Διαμαντῆς Κούτουλας

Γνωστὸς καὶ περιλάλητος ὁ ΑΡΕΙΟΣ ὁ μέγας  "Αἱρεσιάρχης" ,  σὲ μιὰν ἐποχὴ ποὺ οἱ φιλοσοφοῦντες γιὰ τὸ Τριαδικὸ Δόγμα "ἀλληλομάχονταν" σφόδρα.Ἤδη πρὶν ἀπὸ αὐτὸν , ὁ μέγας ΩΡΙΓΕΝΗΣ προσπαθῶντας νὰ ἐξηγήσει φιλοσοφικὰ τὸν Χριστιανισμό ΕΙΧΕ "ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ" ΒΙΒΛΙΚΑ τὸν Πλατωνισμό ,ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀπο πάντα προαιωνίως Δημιουργός  {πῶς ἀλλιῶς; } ἀρα καὶ ὁ ΚΟΣΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΩΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ. Στὸ ἄλλο ἄκρο ὁ Ἄρειος , θεολογῶντας  ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΣ μὲ βάση τὴν ἑλληνικὴ  ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ  καὶ ΣΗΜΑΣΙΑ  τῶν λέξεων ἔλεγε ὅτι ὁ ὅρος  "Πατήρ"  γιὰ τὸν θεὸ ὑπονοεῖ ὅτι ΚΑΠΟΤΕ  ἔγινε Πατέρας, ΠΡΙΝ δὲν ἦταν·   ὁμοίως καὶ ὁ Υἰὸς "ΚΑΠΟΤΕ" ἔγινε Υἰος {=ΗΝ ΟΤΕ ΟΥΚ ΗΝ} ἄρα ὁ Ὑιὸς ἔχει ἀρχὴ , δὲν ὑπάρχει ἀπὸ πάντα..  Ὁπότε, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι φύσει θεὸς ἀλλὰ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ καὶ αὐτὸς ΕΝ ΧΡΟΝῼ —ἐξ οὗ καὶ ἡ  παράδοση τῆς Ἁγιογραφίας  τοῦ Ἀρειανισμοῦ ποὺ παρουσιάζει ΑΓΕΝΕΙΟ τὸν Χριστὸ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΑΘΟΣ καί γενειοφόρο κατὰ τό Πάθος . Συγκεκριμένα, ἡ ἀντίληψη τοῦ ΑΡΕΙΑ

Τὴν τελευταία μέρα πρὶν τὴν Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνας (21-9-480πΧ) ,οἱ Πελοποννήσιοι στὸ πολεμικὸ συμβούλιο ποὺ ἔγινε ,ἐπρόκειτο  νὰ ἀποφασίσουν τὴν ἀποχώρηση τους ἀπό τὴν Σαλαμῖνα γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ Ἰσθμοῦ ἀπὸ τὴν ἐπίθεση τῶν Περσῶν,  ὁπότε ὁ Θεμιστοκλῆς ἔπαιξε ἕνα παράδοξο ΔΙΠΛΟ  παιχνίδι γιὰ τὴν μελλοντικὴ σωτηρία τῶν  πόλεως Ἀθηνῶν, Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ.. Στέλνει τὸν δοῦλο ("οἰκέτη") του ΣΙΚΙΝΝΟ παιδαγωγὸ τῶν παιδιῶν του,σὲ ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΞΕΡΞΗ, στὸ (Παλαιό)  Φάληρο στὸ Στρατὀπεδο τῶν Περσῶν  μὲ τὸ ἀκόλουθο μήνυμα : " ἔπεμψε  με στρατηγὸς ὁ Ἀθηναίων λάθρῃ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, τυγχάνει γὰρ φρονέων τὰ βασιλέως ...ὅτι οἱ Ἕλληνες δρῃσμὸν βουλεύονται καταῤῥωδηκότες ...μὴ περιίδητε διαδράντας αὐτούς.."(ΗΡΟΔ.8,75) [ Μετ. : μὲ ἔστειλε ὁ στρατηγὸς τῶν Ἀθηναίων κρυφὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες,ἐπειδὴ ἔχει φρονήματα φιλικὰ πρὸς τὸν βασιλιᾶ ... (νὰ σᾶς πῶ) ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀποφάσισαν ἀπὸ φόβο νὰ φύγουν ... (καί) νὰ μὴν τοὺς ἀφήσετε νὰ ξεφύγουν(ἀπὸ τὴν Σαλαμῖνα)]. Αὐτὰ ἀνή

Πρὶν 20 περίπου χρόνια , τό 2000, θέλησα ,μιὰν καλὴ "φουρνιά" τῆς Γ' Λυκεἰου ,νὰ τὴν μυήσω στὴν μαγεία τῆς ζωγραφικῆς —θὰ τὸ θυμοῦνται ὅσοι ἀπό τοὺς παλιὸς ἐκεὶνους  μαθητὲς μὲ ἀκολουθοῦν  ἐδῶ—ξεκινῶντας ἀπὸ τὸν "ΓΑΜΟ ΤΟΥ ΑΡΝΟΛΦΙΝΙ" τοῦ ΓΙΑΝ ΒΑΝ ΑΫΚ ,ἔργο τοῦ 1434. Διἀλεξα τὸν συγκεκριμένο πίνακα—βρίσκεται σήμερα στὴν ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ  ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ—ἐπειδὴ σὲ αὐτὸν ἀποκαλύπτεται ὅλη ἡ ΜΑΓΕΙΑ τῆς ζωγραφικῆς ,ἠ ὁποία συνίσταται στὴν ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΥΟ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ. Ὁ Βὰν Ἄυκ πέραν τοῦ ὅτι πρῶτος χρησιμοποίησε ΛΑΔΙ ἀντὶ γιὰ ΑΥΓΟ (τέμπερα)   στὴν ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ —τότε δὲν ὑπῆρχαν ἕτοιμα χρώματα—γιὰ νὰ ἀποδώσει λάμψη καὶ σταδιακὴ ,ὄχι ἀπότομη , ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ,  δημιούργησε τὴν ψευδαίσθηση τοῦ βάθους μὲ τὴν εὐφυῆ χρήση τοῦ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, πρωτοποριακὴ σκέψη στὴν ἱστορία τῆς ζωγραφικῆς ποὺ τὴν ἀκολούθησαν ἔκτοτε ἄλλοι μεγάλοι ζωγράφοι ,ὅπως ὁ ΒΕΛΑΣΚΕΘ στὸν πίνακα "las meninas". Βλέπουμε λοιπὸν στὸν καθρέφτη στὸ βάθ