Ἡ διαφορὰ μεταξὺ ἀρχαιοελληνικῆς Ὕβρεως καὶ βιβλικῆς Ἁμαρτίας.
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ ἄνθρωπος γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ πὼς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ ὁρίζει τοὺς ΝΟΜΟΥΣ του καὶ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΖΕΤΑΙ.
Ταυτόχρονα ἀντελήφθη ὅτι ἡ ἐλευθερία του αὐτὴ ἐγκυμονεῖ τὸν κίνδυνο τῆς ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του, λόγῳ τῆς ΑΛΑΖΟΝΙΑΣ του. Καὶ ὁ μὸνος δρόμος διαφυγῆς ἀπὸ ἕνα τέτοιο θλιβερὸ ἐνδεχόμενο εἶναι ὁ ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ του, τὸν ὁποῖον διδάσκει σύμπασα ἡ ἀττικὴ Τραγωδία.
Στὴν ἀττικὴ Τραγωδία ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ* μέ τὴν βιβλικὴ ἔννοια, διότι ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ.
Στὴν Βίβλο ὅπου ὁ Θεὸς ΟΡΙΖΕΙ τὴν ἁπαγόρευση τῆς τροφῆς τοῦ καρποῦ ἐκ τοῦ Δένδρου τῆς Γνώσεως, ΕΚΕΙ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΕΝΟΧΗ.
Στὸν ἐλληνικὸ ὅμως κόσμο τοῦ 5ου αἰ.πΧ τῆς ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗΣ καὶ τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δὲν ὑφίσταται ἁμαρτία ἀλλὰ ΥΒΡΙΣ, διότι ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΙΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ.
Αύτὸ σημαίνει ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ—οὒτε μπορεῖ νὰ γνωρίζει— ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ.
Ὡστόσο, ἂν ὁ ἄνθρωπος παραβεῖ τὰ μὴ καθορισμένα ἐκ τῶν προτέρων ὅρια διαπράττει ΥΒΡΙΝ καὶ τιμωρεῖται ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ Σύμπαντος ἀμείλικτα ΩΣ ΕΑΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ, διότι Η ΥΒΡΙΣ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΝΕΜΕΣΙΝ.
Γιὰ τὴν ἀποφυγὴ λοιπὸν τῆς Ὑβρεως ἡ ἀθηναϊκὴ Τραγωδία διδάσκει τὸν ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ πού τὸν ἁποκαλεῖ ΦΡΟΝΗΣΗ.
Καὶ αύτὸ ὑπῆρξε τὸ ὐψηλὸ μήνυμα τοῦ ἀρχαίου Δρἀματος, τοῦ μεγαλύτερου καρποῦ τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ.
______
* ἁμαρτία στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ σημαίνει ΑΣΤΟΧΙΑ.
