Διαμαντῆς Κούτουλας

O ὅρος «ἀγραφα δόγματα» προῆλθε άπὸ ἕνα χωρίο τῶν <Φυσικῶν>, ὅπου ὁ Ἀριστοτέλης διακρίνει ὅσα λέει ὁ Πλάτων στόν  <Tίμαιο>  ἀπὸ ὅσα λέει «στὰ λεγόμενα ἄγραφα δόγματα» {= διὸ καὶ Πλάτων τὴν ὕλην καὶ τὴν χώραν ταὐτό φησιν εἶναι ἐν τῷ Τιμαίῳ· τὸ γὰρ μεταληπτικὸν καὶ τὴν χώραν ἓν καὶ ταὐτόν. ἄλλον δὲ τρόπον ἐκεῖ τε λέγων τὸ μεταληπτικὸν καὶ ἐν τοῖς λεγομένοις ἀγράφοις δόγμασιν,  - ΑΡΙΣΤ . , ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΚΡΟΑΣΕΩΣ, Δ',2, 209b14-15}.   Αὐτὴ ἡ  ἀναφορα τοῦ Ἀριστοτέλη ὁδήγησε στὴν ὑπόθεση ὅτι ὁ Πλάτων κράτησε ΕΚΤΟΣ τῶν Διαλόγων του ἕνα μέρος, τὸ κεντρικό,  τῆς προφορικῆς του διδασκαλίας ποὺ προοριζόταν μόνο γιὰ τὸν στενὸ κύκλο τῶν μυημένων Πλατωνικῶν, κατὰ τὸ πρότυπο τῶν μυστικῶν δογμάτων τῶν Πυθαγορείων .  Τὰ παραπάνω ἐνισχύονται καὶ ἀπὸ τὰ γραφόμενα στήν <7η Ἐπιστολή> , ὅπου ὁ Πλάτων (ἢ κάποιος κοντινός του)  δηλώνει ὅτι  γιὰ τὴν ἴδια τὴν Οὐσία τῶν ὄντων, γιὰ τὸ αντικείμενο δηλ. τῆς πραγματικῆς φιλοσοφικῆς του ἔρευνας, δὲν ἔχει γράψει ποτὲ κανένα σύγγραμμα οὔτε πρόκειται να

Παρὰ τὰ ἀναφερόμενα ἀπὸ τὴν Παράδοση (βλ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ) περὶ τῶν εὐαγγελιστῶν,  ἡ σύγχρονη  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ   ἔχει διαπιστώσει τὰ ακόλουθα· 1)  οἱ εὐαγγελιστές μιλοῦν καὶ γράφουν σὲ ἐκλεπτυσμἐνα ἑλληνικὰ καὶ ὄχι ἀραμαϊκά, ζοῦν ἐκτὸς Παλαιστινης (γι αὐτὸ ἀγνοοῦν τὴν γεωγραφία της καθὼς καὶ τὰ  ἑβραϊκὰ ἔθιμα) καὶ δὲν εἶναι αύτόπτες μάρτυρες τῶν ὅσων γράφουν (γι αὐτὸ καὶ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ ἀπὸ ΓΡΑΠΤΕΣ πηγὲς (πχ. ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΛΟΓΙΩΝ ) ἢ  ἀντλοῦν ἀπὸ προφορικὲς παραδόσεις ΑΥΤΟΠΤΩΝ ΟΜΩΣ ΜΑΡΤΥΡΩΝ —ἐξ οὗ καὶ τὰ ΑΡΑΜΑΪΚΑ ΛΟΓΙΑ τοῦ Ἰησοῦ .  2) οἱ εὐαγγελιστὲς ἀκολουθοῦν κάποιο σχέδιο στὸ κείμενο τους ποὺ ἔχει σκοπό νὰ προβάλει μιὰ θεολογικὴ ἀντίληψη (πχ τὸ Κατὰ Ματθαῖον διδάσκει τὴν ἰδέα ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἐκπληρώνων τὶς ἑβραϊκὲς μεσσιανικὲς προφητεῖες) γι αὐτὸ καὶ ὁ καθένας ἀλλάζει τὴν θἐση τῶν διαφὀρων συμβάντων  τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ ,ἒτσι ὥστε νὰ μὴν μποροῦμε σήμερα νά ποῦμε πότε καὶ ποῦ ἔγινε τὸ κὰθε συμβάν. Διαβάζοντας μάλιστα τὰ παρἀλληλα χωρία μποροῦμε νὰ ἀνασυνθέσουμε τὶς περικοπὲς πού εἶχαν μπρο

Δύο τόμους ἔγραψε ὁ ἀείμνηστος ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ γιὰ τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ (ὁ καλύτερος ἐρευνητὴς τῆς Ἰωάννειας γραμματείας) καὶ θὰ προσπαθήσω νὰ  συνοψίσω τὰ βασικὰ συμπεράσματα· 1.   εἶναι πολλὰ τὰ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ προβλήματα τοῦ Δ' Εὐαγγ. μὲ πρῶτο αὐτὸ πού ἀφορᾶ τὴν ἑνότητα του. Μπορεῖ νά γράφτηκε ἁπὸ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ (αὐτὸ δηλοῖ τὸ  ἑνιαῖο γλωσσικὸ ὕφος) —πλὴν τοῦ "ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ" {κεφ.21} πού προϋποθέτει τὸν θάνατο τοῦ Εὐαγγελιστῆ (ἐξ οὗ καὶ ἡ διαφορὰ στὸ ὕφος καὶ τὸ λεξιλόγιο)—ὅμως πρἐπει νὰ γράφτηκε ἢ νὰ ἐκδόθηκε ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΜΙΑΣ  φορές,  διότι : ἐνῶ μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο ὁ Ἰησοῦς λέει στοὺς μαθητές  <ἐγείρεσθε ἀγωμεν ἐντεῦθεν=σηκωθεῖτε, ἄς φύγουμε ἀπὸ δῶ, ΙΩ.14,31>  κατόπιν ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΕΤΑΙ  μιὰ μακρὰ  σειρὰ ΛΟΓΩΝ (κεφ.15—17) μὲ κύρια τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἐνῶ τὸ  διακοπὲν κείμενο  τοῦ 14,31 {=ἐγειρέσθε κλπ}  συνεχίζεται στὸ 18,1 {=ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἰησοῦς ἐξῆλθε...}. Τὸ ἰδιο ἰσχύει στὸ 20,30 ποὺ φαίνεται νὰ τελείωνε ἡ ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ ἢ ΣΥΓΓΡΑΦΗ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ  στὸ ὁποῖο ἀργὀτερ

Στὸν Ἀριστοτέλη ὀφείλουμε τὸν ὅρο ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ —βιβλίο Λ’ τῶν "ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ"—τὴν ἀσχολούμενη μὲ ὅ,τι ὑπάρχει ἀμετάβλητο. (Ἀπὸ τὶς ἄλλες δύο, κατὰ Ἀριστοτελη, ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ἐπιστῆμες, ἡ ΦΥΣΙΚΗ ἀσχολεῖται μὲ τὰ μεταβαλλόμενα ποὺ ὑπάρχουν καὶ τὰ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ μὲ τὰ ἀμετάβλητα  ποὺ ὅμως δὲν ὑπάρχουν). Γράφει λοιπὸν στὸ βιβλίο Λ’ τῶν "Μετὰ τὰ Φυσικά" ποὺ περιέχει τὴν θεολογία του, ὁ Ἀριστοτέλης τὰ ἑξῆς, ἐν συνόψει· 1) ὁ χρόνος δὲν ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος, διότι ἄν εἶχε ἀρχὴ θὰ ἦταν σὰν νὰ θεωρούσαμε ὄτι ὑπάρχει χρόνος πρὶν τὸν χρόνο καὶ ἄν εἲχε τέλος θὰ ὑπονοούσαμε ὅτι ὑπάρχει χρόνος μετὰ τὸν χρόνο, ΟΠΕΡ ΑΤΟΠΟΝ 2) ὁ αἰώνιος χρόνος ὑπάρχει στὴν μόνη αἰώνια κίνηση ποὺ εἶναι ἡ ΚΥΚΛΙΚΗ δηλ. ἡ κίνηση τῶν ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ποὺ ἀποτελοῦνται ἀπὸ τὴν 5η Οὐσία {=πεμπτουσία ἢ ΑΙΘΕΡΑΣ γιὰ τοὺς ἑπόμενους} .ΑΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ καὶ δὲν ἀποτελεῖ δημιούργημα κανενὸς θεοῦ. 3) σύμφωνα μὲ τὸ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ  ΤΩΝ ΟΜΟΚΕΝΤΡΩΝ* ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ τὰ οὐράνια σώματα ἦταν προσκολλη

Τὸ λεγόμενο ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ EGERTON p2 εἶναι στὴν πραγματικότητα τρία θραύσματα παπύρου (βλ. φωτό) ποὺ ἀγοράστηκαν τὸ 1934 ἀπὸ  τὸν Maurice Nahman ἕναν  ἔμπορο ἀρχαιοτήτων στὸ Κάιρο.  (Ὁ Nahman ἀγόρασε τὸ χειρόγραφο  μεταξύ τῶν ἐτῶν 1920 καὶ 1934, χωρὶς νὰ καταγράψει τὴν προέλευσή του). Τὰ σωζόμενα  τρία ἀποσπάσματα περιλαμβάνουν τέσσερις περικοπές:  1) μιὰ διαμάχη τοῦ Ἰησοῦ μὲ τοὺς Ἰουδαίους (σχετικὰ μὲ τὴν θεότητά Του) παρόμοια μὲ τὰ σχετικὰ  εδάφια τοῦ Κατὰ Ἰωάνννην  5:39-47 και 10:31-39.  2) τὴν  Θεραπεία λεπροῦ παρόμοια μὲ τοῦ Κατὰ Ματθαῖον  8:1-4, Κατὰ Μᾶρκον 1:40-45, Κατὰ Λουκᾶν  5:12-16  &  17:11-14.  3) τὴν διαμάχη σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόδοση φόρου στὸν Καίσαρα, ἀνάλογη μὲ τοῦ Κατὰ  Ματθαῖον 22:15-22,  Κατὰ Μᾶρκον 12:13-17,  Κατὰ Λουκᾶν 20:20-26. καὶ  4) μιὰν ἀφήγηση ἑνὸς ΑΓΝΩΣΤΟΥ  θαύματος τοῦ Ἰησοῦ  στὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνη, μὲ  σπόρους ποὺ φύτρωναν θαυματουργικά.  ΜΕΤΑΦΡΑΖΩ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ: <Ὁ Ιησοῦς περπάτησε καὶ στάθηκε στὴν ὄχθη τοῦ πο

Τὸ ἀρχαιότερο ἀπόσπασμα παπύρου τῆς Καινῆς Διαθήκης ποὺ ἔχουμε εἶναι ὁ περιλάλητος πάπυρος "Rylands P52"  πού βρἐθηκε στὴν Αἴγυπτο φυσικὰ καὶ τοῦ ὁποἰου ὁ τρόπος γραφῆς τῶν γραμμάτων {=παλαιογραφία} τὸν ἀνἀγει στὸ 125μΧ (+‒ 50) [ Συγκεκριμένα ἡ γραφὴ τῶν γραμμάτων (βλ. πχ. τό‒α) ἀνήκει στὴν λεγόμενη ΒΑΚΧΥΛΙΔΕΙΑ γραφὴ τῶν 1ου—2ου αἰ.μΧ.] Τὸ ἀπόσπασμα προέρχεται ἀπὸ τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ εὐαγγέλιο, συγκεκριμἐνα ἀπὸ τὴν διήγηση τῆς  Δίκης τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου καὶ εἶναι τμῆμα ἀπὸ τὸ  ΠΑΝΩ ΜΕΡΟΣ σελίδας  ΚΩΔΙΚΑ (δηλ. βιβλίου) καὶ ὄχι κυλίνδρου, ἀφοῦ εἶναι γραμμένος κι ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρὲς .   Μάλιστα ἐπειδὴ γνωρίζουμε τὸ κείμενο τοῦ Κατὰ Ἰωάννην μποροῦμε νά συμπεράνουμε  ὅτι τὸ παπυρικὸ ἀπόσπασμα προέρχεται ἀπὸ βιβλίο 130 σελίδων (τόσες σελίδες ἀριθμοῦσε μόνον τὸ Κατὰ Ἰωάννην,ἄν ὁ κώδικας περιεῖχε ὅλα τά εὐαγγελια θὰ εἶχε μἐγεθος 576 σελίδων)  καὶ συγκεκριμένα τὸ recto {=μπροστινό μἐρος τοῦ παπύρου} ἀποτελεῖ τὴν ἐπάνω ἀριστερή γωνία μιᾶς δεξιᾶς σελίδας. ἐνῶ τὸ verso {=πίσω μἐρ