Νεοπλατωνικὴ Φιλοσοφία & Χριστιανισμός.
Α. Κατὰ τὸν Νεοπλατωνικὴ Φιλοσοφία ἰσχύουν, ἐν συνόψει, τὰ ἑξῆς· 1 ) ἐπειδὴ οἱ μεταβολὲς στὸν αἰσθητὸ κόσμο τῆς ὕλης δὲν προχωροῦν πέραν τῶν 4 στοιχείων (ΠΥΡ—ΑΗΡ—ΓΗ—ΥΔΩΡ) συνεπάγευαι ὅτι ὑπάρχει πέραν τούτων μὶα ΑΜΟΡΦΗ ΥΛΗ χωρὶς καμμία ἰδιότητα (=ΜΗ ΟΝ) 2) ἐπειδὴ ἡ Ἄμορφη Ὕλη δὲν διαθέτει ἰδιότητες, ἄρα οὔτε καὶ τὴν δημιουργική, ἕπεται ὅτι κάτι ἂλλο ἔπλασε τὰ 4 στοιχεῖα: ἡ ΨΥΧΗ. Καὶ ὡς καθολικὴ ψυχὴ τοῦ κόσμου θεωρεῖται τὸ σύνολο τῶν ἐπὶ μέρους ψυχῶν. 3) Ἡ κάθε ψυχὴ ἐπιτελεῖ πολλὲς λειτουργίες ἄρα τὴν ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ τὴν λαμβάνει ἀπὸ τὸν Νοῦ, δρῶντας συνειδητά. 4) ὁ Νοῦς δηλ. ἡ ΝΟΗΣΗ εἶναι διττὸς ὠς ΝΟΗΣΗ ΤΙΝΟΣ δηλ. νόηση τῶν ΝΟΗΤΩΝ {ὁ Πλωτῖνος πρῶτος χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο <νοητὸς κόσμος>} καὶ ἡ ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ —ποὺ τοῦ δίνει νόημα δηλαδή—εἶναι τὸ ἄρρητο ΕΝ, τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ νοήσουμε καὶ νὰ γνωρίσουμε γιατὶ ὑπερβαίνει ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ—ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ. 5) τελικά, τὸ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΕΝ δημιουργεῖ ἐμμέσως τὸν ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΟ ΑΙΣΘΗΤΟ ΚΟΣΜΟ μέσῳ ΕΚΠΟΡΕΥΣΕΩΝ κα