Διαμαντῆς Κούτουλας

Ἡ <Ἀγριόπαπα> τοῦ Ἴψεν γραφεῖσα περὶ τὸ 1884 θεωρεῖται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα τῆς παγκόσμιας δραματουργίας γιατὶ πέραν τῶν συμβολισμῶν του (ἀγριόπαπια=ζωτικὸ ψεῦδος/ σοφίτα=βυθὸς ψυχῆς) διαπραγματεύεται ἕνα ΑΛΥΤΟ πρόβλημα :  τὸ ζἠτημα ἂν ἡ καθαρὴ Ἀλήθεια εἶναι ΠΡΟΤΙΜΗΤΕΑ ἀπὸ τὸ Ζωτικὸ Ψεῦδος πάνω στὸ ὁποῖο θεμελιοῦται ἡ ΥΠΑΡΞΗ ἑνὸς ἀτόμου, μιᾶς οἰκογένειας ἢ μιᾶς κοινωνίας.  Ἡ "ἰλαροτραγωδία" αὐτὴ τοῦ Ἴψεν ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΣΗ καὶ άφὴνοντας ΑΝΟΙΧΤΟ τὸ παραπάνω ἐρώτημα καταλὴγει ΥΠΟΡΡΗΤΑ στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟ ΟΝ... Καὶ στόν <ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ>  ὁ Ἴψεν ἔχει διαπραγματευτεῖ τὸ πρόβλημα τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ  (ἐκεῖ, σὲ μιὰ λουτρόπολη ὁ γιατρὸς ἀνακαλύπτει ὅτι τὰ νερὰ εἶναι μολυσμένα καὶ ἀποκαλύπτοντας τὴν ἀλήθεια, σώζει τοὺς λουόμενους ἐπισκἐπτες ἀλλὰ καταστρέφει τὸν ἑαυτό του, τοὺς δικούς του καὶ τὸν τόπο του).    Στόν <ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ> ἡ ἀποκάλυψη τῆς Ἀλήθειας σώζει ἀθῶες ψυχές, ἀλλὰ στὴν  <ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΑ>  δὲν ὑπάρχει κανένας γιὰ νὰ σωθε

 Ἐκ προοιμίου ἀναφέρω ὅτι τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 οἱ Ὀθωμανοὶ τὴν ἀντελήφθησαν ὡς ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ τῶν Ὀρθοδόξων {RUM =Ρωμιῶν}  ἀπὸ τὸν ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΟΣΜΑΝ καὶ τοῦτο διότι δὲν μποροῦσαν νὰ ἐννοήσουν  ΕΘΝΟΤΙΚΕΣ διαφορὲς μεταξὺ τῶν ὑπηκὀων τῆς Ὀθωμανικῆς Αύτοκρατορίας, παρὰ μόνον ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ. Καταρχὰς εἶναι πολλὲς οἱ ὀθωμανικὲς πηγὲς τῆς περιόδου τῆς ἑλληνικῆς  Ἐπανάστασης μὲ κὺρια πηγὴ βεβαίως τὰ ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ Μ.ΒΕΖΥΡΗ (τῆς Πρωθυπουργίας ὅπως λέγονται:  Başbakanlik Osmanli Arşivleri) , τὰ  ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ (Cevdet Askeriye) ,τὰ ΑΡΧΕΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ (Cevdet Hariciye)  καὶ τὰ ΑΡΧΕΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ (Cevdet Dahiliye).  Ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς ὑπῆρξαν  ἀρκετοί,  μὲ ΑΥΤΟΠΤΕΣ τοὺς ŞÄNIZADE Mehmet Ataullah Efendi καὶ Mehmet ESANT Efendi , ἐνῶ ἀπομνημονεύματα ἔχουν γράψει ἐπίσης ἀρκετοί, ὅπως  ὁ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ κατὰ τὴν Καταστροφὴ τοῦ 1822  VAHID * PAŞA καὶ ὁ  ΦΟΡΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ  Mir YUSUF El Moravi ποὺ τὸν βρῆκε  ἡ Ἐπανάσταση στὸ Παλαμήδι. ΤΙ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΟΥΜΕ ΛΟΙ

Τὴν δεὐτερη ἡμέρα τῆς ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ,  τὴν  21η Ἰουλίου 1974, οἱ Τοῦρκοι ἀφοῦ εἶχαν ἑδραιώσει  τὸ προγεφύρωμα τους στὸ Πεντεμίλι,   ἑτοίμαζαν τὸ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ποὺ θὰ ἔκρινε τὸν ἀγῶνα , μὲ τὴν μεταφορὰ   ΑΡΜΑΤΩΝ ΜΑΧΗΣ Μ‒47 καί Μ-48.  Τὴν ἴδια ὠρα  στὴν Ἀθήνα Ο  "ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ" ΔΗΜ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ.  Στὴν σύσκεψη ὅμως τῶν  Ἀρχηγῶν τῶν Ἐπιτελῶν   (στὶς 10πμ τῆς 21ης Ἰουλίου στὸ γραφεῖο τοῦ ΑΕΔ) Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΡΝΗΘΗΚΕ  ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ἐπικαλούμενη διάφορες δικαιολογίες, ἄλλες πραγματικὲς (πχ τὰ πιὸ πολλὰ ἅρματα βρίσκονταν στὴν Ἀττική) κι ἄλλες πλασματικές (πχ ὁ Α/ΓΕΝ  ΑΡΑΠΑΚΗΣ ὑποστήριξε ὅτι τὸ Ναυτικὸ δὲν μποροῦσε νὰ "καλύψει" ΚΑΙ τὴν Κύπρο ΚΑΙ τὸ Αἰγαῖο, ἐνῶ ὁ Α/ΓΕΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ μιλοῦσε γιὰ συγκεντρώσεις βουλγαρικῶν δυνάμεων στὰ βόρεια σύνορά μας..).   Ἡ ἄρνηση αύτὴ ὀφειλόταν στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἠγεσία τῶν Ἐνόπλων

Θὰ τὰ πῶ ἐν συντομίᾳ γιὰ πάντα ἐνδιαφερόμενο·  ἡ φιλολογικὴ ἔρευνα καὶ κριτικὴ τῶν ΑΡΧΑΙΩΝ μεγαλογράμματων  χειρογράφων  ΚΩΔΙΚΩΝ  {=βιβλίων} τῆς Καινῆς Διαθήκης (Βατικανὸς κῶδιξ , Σιναϊτικός, Ἀλεξανδρινός κλπ)*  ἔδειξε ὅτι τὸ ΑΡΧΙΚΟ καινοδιαθηκικὸ κείμενο δέχτηκε μέ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ σὲ ἐπίπεδο λέξεων, φράσεων καθὼς  καὶ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ, παράλληλα μὲ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου.  Πχ. στὸ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ (2,33) τὰ ἀρχαιότερα  χειρόγραφα (βατικανὸς καὶ σιναϊτικὸς κώδικας)   γράφουν  <καὶ ἦν ὁ ΠΑΤΗΡ αὐτοῦ καὶ ἡ μήτηρ θαυμάζοντες>  ἐνῶ τὸ μεταγενἐστερο  βυζαντινό‒ἐκκλησιαστικὸ κείμενο (Ἀλεξανδρινὸς κώδικας)  διορθώνει <καὶ ἦν   ΙΩΣΗΦ καὶ ἡ μἠτηρ αὐτοῦ>  Τὸ μεγάλο ὅμως  πρόβλημα ἔγκειται στὶς ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ  ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ  ὀλόκληρων περικοπῶν.  Πχ. τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ τελείωνε στό 16,8 {=ἐφοβοῦντο γάρ} ἐνῶ ὅλον  τὸ ὐπόλοιπο κείμενο ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ καὶ ἀποτελεῖ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ (βλ. τὴν φωτό. τοῦ χειρογράφου τοῦ μεγαλογράμματου Βατικανοῦ κ

 Στὸ ἐν λόγῳ ποίημα διαφαίνεται ἡ τεχνικὴ ἀρτιὀτητα τῆς καβαφικῆς ποίησης · 1) ὑπάρχει ἕνας μακροσκελὴς τίτλος ποὺ προσδίδει (ψευδο)ιστορικὀτητα στὸ ποίημα 2) ἀκόμη καὶ ἡ ΣΤΙΞΗ παίζει ρόλο, χωρίζουσα Τόπο καὶ Χρόνο,  ὅπως καὶ τὸ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ὄνομα τοῦ ποιητῆ {ΙΑΣΩΝ , ΚΛΕΑΝΔΡΟΣ =ΚΛΕΟΣ+ ΑΝΗΡ} καθὼς καὶ ἡ περιοχή (Κομμαγηνή=βάθη τἐως ἑλληνιστικῆς ΣΥΡΙΑΣ )  καὶ  βεβαίως ἡ χρονολογία (τέλος ἐποχῆς Ἰουστινιανοῦ καὶ γενικῶς  ΤΕΛΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ). Σαφὲς ἐπίσης εἶναι τὸ νόημα τοῦ ποιήματος· ἕνας γηράσκων ποιητὴς ζητᾶ ἀπὸ τὴν Ποίηση νὰ τοῦ δώσει τὸ κουράγιο τῆς ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ποὺ προσφέρει  ἡ ΤΕΧΝΗ ἐνώπιον τοῦ ΧΑΣΚΟΝΤΟΣ ΤΑΦΟΥ.  Κουράγιο βέβαια πρόσκαιρο... "Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ",θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ τὶτλος τοῦ περιεχομένου τοῦ ποιήματος.  Ὡστόσο, στὸ παρὸν ποίημα μέ τὴν χρήση τῆς ἁπλῆς καθαρεύουσας ἀπὸ τὸν Καβἀφη, γίνεται φανερὴ λόγῳ τῶν ΔΟΤΙΚΩΝ {=ἐν Κομμαγηνῇ, ἐν Φαντασίᾳ καὶ Λόγῳ}  ἡ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΥ, τὸ ὁποῖο —εἰδικῶς στὸ συγκεκριμένο ποίημα—δείχνει  πόσον  ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖ

Γράφει ὁ ΙΨΕΝ: <...ὅλοι εἴμαστε βρυκόλακες.   Ὅ,τι βρυκολακιάζει μέσα μας δὲν εἶναι μόνον αὐτὸ ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα μας . Εἰναι κι ἕνας σωρὸς παλιές, νεκρές ἰδέες κι ἕνας σωρὸς παλιές, νεκρὲς πεποιθήσεις.   Δέν ζοῦνε μέσα μας κι ὅμως ὑπάρχουν μέσα στὸ αἷμα μας καὶ δέν μποροῦμε νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ αὐτές...>    ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ  { Gengagere =αὐτοὶ ποὺ περπατοῦν ξανὰ στὴ γῆ }

  Ἄφθονο μελάνι ἔχει σπαταληθεῖ γιὰ νὰ ἁγιογραφήσει τὸ δῆθεν μεγαλεῖο τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης ἠ ὁποία ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω οὔτε "ὀκτωβριανή" ἦταν οὔτε "Ἐπανάσταση"... —ΨΕΜΑ 1ο =δῆθεν ἠ Ὀκτ. Ἐπαν. ΕΡΙΞΕ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ.  Ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι Ο ΤΣΑΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Β' ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΣΤΙΣ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 1917 καὶ διάδοχος τοῦ θρόνου οὐδεὶς ἤθελε νὰ ἀναλάβει. —ΨΕΜΑ 2ο =δῆθεν ἡ Ὀκτ. Ἐπαν. ΑΝΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΤΣΑΡΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.  Ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἀνέτρεψε τὴν ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΕΡΕΝΣΚΙ (ἀπὸ τὸ 1905 λειτουργοῦσε ΔΟΥΜΑ δηλ. Κοινοβούλιο στὴν Ρωσία) —ΨΕΜΑ 3ο= δῆθεν ἡ Ὀκτ. Ἐπαν. ἦταν ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ τοῦ Τσάρου.  Ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΣΕΒΑΛΑΝ ΣΤΟ ΣΧΕΔΟΝ  ΑΦΥΛΑΚΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΟΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΔΡΑ Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ τοῦ σοσιαλιστῆ ΚΕΡΕΝΣΚΙ. —ΨΕΜΑ 4ο =δῆθεν ἡ Ὀκτ. Ἐπαν. ἔλαβε χώρα γιὰ νὰ γίνουν ἐκλογ

Γνωστὴ ἡ διήγηση τῆς ἀναστάσεως τῆς 12ετοῦς θυγατέρας τοῦ ἀρχισυνάγωγου ΙΑΕΙΡΟΥ , ὑπάρχει σὲ τρεῖς ἐκδοχὲς στὰ Συνοπτικὰ Εὐαγγέλια, ὅμως στὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ (5,22 κ.ἑξ.) βρίσκεται ἡ πιὸ πλήρης ἀφήγηση ἀναγόμενη σὲ ΑΥΤΟΠΤΗ* ΜΑΡΤΥΡΑ ἐπειδὴ διασώζει (στὸ ΕΛΛΗΝΙΚΟ κείμενο) τὸ ΑΡΑΜΑΪΚΟ λόγιο ποὺ εἶπε ὁ Ἰησοῦς  < Talitha Cumi >  {= κορίτσι σήκω } ἀνασταίνοντας τὴν μικρὴ κοπέλλα .  Θυμίζω τὴν σκηνή· ὁ Ἰἀειρος παρακαλεῖ τὸν Ἰησοῦ νὰ γιατρἐψει τὴν κὀρη του ἡ ὁποία <ἐσχάτως εἶχε> , δηλ. ἦταν στὰ τελευταῖα της... Στὸν δρόμο ὅμως πρὸς τὴν οἰκία τοῦ Ἰἀειρου (κι ἐνῶ ἔχει μεσολαβήσει τὸ ἐπεισόδιο μέ τὴν αἱμορροοῦσα) φτάνουν ἀπεσταλμἐνοι ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ ἀναγγἐλουν τὸ δυσάρεστο νέο στὸν ἀρχισυνάγωγο : <ἡ θυγάτηρ σου ἀπέθανε>.  Ὁ Ἰησοῦς ὅμως προτρἐπει τὸν Ἰάειρο  νὰ μὴν ἀπογοητεύεται λέγοντας του <μὴ φοβοῦ ἀλλὰ πίστευε>  καὶ φθάνοντας στὸ σπίτι   λἐει στοὺς θρηνοῦντες  ὅτι <τὸ παιδίον οὐκ ἀπέθανε ἀλλὰ καθεύδει {=κοιμᾶται}  ἀλλὰ οἱ παριστάμενοι <κατεγἐλων αὐτοῦ {=Τὸν κορόϊδευαν

Ἀντιγρἀφω ἀπὸ τὸ τελευταῖο.ἔργο τοῦ ΙΨΕΝ  "Ὅταν ξυπνήσουμε ἐμεῖς οἱ Νεκροί"{= Når vi døde vågne /1899} : <ΕΙΡΗΝΗ:τὸ Ἀνεπανόρθωτο θὰ μᾶς φανεῖ μόνον.... ΡΥΜΠΕΚ: μόνο ; ΕΙΡΗΝΗ : ὅταν ξυπνήσουμε ἐμεῖς οἱ νεκροί. ΡΥΜΠΕΚ: καὶ τί θὰ δοῦμε τότε ; ΕΙΡΗΝΗ:θὰ δοῦμε ὅτι ποτέ μας ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ ...>