Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.
Στὸν "ΠΟΛΙΤΙΚΟ"—ποὺ ἀνήκει στούς ὕστερους διαλὸγους—ὁ Πλάτων ξεκινᾶ μὲ τὸν ἐκπληκτικό, ἡσιόδειας καταγωγῆς, μῦθο τῆς ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ {=ἀνακύκλησις—269e}
ὅταν ὁ ΗΛΙΟΣ ΑΝΕΤΕΛΛΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΕΔΥΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ {=περί τῆς μεταβολῆς δύσεως τε καὶ ἀνατολῆς ἥλίου καὶ τῶν ἄλλων ἄστρων, ώς ἄρα ὅθεν μὲν ἀνατέλλει νῦν είς τοῦτον τότε τὸν τόπον ἐδύετο. άνέτελλε δ' έκ τοῦ ἐναντίου—269a} σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἡ πορεία τοῦ τωρινοῦ σύμπαντος ἐξ ἀνατολῶν πρὸς δυσμᾶς εἶναι ἡ ἀντίστροφη, ἐνῶ ἡ ἀνἀποδη γιὰ μᾶς εἶναι ἡ ὀρθή, αὐτὴ τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ, ὅταν ὁ θεὸς καθοδηγοῦσε τὸν κόσμο {=θεός συμποδηγεϊ πορευόμενον καί συγκυκλεϊ—267c} ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΙΝΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ {= Θεὸς ἔνεμεν αὐτοὺς αὐτός ἐπιστατῶν—271e} ΣΑΝ ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ {=θεῖος νομεύς} ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, ΝΟΜΟΙ ΜΕ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΩΝ {=νέμοντος δέ ἐκείνου πολιτεῖαί τε ούκ ἦσαν οὐδέ κτήσεις γυναικῶν καί παίδων —272a} χωρὶς πολέμους καὶ ἐπαναστάσεις {=πόλεμός τε οὐκ ἐνῆν οὐδὲ στάσις τὸ παράπαν—271c}.
Τότε Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΥΛΟΥΣΕ ΑΝΑΠΟΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΝΝΙΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ {=φύεσθαι γηγενεῖς καὶ μὴ ἐξ ἀλλήλων γεννᾶσθαι—269b} ΚΑΙ ΛΟΓΩι ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΝ {=ἐκ τῶν τετελευτηκότων αὖ, κειμἐνων δὲ ἐν γῇ, πάλιν ἐκεῖ συνισταμένους καὶ ἀναβιωσκομένους—271b} .
Ἐκεὶνη τὴν Χρυσῆ Ἐποχὴ ποὺ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΟΙΜΕΝΑΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ἡ γῆ ἔδινε ἄφθονους τοὺς καρπούς της ,χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἀνἀγκη γεωργικῆς καλλιέργειας {=καρποὺς δὲ ἀφθόνους εἶχεν ἀπό τε δένδρων ...οὐχ ὑπὸ γεωργίας φυομένους, ἀλλ’ αὐτομάτης ἀναδιδούσης τῆς γῆς—272a}
Ὅμως αὐτὴ ἡ παραδείσεια ἐποχὴ τῆς ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ κάποτε λήγει ἐπειδὴ ὁ θεὸς ἀφήνει τὸ Σύμπαν νὰ γυρίζει μόνο του, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΕΚ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ (δηλ. ΥΛΙΚΗΣ) ΤΟΥ ΥΦΗΣ, ὁπότε ὁ κόσμος ἐπιστρἐφει στὴν σημερινὴ τροχιά τῆς ἀτἐλειας {=τό δέ πάλιν αύτόματον είς τάναντία περιάγεται} στὴν λεγόμενη <Βασιλεία τοῦ Διός>.
[Κατὰ τὸν Πλάτωνα ΜΟΝΗ Η ΨΥΧΗ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗ, συνεπῶς τὸ Σύμπαν ἀφοῦ, ὡς ΟΡΑΤΟ, ἔχει σωματικὴ φύση, δὲν μπορεῖ νὰ κινεῖται ΑΦΕΑΥΤΟΥ του].
Ὁ χρόνος τότε κυλᾶ στὴν σημερινὴ κατεύθυνση καὶ ὁ κόσμος φθείρεται ὀλίγον κατ'ὀλίγον καὶ ΓΗΡΑΣΚΕΙ, ἀλλὰ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΔΙΑΛΥΘΕΙ
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΛΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ {=πάλιν ἔφεδρος αὐτοῦ τῶν πηδαλίων γιγνόμενος—273c}
ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΤΡΟΧΙΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΟΔΗ ΓΙΑ ΜΑΣ
(δηλ. —ὅπως προεῖπα—ὁ χρόνος ποὺ βιώνουμε τώρα γηράσκοντες εἶναι ὁ ἀντίστροφος· ἡ ὀρθὴ φορὰ του εἶναι ἡ ἀνάποδη, ἡ ὁποία γιὰ μᾶς σήμερα φαίνεται ὡς ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...).
Συνεπῶς στὸν παρόντα κόσμο τῆς "λανθασμένης" τροχιᾶς τοῦ σύμπαντος, ἡ μὸνη ΕΦΙΚΤΗ λύση ποὺ παρουσιάζεται στὸ ἐρώτημα
<ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ>—λἐει ὁ Πλάτων— εἶναι ἡ διακυβέρνηση ἀπὸ ἐνα ΦΙΛΟΣΟΦΟ Κυβερνήτη ποὺ θὰ ἔχει τὴν συναίνεση τῶν πολιτῶν ΜΕ ΒΑΣΗ ὅμως ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ καὶ ὄχι ἀνεξἐλεγκτα,
ὅπως ὁ ΘΕΟΣ—ΠΟΙΜΗΝ τῆς ἐποχῆς τοῦ ΚΡΟΝΟΥ.
Ἐν ἀδυναμίᾳ ὅμως εὕρεσης τοῦ ἰδανικοῦ κυβερνήτη δηλ. τοῦ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ—ΒΑΣΙΛΕΑ, εἶναι ἀναγκαία ἡ ὕπαρξη ΝΟΜΩΝ στοὺς ὁποίους πρἐπει νὰ ὑπακούουν ὅλοι καὶ νὰ μὴν κάνουν ποτὲ κάτι ἀντίθετο σέ αὐτούς {=μηδέποτε κειμἐνων αὐτοῖς τῶν νόμων μηδὲν ποιεῖν παρὰ τὰ γεγραμμένα καὶ πάτρια ἔθη—301a}.
Εἲναι σαφὲς γιὰ ὅποιον διαβάσει τόν "ΠΟΛΙΤΙΚΟ" ὅτι στόχος τοῦ ἐν λόγῳ μύθου τῆς Ἀντιστροφῆς τοῦ Σύμπαντος {=τὸ τὴν τοῦ παντὸς φορὰν τοτέ μὲν ἐφ’ ἃ νῦν κυκλεῖται φέρεσθαι, τοτέ δ’ ἐπὶ τἀναντία—270b} εἶναι νά δείξει ὅτι ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ <ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ> ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ.
Δὲν ἀρκεῖ ἡ καλὴ βούληση ἑνὸς ἅγιου ἀνθρώπου
γιὰ τὴν διακυβέρνηση τῶν ἀνθρὠπων διότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΚΑΙ
ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ
{πῶς γὰρ ἂν τις ἰκανὸς γένοιτ’ ἄν ποτε, ὦ Σώκρατες*, ὥστε διὰ βίου ἀεὶ παρακαθήμενος ἑκάστῳ δι’ ἀκριβείας προστάττειν τὸ προσῆκον =πῶς θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν Σωκράτη νὰ γίνει κάποιος ἱκανὸς ὥστε νὰ κάθεται συνέχεια σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ δίπλα στὸν καθένα καὶ νὰ καθορίζει μὲ ἀκρίβεια τί πρἐπει νά κάνει—295b}
Αὐτὸ μόνο ὁ θεὸς μπορεῖ νὰ τὸ πράξει, ὅπως τὸ ἔπραττε, κατὰ τὸν μῦθο, τὴν ἐποχὴ τοῦ Κρόνου.
_____
* δέν πρόκειται γιὰ τὸν γνωστὸ Σωκράτη, ἀλλὰ τὸν νεαρὸ μαθηματικὸ ποὺ ἦταν μαθητὴς τοῦ Θεόδωρου καὶ φὶλος τοῦ Θεαίτητου, ὁ λεγόμενος ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ (πού παρουσιάζει ὁ Πλάτων στοὺς ὕστερους διαλόγους)
