Διαμαντῆς Κούτουλας

Θὰ προκαλοῦσε ἐνδιαφέρον ἕνα ταξίδι στὸ παρελθόν, στὴν ἀρχαία ἐποχή, μέσα ἀπὸ μιὰ μηχανὴ τοῦ χρόνου,γιὰ νὰ δοῦμε ἄν οἱ εἰκόνες πού ἔχουμε πλάσει στὸ μυαλό μας ἀποδιδουν τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα τοῦ παρελθόντος ἢ ἀποτελοῦν ΦΑΝΤΑΣΙΟΚΟΠΗΜΑΤΑ.  Ἰδιαἰτερως γιὰ τὸν Ἰησοῦ ἀποτελεῖ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ὅτι δέν ἔχουμε καμμία ἀπεικόνιση τῆς φυσιογνωμίας Του (ὅπως πχ. ἔχουμε  προτομὲς τοῦ ΣΩΚΡΑΤΗ ἢ τοῦ ΜΕΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ) καθότι οἱ ρωμαϊκὲς καὶ πρωτοβυζαντινὲςεἰκόνες  τοῦ Χριστοῦ πού διαθέτουμε  εἴτε ἀναπαριστοῦν τὸν Ἰησοῦ  ὡς  ἀγένειο Ἀλἐξανδρο  (πχ. κατακόμβες) εἴτε ὡς   γενειοφόρο Δία (βλ. Παντοκρἀτορα Μονῆς Δαφνίου).  Ἂς σκεφτοῦμε πχ. γιὰ λίγο τὸ φανταστικὸ ἔρώτημα,   ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ....ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΤΕΓΡΑΦΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ; Προφανῶς ΤΙΠΟΤΑ τὸ περίεργο· ἀρχικὰ  τὸ ἐνταφιασθὲν σῶμα τοῦ Ἰησοῦ  καὶ ἀργότερα  ΞΑΦΝΙΚΑ τὸν Κενὸ Τάφο. Καὶ τοῦτο διότι  ἡ Ἀνάσταση, ἐνῶ συμβαίνει ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ἐξ οὗ καὶ τὸ κενὸ μνῆμα) ταυτοχρὀνως ὡς ὑπερβατικὸ γεγονὸς  ΥΠΈΡΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ .   Ἔτσι  ΚΑ

Φέτος (2024) εἰδαμε τὴν κραυγαλέα ἡμερολογιακὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν ἑορτῶν τοῦ Δυτικοῦ καὶ Ἀνατολικοῦ Πάσχα, τοῦ πρώτου ὁριζομένου μὲ βάση τὸ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ (νέο) ἡμερολόγιο καὶ τοῦ δευτέρου ὁριζομένου μὲ βάση τό (παλαιό) ΙΟΥΛΙΑΝΟ {= ἡ ὀνομασία προέρχεται ἀπὸ τὸν ΙΟΥΛΙΟ ΚΑΙΣΑΡΑ, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔγινε ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΤΟΝ "ΠΑΡΑΒΑΤΗ"...Συγκεκριμένα τὸ 46πΧ ὁ ΣΩΣΙΓΕΝΗΣ μὲ βάση τὰ ἔργα τοῦ Ἵππαρχου ὑπολόγσε ὅτι τὸ ἔτος ἔχει διάρκεια 365,25 ἡμερῶν ἔναντι 365, 242199 τοῦ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΕΤΟΥΣ.  Αὐτὴ ἡ ἐλάχιστη διαφορὰ δημιουργεῖ στὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο  τὴν ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ ΕΤΟΣ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ   ΚΑΘΕ 129 ΧΡΟΝΙΑ.  Τὸ πρόβλημα ἐπἐλυσε ὁ Πάπας ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ  ΙΓ’ τὸ 1582 μὲ τὴν διόρθωση τοῦ ΛΙΛΙΟΥΣ ποὺ ὐπολόγισε τὸ  ἐτος  σὲ  365,2425 ἡμέρες καὶ ἔκτοτε τὸ νέο διορθωμένο ἡμερολόγιο ἀπεκλήθη ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ.  Τὸ νέο ἡμερολόγιο  ἔγινε ταχέως δεκτὸ στὴν Δύση, ἀλλὰ οἱ Ὀρθόδοξες χῶρες λόγῳ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ ἀρνήθηκαν νὰ τὸ δεχθοῦν. Στὴν Ἑλλάδα εἰσήχθη