Διαμαντῆς Κούτουλας

Δὲν εἶναι εὔκολη δουλειὰ ἡ ἑρμηνεία τῶν πλατωνικῶν ἔργων, ἀφοῦ ὁ Πλάτων εἰρωνεύεται συχνὰ στούς Διαλόγους του , συχνότατα εἶναι ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ  ὑπαινικτικὸς  καὶ κάποιες φορὲς ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ  ἀντιφάσκων, ἀλλὰ στὸν "ΤΙΜΑΙΟ" τὸ πρόβλημα μεγεθύνεται καθότι ἐκεῖ  ΟΜΟΛΟΓΕΙ ὅτι ἐκφράζεται μὲ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ γλῶσσα  ( εἰκὼς  μῦθος ) λέγοντας ὅτι ἕνας προσωπικὸς —ἀλλὰ ὄχι παντοδύναμος-—θεὸς πλάθει τὸν ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΝΤΑ χῶρο μὲ βάση τὰ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ  δημιουργῶντας ἔτσι ἕνα ΕΜΒΙΟ ΣΦΑΙΡΙΚΟ ὄν μὲ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΝΟΥ: τὸ Σύμπαν. Δὲν θά  ἀναφερθῶ στὰ περὶ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ ποὺ τὰ ξέρουν ὅλοι (ΤΑ ΜΟΝΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΤΙΜΑΙΟ"...) ἀλλὰ θὰ κωδικοποιήσω τὰ ἑξῆς ΑΠΟΜΥΘΕΥΤΙΚΑ συμπεράσματα γιὰ τὸ νόημα τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου: 1) ἐπιδίωξη  τοῦ Πλάτωνα εἶναι νὰ δείξει ὅτι ὑπάρχει ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ* (ἄρα  ΝΟΗΜΑ)  στὸ Σύμπαν καὶ συνεπῶς  ὁ κόσμος  δὲν λειτουργεῖ βάσει μόνον μηχανιστικῶν αἰτίων {= "ΑΝΑΓΚΗ"  ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ} δηλ. χωρὶς σκοπό (ΤΥΧΗ). Τὴν ὕπαρξη μαθ...

 Ἐξηγῶ ἐν συντομίᾳ· μιλῶντας ὁ Σωκρἀτης στοὺς Ἀδείμαντο καὶ Γλαύκωνα  (ἀδελφοὺς τοῦ Πλάτωνος) στὸ 6ο βιβλίο τῆς" ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ "  παρομοιάζει τὴν Πραγματικότητα ὡς μιὰ  ΓΡΑΜΜΗ  διαιρεμένη κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο:  καταρχὰς τὴν διαιροῦμε σὲ δύο ΑΝΙΣΑ  τμήματα  < ΔΙΧΑ ΤΕΤΜΗΜΕΝΗΝ ΛΑΒΩΝ ΑΝΙΣΑ ΤΜΗΜΑΤΑ>{509d-510e }  ὅπου τὸ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ τμῆμα  ἀπεικονίζει τὸ ἄχρονο ΝΟΗΤΟ κόσμο  καὶ τὸ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ τὸν κόσμο τῶν ΑΙΣΘΗΤΩΝ. Κατόπιν  χωρίζουμε τὸ καθἐνα ἀπὸ τὰ δύο ἄνισα τμήματα, σὲ δύο πάλι ΑΝΙΣΑ  κατὰ τὸν ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ (κλάσμα) ὅπως προηγουμἐνως < ΠΑΛΙΝ ΤΕΜΝΕ ΕΚΑΤΕΡΟΝ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΝΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΛΟΓΟΝ>  {ὁ Πλάτων βεβαίως δὲν ἀποκαλύπτει ΠΟΙΟΣ εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος, τὸ κλάσμα, τῆς τομῆς....}  Σὲ αύτὸν τὸν δεύτερο χωρισμό:  α)  στὸ μικρότερο τμῆμα τῶν ΑΙΣΘΗΤΩΝ,  τὸ μικρότερο κομμάτι ἀπεικονίζει τὸν  κόσμο τῶν εἰκόνων (εἰκασία)  ἐνῶ  τὸ μεγάλο τμῆμα ἀπεικονίζει τὰ ὁρατά (πίστις) β) στὸ μεγἀλο τμῆμα...