Διαμαντῆς Κούτουλας

Τρεῖς εἶναι οἱ ἐκδοχὲς τοῦ θανάτου τοῦ ἱστορικοῦ ἡγἐτη τοῦ ΚΚΕ Ν.Ζαχαριάδη τὴν 1η Αὐγούστου 1973. Πρὶν παραθέσω τὶς τρεῖς αὐτὲς ἐκδοχὲς  σημειώνω  ἐν συνόψει κἀποιες ἱστορικὲς ἀλήθειες γιὰ τὸν ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ  οἱ ὁποῖες δὲν εἶναι εὐρέως γνωστές· 1) ὁ Ζαχαριἀδης ὑπῆρξε πάντοτε ὀπαδὸς τοῦ Στάλιν καὶ τοῦ Σταλινισμοῦ καὶ σπούδασε κατὰ τὸν μεσοπόλεμο σὲ ὅλες τὶς Σχολὲς Στελεχῶν τῆς Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς (ΚΟΜΙΤΕΡΝ)  στὴν Μόσχα , τὴν περίφημη ΚΟΥΤΒΑ {"Πανεπιστήμιο Ἐργατῶν Ἀνατολῆς" } καὶ τὴν "Διεθνῆ Σχολὴ Λένιν" . 2) τὸ 1926 ἐνεπλάκη στὴν δολοφονία τοῦ άρχειομαρξιστῆ (τροτσκίζοντα) συνδικαλιστῆ ἀρτοποιοῦ  Η.ΓΕΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΥ πίσω ἀπὸ τὴν πλατεία Κλαυθμῶνος κατὰ τὴν διάρκεια σύρραξης τροτσκιστῶν—σταλινικῶν, συνελήφθη πολλὲς φορὲς  κι ἄλλες τόσες  φορὲς δραπέτευσε καὶ πάντα γλύτωνε τὴν καταδίκη γιὰ τὸν φόνο τοῦ ἀρχειομαρξιστῆ συνδικαλιστῆ,  ἐξαιτίας τῆς ψεύτικης ταυτότητας μέ τὴν ὁποίαν κυκλοφοροῦσε , ὥσπου στὸ τέλος  ἐγκατἐλειψε τὴν Ἑλλάδα καταφεύγοντας στὴν Μόσχα τὸ 1929 γιὰ νὰ

 Εἶναι γνωτὸς ὁ συγκρητισμὸς θρησκειῶν τῆς ἑλληνορρωμαϊκῆς ἐποχῆς ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὰ ἀλεξανδρινὰ χρόνια μὲ τὴν σχετικὴ προπαγάνδα τῶν Πτολεμαιων (Σέραπις) καὶ  ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλην τὴν τότε γνωστὴ  οἰκουμένη.  Δεῖγμα αύτοῦ τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τῆς συνεπαγόμενης ΕΝΟΘΕΪΑΣ εἶναι ἡ παρακάτω  ΑΡΕΤΟΛΟΓΙΑ τῆς ΙΣΙΔΑΣ ἀπὸ μιὰ ἐπιγραφὴ ποὺ βρἐθηκε στὴν Ἄνδρο, ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας παριυσιάζω παρακάτω· <ἐγὼ εἰμὶ ἡ καρπὸν ἀνθρώποις εὑροῦσα(7) ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἐν τῷ τοῦ Κυνὸς ἄστρωσι ἐπιτέλλουσα (9) ἐγὼ εἰμὶ ἡ παρὰ γυναιξὶ θεὸς καλουμένη (10) ἐγὼ ἐχώρισα γῆν ἀπ'οὐρανοῦ (12) ἐγὼ θαλάσσια ἐργα εὗρον (15) ἐγὼ τὸ δίκαιον ἰσχυρὸν ἐποὶησα (16) ἐγὼ τυράννων ἀρχὰς κατελυσα (25) ἐγὼ φόνους ἔπαυσα (26) ἐγὼ ποταμῶν καὶ ἀνἐμων καὶ θαλάσσης εἰμὶ Κυρία (39) ἐγὼ τοὺς ἐν δεσμοῖς ἔλυσα (48) ἐγὼ περιβόλους πόλεων ἔκτισα (51) ἐμοῦ τὸ εἱμαρμενον ἀκούει (56) χαῖρε Αἴγυπτε ἡ θρἐψασα με (57) [Dittenberger, Syll.1267] Εἶναι ἐμφανὴς νομίζω ἡ ἐπιρροὴ τοῦ παραπάνω ἀρετολογικοῦ κειμένου τῆς ΙΣΙΔΑΣ, τόσον στὰ ἐδάφια ΕΓΩ ΕΙΜΙ το

1.500.000 ἑλληνικοὶ πάπυροι ( ἀπὸ τὸν 4ο αἰ.πΧ ὣς τὸ βαθὺ Βυζάντιο) ἔχουν βρεθεῖ θαμμένοι στὸ χῶμα  σὲ ὅλη τὴν Μεσόγειο (κατ’ ἐξοχὴν στὴν Αἴγυπτο) μαζὶ  μὲ χιλιάδες ἀγάλματα (ἀπὸ τὴν Ἰβηρικὴ ὣς τὸ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ)  ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ—ἀλλὰ ὁ Νεοέλληνας άσχολεῖται μὲ τὶς ταυτότητες  πιστεύοντας σὲ μετὰ Χριστὸν προφῆτες τῆς πλάκσς ποὺ ποτὲ δὲν ἐπαληθεύνται... Ἀπὸ τὸ 1,5 ἑκατ. ἑλληνικῶν παπύρων ἔχουν ἐκδοθεῖ μόνο 80.000 , ἐνῶ ὅλοι οἱ παπυρολόγοι τῆς γῆς δὲν ὑπερβαίνουν τοὺς 300, μέ συνέπεια ἡ ἐτήσια ἔκδοση εὑρεθέντων ἑλληνικῶν παπύρων νὰ μὴν ξεπερνᾶ   τούς 500 ἐτησίως... ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ  ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΙ ΠΑΠΥΡΟΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ... Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸ "Βῆμα τῆς Κυριακῆς" τῆς 8/1/2023 τὰ λόγια τοῦ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΠΑΠΑΘΩΜΑ καθηγητῆ Παπυρολογίας καὶ Κλασσικῆς Φιλολογἰας στὸ ΕΚΠΑ : Μέχρι σήμερα ἔχουν βρεθεῖ στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο  περὶ τοὺς 1.500.000 παπύρους γραμμένους σέ ἑλληνικὴ γλῶσσα ποὺ ἀνάγονται στὴν περίοδο 4ος αἰ.πΧ—800 μΧ , ἐκ τῶν ὁποίων μόνον 80.000 ἔχουν

 Δύο  εἶναι οἱ θεμελιὼδεις  διαφορὲς μεταξὺ  ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ χριστιανισμοῦ : 1. ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ—ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ. Γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὁ Κόσμος εἶναι Αἰώνιος·  τὸ «Ἕν» καὶ τὰ «Πολλά» ἀποτελοῡνται, ἐν τέλει, ἀπὸ τὴν ἴδια Οὐσία.  Ἀντίθετα, γιὰ τὴν Βίβλο ὁ Κόσμος εἶναι Δημιούργημα ἐκ μηδενὸς τοῡ Θεοῡ, δηλ. δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν Θεία Οὐσία, ἡ ὁποία οὕτως ἤ ἄλλως εἶναι Ἀμέριστη.  Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Κόσμος οὔτε αὐτονόητος εἶναι, οὔτε ἀναγκαῑος. 2. ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ. Γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ συγκεκριμένα τοὺς ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ, ἡ Ψυχὴ εἶναι Προαιώνια καὶ Ἀθάνατη καὶ τὸ Ὑλικὸ Σῶμα ἀποτελεῖ τὸν Τάφο της·    γι' αὐτὸ ὁ Θάνατος εἶναι ὁ Λυτρωτὴς τῆς Ψυχῆς ἀπ' τὰ δεσμὰ τῆς Ὕλης.  Ἐξ οὗ καί στὴν Ἀρχαιότητα τὰ Νεκροταφεῑα ὀνομάζονταν «Σήματα» (Σῆμα = Φυλακή). Ἀντίθετα γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἡ Ψυχὴ εἶναι καὶ αὐτὴ Δημιούργημα τοῡ Θεοῡ ἐκ μηδενὸς καὶ ὁ Ἄνθρωπος ἀποτελεῑ ψυχοσωματικὴ ἑνότητα (nephesh). Ὡς ἐκ τούτου ὁ Θάνατος ἀποτελεῖ τὸν ἔσχατο ἐχθρό τοῡ ἀνθρώπινου Προσώπου.  Ὡστόσο, παρ' ὅλες τὶς διαφορές

Τὴν πρώτη γνωστὴ ἔκδοση ἔργων τοῦ Ἀρχιμήδη ἔκαναν  τὸ 550 μΧ  στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ ΑΝΘΕΜΙΟΣ καὶ ὀ ΙΣΙΔΩΡΟΣ οἱ ἀρχιτέκτονες τῆς Ἁγ.Σοφίας {πρόκειται γιὰ τὰ ἔργα τοῦ Ἀρχιμήδη <ΠΕΡΙ ΣΦΑΙΡΑΣ ΚΑΙ ΚΥΛΙΝΔΡΟΥ> καὶ <ΚΥΚΛΟΥ ΜΕΤΡΗΣΙΣ>}  Ὀμως ἡ πληρης ἔκδοσης τῶν "ἁπἀντων" του ἔγινε τὸν 9ο αἰ.μΧ ἀπὸ τὸν ΛΕΟΝΤΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Αὐτὸς ἦταν ὁ περίφημος ΚΩΔΙΞ "Α"  {codex A κατά Heiberg} τοῦ Αρχιμήδη, ὁ καλὐτερος δηλ. ὁ πλέον ἀξιόπιστος. Ο Κώδικας αύτὸς βρέθηκε ἀπὸ τὴν Κων/πολη  στὸ ΠΑΛΕΡΜΟ τὸν 12ο αἰ. στὴν Βασιλικὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Οἲκου Χοχενστάουφεν,  ὁ ὁποῖος εἶχε ἀναπτύξει στὴν Σικελία ἀντιγραφικὸ κέντρο ἑλληνικῶν κωδίκων {=βιβλίων}.   Κατόπιν, τὸ 1266,  μετὰ τὴν ἦττα τοῦ Μανφρέδου ἀπὸ τὸν Κάρολο Ντ'Ἀνζοῦ στὴν Μάχη τοῦ Μπενεβέντο, ὁ Κώδικας Α τοῦ Ἀρχιμἠδη περιῆλθε στὴν ΠΑΠΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ τοῦ Βιτέρμπο.  (Τότε δὲν ὑπῆρχαν μουσεῖα καὶ τὰ ἀξιόλογα  χειρόγραφα ἢ ἐργα τέχνης τὰ δώριζαν διάφοροι εύγενεῖς  σὲ Ἐκκλησιαστικὲς Βιβλιοθῆκες— ἒτσι ἀναπτύχτηκ

Πολλὲς φορὲς,παραβλέποντας τὰ ἱστορικὰ δεδομένα ,τείνουμε νὰ θεωροῦμε ὅτι ἡ θεοποίηση τοῦ <Λόγου>  στὸ Κατὰ Ἰωάννην καὶ ἡ χριστολογία περὶ <Υἱοῦ τοῦ θεοῦ>  ἀποτέλεσε μιὰ  ρηξικέλευθη ἰδέα ἡ ὁποία σκανδάλισε τούς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.  ΛΑΘΟΣ.  Ἤδη πρὶν τὸν Παῦλο— καὶ σίγουρα ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ —ὁ Φίλων ὁ Ἀλεξανδρεὺς Ἰουδσῖος ἑλληνιστὴς φιλόσοφος (40μΧ)  ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΣΕΙ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ,εἰχε ταυτίσει τὸν "ΛΟΓΟ" ΤΩΝ ΣΤΩΙΚΩΝ μὲ τὴν ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ* ( Μετάφραση  τῶν Ο')  δηλ. τὸν Ἰουδαϊκὸ ΝΟΜΟ (Torah), ἀποκαλῶντας τον <ΥΙΟ ΘΕΟΥ> —μέσα πάντα σὲ πλατωνικὰ πλαίσια. Ἰδού δύο χαρακτηριστκὸ χωρία περὶ ΛΟΓΟΥ καὶ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ τοῦ Φίλωνος· <τοῦτον μὲν γὰρ πρεσβύτατον ΥΙΟΝ  ὁ τῶν ὅλων ἀνέτειλε πατήρ, ὃν ἑτέρωθι πρωτόγονον ὠνόμασε, καὶ ὁ γεννηθεὶς μέντοι, μιμούμενος τὰς τοῦ πατρὸς ὁδούς> {Φίλωνος, Περὶ συγχύσεως γλωσσῶν, 63} < δύο γάρ, ὡς ἔοικεν, ἱερὰ θεοῦ, ἓν μὲν ὅδε ὁ κόσμος, ἐν ᾧ καὶ ἀρχιερεὺς ὁ πρωτόγονος αὐτοῦ θεῖο