Διαμαντῆς Κούτουλας

Δὲν εἶναι εὔκολη δουλειὰ ἡ ἑρμηνεία τῶν πλατωνικῶν ἔργων, ἀφοῦ ὁ Πλάτων εἰρωνεύεται συχνὰ στούς Διαλόγους του , συχνότατα εἶναι ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ  ΥΠΑΙΝΙΚΤΙΚΟΣ καὶ κάποιες φορὲς ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ  ἀντιφάσκων , ἀλλὰ στὸν "ΤΙΜΑΙΟ" τὸ πρόβλημα μεγεθύνεται καθότι ἐκεῖ  ΟΜΟΛΟΓΕΙ ὅτι ἐκφράζεται μὲ ΜΥΘΙΚΗ γλῶσσα  μὲ ἐναν < εἰκότα μῦθο>   σὺμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο  ἕνας προσωπικὸς -ἀλλὰ ὄχι παντοδύναμος- θεὸς πλάθει τὴν ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΥΣΑ ΥΛΗ  καθ' ὁμοίωσιν του ἑαυτοῦ του, μὲ βάση τὰ  μαθηματικά, δημιουργῶντας ἕνα ΕΜΒΙΟ ΣΦΑΙΡΙΚΟ ὄν μὲ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΝΟΥ: τὸ Σύμπαν. Δὲν ἀναφερθῶ στὰ περὶ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ ποὺ τὰ ξέρουν ὅλοι (ΤΑ ΜΟΝΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟ...) ἀλλὰ θὰ κωδικοποιήσω τὰ ἑξῆς ΑΠΟΜΥΘΕΥΤΙΚΑ συμπεράσματα γιὰ τὸ νόημα τοῦ κειμένου: 1) ἐπιδίωξη  τοῦ Πλάτωνα εἶναι νὰ δείξει ὅτι ὑπάρχει ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ, ἄρα  ΝΟΗΜΑ, στὸ Σύμπαν καὶ συνεπῶς  ὁ κόσμος  δὲν λειτουργεῖ βάσει μόνον μηχανιστικῶν αἰτίων {= "ΑΝΑΓΚΗ"  ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ} δηλ. χωρὶς σκοπό (ΤΥΧΗ). Τ ὴν ὕπαρξη μαθηματικῆς  δομῆς

 Ἐπειδὴ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουμε πληθώρα κειμένων περὶ τοῦ Ἀπολλωνίου Τυανέα ἀπὸ ἡμιμαθεῖς & ἀπληροφόρητους, θὰ πῶ τὰ ἑξῆς ἐν συντομίᾳ· 1. περὶ τὸ 235μΧ ὁ Φλάβιος Φιλοστρατος κατὰ παραγγελίαν τῆς Ἰούλιας Δόμνας συζύγου τοῦ αύτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου γράφει τὴν μυθιστορηματικὴ  ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ τοῦ Ἀπολλώνιου Τυανέα παρουσιάζοντας ὡς "ΘΕΙΟ ΑΝΔΡΑ" ,ἀνάλογο τῆς ἐποχῆς,  γεννημένο ἀπὸ τὸν θεὸ ΠΡΩΤΕΑ ἐξ Αίγύπτου [=σὺ δὲ τίς, εἰπούσης, Πρωτεὺς ἔφη ὁ Αἰγύπτιος θεός—ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ, ΤΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ.Α', 4]. 2. Τὸ ἔργο αύτὸ τοῦ Φιλόστρατου ἔπεσε σέ ἀφάνεια καὶ δὲν ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση. Ὅμως τὴν ἐποχὴ τοῦ ΔΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΥ ὁ κυβερνήτης τῆς Βιθυνίας ΙΕΡΟΚΛΗΣ (περὶ τὸ 303μΧ) γράφει τὸν περιλάλητο "ΦΙΛΑΛΗΘΗ ΛΟΓΟ" κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὅπου παρουσιάζει τὴν βιογραφία τοῦ Φιλόστρατου συγκρίνοντας τὸν Ἀπολλώνιο μὲ τὸν Ἰησοῦ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΩΣ ΜΕΓΑ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΘΕΟΥΡΓΟ !! [Σὲ ἀπάντηση του γράφει ὁ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ τον λόγο του "ΚΑΤΑ ΙΕΡΟΚΛΕΟΥΣ".] Μὲ τόν

 Ἕνα αἴνιγμα ποὺ ταλανίζει τοὺς ἐρευνητὲς τοῦ Πλάτωνα ἐδῶ καὶ 2500 χρόνια εἶναι ἡ περιλάλητη ἀλληγορία τῆς Τετμημένης Γραμμῆς στὴν πλατωνική < ΠΟΛΙΤΕΙΑ> (6ο βιβλίο).  Ἐξηγῶ ἐν συντομίᾳ· μιλῶντας ὁ Σωκρἀτης στοὺς Ἀδείμαντο καὶ Γλαύκωνα  παρομοιάζει τὴν Πραγματικότητα ὡς μιὰ ΤΕΤΜΗΜΕΝΗ ΓΡΑΜΜΗ κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: διαιρεμένη καταρχὰς σὲ δύο ἄνισα τμήματα  < ΔΙΧΑ ΤΕΤΜΗΜΕΝΗΝ ΛΑΒΩΝ ΑΝΙΣΑ ΤΜΗΜΑΤΑ>{509d-510e} καὶ κατόπιν διαιρεμένη σὲ καθἐνα ἀπὸ τὰ δύο ἄνισα τμήματα, σὲ δύο πάλι ἀνισα μὲ τὸν ἴδιο λόγο (κλάσμα) ὅπως προηγουμἐνως <ΠΑΛΙΝ ΤΕΜΝΕ ΕΚΑΤΕΡΟΝ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΝΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΛΟΓΟΝ > {ὁ Πλάτων βεβαίως δὲν ἀποκαλύπτει ΠΟΙΟΣ εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος, τὸ κλᾶσμα, τῆς τομῆς....} Στὴν συνέχεια ὀνομάζει ὁ Σωκρἀτης τὰ 4 τμήματα τῆς γραμμῆς ὡς ἀκολούθως· τὸ μικρὸ τμῆμα τοῦ μικροῦ κομματιοῦ  ὀνομάζει ὡς ἀπεικονῖζον τὸν  κόσμο τῶν εἰκόνων τῶν ὁρατῶν καὶ τὸ μεγάλο τμῆμα τοῦ μικροῦ κομματιοῦ ὡς ἀπεικονῖζον τὸν ὁρατὸ κόσμο.  Ἐπίσης, ὀνομάζει  τὸ μεγἀλο τμῆμα τοῦ μεγάλου κομματιοῦ ὡς ἀπεικ