάσχα, τοῦ πρώτου ὁριζομένου μὲ βάση τὸ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ (νέο) ἡμερολόγιο καὶ τοῦ δευτέρου ὁριζομένου μὲ τό (παλαιό) ΙΟΥΛΙΑΝΟ. Δέν θὰ ὑπεισέλθω στὰ λάθη τῶν ὑπολογισμῶν, στοὺς κύκλους τοῦ Μέτωνος κλπ κλπ. τοῦ Ἀνατολικοῦ Πάσχα, διότι εἶναι προφανὲς ὃτι δὲν μπορεῖ τὸ Πάσχα νὰ ἑορτάζεται ΜΑΪΟ, καθότι ἡ  Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟ 325μΧ ΟΡΙΣΕ  ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΠΟΥ ΕΠΕΤΑΙ  ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ (20‒21 Μαρτίου). Συνεπῶς, Πάσχα κατὰ μῆνα Μάιο— ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ δηλ. μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία { 21 Μαρτίου} !!! —ἀποκαλύπτει ἕνα ΚΑΤΑΦΑΝΕΣ ἀστρονομικὸ ΛΑΘΟΣ πού βλἐπουν ἀκόμα καὶ οἱ τυφλοί... _____ ΥΓ. ἡ Α' Οἰκουμενικὴ ἔλαβε αύτὴν τὴν ἀπόφαση  ΑΚΡΙΒΩΣ  ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ διότι πολλοὶ μικρασιᾶτες χριστιανοὶ ἑόρταζαν τὸ Πάσχα ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ , κατὰ τὴν Πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας, τὴν 14η Nisan— ἐξ οὗ

Διαβάζοντας κάποιος τὶς ΠΑΥΛΕΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ μπορεῖ νὰ διακρίνει δύο, τρόπον τινα, ἐκκλησιολογίες, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη ἐπηρέασε τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ δεύτερη τὸν Δυτικὸ Καθολικισμό.  Καταρχὰς νὰ σημειώσω ὅτι ὁ Παῦλος υἱοθετεῖ τὴν ἀντίληψη τῶν ΣΤΩΙΚΩΝ κατὰ τὴν ὁποία ἡ ὅλη Ἀνθρωπὀτητα θεωρεῖται ὡς ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὸ Ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ ὅπου ὁ ἐμφανισθεὶς Ἰησοῦς δέν ρώτησε τὸν Παῦλο γιατί διώκει τοὺς χριστιανοὺς ἀλλὰ γιατὶ διὠκει Αὐτόν τὸν ΙΔΙΟ < Σαούλ, Σαούλ, τί ΜΕ διὠκεις ;> λέγοντας του < Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις > {ΠΡΑΞ.9, 4 κ.ἑξ.} Τέλος πάντων ἡ 1η Ἐκκλησιολογἰα τοῦ Παύλου παρουσιάζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ ἐμφανίζεται στὶς Ἐπιστολὲς ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' καὶ Β', ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ , ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ. Μάλιστα ἐκεῖ τὸ ΣΩΜΑ δέν νοεῖται δυαλιστικά, δηλ.ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ, ὠς διάφορο τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ΒΙΒΛΙΚΑ, ὡς τὸ ΟΛΟΝ τοῦ ἀνθρώπου (ἑβρ.nephesh).  Στὴν 1η αύτὴ Ἐκκλησιολογία ὁ ΑΝΑΣΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ.  Ἡ κεφαλὴ θεωρε

O ὅρος « ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ » προῆλθε άπὸ ἕνα χωρίο τῶν <ΦΥΣΙΚΩΝ>τοῦ Ἀριστοτέλη ὅπου ἐκεῖ ὁ Μακεδόνας φιλόσοφος ἰσχυρίζεται ὅτι ἄλλα ἔγραφε ὁ Πλάτων στόν  <Tίμαιο>  καὶ ἄλλα δίδασκε ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ  στὰ λεγόμενα <ἄγραφα δόγματα>,ἐξηγῶντας ὀτι στὸν "ΤΙΜΑΙΟ"  ὁ Πλάτων  ταύτιζε Ὕλη καὶ Χώρα {=χῶρο} ἐνῶ, ἀντιθέτως,  αύτὰ τὰ δύο, τὰ διαφοροποιοῦσε στά "ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ" : < διὸ καὶ Πλάτων τὴν ὕλην καὶ τὴν χώραν ταὐτό φησιν εἶναι ἐν τῷ Τιμαίῳ· τὸ γὰρ μεταληπτικὸν καὶ τὴν χώραν ἓν καὶ ταὐτόν. ἄλλον δὲ τρόπον ἐκεῖ τε λέγων τὸ μεταληπτικὸν καὶ ἐν τοῖς λεγομένοις ἀγράφοι δόγμασιν, - ΑΡΙ ΣΤ. ,ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΚΡΟΑΣΕΩΣ, Δ',2, 209b14-15>. Αὐτὴ τὴν προφορικὴ ἢ ἐσωτερικὴ Διδασκαλία  τοῦ Πλάτωνα,τὰ περιλάλητα "ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ"   τὰ παρουσιάζει περιληπτικὰ στὸ  "Α.6" τῶν <ΜΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ>  ὁ Ἀριστοτέλης ὠς ἑξῆς· <<[Ὁ Πλάτων] θεώρησε ὅτι τὰ στοιχεῖα τῶν Ἰδεῶν εἶναι στοιχεῖα ὅλων τῶν ὄντων. Ἔτσι λοιπόν, τὸ Mέγα καὶ τὸ Mικρὸ εῑ̓́ναι ἀρχὲς ὡς ὕλη, ἐ

Γράφει ὁ Πλάτων στὸν διάλογο "ΜΕΝΩΝ" ὅτι ρώτησε ὁ πλούσιος Λαρισαῖος Μἐνων τὸν Σωκρἀτη, ἂν ἡ Ἀρετὴ διδάσκεται καὶ ἐκεῖνος, ἀφοῦ τοῦ ἀπἀντησε ὅτι δέν γνωρίζει τί εἶναι <ἀρετή>, τὸν κάλεσε νὰ ψάξουν μαζὶ νὰ βροῦν τὸν ὁρισμό της.  Τότε ὁ Μἐνων τοῦ ἀπηύθυνε τὸ γνωστὸ ἐρώτημα τοῦ <ἐριστικοῦ*> λόγου τῶν Σοφιστῶν ποὺ ἀποκαλεῖται "ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΜΕΝΩΝΟΣ" :  < καὶ τίνα τρόπον ζητήσεις, ὦ Σώκρατες, τοῦτο ὃ μὴ οἶσθα τὸ παράπαν ὅτι ἐστίν; ....εἰ καὶ ὅτι μάλιστα ἐντύχοις αὐτῷ, πῶς εἴσῃ ὅτι τοῦτό ἐστιν ὃ σὺ οὐκ ᾔδησθα;  —ΠΛ.ΜΕΝΩΝ, 80e> {ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ=καὶ πῶς θὰ ἐρευνήσεις Σωκρἀτη αὐτὸ ποὺ καθόλου δέν ξέρεις τί εἶναι; ...κι.ἂν τὺχει νὰ τὸ συναντήσεις, πῶς θὰ ἀναγνωρίσεις   ὅτι εἲναι αύτὸ ποὺ ἔψαχνες, ἀφοῦ δέν τὸ γνώριζες ἀπὸ πρίν;}** Ὁ Σωκράτης ἀπάντησε στὸ Παράδοξο τοῦ Μένωνος μὲ μυθολογικὸ τρόπο, λέγοντας ὅτι ἡ Ψυχὴ εἶναι Ἀθάνατη καὶ γνωρίζει τὰ πάντα ἀλλὰ τὰ ἔχει λησμονήσει μέ τὴν ἐνσάρκωση της στὴν ὕλη. Κι ἐπειδὴ τὰ Πάντα εἶναι ἀπὸ τὴν ἴδια Οὐσία, μόλις θυμηθεῖ τὸ

 Ἤδη ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα εἶχε ξεκινήσει ἡ παρανόηση τῶν ἀπόψεων τοῦ Πλάτωνος·  κατ’ ἀρχάς, οἱ ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ταύτισαν τὸν Νοητικὸ Κόσμο μὲ τὸν Ἀσώματο, ἐνῶ ὁ Πλάτων εἶχε χωρίσει  Αἰσθητά {=γίγνεσθαι}  καὶ Νοητά{=εἶναι}  μὲ βάση τὴν ΜΕΤΑΒΟΛΗ {=κίνηση}.  Ἔτσι  πχ γιὰ τὸν Πλάτωνα, οἱ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ καὶ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ  ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ τοῦ ἀνθρώπου ἀνῆκαν στὸν κόσμο τοῦ Γίγνεσθαι καὶ ὄχι στὸν κόσμο τῶν Νοητῶν.  Κατ' ἀνάλογο τρόπο οἱ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ θεώρησαν τὶς "Ἰδέες" ὠς διανοὴματα τοῦ θεοῦ (κι ἔτσι τὶς παρἐλαβαν καὶ οἱ βυζαντινοὶ Πατέρες τῆς  Ἐκκλησίας κατόπιν), ἐνῶ κατὰ τὸν Πλάτωνα οἱ "Ἰδέες" εἶναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ—σὰν τοὺς Ἀριθμούς—μὲ βάση τὶς ὁποῖες ὁ θεὸς μορφοποιεῖ τὸν Χῶρο. Ἀλλὰ καὶ οἱ μεταγενἐστεροι φιλόσοφοι των νεώτερων χρόνων ἐξακολούθησαν (καὶ ὁρισμένοι ἐξακολουθοῦν...) νὰ ΠΑΡΑΝΟΟΥΝ θεμελιακὲς ἀπὸψεις τῆς Σκέψης τοῦ Πλάτωνος, ὅπως τὶς ἀκόλουθες· ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ 1:   ὁ θεὸς  τοῦ Πλάτωνος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ  "ΙΔΕΑ" ,οὔτε κἂν ἡ "Ἰδέα  τοῦ ΑΓΑΘΟΥ" . Ὁ

 Ἡ πλατωνικὴ θεολογία ἀναπτύσσεται διεξοδικὰ στὸ 10ο βιβλίο τῶν "ΝΟΜΩΝ", τοῦ τελευταίου συγγράμματος τοῦ Πλάτωνος καὶ τὴν παραθέτω παρακάτω ἐν συνόψει· 1) Ὁ Πλάτων προσπαθεῖ νὰ τεκμηριώσει φιλοσοφικὰ τὴν ὕπαρξη θεοῦ μὲ βάση τὴν θεωρία τῆς ΚΙΝΗΣΗΣ.  Ὑπάρχουν δύο τάξεις κινήσεων, ἡ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΙΜΗ {=κίνηση ποὺ κινεῖ μόνο ἄλλα πρἀγματα} καὶ ἡ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ {=κίνηση ποὺ μπορεῖ νὰ κινήσει τὸν ἑαυτό της}.   Ὁ, τι παρουσιάζει αύθόρμητη κίνηση τὸ θεωροῦμε ΖΩΝΤΑΝΟ καὶ ΕΜΨΥΧΟ  ὀνομάζοντας ΨΥΧΗ τὴν ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ {δυναμένην αὐτὴν αὑτὴν* κινεῖ κίνησιν—896a}** 2) Κανένα ὑλικὸ στοιχεῖο καὶ κανένα οὐράνιο σῶμα δέν κινεῖται ἀπὸ μὸνο του, ἀλλὰ κινεῖται ἀπὸ τὸ μόνο αὐτοκινούμενο,  τὴν  ΨΥΧΗ ποὺ τὸ ἐμψυχώνει.   Ἄρα,  ἡ πηγὴ τῆς ΤΑΞΗΣ τῶν κοσμικῶν κινήσεων τοῦ σύμπαντος  εἶναι μία "ΑΡΙΣΤΗ ΨΥΧΗ", ὁ Θεός.  Συνεπῶς, ὑπάρχει κάποιος (θεϊκός) ΝΟΥΣ*** ποὺ ΚΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ καὶ ἀποτελεῖ τὴν πηγὴ τῆς ΕΥΤΑΞΙΑΣ τοῦ κόσμου.  {Ἡ  διαφορὰ τοῦ πλατωνικοῦ θεοῦ ὡς ΚΙΝΟΥΝΤΟΣ ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ἀπὸ τὸν θεὸ τοῦ Ἀριστο

 Ὁ Ντέηβιντ  ΧΙΟΥΜ ἐκπρόσωπος τοῦ νεώτερου ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ (+1776) κατἐληξε στὶς θέσεις τοῦ ἀρχαίου ἀκαδημεικοῦ σκεπτικισμοῦ (βλ.ἐπιχείρημα ΣΩΡΕΙΤΩΝ* τοῦ Ἀρκεσίλαου) ἀλλὰ μὲ ἕναν πιὸ ἀκραῖο τρόπο ἐπειδὴ ἡ κριτική του ἀφοροῦσε στὰ θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Συγκεκριμένα ὁ Χιοὺμ ὑποστήριξε ὅτι: 1) ἡ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.  Ἔτσι παρατηρῶντας ὅτι ἕνα μέταλλο ποὺ θερμαίνεται, διαστέλλεται, ΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ αίτιοκρατικὴ σχέση μεταξὺ τῶν  δύο γεγονότων τὰ ὁποῖα ὡστόσο, χαρακτηρίζει ἁπλῶς μιὰ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥ καὶ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥ.  Συνεπῶς συμβαίνει μὲ μᾶς ὅτι καὶ  μέ τὸν σκύλο τοῦ ΠΑΒΛΟΦ ὁ ὁποῖος δεχόμενος  ἕνα κτύπημα στὸ κεφάλι κάθε φορὰ ποὺ τοῦ δινόταν τροφή, συνέδεσε ΑΙΤΙΑΚΑ τὰ δύο ἀνεξάρτητα μεταξύ τους γεγονότα, νομίζοντας ὅτι τὸ προγενέστερο συμβὰν (κτύπημα)  ἀποτελεῖ ΑΙΤΙΑ τοῦ μεταγενέστερου συμβάντος (τροφή). 2) ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ ΙΣΧΥ. Πράγματι τὸ γεγονὸς πχ. ὅτι ὁ ἥλιος ἀνα

Ὁ ἱστορικὸς χριστιανισμὸς εἶναι ὁμολογιακὴ θρησκεία μέ Σύμβολο Πίστεως (τὸ ὁποῖον —εἰρήσθω ἐν παρόδῳ—ἀποτελεῖ φιλοσοφικὸ δοκίμιο..) ὁπότε προϋποθέτει καὶ συνεπάγεται ἀρνητές τῶν γεγραμμένων πεποιθήσεων του δηλ.τοῦ ΔΟΓΜΑΤΟΣ. Ἀντιθέτως, στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ Πολυθεϊσμὸς δὲν ἦταν ὁμολογιακὴ θρησκεία μὲ Δόγμα Πίστεως, ὁπότε δὲν ὑπῆρχε κάποιο κείμενο γιὰ νὰ τὸ ΑΡΝΗΘΕΙ κανείς, οὔτε κανεὶς ἐνδιαφερόταν ἂν  ὁ γείτονας του πίστευε στὴν ὕπαρξη ἢ μὴ τοῦ Διός {γι αύτὸ καὶ τὸ πλῆθος ἀνεχόταν τὸν ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ νὰ ἐξευτελίζει τοὺς θεούς—πχ.στὸν ΠΛΟΥΤΟ ἢ στοὺς ΟΡΝΙΘΕΣ}  ἢ τὸν ΑΙΣΧΥΛΟ νὰ προφητεύει στὸν ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ τὴν Πτώση τοῦ Διός... ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΤΑΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ; ΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ δηλ. τὴν μὴ τὴρηση ἢ γελοιοποίηση τῶν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ τῆς ΠΟΛΕΩΣ— ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ὴ ΟΧΙ— διότι ἠ Ἀσέβεια στὶς Τελετὲς πού γίνονταν ΜΕ ΒΑΣΗ ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ, ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ, ΜΑΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ, θεωρεῖτο ἀδίκημα κατὰ τοῦ Δημοσίου Συμφέροντος.  Αὐτὸ συνέβαινε διότι ἠ ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία

 Ἡ βιβλιοθήκη εἶναι ποὺ διαφοροποιεῖ τὴν ἀνθρώπινη  οἰκία  ἀπὸ τὴν φωλιὰ τῶν ζώων καὶ τὸ φῶς τῆς βιβλιοθἠκης εἶναι οἱ ἀρχαῖοι  Ἕλληνες συγγραφεῖς. Προτείνω λοιπὸν παρακάτω κάποια ΕΛΑΧΙΣΤΑ θεμελιακὰ βιβλἰα Ἀρχαιογνωσίας: —ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ , ὁ μεγάλος τῶν Προσωκρατικῶν ὁ διαπιστώσας ὅτι ἡ ἀντίθεση συνιστᾶ τὴν οὐσία τοῦ ὄντος {τὸ Α γεννᾶ τὸ ἀντίθετό του=Διαλεκτική} —ΑΙΣΧΥΛΟΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ (μέ τήν "προφητεία τῆς Πτώσης τοῦ Διός) καὶ ΟΡΕΣΤΕΙΑ (ὁ τραγικὸς κύκλος τῶν Ἀτρειδῶν) πού γρἀφτηκε ὅταν ἡ δημοκρατικὴ παρἀταξη τῶν Ἀθηναίων κατήργησε τὸ "Συνταγματικό" δικαστήριο τοῦ Ἀρείου Πάγου δηλ. τὸ ἀντίβαρο στὴν ἀπολυταρχία τοῦ Δήμου. —ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ (τὸ Πάθος τοῦ Ἀθώου) καὶ ΑΝΤΙΓΟΝΗ (τὸ δίκαιο πού ἀπολυτοποιεῖται καταντᾶ ἄδικο) —ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ (ἡ ἀπάτη τῶν μάντεων καὶ ἡ πλάνη τῶν θεῶν καθότι δὲν ἦταν ἡ Ἑλένη πού  πῆγε στὴν Τροία ἀλλὰ τὸ φάντασμα της)  καὶ ΒΑΚΧΕΣ (ὀ Διόνυσος ἐρχόμενος στὴ γῆ τιμωρεῖ τὸν ἄπιστο Πενθέα  ἤ : μωραίνει ὁ Κύριος ὃν βούλεται ἀπωλέσαι) —ΑΡΙΣΤΟ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ "ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ"  ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ:  < Ὅ ταν ἡ μέρα τεντωθεῖ ἀπὸ τὸ κοτσάνι της  κι ἀνοίξει ὅλα τὰ χρώματα πάνω στὴ γῆ Ὅταν ἀπὸ φωνὴ σὲ στόμα σπάσει ὁ σταλαγμίτης Ὅταν ὁ ἥλιος κολυμπήσει σὰν ποτάμι σ' ἕναν κάμπο ἀθέριστο Καὶ τρέξει ἕνα πανί βοσκόπουλο τῶν μελτεμιῶν μακριά Πάντα ἡ στολή σου εἶναι στολὴ νησιοῦ  εἶναι μῦλος ποὺ γυρίζει ἀνάποδα τὰ χρόνια Τὰ χρόνια ποὺ ἔζησες καὶ ποὺ τὰ ξαναβρίσκω  νὰ πονοῦν στὸ στῆθος μου τὴ ζωγραφιά τους  Ἡ μιὰ βερικοκιά σκύβει στὴν ἄλλη καὶ τὸ χῶμα πέφτει ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ξυπνητοῦ νεροῦ.... ....Τίναζες τὸ κεφάλι σου σαπουνισμένο ἀπὸ τὴν πρωινὴ ὀμορφιά  Ἡ αἰθρία πλάταινε τὰ μάτια σου Δὲν ἦταν αἴνιγμα ποὺ νὰ μὴ σβήνει πιὰ  ποὺ νὰ μὴ γίνεται καπνὸς σὲ στόμα αἰόλου... ....Έλα λοιπὸν νὰ στρώσουμε τὸ φῶς Νὰ κοιμηθοῦμε τὸ γαλάζιο φῶς στὰ πέτρινα σκαλιὰ τοῦ Αὐγούστου... ...Θὰ παίξουμε τὸν ἥλιο μας στὰ δάχτυλα Στὶς ἐξοχὲς τῆς ἀνοιχτῆς καρδιᾶς Θὰ δοῦμε νὰ ξαναγεννιέται

 Ψυχὴ ἑνὸς Ἔθνους ,ἐκρηκτικὴ ὕλη μαζὶ καὶ κριτὴριο τοῦ Πνεύματος του εἶναι ἡ Λογοτεχνία του. Κατὰ συνέπεια, ἡ γνώση τῶν ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας ἀποτελεῖ ἀπαραίτηση προϋπόθεση τῆς Παιδεἰας τοῦ Νεοέλληνα. Καταρχὰς νὰ ἐπισημάνω ὅτι ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ — δὲν ὑπάρχει Ἕλληνας Ντοστογιἐφσκι ἢ Μπαλζὰκ —ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ— δέν ὑπῆρξε Νεοέλληνας Δάντης ἢ Γκαῖτε ἢ Λόρδος Βύρων, ΜΗΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΟΜΑΣΤΕ.   Ὠστόσο, ίδοὺ οἱ κορυφαῖοι τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας:  1. ΔΙΗΓΗΜΑ — Γ. ΒΙΖΥΗΝΟΣ :  Τὸ ἁμἀρτημα τῆς μητρός μου,     Ποῖος ἦταν ὁ φονεὺς τοῦ  ἀδελφοῦ μου, Τὸ μὸνον τῆς ζωῆς του ταξείδιον —Α.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ :  Ἡ Φόνισσα, Ὄνειρο στὸ κῦμα — Ντ.ΘΕΟΤΟΚΗΣ :  Πίστομα Ὁ Κατάδικος 2. ΠΟΙΗΣΗ — Δ.ΣΟΛΩΜΟΣ :  Ὁ Κρητικός, Ὁ Λάμπρος, ὁ Πόρφυρας, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι —Α .ΚΑΛΒΟΣ :  Ὠδές — Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ : Ἅπαντα — Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ : Ἅπαντα — Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ : Ὁ Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου, Ἡ Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ. — Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ : Ἡμερολόγιο Καταστρώματος Α’ καὶ Γ’,  Τελ

 Γοητευμένοι ἔμειναν οἱ ἀκροατὲς τῆς διάλεξης τῆς 6ης Ἀπριλίου 2024  τοῦ Σεβ.ΙΩΑΝΝΗ  ΣΠΙΤΕΡΗ Καθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου π.Κερκύρας & Ἑπτανήσων μὲ θέμα τὴν Θεολογία τῶν Μυστηρίων στὴν Ὀρθοδοξἰα καὶ στὸν Καθολικισμό  στὸν Καθολικὸ Ἱερὸ Ναὸ  Εὐαγγελιστρίας Καλλιθέας καὶ αύτὸ φάνηκε ἀπὸ  στὶς ἐρωτήσεις ποὺ ὑπέβαλλαν μετὰ τὸ πέρας τῆς διἀλεξης καθὼς καὶ στὴν συζήτηση ποὺ ἀκολούθησε. Παρακάτω ἀναρτῶ μιὰ Σύνοψη τῆς Διάλεξης τοῦ Σεβσσμιωτάτου. < Ὑπάρχει μία διάσταση ἀπόψεων ἀνἀμεσα στὶς δύο μεγάλες Ἐκκλησίες, Καθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξη,  σχετικὰ μέ τὸ πῶς θεωροῦν, ἡ μία,ντὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς ἄλλης.  Τὸ ζήτημα βέβαια εἶναι ἀρχαιότατο, γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀντίλψη τῶν ΔΟΝΑΤΙΣΤΩΝ*  σύμφωνα μέ τὴν ὁποία  Η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ. Στὴν θἐση αὐτὴ τῶν Δονατιστῶν ἀπάντησε ὁ ΑΓ.ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ (+430 μΧ) στὸ ἔργο του "CONTRA CRESCONIUM" διακρίνοντας μεταξὺ τῆς  ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑΣ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Μυστηρίου ὡς Λειτουργικοῦ Σημείου  (SACRAMENTUM) καὶ τῆς σωτη

Τὸν ΑΝΔΡΕΑ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟ (1811‒1901) ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν μάθω ἀπὸ τὴν μητέρα μου ποὺ εἶχε γεννηθεῖ στὸ ΛΗΞΟΥΡΙ καὶ ἦταν συμπατριώτισσα του, τὸν  ἔμαθα ἀπὸ τὸν πατέρα μου ποὺ μοῦ ἔφερε νὰ διαβάσω τὸ 1972 στὴν ΣΤ’ Δημοτικοῦ τά "ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ"  {στὴν ἔκδοση τοῦ 1925 τοῦ  κεφαλλονίτη  ΚΟΜΠΟΥΓΙΑ   ποὺ εἶχε  τὸ μεγαλύτερο  παλαιοβιβλιοπωλεῖο  τῶν Ἀθηνῶν στὴν Εύριπίδου 8} τὸ ἀφορισμένο αύτὸ  βιβλὶο τοῦ Λασκαράτου λέγοντας μου : <διάβασε Λασκαρᾶτο  γιὰ νὰ ξυπνήσεις καὶ νὰ δεῖς πῶς πορεύεται τὸ ΑΓΑΘΟΠΟΙΟ Πνεῦμα στὴν γῆ>.  Θὰ  μποροῦσα νὰ ἰσχυριστῶ συνεπῶς  ὅτι μεγάλωσα μὲ τὸν Λασκαρᾶτο  στὸ προσκεφάλι .  Βεβαίως διάβαζα καὶ  ἄλλα παρόμοια πνεύματα διότι ἡ μητέρα  μου, φαινομενικὰ λιγώτερο "ἐπαναστάτρια" ἀπὸ τὸν πατέρα μου,  μέ καθοδηγοῦσε ὐπογείως, προμηθεύοντας μου στὸ Δημοτικὸ τὰ καλοκαίρια, ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ, ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ σὲ ἐκεῖνες τὶς ἄθλιες μεταφράσεις "Ζαχαρόπουλου" καὶ  ψιθυρίζοντας μου στὸ αύτί : <μαζὶ μέ τὸ ΜΠΛΕΚ καὶ τὸ ΛΟΥΚ

   Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα μέσα στὰ βιβλία.  Ἡ μάνα μου μέ μύησε, ἤδη ἀπὸ τὴν Ε’ Δημοτικοῦ τὸ 1972, στὸν Σαῖξπηρ, στὸν Αἰσχύλο ,στὴν μυθολογἰα τοῦ Ἀπολλόδωρου καὶ βεβαίως στὸν Οὐγκώ, ἑνῶ ὁ πατέρας μου μοῦ’δωσε νὰ διαβάσω Λασκαρᾶτο (Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωπος) καὶ  "Ζαρατούστρα" τοῦ Νίτσε σέ μετάφραση  Λέοντος Κουκοὐλα, ὅταν πῆγα Γυμνάσιο... Ἀπὸ τότε ξεκίνησε ὁ ΕΡΩΤΑΣ μου γιὰ τὰ βιβλία.  Ὅμως ὅταν πρὶν 30 χρόνια ,γνώρισα τὸν ΡΕΝΟ (Ἀποστολίδη) ὁ ἔρωτας γιὰ τὰ βιβλία ἀνδρώθηκε, διότι τὀτε ἔμαθα γιὰ τὶς ΣΠΑΝΙΕΣ ἐκδόσεις μοναδικῶν βιβλίων κι ἔγινα κυνηγὸς καὶ συλλἐκτης τέτοιων ἐκδόσεων, ὅπως τῆς ἔκδοσης ΕΥΡΙΠΙΔΗ τοῦ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ (1888‒1903)  τοῦ ΛΕΞΙΚΟΥ τῆς ΠΡΩΪΑΣ τοῦ ΖΕΥΓΩΛΗ (1933) ,τοῦ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ  ΑΡΧ.ΕΛΛ. τοῦ ΚΙΝΝΕΡΟΥ (1879) ,  τῆς ΝΕΟΛΛ.ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΩΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ τοῦ Α.ΠΑΛΛΗ (γιὰ τὴν ὁποία θρηνήσαμε νεκρούς κατά τά "Εὐαγγελικά"  τοῦ 1901 ) ἢ τὴν ΝΕΟΕΛΛ. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ τῆς ΟΡΕΣΤΕΙΑΣ τοῦ ΑΙΣΧΥΛΟΥ τοῦ ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ (γιὰ τὴν οποία ἐπίσης θρηνήσαμε  νεκροὺς κατά τὰ "Ὀρεστειακά" τοῦ 

 Ἡ "Γέννηση τῆς Τραγωδίας" (ἐκδόθηκε δύο φορές :1872, 1886) καὶ ἀποτελεῖ ἕνα κείμενο ἀποκαλυπτικὸ γιὰ τὴν Σκέψη τοῦ Νίτσε.  Ἐξηγῶ· εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοήσει κανεὶς τὸν Νίτσε ἂν δὲν λάβει προηγουμένως ὐπόψιν του τὶς ἀντιλήψεις τοῦ ΣΟΠΕΝΑΟΥΕΡ καὶ τοῦ ΒΑΓΚΝΕΡ περὶ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Ὑποστηρίζει ὁ πρῶτος καὶ ἐπιβεβαιώνει ὁ δεύτερος ὅτι ἐνῶ οἱ Πλαστικὲς Τέχνες μἐσῳ τῆς ὡραιότητας τῶν Μορφῶν ἐκφράζουν τὴν ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗΣ,  ἡ Μουσικὴ —μἐσῳ τῆς ἔκστασης ποὺ προσφέρει—ἐκφράζει τὴν ὑποκρυπτόμενη ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.  Τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἐξατομίκευσης ἀποκάλεσε ὁ Νίτσε ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ Πνεῦμα καὶ τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἑνότητας, ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ. Γράφει λοιπὸν στὸ ἐν λόγῳ σύγγραμμα του  ὅτι ἡ ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (μέχρι τὸν ΕΥΡΙΠΙΔΗ) ἀποτελεῖ τὴν σύζευξη ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ποὺ πρόσφερε στοὺς ἀνθρώπους τὴν ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ μέσῳ τῆς συνειδητοποίησης  ὅτι ΤΟ ΜΕΡΟΣ (ἄνθρωπος) ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ δηλ.  ΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΟΛΟΝ . Λέει ὁ Νίτσε ὅτι ὅλοι οἱ Τραγικοὶ Ἥρωες ἀποτελοῦν προσωπεῖα τοῦ ΠΑΣΧΟΝΤΟΣ ‒ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ

Οἱ "ΚΑΡΕΚΛΕΣ" {= Les Chaises}  τοῦ ΕΥΓΕΝΙΟΥ  ΙΟΝΕΣΚΟ (1951) εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα τῆς παγκόσμιας Δραματουργίας μὲ λίαν  ἀποκαλυπτικοὺς συμβολισμούς.  Ἡ ὑπόθεση  ἐν συνόψει ἔχει ὡς ἑξῆς· δύο ἡλικιωμένοι σύζυγοι ἄνω τῶν 90 ἐτῶν,ἕνας Γέρος καὶ μιὰ Γριὰ (ποὺ λειτουργοῦν στὸ ἔργο σὰν τὸ ἀρχετυπικὸ ζευγάρι τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας) ἀναπολοῦν τὴν ζωή τους σὲ ἕνα ἀπομονωμένο πὺργο στὸ μέσον τῆς θαλάσσης ὅμως ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ (δέν συμφωνοῦν ἄν εἶχαν  ποτέ παιδιὰ ἢ ἄν γηροκόμησαν τοὺς γονεῖς τους...).   Τὸ  ζεῦγος  αὐτὸ τῶν ἡλικιωμἐνων ἀναμἐνει ἕνα πλῆθος ἐπισκεπτῶν (ὡς ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΟΛΗΣ)  γιὰ νὰ  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ὁ Γέρος  ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ  ΣΤΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ  ΓΕΝΕΕΣ, μέσῳ ἑνὸς ΟΜΙΛΗΤΗ ὁ ὁποῖος μέ τὴν ρητορική του δεινότητα θὰ ἐξηγήσει στὸν Κόσμο  τὴν Φιλοσοφία τοῦ Γέρου  γιὰ τὸ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Πράγματι καταφθάνουν πλήθη , μαζὶ κι ὁ ἴδιος ὁ Αὐτοκράτωρ, ΟΜΩΣ  ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ, οἰ ὁποῖοι