Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὑπάρχει ἡ κοινὴ πεποίθηση στοὺς μελετητὲς τοῦ Πλάτωνος ὅτι ὡς ΧΡΟΝΟ ὁ Πλάτων  θεωρεῖ τὴν ΚΙΝΗΤΗ εἰκόνα τῆς ΑΚΙΝΗΤΗΣ  ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ (βλ. ΤΙΜΑΙΟΣ) ἐνῶ μὲ τὸν ὅρο "αἰώνιος" ἐννοεῖ τὴν ἀπουσία διάρκειας, δηλ. τὴν ΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.  Ὠστόσο, σὲ αὐτὴν τὴν ἁπλουστευμένη άντίληψη ἔχουν ἐγερθεῖ ἀντιρρήσεις ἀπὸ σοβαροὺς πλατωνιστές, ἐκ τῶν ὁποίων σημειώνω δύο: 1)  ὁ Whittaker  (1968)  θεωρεῖ ὅτι ὁ Πλάτων δὲν ἔχει δημιουργήσει ἀκόμα τεχνικὴ φιλοσοφικὴ ὁρολογία καὶ πάντως ἡ ἀντίληψη τῆς αἰωνιότητας ὡς ἀχρονικότητας εἶναι ἰδέα τοῦ ΠΛΩΤΙΝΟΥ* (αἰὼν ἀδιάστατος, ΕΝΝΕΑΔΕΣ, ΙΙΙ, 2, 32‒33) ἡ ὁποία προβλήθηκε ἀναχρονιστικὰ στὸν πλατωνικὸ Τίμαιο.  Ἐν πάσει περιπτώσει στὸν Πλάτωνα ἡ αἰωνιότητα μπορεῖ νὰ θεωρεῖται καὶ ὡς ἀχρονικὴ  ΔΙΑΡΚΕΙΑ καθόσον ὑπάρχει πέραν τῆς ΑΚΙΝΗΤΗΣ  αίωνιότητας τῶν ΙΔΕΩΝ {=μορφῶν, ἀρχετύπων} καὶ ἡ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ αἰωνιότητα τοῦ Οὐρανοῦ τῶν Ἀπλανῶν. 2) ὁ Robinson (1986)  ὑποστηρίζει ὅτι στὸν πλατωνικὸ Τίμαιο ὑπάρχουν  συνώνυμοι ὅροι ποὺ ὅμως δὲν ἔχουν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο περιεχόμενο πχ. οἱ

Τὸ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ὑπάρχει—μὲ  διαφορετικὴ διατύπωση— σὲ τρεῖς  παραλλαγές* :   στὸ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ (6,9 κ.ἑξ.) ,στὸ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ (11,2 κ.ἑξ.) καθὼς καὶ στὴν μεταγενέστερη  ΔΙΔΑΧΗ (8,2). Στὴν Ἐκκλησία ἐπικράτησε ἡ ἐκδοχὴ τοῦ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ , ὄχι ὅμως τῆς γραφῆς  τοῦ Βατικανοῦ Κώδικα,  τοῦ ἀρχαιότερου τῆς Καινῆς Διαθήκης, <ὠς καὶ ἡμεῖς ΑΦΗΚΑΜΕΝ τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν> ἀλλὰ τῆς γραφῆς τοῦ Σιναϊτικοῦ καὶ Ἀλεξανδρινοῦ Κώδικα ** <ΑΦΙΕΜΕΝ>  {=ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν)   [ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Οἱ τρεῖς ἀρχαιότεροι μεγαλογρἀμματοι κώδικες τῆς ΚΔ εἶναι κατὰ σειρὰν ἀρχαιότητας, ἀπὸ τὸν 4ο ὣς τὸν 5ο αἰ.μΧ, οἱ  ἑξῆς · ΒΑΤΙΚΑΝΟΣ, ΣΙΝΑΪΤΙΚΟΣ καὶ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ]   Τὸ ρῆμα  καὶ στὶς δύο ἐκδοχὲς τῶν άρχαίων χειρογράφων κωδίκων (Βατικανοῦ καὶ  Σιναϊτικοῦ)   εἶναι τὸ ἴδιο, τὸ "ΑΦΙΕΜΑΙ" πού σημαίνει " ΑΦΗΝΩ/ΣΥΓΧΩΡΩ" , ὅμως τὸ ΑΦΗΚΑΜΕΝ  εἶναι ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ {=ἔχουμε  ἤδη συγχωρήσει} ἐνῶ τὸ ΑΦΙΕΜΕΝ  εἶναι ΕΝΕΣΤΩΣ {=τώρα συγχωροῦμε}.  Θὰ πεῖ κάποιος:  ἀμελητέα ἡ  διαφορά μεταξὺ