Διαμαντῆς Κούτουλας

1) Γιὰ τοὺς θεολόγους δὲν ὑπάρχει δίλημμα, ὅμως γιὰ τοὺς ἱστορικοὺς ὑπῆρξε.  Ἐξηγῶ· στὴν Ἀντιόχεια ὅταν πολλοί, ἐξ Ἐθνῶν προερχόμενοι, βαπτίστηκαν χριστιανοὶ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΙΟΥΔΑΙΟΙ (περιτομὴ κλπ) τέθηκε ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙΝ τὸ ἐρώτημα τοῦ πῶς θὰ συνευρεθοῦν στὴν ΚΟΙΝΗ ΤΡΑΠΕΖΑ οἱ Ἑβραῖοι χριστιανοί (πού δέν ἔτρωγαν χοιρινὸ καὶ ἦταν περιτμημἐνοι) με τοὺς Ἐθνικοὺς χριστιανούς.  Ὁ Παῦλος ἐφάρμοσε τὶς ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ στὴν μικτὴ Ἐκκλησία τῆς ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ βάσει τῆς ἀντίληψης ὅτι "Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΟΥΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ" , ἀλλὰ ὅταν ἦρθαν ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ, ἡγέτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλήμ,  ΟΙ ΔΥΟ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΧΩΡΙΣΤΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ καὶ  ὁ Πέτρος πῆγε  τότε μέ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἰακώβου.  Ὅλα αυτὰ τὰ μαθαίνουμε ἀπὸ τὸν ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ στὴν ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του ὅπου γράφει:  < Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν. Πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν τινας ἀπὸ Ἰακώβου μετὰ τῶν ἐθνῶν συνήσθιεν· ὅτε δὲ ἦλθον, ὑπέστελλ

 Ἐν συνόψει·  Ὅλοι οἱ πλατωνικοὶ διάλογοι περιέχουν δύο θέματα· τὸ φαινομενικὸ καὶ τὸ πραγματικό.  Ἔτσι καὶ στὸν "Γοργία" ὁ Πλάτων φαίνεται νὰ ἀσχολεῖται μέ τὴν Ρητορικὴ ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα στόχος του εἶναι οἱ ἠθικὲς ἀντιλήψεις  τῶν Σοφιστῶν περὶ τοῦ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ. Στὸ πρῶτο μέρος τοῦ διαλὸγου συζητοῦν ΣΩΚΡΑΤΗΣ—ΓΟΡΓΙΑΣ περὶ τῆς οὐσίας τῆς ρητορικῆς καὶ στὸ δεύτερο μέρος ΣΩΚΡΑΤΗΣ—ΠΩΛΟΣ γιὰ τὴν σχἐση Δικαίου καὶ Ευτυχἰας.  Ἐκεῖ ὁ Σωκράτης δηλώνει ρητὰ ὅτι < μέγιστον τῶν κακῶν τυγχάνει τὸ ἀδικεῖν> {46 9B} ἐπειδὴ τὸ ἀδικεῖν ἀποτελεῖ ἀσθἐνεια τῆς ψυχῆς. Τὸ οὐσιαστικὸ ὅμως μέρος τοῦ διαλόγου εἶναι τὸ τρίτο, ἡ συζήτηση ΣΩΚΡΑΤΗ—ΚΑΛΛΙΚΛΗ, ὅπου ὁ δεύτερος ἐξ Ἀχαρνῶν εἶναι ΣΟΦΙΣΤΗΣ καὶ ὑποστηρίζει ὅτι < φύσις ἡ αύτή{=ἡ ἴδια} ἀποφαίνει {=διδάσκει} ὄτι δίκαιον ἐστιν τὸν ἀμείνω τοῦ χείρονος πλέον ἔχειν καὶ τὸν δυνατώτερον τοῦ ἀδυνατωτέρου{ =ὁ καλύτερος κι ὀ πιὸ δυνατὸς νὰ ἔχει περισσότερα τοῦ χειρότερου καὶ πιὸ ἀδύνατου}—483D> Ὁ ίσχυρὸς καὶ ΙΚΑΝΩΤΕΡΟΣ  (ἀμείνων, βελτ

  Τὸ περιοδικό "ΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ" πρωτοκυκλοφὀρησε τὸν ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ τοῦ 1952 ἀπὸ τοὺς ΗΡΑΚΛΗ ΚΑΙ ΡΕΝΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ (πατέρα καὶ υἱό) καὶ ΕΝΑΣ ἀπὸ τοὺς σκοπούς του ἦταν νὰ ἀντιπαρατεθεῖ στὴν λεγόμενη "γενιὰ τοῦ '30" ποὺ βαυκαλιζόταν ὅτι ξεπερνοῦσε  σὲ ποιότητα τὴν "ἠθογραφική" γενιὰ τοῦ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ—ΒΙΖΥΗΝΟΥ. Κύριος σκοπὸς βεβαίως  τῶν "ΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ" ἦταν νὰ ἀναδείξει λογοτεχνικὲς ποιότητες ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ καὶ ΠΑΡΕΩΝ καὶ αὐτὴ ἠ χωρὶς ἰδεοληψίες  ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ καὶ ούδετερότητα τοῦ περιοδικοῦ ἦταν ποὺ τοῦ ΚΟΣΤΙΣΕ ἀργότερα ἐξαιτίας  τῶν πολιτικῶν παθῶν καὶ τῶν ἰδεολογικῶν πολώσεων τῆς μετεμφυλιακῆς ἐποχῆς.  Ἡ "γενιά τοῦ '30" λοιπὸν (ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ —ΒΕΝΕΖΗΣ—ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ—ΘΕΟΤΟΚΑΣ κλπ} τοῖς χρήμασι τοῦ (τῆς)  κριτικοῦ ΑΛΚΗ ΘΡΥΛΟΥ (κατὰ κόσμον:  ΕΛΕΝΗΣ ΟΥΡΑΝΗ‒ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ ποὺ θεωροῦσε ξεπερασμένο τὸν Ἴψεν...)  εἶχε συστήσει τήν "ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ 12", γύρω στὸ 1949,  μὲ κἐντρο τὸ περιοδικό "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ"  τοῦ Πέτρου Χἀρη

Στὴν Ἑλλάδα μᾶς ἀρέσουν οἱ μεγαλοστομίες· ὅλους "μεγἀλους" τοὺς κάναμε, ΟΜΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ :  μεγάλοι λογοτἐχνες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πλάθουν τοὺς μεγἀλους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ,  δηλ.  ΠΡΟΣΩΠΑ, ὅπως πχ. ὁ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ  τὸν Ρασκόλνικωφ, ὁ  ΙΨΕΝ τὴν Ἔντα Γκάμπλερ , ὁ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ τὸν Σάντσο Πάντσα καὶ τὸν Κιχώτη , ὁ τιτᾶνας ΣΑΙΞΠΗΡ τὸν Σάυλωκ, τὸν Ἅμλετ καὶ τὸν Ὀθέλλο { εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ εύκολία μέ τὴν ὁποἰα ὁ Σαίξπηρ μέ ΛΙΓΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ πλάθει χαρακτῆρες—1378 ἐν ὅλῳ, ἐξ οὗ καὶ ἡ προσωνυμία του <ἀνήρ μυριὸνους> }  ἢ ὁ ὀγκόλιθος ΜΠΑΛΖΑΚ  τὴν Εὐγενία Γκραντὲ καὶ τὸν γερο‒Γκοριὸ καὶ τοὺς 2504 χαρακτῆρες ποὺ παρελαύνουν στὰ ἔργα του...  Ἀγαπητοί, ἡ νεὠτερη Ἑλλάδα ΟΥΤΕ ΣΑΙΞΠΗΡ ΕΒΓΑΛΕ, ΟΥΤΕ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ , ΟΥΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ, ΟΥΤΕ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ,οὔτε ΓΚΟΓΚΟΛ, οὔτε ΤΟΛΣΤΟΪ,οὔτε βεβαίως ΚΑΦΚΑ.  Διαθέτει  μόνο τὴν "ἁγἰα τριάδα" τῶν λεγομένων "ἠθογράφων" τοῦ  19ου αἰῶνα  ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ—ΒΙΖΥΗΝΟ—ΘΕΟΤΟΚΗ {=φόνισσα— ποῖος ἦτο ὀ φονεὺς τοῦ ἀδελφοῦ μου—Πίστομα κλπ} καὶ τοὺς ΛΙΓΩΤΕΡΟ ΚΑ

Ἀποροῦν πολλοὶ  γιατί ὁ ΟΜΗΡΟΣ στὴν ΙΛΙΑΔΑ (Θ,7) ἀντὶ νὰ πεῖ <ἡ θεά> γράφει < θήλεια θεὸς > ἢ ὁ ΣΟΦΟΚΛΗΣ στόν "Οἰδίποδα ἐπὶ Κολωνῷ" {στ.1548} ἀποκαλεῖ τὴν Περσεφόνη  <ἡ νερτέρα θεός > {=θεὰ τοῦ Κάτω Κόσμου}.  Ἐξηγῶ· στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἡ λἐξη <ὁ, ἡ θεός> δέν εἶναι οὐσιαστικό, ὅπως στά νέα ἑλληνικά, ἀλλὰ ΕΠΙΘΕΤΟ.