Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

 Στὴν Βίβλο παρουσιάζεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ἔννοια τῆς Δημιουργίας ἐκ μηδενός, ex nihilo, στὸν πρῶτο στίχο τῆς Γένεσης "ΕΝ ΑΡΧῌ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΗΝ." (στὸ ἑβραϊκὸ—μασωριτικό—πρωτότυπο: "beresit barah elohim et hasamayim ve et haarech") Τὸ ρῆμα" BARAH" τῆς ἑβραϊκῆς ἔχει ὑποκείμενο μόνο τὸν θεό  (ΕΛΟΧΙΜ—ΓΙΑΧΒΕ—ΑΝΤΩΝΑΪ) καὶ πάντοτε σημαίνει δημιουργία ἀπὸ ΜΗ ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΝ ΥΛΙΚΟ· στὸ Β'ΜΑΚΑΒΒ, στὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο ἡ ἔννοια αὐτὴ τῆς δημιουργίας ἔλαβε ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ χροιὰ " ΟΥΚ ΕΞ ΟΝΤΩΝ" (Β'Μακ.7,28) Ὡστόσο, στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ σκέψη ,τὸ Μηδὲν καὶ τὸ Μὴ Ὄν ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ. Μηδὲν εἶναι τὸ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, τὸ ΤΙΠΟΤΑ— καὶ ἀπὸ τὸ ΤΙΠΟΤΑ , τίποτα δὲν γεννιέται. Ὅμως τὸ ΜΗ ΟΝ —ἤ ΟΥΔΕΝ κατὰ τοὺς ΑΤΟΜΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ Λεύκιππο καὶ Δημόκριτο—δὲν σημαίνει τὸ ἀνύπαρκτο, ἀλλὰ τὸ ΑΠΕΙΡΟΝ, τὸ μὴ προσδιορίσιμο, τὸ μὴ ἀντιληπτὸ ἐμπειρικὰ ἀπό τὸν ἄνθρωπο. ΜΗ ΟΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ ΣΥΜΠΑΝ , ἀπ' ὅπου προέρχεται τὸ ΟΝ δηλ. τὸ παρατηρήσιμο σύμπαν,

  Καταρχὰς ,ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΩΣ, ἡ Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁ μιλία ἀποτελεῖ ΣΥΡΡΑΦΗ  ΠΟΛΛΩΝ ΟΜΙΛΙΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ  ποὺ τὸ "Κατὰ Ματθαῖον" γιὰ λόγους ἀπολογητικῆς ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΡΑΒΝΝΩΝ ΤΗΣ ΙΑΜΝΕΙΑΣ ,συγκρότησε σὲ ἕνα ΕΝΙΑΙΟ κεἰμενο. Ποιὸ τὸ νόημα τῆς Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας ; Λέει ὁ Ἰησοῦς στὰ τὀτε ἰουδαϊκὰ κόμματα ποὺ ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΣΣΟΝΤΑΝ ἐπικαλούμενα τὸ ΝΟΜΟ:  μὴν ἐπικαλεῖστε τὴν δικαιοσύνη γιατὶ θὰ πέσει πάνω σας ΟΛΟΚΛΗΡΗ  καὶ θὰ σᾶς συντρίψει ΟΛΟΥΣ  γιατὶ εἶστε νομικιστὲς ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ. Ἄν θέλετε νὰ κρίνετε τοὺς ἄλλους ἠθικὰ μέ βάση τὸ Νόμο ,νὰ γίνετε ΤΕΛΕΙΟΙ ·  ἄν ὅμως γίνετε τέλειοι τότε ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ  ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΙ , ὅπως ὁ θεός —ἐξ οὗ καὶ ἡ ΥΠΕΡΒΟΛΗ τῶν "διατάξεων" τῆς Ἐπὶ τοῦ Ὅρους {ἤ πεδινοῦ τόπου, "κατὰ Λουκᾶν"}  Ὁμιλίας τοῦ Ἰησοῦ ποὺ τὴν χαρακτηρίζει ἐκ πρώτης ὄψεως ἕνας ἠθικὸς περφεξιονισμός καὶ μιὰ πλήρης ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ. Στὴν φωτο παρουσιάζω τὸ θαυμάσιο βιβλίο "Ντοστογιέφσκι" τοῦ Κ.ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ διότι ἐκεῖ

Τὴν ταύτιση τοῦ "πνευματικοῦ" μὲ τὸ "ἄϋλο" τὴν εἶχε βεβαίως προετοιμάσει ὁ ΠΛΑΤΩΝ  ἀλλὰ δὲν τὴν ὁλοκλήρωσε· γι αὐτὸ καὶ οἱ πνευματικὲς δραστηριότητες τοῦ ἀνθρώπου θεωροῦνταν ἀπὸ τὸν Πλάτωνα, ὡς συνεχῶς ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ, ὅτι ἀνῆκαν στὸν χῶρο τῶν "φαινομένων" {=ΓΕΝΕΣΙΣ—ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ} κι ὄχι στὴν ΟΥΣΙΑ {=ΑΣΩΜΑΤΟ —ΑΫΛΟ ΕΙΝΑΙ}.  Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ποὺ ὁρίζοντας τὸν θεὸ ὡς ἀπόλυτο πνεῦμα {=ΝΟΗΣΗ ΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ—ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ} ταύτισε τὸ ἄϋλο μὲ τὸ πνευματικό  σὲ τρόπον ὥστε νὰ παρατηρεῖ ὁ Windelband ὅτι  "Ο ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΩΡΙΜΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ" * Κατόπιν  οἱ νεοπυθαγόρειοι ὑποστήριξαν ὅτι οἱ πλατωνικὲς "ΙΔΕΕΣ"{=ΜΟΡΦΕΣ} δὲν ἦταν αὐθύπαρκτες ὀντότητες ἀλλὰ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ {=διανοήματα τοῦ θεοῦ}.  Ἔτσι στὴν ὕστερη ἀρχαιότητα  ἡ ΝΟΗΣΗ δὲν θεωροῦνταν  πιὰ ὡς  κάτι ποὺ  ἀνῆκε στὴν ΟΥΣΙΑ {=ΑΙΩΝΙΟ—ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΕΝΑΙ} ἤ κάτι συγγενεῦον μὲ αὐτὴν , ἀλλὰ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΘΕΑΥΤΗΝ.  Συνεπῶς ὁ ἄϋλος κόσ

Στὸ 8ο βιβλίο τῆς πλατωνικῆς  "Πολιτείας" ὁ Σωκράτης—δηλ.ὁ Πλάτων—ἐξηγεῖ τὴν προϊοῦσα φθορὰ τῶν πολιτευμἀτων ὡς ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΜΕΣῼ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ. Γράφει ὅτι στὴν πλουτοκρατία [=ὀλιγαρχία] ἀναπτύσσεται πλῆθος ΚΗΦΗΝΩΝ  —" πεζοὶ κηφῆνες ",  στὸ πρωτότυπο . Ἀπὸ αὐτοὺς μερικοὶ  ἔχουν κεντρὶ  [=ΕΚΚΕΝΤΡΟΙ κηφῆνες—"κεκεντρωμένοι" στὸ ἀρχαῖο κείμενο]  αὐτοὶ εἶναι  οἱ κακοήθεις ("κακοῦργοι") πλούσιοι. Διπλα τους ἐκκολάπτεται ἐνα πλῆθος ΑΚΕΝΤΡΩΝ ΚΗΦΗΝΩΝ —οἱ πτωχοί, ὁ λαός. Μόλις ἀποκτήσουν ἰσχὺ οἱ ΑΚΕΝΤΡΟΙ ΚΗΦΗΝΕΣ καταλύουν τὴν ὀλιγαρχία , δημιουργῶντας ἕνα ΑΝΑΠΗΡΟ Πολίτευμα , λέει ὁ Σωκράτης, ὅπου ὅλα ἐπιτρέπονται,  τὴν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.   Ἡ ΑΝΑΡΧΙΑ ποὺ ἐπικρατεῖ ἐπὶ δημοκρατίας καταλήγει τελικὰ στὴν ΤΥΡΑΝΝΙΑ : ἕνας ἔκκεντρος κηφῆνας μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἄκεντρων κηφήνων τοῦ Δήμου  ἐγκαθιδρύει ΑΠΟΛΤΑΡΧΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ στό ὄνομα τοῦ λαοῦ, ὅμως γιὰ ΙΔΙΟΝ συμφέρον. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδικαδία φθορᾶς τῶν πολιτευμάτων, οἱ ΦΑΥΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ κατὰ Πλάτωνα. Διαβάζοντας ὁλόκληρη τὴν "