Διαμαντῆς Κούτουλας

Παλιό, πασίγνωστο καὶ ἀξεπέραστο τὸ ἐν λόγῳ  σύγγραμμα τοῦ Gustave Le Bon εἶναι ἀπαραἰτητο γιὰ κάθε φοιτητή.  Δὲν θὰ κάνω ἐδῶ παρουσίαση ἢ ἀνάλυση τοῦ βιβλίου , θὰ σημειώσω μόνο —ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ σὲ αὐτὰ πού γράφει ὀ Le Bon—τὰ ἑξῆς· 1) ἡ μᾶζα ἀκολουθεῖ ὡς Ἡγἐτη της τὸν ΑΠΑΤΕΩΝΑ πού τῆς ΜΟΙΑΖΕΙ περισσότερο. 2) ἡ Μᾶζα πάντοτε  "κλαίγεται"  καὶ παραπονιέται γιὰ τοὺς Ἡγέτες της ἐπειδὴ —ΔΗΘΕΝ—τὴν πρόδωσαν, ἐνῶ ἡ ἀλἠθεια εἶναι ἡ ἁκριβῶς ἀντίθετη:   ἡ Μᾶζα "πουλᾶ" τοὺς Ἡγέτες της ἑπειδὴ ἀποδείχτηκαν  ΛΙΓΩΤΕΡΟ ἀπατεῶνες ἀπὸ ὅ,τι ἐκείνη ἀνἐμενε. 3) ἡ Μᾶζα ποτὲ δέν δρᾱ λογικὰ ἀλλὰ πάντοτε συναισθηματικὰ μέ ὁδηγὸ τὶς ἑκάστοτε ἐπιθυμίες της & τὸ νομιζόμενο ΥΛΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ της. 4) ἡ Μᾶζα μισεῖ τὰ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ἄτομα ἑπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι μοναχικὰ γιατὶ γνωρίζει ἐνστικτωδῶς ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ καὶ δὲν μαζοποιοῦνται. 5) ἡ Μᾶζα γνωρίζει ὅτι ὁ Ἡγέτης της  ΨΕΥΔΕΤΑΙ* καὶ τὴν ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ ἀλλὰ γι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν ἀκολουθεῖ· ΑΝ ΕΛΕΓΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΤΟΝ Σ

 Ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῆς φιλοσοφίας τοῦ ΥΠΑΡΞΙΣΜΟΥ βρίσκεται σὲ λίγες γραμμὲς στὸ θεατρικὸ ἔργο "ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ" τοῦ Αὐγούστου  ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ καὶ συγκεκρομένα στὸν τελυταῖο διάλογο Τζούλιας—Χριστίνας. Γιὰ τοὺς ἀγνοοῦντες ἐνημερώνω τὴν ὐπόθεση τοῦ ἔργου :  ἡ... "φεμινίστρια"Δεσποινίδα Τζούλια κὀρη ἑνὸς Κόμη, ἐξἐπεσε κάνοντας ἔρωτα μέ ἕναν ὑπηρἐτη της ποὺ εἶναι ὁ ἀγαπητικὸς τῆς ὑπηρέτριας της Χριατίνας καὶ ἡ  Τζούλια διερωτᾶται στὸν μονόλογο της, ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ,λέγοντας τὰ ἑξῆς "ὑπαρξιστικά" :  < Ποιὸ εἶναι τὸ δικό μου ἐγώ;  Οὒτε μιὰ σκέψη μου ὑπάρχει πού νά μὴν ἀνήκει στὸν πατέρα μου. Οὔτε ἕνα αἴσθημα ,μιὰ συγκίνηση ποὺ νὰ μὴν τὴν πῆρα ἀπὸ τὴν μητέρα μου...Γιατί τότε νὰ φταίω ἐγώ; Νὰ τὸ ἀποδώσω  πάλι  στὸν Χριστό—ὅπως κάνει ἡ Χριστίνα—ὄχι εἶμαι πολὺ ὑπερήφανη νὰ τὸ κάνω αύτὸ καὶ πολὺ ἔξυπνη χάρη στὴν διδασκαλία τοῦ πατέρα μου.... ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΕΙ ΤΟΤΕ;  Ἀλλὰ τί σημασία ἔχουν ὅλα αὐτά;  ΜΟΝΗ ΜΟΥ πρἐπ

 Ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν νηστεῖες στὸ τυπικό τους, οἱ περισσότερες γιὰ λόγους <καθαρισμοῦ> ἐν ὀψει ἑνὸς θαυμαστοῦ γεγονότος (βλ. νηστεία μυστῶν στὰ Ἐλευσίνια πρὶν τὴν μεγάλη νύχτα τῆς Ἐποπτείας δηλ.τῆς ΟΡΑΣΗΣ τοῦ Ἀοράτου Κόσμου). Στὸν χριστιανισμὸ ὅμως ἡ νηστεία (ἐκ τοῦ νῆστις=πεινασμένος) ἔχει μιὰ ἐπιπλέον σημασία:  νὰ ΜΟΙΡΑΣΟΥΜΕ  τὴν τροφή μας μέ τοὺς φτωχοὺς καὶ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΒΙΒΛΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ. Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν=Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε (Μτ.14,16)