Η ΕΥΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ & Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.
Στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, ὅταν τὸ ΡΗΜΑ τῆς κύριας πρότασης εἶναι χρόνου ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ,τότε τὰ ρήματα τῶν ἐξαρτημἐνων προτάσεων (δευτερευουσῶν) τίθενται ,ΟΧΙ στὴν Ὁριστικὴ τὴν δηλώνουσα πραγματικὸ γεγονός, ἀλλὰ στὴν ΕΥΚΤΙΚΗ ποὺ ἐκφράζει πιθανότητα (ΕΥΚΤΙΚΗ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ).
Ὁ Humbert στὸ "Συντακτικὸ" του ἀποκαλεῖ αὐτὸ τὸ ΙΔΙΟΦΥΕΣ χαρακτηριστικὸ τῆς ἑλληνικῆς ,ὡς <εὐκτικὴν ἀμαυρώσεως τοῦ πραγματικοῦ ἐν τῷ παρελθόντι> καὶ συμπληρώνει :
<ἡ ΑΜΑΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ δύναται νὰ προσβάλλῃ ὄχι μόνον τὴν συμπληρωματικὴν καθ' ἑαυτήν {=δευτερεύουσα} ἀλλὰ καὶ τὰς προτάσεις αἵτινες ἑξαρτῶνται ἀπὸ ταύτης εἰς βαθμὸν ὥστε Η ΕΥΚΤΙΚΗ ΝΑ ΔΙΔῌ ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΗΝ ΦΡΑΣΙΝ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ ΤΟΝΟΝ> .
Γι αὐτὸ καὶ οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν ἔμαθαν ἑλληνικὰ στοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους καὶ μαθαίνοντας τὴν χρήση τῆς ΕΥΚΤΙΚΗΣ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ὅταν πρόκειται γιὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος , χρησιμοποίησαν τὸ ἑξῆς "κόλπο" στόν Δεκάλογο, προκειμένου νὰ διασώσουν ἀλώβητο τὸ κῦρος του, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ καταργήσουν τὴν Εὐκτικὴ τῶν ἑλληνικῶν μεταφράσεων καὶ ἐφόσον ΜΕ ΕΥΚΤΙΚΗ ΔΕΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΔΟΓΜΑΤΑ .
Αὔξησαν λοιπόν, τὸ μέγεθος τῶν τελευταίων γραμμάτων τῆς πρώτης λέξης (shemA) καὶ τελευταίας λἐξης (ehaD) τῆς 1ης Ἐντολῆς τοῦ Δεκαλόγου :
שמע ישראל יהוה אלהינו יהוה אחד
= SHEMA ISRAEL ADONAJ (γιαχβέ") ELOHENU ADONAJ (γιαχβέ) EHAD
{=ΑΚΟΥΕ ΙΣΡΑΗΛ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΣ ΕΣΤΙΝ}
δηλ. τὸ ע (ayin=a) καὶ τὸ ד (daleth =D)
τὰ ὁποῖα καὶ τὰ δυὸ μαζὶ σχηματίζουν τὴν λεξη "AD" (עד ) ποὺ σημαίνει "ΜΑΡΤΥΡΑΣ"
{τὰ ἑβραϊκὰ γράφονται καὶ διαβάζονται ἀπὸ τὰ δεξιὰ πρὸς τὰ ἀριστερά}
Ἔτσι δίδασκαν στὰ παιδιά τους ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΕΚΕΙ ΕΥΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΑΚΥΡΩΝΟΥΣΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΩΣΑΪΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ,ἐπειδὴ στὸ Σινᾶ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ , ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΤΟΤΕ ΖΩΝΤΕΣ, ΑΛΛΑ' ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ..
Γι αὐτό καὶ ὁ θεὸς δέν εἶπε "ἄκουε Μωυσῆ" ἀλλά "ἄκουε Ἰσραήλ", ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΥΚΤΙΚΗ ...
ΙΔΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ Η ΕΥΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ...
______
* τὸ κείμενο γράφει ΓΙΑΧΒΕ (יַהְוֶה )
ἀλλὰ οἱ ραββῖνοι τὸ διάβαζαν ὡς ΑΝΤΟΝΑΪ
אֲדֹנָי
