Διαμαντῆς Κούτουλας

 Εἶναι πολλά τὰ ΚΕΝΑ ποὺ ἔχουμε σχετικὰ μὲ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ Πλάτωνος καὶ τὴν ἐν γένει φιλοσοφία του.  1) Καταρχὰς ἐπειδὴ ὁ ἴδιος (ἢ κάποιος πολὺ κοντινός του) μᾶς ἐνημερώνει  στὴν αύτοβιογραφικὴ Ζ' ΕΠΙΣΤΟΛΗ   τοῦ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ὅτι ποτέ του, οὔτε ἔγραψε οὔτε προτίθεται νὰ γράψει, φιλοσοφικὸ σύγγραμμα περὶ τῶν ἀντιλήψεων του {= οὔκουν ἐμόν γε περὶ αὐτῶν ἔστιν σύγγραμμα οὐδὲ μήποτε γένηται—Ζ' ΕΠΙΣΤ. 341c } ἀλλὰ μὸνο μἐσῳ μικρῶν ἐνδείξεων θὰ ἀνακαλύψει κανεὶς τὶς θέσεις του στοὺς Διαλόγους {= εἰ μή τισιν ὀλίγοις ὁπόσοι δυνατοὶ ἀνευρεῖν αὐτοὶ διὰ σμικρᾶς ἐνδείξεως —Ζ' ΕΠΙΣΤ.341e}.  Πράγματι,  ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς μαρτυρίες τῶν μαθητῶν του, ἂλλα ἔγραφε στούς Διαλόγους (πχ. περὶ ΙΔΕΩΝ) καὶ ἄλλα ἔλεγε στὰ ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ δηλ. τὴν ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ Δ̣ΙΔΑΣΚΑΛΙΑ στὴν Ἀκαδημία.  Γράφει σχετικῶς ὁ Ἀριστοτέλης ὅτι ἀλλιῶς ἑξηγοῦσε τὴν ὕλη στὸν ΤΙΜΑΙΟ ὁ Πλάτων καὶ ἀλλιῶς στά ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ· <   ἄλλον δὲ τρόπον ἐκεῖ {=ἐν τῷ Τιμαίῳ} τε λέγων τὸ μεταληπτικὸν καὶ ἐν τοῖς λεγομένοις ἀγράφοις δόγμασιν,

 Αὐτὸ γράφει ὁ Ντοστογιέφσκι ἐρμηνεύοντας τὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὸν ἐπίσκοπο Λαοδικείας τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννη : <οἶδα σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἧς ἢ ζεστός 16. οὑτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὐτε ζεστὸς οὐτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου> {=γνωρίζω τὰ ἔργα σου, ὅτι δὲν εἶσαι οὔτε ψυχρὸς οὔτε ζεστός· θὰ ἦταν καλύτερο νὰ ἤσουν ψυχρὸς παρὰ ζεστός γιατὶ ἔτσι χλιαρὸς ποὺ εἲσαι, οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, θὰ σέ ξερἀσω ἀπὸ τὸ στόμα μου—ΑΠΟΚ.3,15}  Πράγματι,ἔχει δίκιο ὁ Ντοστ. στὸ σχόλιο ποὺ ἔθεσα ὡς τίτλο,  διότι ἡ   Ἀθεΐα ὡς μιὰ μορφὴ ΠΙΣΤΕΩΣ ἀπέχει ἕνα σκαλοπάτι ἀπὸ τὴν Πίστη , ἐνῶ ἡ ΑΓΝΩΣΙΑ, ὁ ἀγνωστκισμός  (ἢ ἡ σύγχρονη ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ) ἀπέχει δύο σκαλοπάτια... ΥΓ. καὶ ἡ Πίστη καὶ ἡ Ἀθεία εἶναι κι οἰ δυὸ μορφὲς Πίστεως ἐπειδὴ οὔτε ἡ ὕπαρξη  οὒτε ἡ  ἀνυπαρξἰα ΝΟΗΜΑΤΟΣ (δηλ.θεοῦ) στὸ Σύμπαν μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ ... Ἀλλὰ ἄν δέν ὑπάρχει νόημα δηλ.ΘΕΟΣ στὸ Σύμπαν τότε δέν ὑπάρχει Καλὸ καὶ Κακό, άφοῦ κάθε ἀνθρώπινη ἠθικὴ εἶναι σχετική (ὅπως πρἐσβευαν κι ο

   Τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ Πνεῦμα βρῆκε μπροστὰ του ἕνα... τοῖχο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ στὸ Α’ ΣΤΑΣΙΜΟ τῆς "ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ" τοῦ ΣΟΦΟΚΛΗ {πολλὰ τὰ δεινὰ κούδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει} ὅπου ἑκεῖ ὁ μεγάλος τραγικός, συνοψίζοντας τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπινου Πολιτισμοῦ λέει ὅτι μόνο τὸν θάνατο δέν θὰ νικήσει ποτέ ὁ ἄνθρωπος, ὅσα φάρμακα κι ἄν ἐπινοήσει, ΓΙΑΤΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ, ἀλλὰ ἡ Μοῖρα τοῦ ὄντος {= Ἅιδα μόνον φεῦξιν οὐκ ἐπάξεται· νόσων δ᾽ ἀμηχάνων φυγὰς ξυμπέφρασται.—στιχ.360} ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΙΧΟΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ :   ΘΑΝΑΤΟΣ= ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ.  Ὥσπου φτἀνει ὁ ΑΠ.ΠΑΥΛΟΣ* στὴν Ἀθήνα, αὐτὸς ὁ μἐγας θεμελιωτὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς Παγκόσμιας θρησκείας καὶ κηρὐττει στὸν Ἄρειο Πάγο τὴν ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ δηλ. τὸ ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι τὸ τέλος τοῦ ἀνθρὠπινου ΠΡΟΣΩΠΟΥ ( ὄχι μόνο τῆς ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΗΣ  Ψυχῆς,  ὅπως πίστευαν οἱ πλατωνικοἰ κλπ). Οἱ Ἐπικούρειοι τὸν χλεύασαν , οἰ Στωικοὶ ζήτησαν νὰ τὸν ξανακούσουν καί  <τινὲς δέ ἂνδρ

ΣΟΦΟΣ Ο ΘΕΟΣ,  ΟΥΚ ΕΧΡΗΣΕ ΣΟΦΑ... {=σοφὸς ὁ θεὸς ἀλλὰ  δέν ἔδωσε σοφοὺς χρησμούς— ΕΥΡ. ΗΛΕΚΤ., 1246}  Ἴδιας γενιᾶς οἱ Σοφοκλῆς καὶ Εὐριπίδης (ἔζησαν κι οἱ δυὸ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ χρυσοῦ αἰῶνα, γεννήθηκαν τὴν ἐποχὴ τῶν περσικῶν πολέμων καὶ πέθαναν τὸ 406 πΧ—πρῶτα ὁ Εὐριπίδης, μετὰ ὁ γηραιοτερος Σοφοκλῆς) ὁμως οἱ ἰδέες τους εἶναι διαφορετκές· ὁ Σοφοκλῆς εἶναι ἱερατικὸς καὶ αἰσχύλειος με κεντρικὴ ἰδέα τὴν ΥΒΡΙΝ καὶ τὴν τιμωρία της ἀπὸ τοὺς θεούς, ἐνῶ ὁ Εὐριπίδης ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ἐκφράζοντας τὸ πνεῦμα τῶν ΣΟΦΙΣΤΩΝ καὶ ΑΣΤΡΟΝΟΜΩΝ τῆς ἐποχῆς τοῦ φοβεροῦ πελοποννησιακοῦ πολέμου, τοῦ πρώτου ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ τῆς.παγκόσμιας  Ἱστορίας  (Πρωταγόρας,Ἀναξγόρας,Δημόκριτος κλπ). Τὸ ἀντιλαμβάνεται αύτό,  ὅποιος διαβάσει πχ τὸν ΑΙΑΝΤΑ ἢ τὸν ΟΙΔΙΠΟΔΑ ΤΥΡΑΝΝΟ τοῦ Σοφοκλῆ , σὲ ἀντίστιξη μέ τὴν ΗΛΕΚΤΡΑ ἢ τὴν ΕΛΕΝΗ τοῦ Εὐριπίδη.   Ἰδιαιτέρως στὴν ΕΛΕΝΗ ὁ Εύριπίδης προβάλλει  τὴν  ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ τῶν μάντεων {=ἡ Ἑλένη  δέν πῆγε στὴν Τροία ,ἀλλὰ τὸ φάντασμα της ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΜΑΝΤΙΣ ΤΟ ΑΝΤΕΛΗΦΘΗ : <τὰ μάντεων φαῦλ

 Ἡ ἀρχαιὀτερη (450πΧ)  σωζόμενη τραγωδἰα τοῦ Σοφοκλῆ εἶναι ὁ <ΑΙΑΣ> μέ θέμα τὴν τιμωρία τῆς ΥΒΡΕΩΣ {λέει ἡ Ἀθηνᾶ : "ποτὲ νὰ μὴν θεωρήσεις τὸν ἑαυτό σου ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς ἂλλους"} Ὁ Αἴας ἁλαζονεύτηκε ὅτι μπορεῖ νὰ τὰ καταφέρει χωρὶς τὴν βοήθεια τῶν θεῶν καὶ ἡ Ἀθηνᾶ τὸν τρἐλανε {="βλἐπει μόνο μέσα του, τὴν τρἐλα του ἀκούει μόνο καὶ Μένα"—λέει ἡ Ἀθηνᾶ}  ὅταν βρῆκε τὴν άφορμή, ἡ ὁποία ἦταν ἡ ἑξῆς·  ὁ Αἴας ἀδικήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀχαιοὺς διότι ἄν καὶ ἦταν ὁ γενναιότερος πάντων δέν ἔλαβε αὐτὸς τὰ ὅπλα τοῦ Ἀχιλλέα, ἀλλὰ ὁ Ὀδυσσέας. Τότε ἄρχισε νὰ κτυπᾶ τά...κοπάδια τῶν Ἀχαιῶν νομἰζοντας ὅτι πρὀκειται γιὰ τοὺς ἴδιους (τὸ παραπλάνησε ἡ Ἀθηνᾶ).  Ὅταν συνῆλθε  καὶ κατάλαβε τὶ ἔκανε , ἀπὸ τὴν ντροπή του αὐτοκτόνησε στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς Τροίας. Πατέρας τοῦ Αἴαντα ἦταν ὁ Τελαμῶν ὁ Σαλαμίνιος καὶ παιδιὰ τοῦ Αἴαντα, ὁ Εὐρυσάκης καὶ ὁ Φιλαῖος , οἱ ὁποῖοι κι οἱ δὺο κατοίκησαν στὴν Ἀθήνα  —ἐξ οὗ καὶ τὰ μετἐπειτα μεγάλα ἀθηναϊκὰ γένη τῶν ΦΙΛΑΪΔΩΝ καὶ ΕΥΡΥΣΑΚΙΔΩΝ ἀπ'ὅπου  κατάγονται