Διαμαντῆς Κούτουλας

Ὁποτε  διδάσκω αὐτὸ τὸ ποίημα τοῦ Καβάφη  ἐπισημαίνω τὰ ἑξῆς:  ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΜΟΝΟ διότι μπερδεύεις τὰ ΟΜΟΗΧΑ <κρότον κτιστῶν ἢ ἦχον> ποὺ μπορεῖ νὰ νομίζεις ὅτι λἐει <κρὀτων κτιστῶν ἤχων>.  ΑΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ, ὄχι νὰ τὸ ἀκούσεις... Ἐπίσης σημειώνω  ὅτι σὲ αὐτὸ τὸ ποίημα φαίνεται πὀσο ΛΑΘΟΣ ἔκανε ὁ ΓΛΗΝΟΣ τὸ 1930 πού ζητοῦσε ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ γιὰ τὴν νεοελληνική. Πῶς θὰ διαφοροποιήσεις τά  <τείχη> ἀπὸ τήν  <τύχη> μέ τὸ κοινό λατινογραμμένο  <tihi>;   Τί βλακεῖες εἶπαν μερικοὶ δῆθεν μεγἀλοι,  ἀλλὰ κατ'οὐσίαν ΑΣΧΕΤΟΙ ἰδεοληπτικοί ! Τελικά, Η  ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΗΣΗ  ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΔΕΝ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΤΑΙ .

 Ἐνῶ στὴν ΟΡΙΣΤΙΚΗ (ποὺ δηλώνει πραγματικὸ γεγονός) οἱ ΧΡΟΝΟΙ τῶν ρημάτων δηλώνουν ἀντίστοιχα ΠΑΡΟΝ—ΠΑΡΕΛΘΟΝ—ΜΕΛΛΟΝ,  στὶς ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΓΚΛΙΣΕΙΣ δὲν ἰσχύει αύτό.   Ἔτσι πχ.  ὁ ΑΟΡΙΣΤΟΣ, ἂν καὶ εἶναι χρόνος ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΟΣ (ὅπως καὶ ὁ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ)  ἔχει ἐγκλίσεις (ὑποτακτική, εὐκτικῄ προστακτική  κλπ) ποὺ ἀναφέρονται στὸ ΜΕΛΛΟΝ !  Θὰ ρωτήσει κάποιος :   Δὲν συνιστᾶ αὐτὸ λογικὴ άντίφαση; ΑΠΑΝΤΩ ·ὂχι, ἐπειδή :  1) στὶς κύριες προτάσεις, οἱ πράξεις στὶς ὁποῖες ἀναφέρονται ἡ ὑποτακτική, εὐκτική,προστακτική κλπ ἀνήκουν στὸ μέλλον διότι ΗΤΑΝ  ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ τοῦ ρήματος. Συνεπῶς στὶς κύριες προτάσεις οἱ ἐγκλίσεις (ὑποτακτική, εὐκτική, προστακτική καὶ τὸ ἀνεξάρτητο ἀπαρέμφατο)   ἔχουν μελλοντικὴ σημασία. Παράδειγμα ἀπό τὰ  νέα ἑλληνικά :   ὁ πατέρας τὸν ΦΩΝΑΞΕ  {=παρελθόν}  καὶ τοῦ ΕΙΠΕ {=παρελθόν} :  <ΦΥΓΕ>  {=κάτι ποὺ ΤΟΤΕ ἦταν  μελλοντικὸ γι αύτόν , δηλ.κάτι ποὺ δὲν εἶχε γίνει ἀκόμα}. 2) στὶς δευτερεύουσες προτάσεις οἱ ἐγκλίσεις ἀκολουθοῦν τὸν χρόνο τοῦ ρήματος τῆς ΚΥΡΙΑΣ

  Τὸ ἐρώτημα περὶ τῆς γνησιὀτητας τῶν Παυλείων Ἐπιστολῶν ὑπῆρξε ΓΟΝΙΜΩΤΑΤΟ διότι γέννησε πρὶν δύο αἰῶνες ΟΛΟΚΛΗΡΗ τὴν ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ἐπιστήμη. Συγκεκριμἐνα ἡ σύγκριση τῆς πληθώρας  εὑρεθἐντων χειρογράφων τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ μέ τὸ  TEXTUS RECEPTUS αὐτῆς    (δηλ. τὸ ΕΝΤΥΠΟ κείμενο ποὺ εἶχε ἐπιμεληθεῖ ὁ ΕΡΑΣΜΟΣ) ἡ ὁποία ξεκίνησε ἀπὸ τὸν R. BENTLEY τὸ 1721 καὶ ὁλοκληρώθηκε —λόγῳ τῆς κωλυσιεργίας τῶν θεολόγων— τὸ 1831 ἀπὸ τὸν K. LACHMANN,  ὐπῆρξε τὸ ἔναυσμα ὥστε φιλόλογοι ὅπως ὁ  F.A.WOLF νὰ θεωρήσουν  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ἔντυπη ΕΚΔΟΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ. Παρακάτω θὰ ἀναφέρω συνοπτικὰ τὰ περὶ γνησιότητας τῶν Παυλείων Ἐπιστολῶν  ἐξηγῶντας  ὅτι σήμερα ἡ πληθώρα τῶν εἰδικῶν δέχεται ὅτι ἀπὸ τὶς 14 ἐπιστολὲς ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Παύλου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΕΣ οἱ ἑξῆς:  —ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (  διότι  ὑπάρχει μιὰ  ἐντελῶς ἂλλη δομή, περιεχόμενο καὶ ἰδέες) —ΠΡΟΣ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ (αὐτὲς οἱ δύο ἐπιστολὲς ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ   πού ὅμως διαφέρουν