Ὑπάρχουν πολλοὶ ὀρισμοὶ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς ΜΑΘΗΣΗΣ, ἀπὸ τὴν πασίγνωστη τοῦ Pavlov ὡς "δημιουργία ὑποκατάστατων ἀντανακλαστικῶν" ἕως τὴν "μίμηση προτύπων" τοῦ Βandura καὶ τὴν "ἐπεξεργασία πληροφοριῶν" τοῦ Neisser. Κρατῶ, στὴν παροῦσα συνάφεια, τὸν ὁρισμὸ τοῦ Kimble :"μάθηση εἶναι μιὰ σχετικὰ σταθερὴ ἀλλαγὴ σὲ μιὰ δυνατότητα τῆς συμπεριφορᾶς ,ἡ ὁποία συμβαίνει ὡς ἀποτέλεσμα ἐνισχυμένης πρακτικῆς". Παρόμοια πληθώρα ὑπάρχει γιὰ τὶς σύγχρονες θεωρίες μάθησης & Διδακτικές Μεθόδους. Ἀνθολογῶ τὶς 3 πλέον σημαντικὲς κατὰ τὴν γνώμη μου, οἱ ὁποῖες καὶ ἐφαρμόζονται συχνότερα, στὴν πράξη μέσα στὴν σχολικὴ τάξη. Αὐτὲς εἶναι: — ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΣΜΟΣ . Ἡ νόηση ἀποτελεῖ κατασκευὴ νοημάτων βασισμένη στὴν ἐμπειρία τοῦ ἀτόμου. Συνεπῶς ὁ μαθητὴς δὲν εἶναι παθητικὸς δέκτης ἀλλὰ οἰκοδομεῖ ,μὲ τὸν ἀναστοχασμό, ὁ ἴδιος τὴν γνώση του . Μὲ τὸν Ἐποικοδομητισμό, δίνεται ἔμφαση στὸν ἐνεργητικὸ ρόλο τοῦ μαθητῆ καὶ στὴν ἐπίλυση πραγματικῶν προβλημάτων διερευν...
