Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὅλοι θυμοῦνται τὴν σκηνὴ ἀπὸ τὴν καλὴ ταινία τοῦ 1986 "ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ" (βασισμένη στὸ ἀριστούργημα τοῦ ΕΚΟ) ὅπου ὁ φανατικὸς καλόγερος (ποὺ θεωρεῖ τὸ γέλιο ὡς ἔργο τοῦ Σατανᾶ) καίει τὸ μοναδικό χειρόγραφο ἀπὸ τὸ δεύτερο βιβλίο τῆς ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ τοῦ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ,στὴν ὁποία  ὁ Μακεδόνας σοφὸς διαπραγματευόταν τὰ περὶ ΚΩΜΩΔΙΑΣ. Βέβαια ,στὴν πραγματικότητα δὲν ἔγιναν ἐτσι τά γεγονότα ,ἐπειδὴ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ εἶχε χαθεῖ ἡ περίφημη "ΠΟΙΗΤΙΚΗ Β' ". Ἰδοὺ λοιπόν πῶς ἔχουν τὰ πράγματα ἱστορικῶς· ὁ ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ(+240μΧ)  στὸ 5ο βιβλίο τοῦ ἔργου του   "ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ" ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης ἔγραψε ΔΥΟ βιβλία περὶ Ποιητικῆς , ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ διαβεβαιώνει στὸ πρῶτο βιβλίο ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ (κεφ.6) πὼς "ΠΕΡΙ ΚΩΜΩΔΙΑΣ ΥΣΤΕΡΟΝ ΕΡΟΥΜΕΝ" (τὸ 1ο βιβλίο τῆς Ποιητικῆς ἀσχολεῖται μὲ τὴν Τραγωδία). Παρόμοια γράφει ("διώρισται περὶ γελοίων χωρὶς ἐν τοῖς περὶ ποιητικῆς") καὶ στὴν "ΡΗΤΟΡΙΚΗ" του ὁ Ἀριστοτέλης  (Α ,ΙΙ, 1372  a

Πρόκειται γιὰ τὴν τελευταία Τραγωδία τῶν μεγάλων ἀρχαίων Τραγικῶν —συγκεκριμένα τοῦ ΕΥΡΙΠΙΔΗ τοῦ τελευταίου μεγάλου—μὲ τὸ πιὸ παράδοξο ,ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟ καὶ πιὸ σύγχρονο (σέ μᾶς)νόημα.  Γράφτηκε τὸ 407 πΧ ὅταν ὁ Εύριπίδης ἢταν αὐτοεξόριστος στὴν Πέλλα στὴν αὐλὴ τοῦ Μακεδόνα βασιλιᾶ Ἀρχέλαου.  Παίχτηκε μετὰ τὸν θάνατο του τὸ 405 πΧ (ὁ Εὐριπίδης πέθανε τὸ 406 πΧ καὶ τὸν θρήνησαν οἱ Ἀθηναῖοι —πού ὅταν ζοῦσε τὸν κυνήγησαν. Σηκώθηκαν ὄρθιοι μόλις μπῆκε στὸν προἀγωνα ὁ 90ετὴς ΣΟΦΟΚΛΗΣ μὲ ΜΑΥΡΑ ράσα στὴν σκηνὴ πενθῶντας τὸν τελευταῖο τῶν μεγάλων Τραγικῶν). ΥΠΟΘΕΣΗ : ὁ θεὸς Διόνυσος ἔρχεται στὴν Θήβα νὰ κηρύξει τὴν νέα θρησκεία του ,ἀλλὰ ὁ βασιλιᾶς ΠΕΝΘΕΑΣ τὸν διώκει·   τότε ὁ θεὸς  παραπλανᾶ τὸν Πενθέα ἀλλάζοντας μορφὴ καὶ τὸν πείθει νὰ ΝΤΥΘΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὶς ΓΥΝΑΙΚΕΣ ποὺ λατρεύουν τὸν Διόνυσο μαινόμενες ἐν ἐκστάσει —ΜΑΙΝΑΔΕΣ—στὸν Κιναιθῶρα.  Ἡ παγίδα τοῦ θεοῦ  πετυχαίνει·  οἱ γυναῖκες ἀντιλαμβάνονται τὸν μεταμφιεσμὲνο ΠΕΝΘΕΑ (ποὺ ὁ Διόνυσος τὸν προέτρεψε ὕπουλα νὰ..ἀνεβεῖ σὲ ἕ

 Ὁ "ΗΛΙΘΙΟΣ" τοῦ Ντοστογιέφσκι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα του (ποὺ ὁλοκλήρωσε τὸ 1869) ὅπου ἐκφράζει τὶς θρησκευτικὲς (καὶ βεβαίως τὶς ἀκραῖες ΠΑΝΣΛΑΒΙΚΕΣ ) του ἀντιλήψεις στὸ πρόσωπο τοῦ ΗΛΙΘΙΟΥ—τοῦ πρίγκηπα ΜΙΣΚΙΝ—ποὺ μόνο ἠλίθιος  βέβαια δὲν εἶναι· ἁπλῶς ρωτᾶ τά αύτονόητα καὶ ἀμφισβητεῖ τὰ προφανῆ δημιουργῶντας προβλήματα στοὺς γύρω του , οἱ ὁποῖοι τὸν θεωροῦν "ἀγαθό" καὶ "ἀφελῆ"..   Θυμίζει  τὸν Χριστὸ βέβαια  ὁ ΜΙΣΚΙΝ σε πολλά.  Δὲν  θὰ ἀναλύσω ἐδῶ ὅλο αύτὸ τὸν λογοτεχνικὸ ὀγκόλιθο ,  οὔτε  συστήνω τὸ "βαρὺ" αύτὸ βιβλίο σὲ ..ἀρχάριους στὸ ἐργο τοῦ Ντοστογιέφσκι. Ἄς ξεκινήσουν , ὅσοι ἐνδιαφἐρονται γιὰ τὸ ἔργο τοῦ μεγαλύτερου λογοτέχνη ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ τὸ ΥΠΟΓΕΙΟ , τοὺς ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ, τὸ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ.  Ὑπάρχει ὅμως ἕνα σημεῖο  στὸν "ΗΛΙΘΙΟ" ποὺ πρέπει νὰ διαβάσουν ΟΛΟΙ γιὰ νὰ  γνωρίσουν  πῶς γράφει ἕνας   ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ὁ ὁποῖος ἔχει ΖΗΣΕΙ  ὁ ἴδιος ,ὅσα διηγεῖται.  Ἀναφἐρομαι στὴν διἠγηση τῆς ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ , (5ο Κεφ.