Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὁ διορατικὸς  ποιητὴς συνέλαβε ὅτι ὁλόκληρος  Εύρωπαϊκὸς Πολιτισμὸς  καὶ ὁ —μἐσῳ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας διαδοθεὶς στὰ ἔθνη— Χριστιανισμὸς ριζώνει στὸν ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ,  ἄνευ τῶν κατακτήσεων  τοῦ ὁποίου ,τὸ Ἀρχαῖο Πνεῦμα θὰ εἶχε ΠΝΙΓΕΙ στὸν ἀλληλοσπαραγμὸ τῶν ΠΟΛΕΩΝ—ΚΡΑΤΩΝ ,γι αύτὸ καὶ ὁ Καβάφης δήλωνε μετὰ παρρησίας : < ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ.  ΠΡΟΣΟΧΗ , ΟΧΙ ΕΛΛΗΝ, ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΙΖΩΝ,  ΑΛΛΑ' ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ * >  ἢ ὅπως γρἀφει στά "Ἐπικίνδυνα" : < ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΙ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΖΩΝ > _____ *ἐννοεῖ : ἑλληνιστικός {Τ.Μαλάνος, Ὁ ποιητὴς Κ.Π.Καβάφης, Δίφρος, 1957} ______________ ΣΤΑ 200 ΠΧ «Aλέξανδρος Φιλίππου καὶ οι Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων—» Μποροῦμε κάλλιστα νὰ φαντασθοῦμε πὼς θ' ἀδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη γιὰ τὴν ἐπιγραφήν αὐτὴ. «Πλὴν Λακεδαιμονίων», μὰ φυσικά. Δὲν ἦσαν οἱ Σπαρτιᾶται γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν καὶ γιὰ νὰ τοὺς προστάζουν σὰν πολυτίμους ὑπηρέτας. Ἄλλωστε μιὰ πανελλήνια ἐκστρατεία χωρὶς Σπαρτιάτη βασιλέα γι' ἀρχηγὸ δὲν θὰ τοὺς φαίνονταν πολλῆς

 Ἐν συνόψει· διαβάζοντας κάποιος τὸ 13ο κεφ. τοῦ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ τοῦ ἀρχαιὀτερου Εὐαγγελίου (ποὺ ἐγράφη πρὶν τὸ 70μΧ ) ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἀνἐμενε ΕΝΤΟΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ τὴν Β’ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Γρἀφει πράγματι τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ (καὶ ἀναπαράγουν τὴν ἀφήγηση αύτὴ  καὶ τὰ ἄλλα Συνοπτικὰ Εὐαγγέλια) ὅτι ἀφοῦ προηγηθεῖ ἡ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ {= οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθου ὃς οὐ μὴ καταλυθῇ —ΜΑΡΚ.13,2} κατόπιν θὰ ἔρθη ἐξ οὐρανοῦ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου:  < ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις μετὰ τὴν θλῖψιν ἐκείνην ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φἐγγος αύτῆς καὶ οἱ ἀστέρες ἔσονται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντες καὶ αἱ δυνάμεις αἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σαλευθήσονται καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου έρχόμενον ἐν νεφέλαις μετά δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης καὶ τότε ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐπισυνάξει τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ>*  {=ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ὀ ἥλιος θὰ σκοτεινιάσει καὶ ἡ σελήνη δὲν θὰ δώσει τὸ φῶς της ἐνῶ τὰ ἀστέρια θα πέσουν

 Χώρα λεγόταν στὰ πρωτοβυζαντινὰ χρόνια ἡ περιοχὴ  τῆς Κωνσταντινούπολης ποὺ βρισκόταν ἐκτὸς τῶν παλαιῶν τειχῶν τοῦ Μ.Κωνσταντίνου. Τὸν 5ο αἰ. ὅταν διευρύνθηκε ἡ κατοικημένη πόλη ὁ Θεοδόσιος Β' ὁ λεγόμενος Μικρός, ἔκτισε τὰ νέα τείχη (τὰ καὶ σήμερα σωζόμενα Θεοδοσιανά )  κι ἔτσι ἡ Χώρα συμπεριελήφθηκε στὸν ἀστικὸ ἰστὸ τῆς Κων/πολης, ἀλλὰ ἡ ὀνομασία παρἐμεινε.  Ἐκεῖ ἡ Μαρία Δούκαινα τὸ 1077 ἔκτισε τὴν Μονὴ τῆς Χώρας πού ἀνακαίνισε κοσμῶντας την μὲ ὑπέροχα ψηφιδωτὰ  τὸ 1310 ὁ γνωστὸς "πρωθυπουργός" τοῦ  Ἀνδρόνικου Παλαιολόγου ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΕΤΟΧΙΤΗΣ ποὺ ἦταν λαμπρὸς φιλόσοφος, μαθηματικὸς καὶ ἀστρονόμος (στὴν  φωτό. φαίνεται ἡ τοιχογραφία πού τὸν εἰκονίζει μὲ ...τουρμπάνι).  Ὁ ΜΕΤΟΧΙΤΗΣ  ἔδωσε  στὸν γεωγραφικὸ  ὅρο «χώρα» νέο ΠΛΑΤΩΝΙΖΟΝ  περιεχόμενο:  Ὁ Χριστός εἰκονίστηκε ὡς ἡ «Χώρα τῶν Ζώντων» καὶ ἡ Θεοτόκος ὡς ἡ «Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου», παραπέμποντας στὸν ΠΛΑΤΩΝΑ ὁ ὀποῖος  εἶχε χρησιμοποιήσει στὸν "ΤΙΜΑΙΟ"  τὸν  ὅρο « Χώρα » γιὰ να περιγράψει τὸν ἄμορφο  "χῶρο"

Ὁ ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ (Ezra Pound) εἶναι  ὁ μεγαλὐτερος ποιητὴς τοῦ 20ου αἰ.  Τὰ CANTOS {=ΩΔΕΣ}  του εἶναι δυσνόητα γιὰ κάποιον ποὺ δέν ἔχει εὐρὺ πεδίο γνώσεων διότι χρησιμοποιεῖ ἐμβόλιμα  ΦΡΑΣΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ,ὀνόματα ἰστορικῶν προσώπων τῆς παγκόσμιας ἱστορίας ἢ  ἀποσπάσματα  κλασσικῶν  κειμένων τῆς παγκόσμιας γραμματείας.  (Τὸ πόσο μεγάλος ποιητὴς ἦταν ὁ ΠΑΟΥΝΤ φάνηκε ἀπὸ τὶς διορθώσεις πού ἔκανε στήν "Ἔρημη χώρα" τοῦ Ἔλιοτ —καὶ μάλιστα  τῇ παρακλήσει τοῦ τελευταίου.) Ὡστόσο, τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξε ἀμετανόητος  ὀπαδὸς τοῦ ΦΑΣΙΣΜΟΥ  &  τοῦ Μουσσολίνι συνετέλεσε ὥστε  νὰ   παραγκωνιστεῖ  ἀπὸ τούς "προοδευτικούς" κριτικούς (ἀνάλογο παράδειγμα στὴν φιλοσοφία ὑπῆρξε ὁ ναζιστὴς ΧΑΪΝΤΕΓΓΕΡ,  ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος τοῦ 20ου αἰ.) . Τέλος πάντων, ὡς φιλόλογος ὑποχρεοῦμαι νὰ πῶ ὃτι ἂν τὸν 19ο αἰῶνα μεγἀλοι ποιητὲς ὑπῆρξαν ὁ ΜΠΑΫΡΟΝ ἢ ὁ ΓΚΑΙΤΕ, τὸν 20ο αἰῶνα ὁ μεγάλος ἦταν ὁ ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ. Ὁ Πάουντ ὑπῆρξε ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟΣ (ἔγραψε καὶ δοκὶμια, θεστρικὰ ἀλλὰ καὶ μουσικὰ ἔργα) ἀλλὰ