Διαμαντῆς Κούτουλας

Στὸν Ἀριστοτέλη ὀφείλουμε τὸν ὅρο ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ —βιβλίο Λ’ τῶν "ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ"—τὴν ἀσχολούμενη μὲ ὅ,τι ὑπάρχει ἀμετάβλητο. (Ἀπὸ τὶς ἄλλες δύο, κατὰ Ἀριστοτελη, ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ἐπιστῆμες, ἡ ΦΥΣΙΚΗ ἀσχολεῖται μὲ τὰ μεταβαλλόμενα ποὺ ὑπάρχουν  καὶ τὰ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ μὲ τὰ ἀμετάβλητα  ποὺ ὅμως δὲν ὑπάρχουν). Γράφει λοιπὸν στὸ βιβλίο Λ’ τῶν "Μετὰ τὰ Φυσικά" ποὺ περιέχει τὴν θεολογία του, ὁ Ἀριστοτέλης  τὰ ἑξῆς, ἐν συνόψει· —ὁ χρόνος δὲν ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος, διότι ἄν εἶχε ἀρχὴ θὰ ἦταν σὰν νὰ θεωρούσαμε ὄτι ὑπάρχει χρόνος πρὶν τὸν χρόνο καὶ ἄν εἲχε τέλος θὰ ὑπονοούσαμε ὅτι ὑπάρχει χρόνος μετὰ τὸν χρόνο, ΟΠΕΡ ΑΤΟΠΟΝ —ὁ αἰώνιος χρόνος ὑπάρχει στὴν μόνη αἰώνια κίνηση ποὺ εἶναι ἡ ΚΥΚΛΙΚΗ δηλ. ἡ κίνηση τῶν ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ποὺ ἀποτελοῦνται ἀπὸ ΑΙΘΕΡΙΚΗ ΥΛΗ, τὴν 5η Οὐσία {=πεμπτουσία}. ΑΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ καὶ δὲν ἀποτελεῖ δημιούργημα κανενὸς θεοῦ. —σύμφωνα μὲ τὸ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ  ΤΩΝ ΟΜΟΚΕΝΤΡΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ τὰ οὐράνια σώματα ἦταν προσκολλημένα σὲ ἀντίστοιχες

Τὸ 1849 στὶς ἀνασκαφὲς τῆς πρωτεύουσας τῶν Ἀσσυρίων Νινευῆ ἦρθε στὸ φῶς ἀπὸ τὸν LAYARD ἡ βιβλιοθήκη τοῦ Ἀσουρμπανιμπάλ { ἑλληνστὶ "Σαρδανάπαλου" —8ος αἰ.πΧ) στὴν ὁποία  ἔγινε μιὰ ἱστορικὴ ἀνακάλυψη·  βρέθηκε σὲ 12 πινακίδες μὲ σφηνοειδῆ γραφὴ τῆς ἐποχῆς τῶν ΑΚΚΑΔΙΩΝ  (2500 πΧ) τὸ ΣΟΥΜΕΡΙΑΚΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΓΚΙΛΓΚΑΜΕΣ ἀναγόμενο στὸ 3‒3.500 πΧ. (Τὴν σφηνοειδῆ γραφὴ  εἶχε ἀποκρυπτογραφήσει ἤδη ἀπὸ  τὸ 1802 ὁ Γερμανὸς καθηγητὴς γυμνασίου G.Grotefend, ἐνῶ τὸ ἔπος τῶν Σουμερίων μετάφρασε ὁ Smith τό 1876). Γιατί ὑπῆρξε ἱστορικὴ ἡ ἀνακάλυψη αύτή; Διοτι στὸ Ἔπος αὐτὸ τῶν Σουμερίων τοῦ 3000 πΧ (ποὺ ἀναφέρεται στὸν βασιλέα τῆς πόλεως ΟΥΡΟΥΚ , τὸν Γκιλγκαμές) καταγράφονται τμήματα κατοπινῶν ἑπῶν διαφόρων λαῶν ποὺ ἐμφανίστηκαν  χιλιετίες ἀργότερα δηλ. τὸ 900‒800 πΧ !  Ἐξηγῶ· —στὸ πρόλογο τοῦ Ἔπους τοῦ Γκιλγκαμὲς παρουσιάζεται ἀτόφυα ἡ ἀρχὴ τῆς ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ (ἄνδρα μοι  ἔννεπε μοῦσαν πολύτροπον...).  Ἰδού τὸ σουμεριακὸ κείμενο γιὰ τὸν Γκιλγκαμές : <στάθηκε ὁ ἄνθρωπος ποὺ γνώριζε τὰ πάντα. Ἦταν ὁ β

 Ὑπάρχει εὐρέως διαδεδομένη ἡ ἀντίληψη —ἀναπαραγόμενη συνεχῶς ἀπὸ τὶς διαλέξεις τοῦ Λιαντίνη   περὶ θανάτου στὸ YouTube—ὅτι ἡ φράση τοῦ Πλάτωνα "ἡ φιλοσοφία ἐστὶ μελέτη θανάτου"  {" οἱ ὀρθῶς φιλοσοφοῦντες ἀποθνήσκειν µελετῶσι”, Φαίδων, 67e. }  σημαίνει πὼς ὁ φιλόσοφος πρέπει νὰ ζεῖ ἐκπαιδευόμενος γιὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του, τὴν πιὸ μεγάλη ὤρα, δεδομένου ὅτι ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΟΥΔΕΝ. Ωστόσο, αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία πόρρῳ ἀπέχει ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ ΙΔΙΟΥ τοῦ Πλάτωνα, ὁ ὁποῖος, ὁπως φαίνεται  στοὺς ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ του,  ὑποστήριζε τὶς ΟΡΦΙΚΟ—ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΕΣ ίδέες περὶ ψυχῆς ,σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ δηλ.θεϊκὴ* καὶ ἡ ἐνσἀρκωση της στὴν ΥΛΗ συνιστᾶ φυλάκιση (δεσμωτήριον) καὶ τὰφο (σῆμα). Τούτων δοθέντων, ὁ θάνατος ἀποτελεῖ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ὕλης καὶ κατὰ συνέπεια ἡ φιλοσοφία σὲ αύτὸ ἀκριβῶς ἀποσκοπεῖ : ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ  ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ. Συνεπῶς, ἡ φιλοσοφία αύτὸ  μελετᾶ καὶ  σπουδάζει κατὰ τ