Διαμαντῆς Κούτουλας

Τὸ λεγόμενο "ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ"  τοῦ Ἀρχιμηδη ἀνῆκε στὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου στὴν Κωνσταντινούπολη , ὅπου  εἶχε μεταφερθεῖ  ἀπὸ τὴν  Σκήτη τοῦ Ἁγίου Σάββα τῆς Παλαιστίνης.  Ἐπρόκειτο γιὰ χειρόγραφο τοῦ 10ου αἰ.μΧ τὸ ὁποῖο εἶχε ἀποξυστεῖ τὸ 1229 ἀπὸ κἀποιον μοναχὸ ΙΩΑΝΝΗ  ΜΥΡΩΝΑ (ἀναγράφεται ἡ ἡμερομηνία 14 ΑΠΡ 1229)  γ ιὰ νά γραφεῖ ἐπἀνω του βυζαντινὸ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ {ἐξ οὗ καὶ ἡ ὀνομασία "παλίμψηστο"}. Πρῶτος εἶδε  τὸ Παλὶμψηστο ἐν ἔτει  1899 ὁ Ἀθ.Παπαδόπουλος‒Κεραμεὺς ὁ ὁποῖος ἀντελὴφθη ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ κρυβόταν κάποιο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ κέμενο. Ἡ εἴδηση ἔφτασε στὸν Δανό φιλόλογο Johan Ludwig Heiberg , εἰδικὸ στὸ ἀρχιμήδειο corpus, ὁ ὁποῖος πῆγε  στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1906 , μελἐτησε τὸν κώδικα καὶ διεπίστωσε  ὅτι περιεῖχε ΧΑΜΕΝΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ ὀπως τὴν ἐπιστολὴ μέ τίτλο " ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΘΕΩΡΗΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΝ ΕΦΟΔΟΣ {=δηλ. μέθοδος} καὶ τὸ  " ΟΣΤΟΜΑΧΙΟΝ " {ΠΑΖΛ ἢ ΤΑΝΓΚΡΑΜ πού στὰ σύγχρονα μαθηματι...

 Τὸ Ὀρφικὸ Κίνημα τοῦ 6ου αἰ.πΧ. εἰσήγαγε γιὰ πρώτη φορὰ στοὺς   Ἕλληνες τὴν ἀντίληψη περὶ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑΣ—ἄρα θεϊκῆς—Ψυχῆς ἡ ὁποία μετενσαρκοῦται στὴν ὕλη (Ο ΟΜΗΡΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ) . Γι αύτὸ καὶ ὁ Πλάτων ἀποκαλεῖ τὸ ὑλικὸ  Σῶμα , "ΣΗΜΑ"  δηλ φυλακὴ τῆς (αἰώνιας)  Ψυχῆς. [ΣΗΜΕΙΩΣΗ : στὴν ἀρχαιότητα τὰ Νεκροταφεῖα τὰ ἀποκαλοῦσαν "Σήματα", ἐνῶ σήμερα τὰ ἀποκαλοῦμε—χριστιανικῶς—"Κοιμητὴρια"] (Παρακάμπτω ἐδῶ τὸ ἐρώτημα ΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΟΥΣΕ ὁ Πλάτων ὅταν ἔγραφε γιὰ μετενσάρκωση ἢ ἁπλῶς προσπαθοῦσε νὰ ἐξηγήσει μυθολογικῶς τὴν ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ παραπέμποντας την σὲ προεμπειρικὲς ἒννοιες 2400 χρόνια πρὶν τὸν Kant..) Γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ ὅμως ΔΕΝ ὑπάρχει μετενσάρκωση γιατὶ κατὰ τὴν ΒΙΒΛΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ τὸ ἀνθρώπινο ΠΡΟΣΩΠΟ πλάστηκε ὠς ἑνιαία ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ὀντότητα (nephesh στὰ ἑβραϊκά, τὸ ὁποῖο μεταφράστηκε ΚΑΚΩΣ στὰ ἑλληνικὰ μέ τὴν ΠΛΑΤΩΝΙΖΟΥΣΑ φράση "ψυχὴ ζῶσα"—ΓΕΝ.2,7). Ὁπότε ὁ ΚΑΘΕ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ ΟΥΣΙΑ σύμφωνα μέ τὸν ὁρισμὸ τοῦ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ , σῶμα καὶ...

Γράφει στὴν πασίγνωστη ἀλληγορία τοῦ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ὁ ΠΛΑΤΩΝ { "Πολιτεία",Ζ', 514a κ.ἑξ.} ὅτι ὁ Κόσμος μας ,ὅπως τὸν ἀντιλαμβανόμαστε, μοιάζει μὲ σπήλαιο καὶ μεῖς μὲ δεσμῶτες δεμένους ἐκ γενετῆς μὲ τὸ πρόσωπο πρὸς τὸν τοῖχο, ἐνῶ ἕνα φῶς πίσω μας καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ σπήλαιο, φωτίζει τὰ ΕΚΤΟΣ ΣΠΗΛΑΙΟΥ πραγματικά ὄντα ,τῶν ὁποίων τὶς ΣΚΙΕΣ μόνον βλέπουμε ἐμεῖς ὅπως αὐτὲς ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΟΝΤΑΙ  στὸν ἀπέναντι  τοῖχο καὶ τὶς νομίζουμε ὡς τὰ  ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΝΤΑ . Ἰδοὺ τὸ ἀρχαῖο κείμενο· < Μετὰ ταῦτα δή, εἶπον, ἀπείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας.  Ἰδὲ γὰρ ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει, ἀναπεπταμένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν τὸ σπήλαιον, ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας, ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν, φῶς δὲ αὐτοῖς πυρὸς ἄνωθεν καὶ πόρρωθεν καόμενον ὄπισθεν αὐτῶν, μεταξὺ δὲ τοῦ πυρὸς καὶ τῶν δεσμωτῶν ἐπάνω...