Διαμαντῆς Κούτουλας

Θὰ τὰ πῶ ἁπλᾶ καὶ σύντομα ὅπως τὰ διδάσκω · ὁ μεγαλύτερος ποιητὴς μας εἶναι ὁ ΣΟΛΩΜΟΣ καὶ καλύτερο ποίημα του ὁ "ΚΡΗΤΙΚΟΣ" (τὸν τίτλο ἔβαλε ὁ Πολυλᾶς ).  Τὸ ἔγραψε τὴν πιὸ δὺσκολη περίοδο τῆς ζωῆς  του (1834) ὅταν ἔτρεχε στὰ Δικαστήρια τὴν μητέρα του ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΛΗ ἐπειδὴ ἡ τελευταία διεκδκοῦσε γιὰ τὸν ἄλλο γυιό της ΙΩΑΝΝΗ ΛΕΟΝΤΑΡΑΚΗ τὸ ὄνομα, τῶν Σολωμῶν καὶ τὴν περιουσία.... (Δέν μποροῦμε νὰ ξέρουμε βεβαίως ἄν ὄντως ὁ Ἰωάννης Λεονταράκης ἦταν γυιὸς τοῦ ΝΙΚ.ΣΟΛΩΜΟΥ , πάντως τὸ Δικαστήριο στὴν Κέρκυρα δικαἰωσε τὸν ἐθνικό μας ποιητὴ κι ὄχι τὴν μητέρα του..*).   Ὁ "Κρητικός" ἀναφέρεται στὸ ναυάγιο ἑνὸς ἀγωνιστῆ τῆς Κρητικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 καὶ  ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΛΛΙΠΕΣ , ἀλλὰ  δὲν εἶναι.  Στὴν ἀρχὴ  μὲ τὴν ΠΑΡΗΧΗΣΗ ΤΩΝ 8 "α"  {=ἐκοίταα κι ἤτανε μακριὰ ἀκόμη τ’ἀκρογιάλι} παρουσιάζει ἀκουστικὰ τὴν εἰκόνα ἑνὸς  ναυαγοῦ ποὺ κολυμπᾶ ἀπεγνωσμένα ἔχοντας τὴν ἀρραβωνιαστικιά του στὴν ἀγκαλιά, γιὰ νὰ φτάσει στὴν ἀκτή, ἐνῶ ἡ ΑΠΟΣΤΡΟΦΟΣ {"τ’ ἀκρογιάλι"} δίνει τὴ

Γράφει ὁ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ στὸ παράρτημα* τῶν "Δαιμονισμένων" κάτι ποὺ ἀφορᾶ ὅσους ὑπερασπίζονται τὸ δικαίωμα στὴν ἄμβλωση παραβλέποντας ὅτι τὸ ἔμβρυο ἀποτελεῖ ΖΩΝΤΑΝΟ ὄν ἐντελῶς ἀνυπεράσπιστο, ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ  ἔται ἕναν φόνο, ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ. Γράφει λοιπὸν ὁ Ντοστογιέφσκι,λὲς καὶ γνώριζε τὸ μέλλον : " ἄν τὰ μέσα τῆς ἐπιστήμης ἀποδειχθοῦν ἀνεπαρκῆ γιὰ τὴν ΔΙΑΤΡΟΦΗ τῆς ἀνθρωπότητας, τότε οἱ ἄνθρωποι θὰ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ τὰ νεογέννητα,ἄν κάτι τέτοιο τοὺς τὸ ἐπιβάλλει ἡ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ὡς μόνη σωτηρία  τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅμως  ΟΙ ΗΘΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΦΗΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΝΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ.." Μόνο ἄν πιστέευεις στὸν θεὸ, λέει ὁ Ντοστογιέφσκι,δὲν θὰ ἔκανες αὐτὸ ποὺ θὰ ἐπίτασσε ἡ ΛΟΓΙΚΗ σὲ μιὰν  πχ λιμοκτονία λόγῳ  ὑπερπληθυσμοῦ ,νὰ σκοτώνεις  δηλ. νεογέννητα ἤ ΕΜΒΡΥΑ. ΜΟΝΟ  Η ΠΙΣΤΗ  ὅτι ὑπάρχει ΘΕΟΣ καὶ ΗΘΙΚΗ  πέραν τῆς ἀνθρώπινης συμβατικῆς ἠθικῆς, θὰ σὲ ἐμποδίσει  νὰ φτάσεις στὸ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ  ἤ γιὰ λ

Τὸν Καστοριάδη, ἀπὸ τὰ δυνατὰ μυαλὰ τοῦ 20αἰ. τὸν γνώρισα τὸ 1984, στὴν περίφημη διάλεξη του γιὰ τὴν άρχαιοελληνικὴ δημοκρατία (πού κυκλοφόρησε καὶ σὲ βιβλίο ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις "ὕψιλον").   Ἡ σκέψη τοῦ Καστοριάδη εἶναι σέ ἁπλῆ μορφή—γιά ὅσουν ἀγνοοῦν τὸ θέμα—ἡ ἀκόλουθη : οὐσία τῆς Πραγματικότητας εἶναι τὸ ΧΑΟΣ , ὂχι μὲ τὴν μαθηματικὴ ἔννοια, ἀλλὰ τὴν ἀρχαιοελληνική, ὡς ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟ, ΜΗ ΑΝΑΠΆΡΑΣΤΑΣΙΜΟ, ΜΗ ΕΜΠΕΙΡ̣ΙΚΟ, τὸ ΜΗ ΟΝ τῆς φιλοσοφίας, τὸ ὁποῖο ,κατὰ τὸν Καστοριάδη, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ΣΥΝΕΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΟΝΤΩΝ ΕΚ ΜΗΔΕΝΟΣ.   Ἐξηγεῖ ὁ Καστοριάδης, γράφοντας: "ριζικὰ καινοὐργιο ὄν ἐννοῶ τὸ ΜΗ ΑΝΑΓΩΓ̣ΙΜΟ σὲ ὁτιδήποτε προϋπάρχον , ἐννοῶ τὸ  ὅτι τὸ ἑκάστοτε ΝΕΟ ὄν  ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΕΙ ΑΙΤΙΑΚΑ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑπῆρχε ὡς τότε, ΟΥΤΕ ΛΟΓΙΚΑ ΝΑ ΑΠΑΧΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ..." . Αὐτὴ τὴν διαδικασία Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ,τὴν ὀνομάζει ὁ Καστοριάδης ΣΥΝΕΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΚ ΜΗΔΕΝΟΣ , ἢ ἀλλιῶς "ΧΑΟΣ" . (βλ. Καστοριάδης, Ψευδοχάος, χάος καὶ κόσμος, σελ.103 κ.ἑξ).