ΘΕΩΡΙΕΣ ΜΑΘΗΣΗΣ & ΜΕΘΟΔΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ.

 Ὑπάρχουν πολλοὶ ὀρισμοὶ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς ΜΑΘΗΣΗΣ, ἀπὸ τὴν πασίγνωστη τοῦ Pavlov  ὡς "δημιουργία ὑποκατάστατων ἀντανακλαστικῶν" ἕως τὴν "μίμηση προτύπων" τοῦ Βandura καὶ τὴν "ἐπεξεργασία πληροφοριῶν" τοῦ Neisser.

 Κρατῶ, στὴν παροῦσα συνάφεια, τὸν ὁρισμὸ τοῦ Kimble :"μάθηση εἶναι μιὰ σχετικὰ σταθερὴ ἀλλαγὴ σὲ μιὰ δυνατότητα τῆς συμπεριφορᾶς ,ἡ ὁποία συμβαίνει ὡς ἀποτέλεσμα ἐνισχυμένης πρακτικῆς".

Παρόμοια πληθώρα ὑπάρχει γιὰ τὶς σύγχρονες θεωρίες μάθησης & Διδακτικές Μεθόδους. 

Ἀνθολογῶ τὶς 3  πλέον σημαντικὲς κατὰ τὴν γνώμη μου, οἱ ὁποῖες καὶ  ἐφαρμόζονται  συχνότερα, στὴν πράξη μέσα στὴν σχολικὴ τάξη.

Αὐτὲς εἶναι: 

—ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΣΜΟΣ .

  Ἡ νόηση ἀποτελεῖ κατασκευὴ νοημάτων βασισμένη στὴν ἐμπειρία τοῦ ἀτόμου. Συνεπῶς ὁ μαθητὴς δὲν εἶναι παθητικὸς δέκτης ἀλλὰ οἰκοδομεῖ ,μὲ τὸν ἀναστοχασμό,  ὁ ἴδιος τὴν γνώση του .

Μὲ τὸν Ἐποικοδομητισμό, δίνεται ἔμφαση στὸν ἐνεργητικὸ ρόλο τοῦ μαθητῆ καὶ στὴν ἐπίλυση πραγματικῶν προβλημάτων διερευνητικοῦ χαρακτῆρα τὰ ὁποῖα προσφέρουν κίνητρο στοὺς μαθητές.

—ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ/ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ .

Πλατωνικὴ στὴν ἀφετηρία της αὐτὴ ἡ θεωρία ὑποστηρίζει ὅτι ὁ μαθητὴς ἀνακαλύπτει τὸν κόσμο μέσῳ "αναπαραστάσεων", πραξιακῶν(τὸ παιδὶ μετρᾶ τὰ μολύβια), εἰκονικῶν(εἰκόνα ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ μετρᾶ μολύβια) ἤ συμβολικῶν (ἀναπαράσταση σχέσεων μέσῳ συμβόλων χωρὶς κατ'ἀνάγκην νὰ στηρίζεται ὁ μαθητὴς σὲ συγκεκριμένα στοιχεῖα τῆς ἐμπειρίας).

Στὴν συγκεκριμένη διδακτικὴ μέθοδο λαμβάνεται ὐπόψιν καὶ ἡ ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ σκέψη τοῦ μαθητῆ ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει τὰ πνευματικὰ ἄλματα , τὴν πρωτοτυπία, τὴν σύλληψη ριζοσπαστικῶν λύσεων σὲ προβλήματα (ἐφευρέσεις).

Κατὰ τὸν Bruner ἔνα ΣΠΕΙΡΟΕΙΔΕΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ προσφέρει μεγαλύτερες πιθανότητες στὸ μαθητὴ νὰ κάνει κτῆμα του προγενέστερες γνώσεις ποὺ ἀργότερα ξανάγιναν ἀντικείμενο ἐνδελεχέστερης ἐνασχόλησης, σὲ μιὰ σπειροειδῆ ἀνοδικὴ πορεία μελέτης.

—ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ.

Στὴν σύγχρονη ἐποχὴ μὲ τὴν συρρίκνωση τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν ἐξαφάνιση τῆς "ἀλάνας" , τὸ σχολεῖο ἀποτελεῖ τὸν καίριο χῶρο κοινωνικοποίησης τῶν παιδιῶν μέσῳ τῆς  ὁμαδικῆς  ἐργασίας.

 Ἐξάλλου, ἡ σύγχρονη ἀγορὰ ἐργασίας ἀναζητᾶ ἄτομα ποὺ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ συνεργάζονται ὁμαλὰ μέσα σὲ δίκτυα ἐπικοινωνίας.

Συνεπῶς ἡ ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ ἀποτελεῖ τὴν πλέον σύγχρονη μέθοδο μάθησης καὶ ὁρίζεται ὡς "ἡ ἀπὸ κοινοῦ ἐργασία πάνω σὲ ἔνα συγκεκριμένο θέμα μὲ τρόπο τέτοιο ὥστε νὰ προωθεῖται ἡ ἀτομικὴ μάθηση μέσῳ ὁμαδοσυνεργατικῶν διεργασιῶν.

 Ἡ μέθοδος αὐτὴ ἔχει ἐπίσης τὸ πλεονέκτημα ὄτι προωθεῖ τὶς διαπολιτισμικὲς σχέσεις καὶ τῆς ἐπαφῆς μὲ διαφορετικὲς κουλτοῦρες· ἔχει ὅμως τὸ μειονέκτημα, ὅτι στὴν πράξη κάποιες φορὲς ,πίσω ἀπὸ τὴν ὁμαδικὴ ἐργασία ἀδρανοποιοῦνται κρυπτόμενοι οἱ ἀδάφοροι —γιὰ πολλοὺς λόγους—μαθητές.

Νὰ σημειώσω ,τὲλος, ὅτι οἱ παραπάνω Μέθοδοι Διδασκαλίας ἔχουν ἐφαρμογὴ καὶ στὴν ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ , ὅπως ἔδειξε καὶ ἡ πρόσφατη ἐμπειρία παγκοσμίως.