Διαμαντῆς Κούτουλας

Καταρχὰς νὰ διευκρινίσω ὅτι σήμερα δέν μιλᾶμε οὔτε δημοτικὴ οὒτε καθαρεύουσα ἁλλὰ τὴν ΚΟΙΝΗ Νεοελληνικἠ (πχ. λέμε φτερὸ ἀλλὰ  περίπτερο , φτωχὸς   ἀλλὰ πτῶμα   κλπ). Ὡστόσο, ἰδοὺ κἀποια παραδείγματα ὅπου ἡ ΛΑΪΚΗ καθομιλουμἐνη δημοτικὴ γλῶσσα  διασώζει τὴν ἀρχαία προφορά τῶν ΑΦΩΝΩΝ β,γ,δ {=b,g,d} : — μπαίνω (ἐμβαίνω/βαίνω), κόμπος (κομβίον/κόμβος) κλπ καθόσον τό "β" στὰ ἀρχαῖα προφερόταν ὡς b —βλ.τὴν φράση τοῦ ΚΡΑΤΙΝΟΥ: <ὁ δʹ ἠλίθιος ὥσπερ πρόβατον, βῆ ,βῆ λέγων βαδίζει>  {ΚΡΑΤΙΝΟΣ, Kock, CAF,43}  ὅπου βῆ,βῆ=bee,bee — ἔντεκα (ἔνδεκα) , ἄντρας (ἄνδρας) κλπ καθόσον τὸ ἀρχαῖο "δ" προφερόταν ὠς  d . — ἐγγόνι (ἔνγονος) καθόσον τὸ "γ" τῶν ἀρχαίων τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς προφερόταν ὡς g. Καὶ ὑπάρχουν πλεῖστα παραδείγματα ὅπου στὴν δημοτικὴ τὰ β,γ,δ διατἠρησαν τὴν προφορὰ ποὺ εἶχαν τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνος, ὡς b,g,d. ________ * ὑπάρχουν κι ἄλλες βεβαίως ἐπιβιώσεις τῆς ἀρχαίας προσωδιακῆς προφορᾶς στὴν δημοτική·  πχ. τὸ ἀρχαῖο ἐπιφώνημα "οἴμοι"

Διάβαζα τὸ σύγγραμα τοῦ  ΙΩ. ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΥ "Εἰσαγωγὴ στὴν ἐπιστήμη τοῦ Δικαίου" * καὶ συνάντησα  τὶς περίεργες λεξεις τῆς  βυζαντινῆς ἑλληνικῆς " μόστροσον " καί " προδιγίοσον "  σὲ σχόλιο τῶν "ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ" τῆς συλλογῆς νόμων τοῦ βυζαντινοῦ αύτοκράτορος ΛΕΟΝΤΟΣ ΣΤ’ ΣΟΦΟΥ τοῦ 9ου αἰ.μΧ ποὺ ἀναφέρονται σέ γενετικὲς ἀνωμαλίες τερατογεννήσεων ἀτόμων ποὺ στεροῦνται ,ὡς ἐκ τούτου,  τὰ κληρονομικά τους  δικαιώματα :  < οὐκ εἰσὶ παῖδες οἱ παρὰ τὴν φύσιν τικτόμενοι τεράστιοι {=τέρατα} > {ΒΑΣΙΛΙΚΑ,  46,1,11}  Ἔψαξα τὶς λέξεις  αὐτὲς, "ΠΡΟΔΙΓΙΟΣΟΝ" καί "ΜΟΣΤΡΟΣΟΝ", στὸ ΚΑΛΥΤΕΡΟ λεξικὸ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς, τὸ πασίγνωστο καὶ πολύτομο LIDDELL -SCOTT —ἀλλὰ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ... _____ * Γράφει τὸ σχόλιο στὸ κείμενο τῶν "ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ" τοῦ ΛΕΟΝΤΟΣ ΣΤ’ ΣΟΦΟΥ (βλ.φωτό) τὰ ἑξῆς: < μόστροσον μὲν ἐστι τὸ ἔχον ἀνθρώπου καὶ ἑτέρου ζώου συγκεκριμενην μορφήν, ὡς ἔνθα τίκτεται παιδίον κέρατα ἔχον· προδιγίοσον δὲ ἐστι τὸ κατὰ μηδὲν ἐν τῇ οἰκείᾳ μο

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα  ὁ ἄνθρωπος γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία  ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ πὼς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ  ὁρίζει τοὺς ΝΟΜΟΥΣ του καὶ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΖΕΤΑΙ.  Ταυτόχρονα ἀντελήφθη ὅτι ἡ ἐλευθερία του αὐτὴ ἐγκυμονεῖ τὸν κίνδυνο  τῆς ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του, λόγῳ τῆς  ΑΛΑΖΟΝΙΑΣ του. Καὶ ὁ μὸνος δρόμος διαφυγῆς ἀπὸ ἕνα τέτοιο θλιβερὸ ἐνδεχόμενο εἶναι ὁ ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ του, τὸν ὁποῖον διδάσκει σύμπασα ἡ ἀττικὴ Τραγωδία. Στὴν ἀττικὴ Τραγωδία ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ* μέ τὴν βιβλικὴ ἔννοια,  διότι ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ.  Στὴν Βίβλο ὅπου ὁ Θεὸς ΟΡΙΖΕΙ τὴν ἁπαγόρευση τῆς τροφῆς τοῦ καρποῦ  ἐκ τοῦ Δένδρου τῆς Γνώσεως, ΕΚΕΙ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ  ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΕΝΟΧΗ. Στὸν ἐλληνικὸ ὅμως κόσμο τοῦ 5ου αἰ.πΧ τῆς ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗΣ καὶ τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δὲν ὑφίσταται ἁμαρτία ἀλλὰ ΥΒΡΙΣ, διότι ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΙΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ.   Αύτὸ σημαίνει ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ—οὒτε μπορεῖ νὰ γνωρίζει— ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ.   Ὡστόσο, ἂν  ὁ ἄνθρωπος παραβεῖ  τὰ μὴ καθο

Τὸ 1947 ἕνας βεδουῖνος, ὁ Μωχάμεντ Ἀλ Ντὶβ,   κυνηγῶντας τὰ κατσίκια του, πέταξε μιὰ πέτρα  σε ἑνα  σπήλαιο στὸ ΚΟΥΜΡΑΝ, βορειοδυτικὰ τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης κι ἔφερε στὸ φῶς, ὠς γνωστόν, τὰ περιλἀλητα ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΕΣΣΑΙΩΝ, κείμενα ποὺ εἶχαν κρύψει  ἐκεῖ οἱ Εσσαῖοι πρὶν 2000 χρόνια , τὸ 68μΧ,  φεύγοντας ,ἐν ὄψει τῶν ἐπελαυνόντων ρωμαϊκῶν λεγεώνων ποὺ κατἐφθαναν στὴν Ἰουδαία γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν Μεγάλη Ἰουδαϊκὴ Ἐπανάσταση τοῦ 66μΧ (κάτι ποὺ  ὡς γνωστόν, πέτυχαν τὸ 70μΧ μὲ τὴν Καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ Ναοῦ). Τὰ Χειρόγραφα αὐτὰ ἀποτέλεσαν ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ στὴν βιβλικὴ ἐπιστήμη γιὰ πολλοὺς λόγους (πχ. βρέθηκαν προχριστιανικά χειρόγραφα τοῦ πρωτοτύπου κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ) ἀλλὰ τὸ πλέον σημαντικὸ γεγονὸς ἦταν Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΙΣΤΩΘΗ  ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑΣ  ΕΣΣΑΙΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. Ἐξηγῶ· Οἱ ἰδέες  πού παρουσιάζονται στὰ Χειρόγραφα τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης  εἶναι "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΥ" τύπου δηλ. ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΕΓΓΥΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ καὶ συγκεκριμένα , ΕΝΤΟΣ 40