Διαμαντῆς Κούτουλας

Μεταξὺ τοῦ 3ου καὶ 6ου αἰ.μΧ δημιοργήθηκε ἀπὸ τοὺς  Ἑβραίους  ραββίνους τῆς ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ  ἕνα ΤΡΙΤΟ βιβλίο τοῦ ΕΝΩΧ* ὑπὸ τὸν τίτλο ΣΕΦΕΡ ΧΕΧΑΛΩΤ" {=τὸ Βιβλίο τῶν Οὐράνιων Οἴκων / ספרות ההיכלות והמרכבה} στὸ ὁποῖο περιγράφεται ἡ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ τοῦ ΡΑΒΒΙΝΟΥ ΙΣΜΑΗΛ τῆς μεταβιβλκῆς ἐποχῆς (ΜΙΣΝΑ).   Ὁ Ἰσμαὴλ ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ καὶ ὀ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕΤΑΤΡΟΝ {<μετὰ τὸν θρόνο =ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ θεοῦ} τοῦ ἀποκάλυψε τὰ μυστικὰ τοῦ Οὐρανοῦ καὶ κυρίως τὴν ταυτότητα του, δηλ. τὸ ὅτι εἶναι ὁ ΑΝΑΛΗΦΘΕΙΣ ΕΝΩΧ ,ὁ ὁποῖος ἔγινε ἀπὸ τὸν Γιαχβὲ ὁ Ἀρχάγγελος ἐνώπιον τοῦ Θρὸνου  {=μετά+θρόνος=Μέτατρον}  &  ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΟΥ—ΑΝΘΡΩΠΩΝ (κάτι ἀνάλογο μέ τὸν ΥΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ τοῦ Δανιὴλ καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ).  Ἡ θεολογικὴ σπουδαιότητα τοῦ Γ’ ΕΝΩΧ ἔγκειται σὲ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο δηλ. στὸν ΑΡΧ. ΜΕΤΑΤΡΟΝ ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἐν τῇ οὐσίᾳ  ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ  ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, τοῦ ΕΝΩΧ, στὸν  μεταβιβλικὸ Ἰουδαϊσμό.  Τὸ βιβλίο αύτὸ ἐπηρέασε ὁλόκληρο τὸν μεσαιωνικὸ...

Δὲν ὑπάρχει πιὸ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΟΣ πλατωνικὸς Διάλογος ἀπὸ τὸν περίφημο "ΚΡΑΤΥΛΟ" ποὺ ἀναφέρεται στὴν ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ τῶν λἐξεων. Ἐνῶ λοιπὸν τὸ κείμενο ἀποτελεῖ μιὰ ΕΙΡΩΝΕΙΑ τοῦ Σωκράτη γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἡ ἐξαγωγὴ τῶν σημασιῶν τῶν λέξεων ἀπὸ τὴν ἐτυμολογία τους ΔΕΝ ὁδηγεῖ στὴν ΓΝΩΣΗ τῶν Πραγμάτων, πολλοὶ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ πιστεύουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ· θεωροῦν δηλ. ὅτι ὁ Πλάτων διδάσκει τὸ περίφημο ρητό "ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ  ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ" —πρᾶγμα ποὺ δὲν ἰσχύει.  Ἰδού ἐν περιλήψει ὁ ἐν λόγῳ Διάλογος τοῦ Πλάτωνος  γιὰ νὰ δειχθεῖ ἡ μεγάλη διαστρέβλωση:  οἱ συνομιλητὲς τοῦ Διαλόγου (γραφέντος σχετικὰ πρώιμα, μεταξὺ 390‒380 πΧ)  εἶναι τρεῖς·  α) ὁ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ,  β) ὁ ὀπαδὸς τοῦ Ἡρακλείτου ΚΡΑΤΥΛΟΣ  (παλαιὸς δάσκαλος τοῦ Πλάτωνος) καί γ)  φυσικὰ ὁ ΣΩΚΡΑΤΗΣ.   Ὁ Ἑρμογένης ὑποστηρίζει ὅτι τὰ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (κάτι ποὺ ὑποστηρίζει καὶ ἡ σὺγχρονη ἐπιστημονικὴ γλωσσολογία ἀπὸ τὸν 19ο αἰ.). Δηλαδή, μποροῦμε νὰ ὀνομάσουμε τὰ πρά...

1) ΟΧΙ, ὁ δικέφαλος ἀετὸς ΔΕΝ ἀποτελεῖ πρωτότυπο ἐμβλημα τῶν Βυζαντινῶν (οἱ Παλαιολόγοι τὸ υἱοθἐτησαν ὡς οἰκόσημο τῆς δυναστεἰας τους τὸν 13ο αἰ.) ἀλλὰ πρωτοεμφανίστηκε  1500 χρόνια ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ, ὡς ἔμβλημα τῶν ΧΕΤΤΑΙΩΝ (βλ.φωτό) καὶ πάντοτε συμβόλιζε τὴν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ κυριαρχία (dominium mundi) σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση. 2) ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ἡ ἡμισέληνος ΔΕΝ ἀποτελεῖ πρωτογενὲς σύμβολο τοῦ Ἰσλὰμ ἢ τῶν Τοὐρκων , διότι ἀποτελοῦσε σύμβολο τῆς θεᾶς ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ* προστάτιδος τῆς πόλης τοῦ προχριστιανικοῦ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ἀποικίας τῶν Μεγαρἐων ἀπεικονιζόμενο στὰ νομίσματα τῆς πόλης (βλ.φωτό). _______ * ἢ τῆς ΕΚΑΤΗΣ. Ἐπίσης ἡ ἡμισέληνος στούς πολιτισμοὺς τῆς Μεσοποταμίας συμβόλιζε τὴν θεὰ Ἰστάρ.

Οἱ Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι (6ος-5ος αἰ. π.Χ.) καὶ συγκεκριμἐνα ὁ ΦΙΛΟΛΑΟΣ εἶχαν δημιουργήσει ἕνα οἱονεὶ ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ἀστρονομικὸ μοντέλο ὑποστηρίζοντας ὅτι τὸ Σύμπαν (δηλ. τὸ ἡλιακὸ σύστημα καὶ οἱ Ἀπλανεῖς)  ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΟΡΑΤΟ ΗΛΙΟ, τὸ λεγόμενο "ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΥΡ".  Ὑποστήριζαν ἐπίσης καὶ  τὴν ὕπαρξη μιᾶς ἀόρατης  γῆς, ποὺ ονόμασαν ΑΝΤΙΧΘΟΝΑ (ὀνομαστική : ἀντίχθων=ἀντιγῆ ) ἡ ὁποία  βρισκόταν ἀπέναντι ἀπὸ τὴν  Γῆ μας , στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ «Κεντρικοῦ Πυρός»— γιὰ τοῦτο καὶ ΑΟΡΑΤΗ ΣΕ ΜΑΣ. Κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, ἡ Αντίχθων προστέθηκε στὸ μοντέλο τοῦ Σύμπαντος τῶν Πυθαγορείων γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ ὁ ἱερὸς ἀριθμὸς 10 ἡ ΙΕΡΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ: Ἡλιος, Σελήνη, Γῆ, Ἑρμῆς, Ἀφροδίτη, Ἀρης, Δίας, Κρόνος, Σφαῖρα τῶν Ἀπλανῶν καὶ  Ἀντίχθων {=ἀντιγῆ} Γρἀφει σχετικῶς  ὁ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ:  < Φασὶ γοῦν οἱ Πυθαγόρειοι, πρὸς τὸ μέσον εἶναι τὸ πῦρ, καὶ τὴν γῆν περιφέρεσθαι περὶ τοῦτο, καὶ τοῦτο εἶναι τὸ κέντρον τοῦ παντός. Καὶ ὅτι οὐ μόνον μίαν γῆν λέγουσιν εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἄλ...