Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὁ ΤΟΛΣΤΟΪ  στὸ ἐμβληματικὸ του ἔργο 1500 σελίδων "ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ" , ὅπου  διαπραγματεύεται τοὺς ναπολεόντειους πολέμους , διατυπώνει τὸ φιλοσοφικό του δίλημμα ὡς εξῆς : ἄν ὑπάρχει κάποιος νόμος ἢ  ἀρχὴ ποὺ  διεπει τὴν ἱστορικὴ ἐξέλιξη, τότε τὰ ἀνθρώπινα ὄντα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ διότι ὑπακούουν, εἴτε τὸ γνωρίζουν εἴτε ὄχι, στὸν ὑπἐρτατο αύτὸν νόμο ποὺ κινεῖ τὴν ἱστορία· Καὶ ἀντιστρόφως:  ἄν οἱ  ἄνθρωποι εἶναι ἐλεύθεροι στὶς πράξεις τους ,τὀτε ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΕΠΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ, διότι ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία ἀκυρώνει κάθε ἔννοια ἱστορικοῦ νόμου.  Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ μεγαλοφυία τοῦ  ΤΟΛΣΤΟΪ μὲ τὸ—ἀναπάντητο ἐν πολλοῖς— δίλημμα του αύτὸ ἔθεσε τὸν δάκτυλον εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης—καὶ ὄχι μὸνον αὐτῆς..

 Ἀπὸ τὸ 2000 πΧ περίπου ἕως τὸ 1600 πΧ  μεσουράνησε στὴν Μεσόγειο ὁ πρῶτος μεγάλος εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς μὲ κέντρο τὴν ΚΡΗΤΗ, τὸν ὁποῖον ὁ ΕΒΑΝΣ (Sir Arthur Evans) ὀνόμασε ΜΙΝΩΙΚΟ.  Ὁ  Ἔβανς ἐρχόμενος στὴν Κρήτη γιὰ νὰ βρεῖ ἐπιγραφὲς τῆς ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ, γνώρισε τὸν ΜΙΝΩΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ (1900)ὁ ὁποῖος τοῦ ἐξήγησε ὅτι στὸν ΛΟΦΟ ΚΕΦΑΛΑ κρύβεται ὁλόκληρο προϊστορικὸ ἀνάκτορο ἀνάλογο τῶν ΜΥΚΗΝΩΝ ποὺ εἲχε βρεῖ ὁ ΣΛΗΜΑΝ,ἀλλὰ χρειαζόταν χρήματα γιὰ τὶς ἀνασκαφές. Ὁ Ἔβανς πίστεψε τὸν Καλοκαιρινὸ καὶ ἀγόρασε ὅλη τὴν περιοχὴ καὶ τελικὰ  τὸ 1903 ἦρθε στὸ φῶς τὸ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΗΣ ΚΝΩΣΣΟΥ (κατὰ τὸν ἀρχαιολόγο  MacGILLIVRAY δὲν πρόκειται γιὰ ἀνάκτορο ἀλλὰ γιὰ ΝΑΟ καὶ τοῦτο διότι ὁ λεγόμενος ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΝΩΑ εἶναι προσανατολισμένος  ἔτσι ὡστε κατὰ τὸ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ  νὰ φωτίζεται ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Ἀνατέλλοντος Ἡλίου). Οἱ Μινωίτες  τὴν ἐν λόγῳ περίοδο μεταξὺ 2000‒1600 πΧ  ἁπεδείχθησαν μέγιστοι  θαλασσοκράτορες (βλ τοιχογραφίες Ἀκρωτηρίου Θήρας)  ΤΕΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ καὶ γι αύτὸ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Α

" Εἶδε"—λέει— τὸ τηλεσκόπιο Webb τῆς NASA  τὴν " ἀρχή" τοῦ σὐμπαντος κοιτῶντας 13 δὶς ἔτη φωτὸς ΜΑΚΡΥΑ, δηλ. 13 δὶς ἔτη φωτὸς ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, καθότι ὅσο πιὸ μακρυὰ κοιτᾶμε στὸ σύμπαν τόσο πιὸ πίσω στὸ παρελθὸν βλέπουμε ..  (Ἐπειδὴ τὸ φῶς δὲν μεταδίδεται ἀκαριαῖα ἀλλὰ ἔχει πεπερασμένη ταχὐτητα ,300.000 χλμ ἀνὰ δευτερόλεπτο, κάθε  γαλαξίας ποὺ κοιτᾶμε εἶναι ὁ γαλαξίας ὅπως ΗΤΑΝ , ὅταν ξεκίνησε τὸ φῶς του νὰ ἔρθη σὲ μᾶς. ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ). Ὅμως τό ἐκπληκτικὸ εἶναι ἄλλο·  ὅσο πιὸ μακρυὰ κοιτᾶμε ,τόσο πιὸ γρήγορα ἀπομακρύνονται οἱ γαλαξίες.  ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΦΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ  ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ,Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΕΙΡΙΖΕΤΑΙ (Ἀινστάιν). "Ἐκεῖ"  πιὰ  ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ , ὄχι πὼς ὁ χρόνος εἶναι ἕνα "αἰώνιο Παρόν" ,ὂχι ,εἶναι ΑΧΡΟΝΟΣ. Ὁ Ἀινστάιν μᾶς ἔδειξε στὶς ἐξισώσεις του πὼς ΟΤΑΝ Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΕΙΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ,  Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ. Τό σύμπαν "ἐκεῖ " εἶναι ΑΧΡΟΝΟ.  Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΟΝΟΣ.  Γιὰ ποιὰ "ἀρχή"τοῦ σύμπαντος μιλᾶμε

   Ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα τῆς νεοελληνικῆς πεζογραφίας τὸ "ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ" τοῦ Βιζυηνοῦ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ  ὑπόδειγμα διηγήματος μαζὶ βεβαίως μὲ τὴν "ΦΟΝΙΣΣΑ" τοῦ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ καὶ τὸν "ΚΑΤΑΔΙΚΟ" ἢ τὸ "ΠΙΣΤΟΜΑ"  τοῦ ΘΕΟΤΟΚΗ*.   Ὑπόθεση:  μιὰ νεαρὴ μητέρα στὴν ΒΙΖΥΗ τῆς Ἀνατολικῆς  Θράκης τοῦ 19ου αἰ., Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ μετὰ ἀπὸ κάποιο γλέντι, πλακώνει στὸν ὕπνο της καὶ σκοτώνει ἄθελα της τὸ μωρό της (ποὺ εἶναι κορίτσι) κι ἀπὸ τότε νοιώθοντας μιὰ ἀπέραντη ΕΝΟΧΗ ὑπερπροστατεύει τὴν ἄλλη της κόρη ποὺ γεννήθηκε κατόπιν (καὶ πῆρε τὸ ὄνομα τῆς νεκρῆς ΑΝΝΙΩΣ) κι ὅταν ἐκείνη ἀρρωσταίνει καὶ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ἀρχίζει νὰ υἱοθετεῖ διάφορες κοπέλλες ζητῶντας ἀπεγνωσμένα ΕΞΙΛΕΩΣΗ ἀπὸ τὸν θεό... Συγκλονιστικὴ σκηνὴ ἡ ΠΡΟΣΕΥΧΗ τῆς Μάνας  μέσα στὸν ναὸ ὀπου ξενυχτάει τὴν ἅρρωστη κὀρη ΑΝΝΙΩ γιὰ νὰ γιάνει. Στὴν φοβερὴ προσευχή της  ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΜΙΑΝ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ· ζητᾶ  νά τῆς πἀρει ἐναν ἀπὸ τοὺς μικροὺς γυιούς της  καὶ νὰ σώσει τὴν κόρη. &quo