Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὁ ὅρος FILIOQUE  πού σημαίνει <ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΥΙΟΥ> {filius= υἱός /que=τε, καί} δέν βρίσκεται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως πού συντάχτηκε τὸ 381μΧ στὴν Β' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ {=ἐκ πατρὸς ἐκπορευόμενον}.  Τὸ FILIOQUE ἐμφανίστηκε  ἐπισήμως τὸ 447μΧ ἀπὸ τὸν Πάπα Λέοντα ὁ ὁποῖος ἁκολούθησε μιὰ λατινική παράδοση τονίζουσα τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ (ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ) ἀπἐναντι στοὺς πολλοὺς ἀρειανιστὲς τῆς Δύσεως καθότι τὰ πολυπληθῆ γερμανικὰ φῦλα τῶν Γὀτθων εἶχαν προσηλυτιστεῖ στὸ ἀρειανικὸ δόγμα κυρίως.  ( Ἐξάλλου ἡ Ρώμη γνώρισε  τὸ Σύμβολο τοῦ 381 στὴν Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος τοῦ 451μΧ.)  Τό  FILIOQUE ὅμως παρἐμεινε στό λατινικὸ κείμενο (EX PATRE FILIOQUE PROCEDIT= ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ) καὶ μετὰ τὸ 451 μέ συνέπεια τὸ ζήτημα αύτὸ ἀργότερα, νὰ  ἀποτελέσει  μεῖζον θεολογικὸ θέμα ἰδιαιτέρως μετά τὸ ΣΧΙΣΜΑ τοῦ 1054 καὶ νὰ παρουσιάζεται μέχρι σήμερα ὡς ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ διαφορὰ μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων,  παρόλες τὶς ΑΤΥΧΕΙΣ προσπάθειες  συμβιβασμοῦ τῆς ἙΝΩΤ

     Τὰ περὶ ἀνθρωπογόνου Ἑλλάδος κλπ ἀποτελοῦν ἐδάφιο τοῦ Ἰουδαίου φιλοσόφου  ΦΙΛΩΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ ἀπὸ τὸ ἔργο του <ΠΕΡΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ> ὅπως τὸ διασώζει στὴν <ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ> ὁ ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας ΕΥΣΕΒΙΟΣ. Μεταφράζω  τὸ ἐδάφιο τῆς φωτό· <Διότι μόνο ἡ Ἑλλάδα  δημιουργεῖ ἀληθινοὺς ἀνθρώπους, ἀποδεδειγμἐνα οὐράνιο φυτό καὶ Θεοῦ βλαστάρι, ἐπειδὴ γέννησε  τὴν λογικὴ μὲ τὴν ὁποία κατακτᾶται ἡ γνώση>  {=μόνη γὰρ ἡ Ἑλλὰς ἀψευδῶς ἀνθρωπογονεῖ, φυτὸν οὐράνιον καὶ βλάστημα θεῖον ἠκριβωμένον, λογισμὸν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμῃ} _____ ΥΓ. Τὰ γραφόμενα καὶ πολλάκις ἀναπαραγόμενα, περὶ τοῦ χωρίου αύτοῦ  ὡς ΔΗΘΕΝ  ἐδαφίου τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ εἶναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΑ (δὲν ὑπάρχει τὸ ἐδάφιο αύτὸ σὲ ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ἢ ΚΩΔΙΚΑ τοῦ Δ’ Εὐαγγελίου)  ἐνῶ τὰ συμφραζόμενα στὸ κείμενο  τοῦ ΦΙΛΩΝΟΣ ἀναφέρονται στὴν παρατηρούμενη ὑλικὴ πενία τῆς Ἑλλάδος σὲ σχέση μὲ τὸν ὑλικὸ πλοῦτο ἄλλων βαρβἀρων χωρῶν.  Καὶ στὸ κείμενο, τὴν σοφία τῶν Ἑλλήνων ἀποδίδει ὁ Φίλων στὴν ὀλιγάρκεια τους

 Ὑπάρχουν, ὡς γνωστόν, δὺο διηγήσεις γιὰ τὴν Δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου στὴν ΓΕΝΕΣΗ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης· ἡ μία, ἡ πρώτη ποὺ ὅμως εἶναι ἡ μεταγενέστερη καὶ ἀνάγεται στὴν λεγόμενη ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΗΓΗ (Ρ) γραφεῖσα μετὰ τὴν βαβυλώνεια αἰχμαλωσία (5ος πΧ) μιλᾶ γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπινου ΖΕΥΓΟΥΣ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς Ἑξαημέρου.  Ἡ δεύτερη διήγηση  πού εἶναι χρονικὰ παλαιότερη, ἀνάγεται στὴν ΓΙΑΧΒΙΚΗ ΠΗΓΗ (J) περὶ τὸν 9ο αἰ.πΧ καὶ κάνει λόγο γιὰ δημιουργία πρῶτα τοῦ Ἀδάμ,  μετὰ γιὰ δημιουργία τῶν ζώων καὶ τέλος ἡ δημιουργία τῆς γυναικός, τῆς Εὔας ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀδάμ.  Αὐτὲς οἱ ἀφηγήσεις  ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἶναι  ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΕΣ  έπηρεασμένες ἁπὸ τὰ παρόμοια ΕΠΗ τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς, εἶναι σαφῶς διαφορετικές.   Συμβιβασμὸ αύτῶν τῶν δύο παραδόσεων προσπάθησε νὰ κάνει ὁ ΦΙΛΩΝ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ ἢ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ ἕνας ἑλληνιστὴς Ἰουδαῖος τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ (ὐπολογίζεται ὅτι πέθανε περὶ τὸ 50μΧ). Δέν θὰ ἀναλύσω βεβαίως ἐδῶ τὴν φιλώνεια σκέψη ἡ ὁποία ἐπηρέασε τὸν χριστιανισμό (βλ. τὰ περὶ ΛΟΓΟΥ στὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ) θ