Η ΕΥΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ & Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.
Στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, ὅταν τὸ ΡΗΜΑ τῆς κύριας πρότασης εἶναι χρόνου ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ,τότε τὰ ρήματα τῶν ἐξαρτημἐνων προτάσεων (δευτερευουσῶν) τίθενται ,ΟΧΙ στὴν Ὁριστικὴ τὴν δηλώνουσα πραγματικὸ γεγονός, ἀλλὰ στὴν ΕΥΚΤΙΚΗ ποὺ ἐκφράζει πιθανότητα (ΕΥΚΤΙΚΗ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ). Ὁ Humbert στὸ "Συντακτικὸ" του ἀποκαλεῖ αὐτὸ τὸ ΙΔΙΟΦΥΕΣ χαρακτηριστικὸ τῆς ἑλληνικῆς ,ὡς <εὐκτικὴν ἀμαυρώσεως τοῦ πραγματικοῦ ἐν τῷ παρελθόντι> καὶ συμπληρώνει : <ἡ ΑΜΑΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ δύναται νὰ προσβάλλῃ ὄχι μόνον τὴν συμπληρωματικὴν καθ' ἑαυτήν {=δευτερεύουσα} ἀλλὰ καὶ τὰς προτάσεις αἵτινες ἑξαρτῶνται ἀπὸ ταύτης εἰς βαθμὸν ὥστε Η ΕΥΚΤΙΚΗ ΝΑ ΔΙΔῌ ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΗΝ ΦΡΑΣΙΝ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΤΟΝΟΝ> . Γι αὐτὸ καὶ οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν ἔμαθαν ἑλληνικὰ στοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους καὶ μαθαίνοντας τὴν χρήση τῆς ΕΥΚΤΙΚΗΣ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ὅταν πρόκειται γιὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος , χρησιμοποίησαν τὸ ἑξῆς "κόλπο" στόν Δεκάλογο, προκειμένου νὰ διασώσουν ἀλώβητο τὸ κῦρος του, ἀφοῦ δ...