Διαμαντῆς Κούτουλας

Τὸ ὁμώνυμο σύγγραμμα τοῦ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ  ( ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ )  γραφὲν στὰ τέλη τοῦ 1ου αἰ.μΧ προσπαθεῖ νὰ συνοψίσει ὅλες τὶς ἑρμηνεῖες ποὺ δίνονταν στὴν ἐποχή του  γιὰ τὸ νόημα τοῦ Δελφικοῦ Ε  τοῦ εἰκονιζόμενου  στὴν εἴσοδο τοῦ Μαντείου τοῦ Ἀπόλλωνα, ἐπὶ τοῦ ἀνατολικοῦ ἀετώματος. [ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : στὰ περισσότερα χειρόγραφα  —πχ. Codex Marcianus, Codex Parisinus κλπ— ὁ τίτλος τοῦ Ε  εἶναι "Ε̣Ι" καὶ ὄχι "Ε" ,  ἑπειδὴ τὸ γράμμα Ε  στὴν ἀρχαιότητα ὀνομαζόταν ΕΙ  καὶ προφερόταν ὡς μακρὸ  Ε: ē . Μετὰ  τὴν μεταρρύθμιση τοῦ 403πΧ καὶ τὴν καθιέρωση στὴν Ἀθήνα τοῦ ΙΩΝΙΚΟΥ ἀλφαβήτου ἐμφανίστηκε ἡ ὀνομασία ΕΨΙΛΟΝ γιὰ τὸ Ε ] Στὸ ἐν λόγῳ ἔργο ὁ Πλούταρχος παρουσιάζει 7 ἀπόψεις περὶ τῆς σημασίας τοῦ "Ε"   μέ κὺριες τὶς ἑξῆς τρεῖς:  1) πρόκειται γιὰ σύμβολο τοῦ ΗΛΙΟΥ δεδομενου ὅτι κάθε φωνῆεν ἀντιστοιχεῖ σὲ κάθε ἕναν ἀπὸ τοὺς 7  (ἱερούς) Πλανῆτες τῆς ἀρχαιότητας {=ἀστρολογικὴ ἐρμηνεία ΧΑΛΔΑΙΟΥ} 2) τὸ Ε συμβολίζει τὸν ἀριθμὸ 5 , σύμβολο τοῦ Παντὸς κατὰ τὴν πλατωνικὴ ΑΡΙ

 Οἱ πιὸ πολλοί τῶν ἐρωτηθέντων "ποιὰ εἶναι ἡ μεταφυσικὴ διδασκαλία τοῦ χριστιανισμοῦ"  θὰ ἀπαντήσουν "ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς".  Τοῦτο βεβαἰως εἶναι ΛΑΘΟΣ·  ἀθανασία ψυχῆς πρεσβεύει ὁ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ὄχι ὁ χριστιανισμός. Ὅπως φαίνεται στὸν πλατωνικὸ διάλογο " ΦΑΙΔΩΝ " κατὰ τὸν Πλάτωνα οἱ ψυχὲς εἶναι ἀθάνατες δηλ. προαιώνιες ,ἄρα ΘΕΪΚΕΣ . Ὁπότε ὁ θἀνατος ποὺ ἀπελευθερώνει τὴν ψυχὴ  ἀπὸ τά ὑλικὰ δεσμὰ τοῦ ΣΩΜΑΤΟΣ εἶναι ὁ ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ τοῦ ἀνθρώπου (γι αὐτὸ καὶ ὁ Σωκράτης πρὶν ξεψυχήσει ζητᾶ τὴν ἐκπληρωση τοῦ τάματος —ἐνὸς ἀλεκτρυῶνος, δηλ. κόκκορα—στὸν Ἀσκληπιὸ τὸν θεὸ τῆς Ὑγείας.). Ἀντιθέτως κατὰ τὴν Βίβλο ὁ θεὸς εἶναι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ καὶ τῆς ψυχῆς—ποὺ ἔχει ἀρχὴ δέν εἶναι προαιώνια—καὶ ὁ ἄνθρωπος ἁποτελεῖ τὴν ΕΝΩΣΗ ψυχῆς καὶ σὠματος, ἑβραϊστί nephesh ( נֶ֫פֶשׁ‎ )  [ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ἡ  λἐξη nephesh ἀποδόθηκε  ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ στὴν ἑλληνικὴ μετάφραση τῶν Ο' πλατωνικῶς ὡς "ψυχή ζῶσα" ]. Συνεπῶς κατὰ τὴν Βίβλο ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸν ΕΣΧΑΤΟ ΕΧΘΡΟ τοῦ ἀνθρώπου διότι κατα