Διαμαντῆς Κούτουλας

Ἐνῶ μπορῶ νὰ διαβάσω τοὺς μεγαλογρἀμματους χειρόγραφους  κώδικες{=βιβλία}  τῆς Καινῆς Διαθήκης (στὴν φωτό.=τὸ <Πἀτερ ἡμῶν>  ἀπὸ τὸ Κατὰ Ματθαῖον στὸν  ΣΙΝΑΪΤΙΚΟ κώδικα τοῦ 4ου αἰ.& τὸ τἐλος τοῦ Κατὰ Μᾶρκον μὲ τό <ἐφοβοῦντο γάρ> τοῦ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ κώδικα) παρ’ὅλο ποὺ οἱ λέξεις εἶναι ἑνωμένες,  μοῦ εἶναι ἀδὐνατον νὰ διαβάσω τὴν <Πολιτεία> τοῦ Πλὰτωνα ἀπὸ τὸν μικρογράμματο κώδικα (PARISINUS gr.1807) τοῦ  Πατριάρχη ΦΩΤΙΟΥ τοῦ 9ου αί. (στὴν φωτό.= ἡ ἀρχὴ τῆς <Πολιτείας> ἀπὸ τὸν Παρισινὸ κώδικα) παρ’ὅλο ποὺ οἱ λεξεις χωρίζονται μεταξύ τους.. Τὸ ἀντίθετο  συνέβαινε μὲ τοὺς ἀρχαίους καὶ τοὺς  βυζαντινοὺς— κι ἐπειδὴ δυσκολεύονταν μὲ τὴν μεγαλογράμματη γραφή γι αύτὸ τὴν μετέγραψαν σὲ μικρογράμματη <ἐπισεσυρμένη> _____________ ΥΓ. ἡ μικρογράμματη γραφὴ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῆς ΛΑΪΚΗΣ  λατινικῆς ἐπισεσυρμἐνης γραφῆς μέ τὴν ὁποίαν γράφονταν ἡ καθημερινὴ ἀλληλογραφία, στὴν μεγαλογράμματη <ἐπἰσημη> ἑλληνικὴ γραφὴ μέ τὴν ὁποίαν γράφονταν τὰ ἔργα τῆς κλασσικῆς γραμ

 Στὸ πασίγνωστο χωρίο τοῦ ΤΙΜΑΙΟΥ 27c : < ᾗ γέγονεν ἢ καὶ ἀγενές ἐστιν> , ὁ Πλάτων ἀφήνει ΥΠΑΙΝΙΓΜΟ μιλῶντας (γιὰ τὸ ΠΩΣ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος ) λέγοντας : (θὰ μιλήσω) γισ τὸ πῶς δημιουργήθηκε ὁ κόσμος στὴν περίπτωση ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ {=ἢ καὶ ἀγενὲς ἐστιν}. Μὲ τὸ ποῦ ξεκινᾶ δηλ. ἡ ἀφήγηση γιὰ τὸ ΠΩΣ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΤΙΜΑΙΟΥ) ὁ Πλάτων ρίχνει τήν "βόμβα" του λέγοντας ὅτι ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ , γιὰ νὰ  ΥΠΟΨΙΑΣΤΕΙ ὁ ἀναγνώστης ὅτι μιλᾶ μὲ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ γλῶσσα ὁ Πλάτων καὶ νὰ μὴν λαμβάνει τὸ κείμενο κυριολεκτικά... Βεβαίως στά χειρόγραφα ἔγινε ὁ ΧΑΜΟΣ μέ τοὺς ἀντιγραφεῖς μὲ τὰ δύο< ᾐ> καὶ <ἤ> ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΚΑΤΟΠΙΝΟΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΤΟΝ ΕΥΦΥΗ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΙΡΩΝΙΚΟ ΥΠΑΙΝΙΓΜΟ τῆς μεγαλοφυίας τοῦ Πλάτωνος ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΝΑΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.    Ἔτσι τὰ  δύο "ᾖ" καὶ "ἤ" παραδίδονται στὰ ἀρχαῖα χειρόγραφα  σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς παραλλαγὲς {πχ.τά χειρόγραφα Vindobonensis F &  Y παραδίδουν &

Μετὰ τὴν ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΧΗΣ είκονομάχων καὶ εἰκονολατρῶν ποὺ ἔληξε μὲ τὴν  ἐπικράτηση τῶν <ἑλληνιζόντων> εἰκονολατρῶν , ἄνθισε στὸ Βυζάντιο ἡ λεγόμενη <ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ 9ου—10αί>  κατὰ τὴν ὁποία μεταγρἀφτηκαν στὴν ΜΙΚΡΟΓΡΑΜΜΑΤΗ σημερινὴ γραφὴ (μὲ κέντρο τὴν ΜΟΝΗ ΣΤΟΥΔΙΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ) ) ὅλοι οἱ μεγαλογράμματοι κώδικες τῆς κλασσικῆς γραμματείας καὶ μάλιστα μερίμνῃ τῶν παρακάτω ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν : 1. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΛΕΩΝ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ἢ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ. Ἀπὸ τὴν βιβλιοθήκη τοῦ ΛΕΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ἔχουμε τήν <Μαθηματικὴ Σύνταξη> τοῦ Πτολεμαίου (cidex Vaticanus gr 1594) καὶ τὸν χαμένο  σήμερα CODEX A τοῦ Ἀρχιμήδη (ἔκδοση τοῦ Ἰσίδωρου, ἀρχιτέκτονος τῆς Ἁγίας Σοφίας)  2. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΑΡΕΘΑΣ. Τὸ 895μΧ ὁ βυζαντινὸς ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΟΣ ἀντιγράφει τὸν Πλάτωνα γιὰ τὸν μητροπολίτη  Καισαρείσς ΑΡΕΘΑ ἀντὶ τοῦ ποσοῦ τῶν 21 χρυσῶν νομισμάτων. Τὸ χειρόγραφο πέρασε  τὸν 13ο αἰ.  στὴν ΜΟΝΗ ΠΑΤΜΟΥ ἀπ' ὁπου τὸ 1801 τ

Κανένα ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ἀρχαῖο χειρόγραφο δέν διαθέτουμε , οὔτε τοῦ Πλάτωνα, οὔτε τοῦ Εὐκλείδη, οὔτε τοῦ Ἀπ. Παύλου.  Αύτὰ ποὺ ἔχουμε εἶναι ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ,ΤΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩΝ ,ΤΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩΝ σὲ μιὰν απόσταση πολλῶν αἰώνων.  Πχ. ὁ ΚΩΔΙΚΑΣ CLARK * —ποὺ "ἀγόρασε" ὀ ...ὀρυκτολόγος Ed. CLARK τὸ 1801  ἀπὸ τὴν Μονὴ ΠΑΤΜΟΥ ΔΩΡΟΔΟΚΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΑΡΘΕΝΙΟ καὶ περιέχει τὸν ΠΛΑΤΩΝΑ —εἶναι χειρόγραφο τοῦ βυζαντινοῦ μητροπολίτη Καισαρείας ΑΡΕΘΑ, δηλ.τοῦ 9ου μΧ αἰῶνα... Παρομοίως, γιὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη,  τὸ παλαιότερο χειρόγραφο εἶναι ὁ ΒΑΤΙΚΑΝΟΣ ΚΩΔΙΞ τοῦ 4ου αι.μΧ. Τί συμπεραίνυμε λοιπόν;   Ὀτι τὰ χειρόγραφα ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ τὰ ὀποῖα πρἐπει νὰ διορθώσουν οἱ φιλόλογοι  (ἐκτὸς  τῶν φυσικῶν ἀλλοιώσεων τῶν παπύρων καὶ περγαμηνῶν...)  Ἐπειδὴ ἔχω γνώση τοῦ θέματος μελετῶντας κώδικες  καὶ τῶν δύο εἰδῶν κειμἐνων, ἀρχαιοελληνικῶν καὶ καινοδιαθηκικῶν, ἀναφέρω στὴν παροῦσα συνάφεια .ὅτι οἱ χειρόγραφοι κώδικες τῶν εὐαγγελίων εἶναι πιὸ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ  ἀπὸ τοὺς ἀντίστοιχους κώδικες τῶν ἔργων τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σ

Ὁ Πλάτων γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν προκύπτουσα ΑΘΕΪΑ τοῦ μηχανιστικοῦ φυσικοῦ μοντἐλου τοῦ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ {=ὁ κόσμος συντίθεται μηχανιστικὰ ἀπὸ  τὶς κινήσεις /δίνες ΑΤΟΜΩΝ, δηλ.ἀτμήτων  στοιχείων ὕλης μέσα σὲ Κενό} σκἐφτηκε ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ διότι τὰ μαθηματικὰ προϋποθέτουν ΛΟΓΟ καὶ κατὰ Πλάτωνα ὁ ΘΕΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΩΣ ΛΟΓΟΣ. Γῤἀφει λοιπὸν ὁ Πλάτων  στὸν ΤΙΜΑΙΟ ὅτι τὰ 4 στοιχεῖα τῆς ὓλης (κατὰ τὸν Ἐμπεδοκλῆ=Πῦρ- Ἀήρ-Γῆ- Ὕδωρ) ἔχουν τὴν μορφὴ τῶν 4 (ἐκ τῶν 5) ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΣΤΕΡΕΩΝ ποὺ εἶχε ἀνακαλύψει ὁ μαθηματικὸς ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ στὴν Ἀκαδημία: τετράεδρο=πῦρ, ὀκτἀεδρο=ἀήρ, εἰκοσἀεδρο=ὐδωρ, κῦβος=γῆ  (καὶ τὸ 5ο κανονικὸ στερεό, τὸ 12εδρο = αἰθέρας/ τὸ σχῆμα τοῦ σύμπαντος). ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΣΗΣ; Ὅτι ἔτσι τὰ 4 ὑλικὰ στοιχεῖα ΠΑΥΟΥΝ νά ἀποτελοῦν τὰ θεμέλια τοῦ φυσικοῦ κόσμου γιατὶ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΧΘΟΥΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ  ΣΕ ΤΡΙΓΩΝΑ  ,ἰσόπλευρα (τετράεδρο,  εἰκοσἀεδρο ὀκτἀεδρο ) καὶ ἰσοσκελῆ, δηλ. μισὸ τετρἀγωνο (ὁ κῦβος). ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΑΙΣΘΗΤΑ ΑΝΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ καὶ τ

 Ἡ κατάληξη <—ισμός>  ἀποτελεῖ παραγωγικὸ ἐπίθημα γιὰ τὸν σχηματισμὸ οὐσιαστικῶν:  1. ἐκ ρημάτων ποὺ λήγουν σέ  -ίζω ποὺ δηλώνουν τὴν ἀντίστοιχη πράξη (πχ.χωρ-ίζω > χωρ-ισμός. φωτ-ίζω > φωτ-ισμός κλπ) 2. ποὺ δηλώνουν  σύστημα ἢ δόγμα  (χριστιαν-ισμός. γνωστικισμός, στωικ-ισμός κλπ)  3. ποὺ δηλώνουν συμπεριφορά (πχ. παραλογ‒ισμός),  φαινόμενο (πολυμορφ‒ισμός) ἢ ρεῦμα αἰσθητικό, λογοτεχνικό, ἰδεολογικὸ κλπ (σουρεαλισμός)  ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ : Στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἡ κατάληξη <‒ισμός> ἀποτελεῖ ἐνισχυμένη μορφὴ τοῦ ΕΠΙΘΗΜΑΤΟΣ  <-μός> προερχόμενου ἀπὸ ρήματα  σέ <- ίζω>   {πχ. ὀνειδίζω - όνειδισμός, ἐθίζω - ἔθισμός, ἄποικίζω - ἄπ-οικισμός).   Ὅμως τὸ νεοελληνικὸ ἀντίστοιχο ἀποτελεῖ μεταφορὰ ξέν. ὅρων σέ -ism (αγγλ.). -isme (γαλλ.), -ismus (νεολατ. κ. γερμ.) κ.τ.ὁ, ποὺ ἀπαντᾶ σὲ ὀνομασίες θεωριῶν, συστημάτων,  θρησκειῶν, φιλοσοφικῶν ἀπόψεων κλπ  ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ. Ὡστόσο,. ἐνῶ ἡ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ κατάληξη   <‒ισμός>  σημαίνει ΣΥΣΤΗΜΑ,  Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ  <—ismus> > ΔΕ

 17ετὴς  ἦρθε στὴν Ἀκαδημία τὸ 367πΧ  νὰ σπουδάσει ὁ Ἀριστοτέλης, ὁταν ὁ Πλάτων ἔλειπε στὸ δεύτερο ταξίδι του στὴν Σικελία. Μεγαλώνοντας παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Πλάτωνος, ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ μὲ τὸν Δάσκαλο του στὸ καίριο ζήτημα τῆς θεωρίας τῶν ΙΔΕΩΝ.  Ὁ Πλάτων ἔλεγε ὅτι ἐκεῖνο ποὺ κάνει ΟΜΟΡΦΟ ἕνα ἡλιοβασἰλεμα, ἕνα τραγούδι, ἕναν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ΜΕΘΕΞΗ τους στὴν ΜΟΡΦΗ {=ἰδέα, στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά} τοῦ ΩΡΑΙΟΥ. Ὁ Άριστοτἐλης πρόβαλε τὴν ἑξῆς ἀντίρρηση· ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΜΕΘΕΞΗ;  Μὲ ΠΑΡΟΥΣΙΑ τῆς Ἰδέας στὰ ἐπὶ μέρους αἰσθητὰ ὄντα  ἢ μὲ τὴν ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ τῶν αἰσθητῶν πρὸς τὴν Ἰδέα. Στὴν πρώτη περίπτωση , ἡ Ἰδέα ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΕΡΗ , στὴν δεύτερη ἐμφανίζεται τὸ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ "ΤΡΙΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ" ‒δηλαδή : γιὰ νὰ ἐξηγήσει κάποιος τὴν ὁμοιότητα δύο ὅρων χρειάζεται ἕνας τρίτος·  συνεπῶς, ἕνας συγκεκριμένος ἄνθρωπος Α εἶναι ἂνθρωπος ἐπειδὴ ΜΟΙΑΖΕΙ στὴν Ἰδέα (μορφή) τοῦ Ἀνθρώπου. Ὅμως  γιὰ νὰ συμβαίνει αύτὸ,  θά πρἐπει νὰ μοιάζουν, ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωποςΑ  καὶ ἡ Ἰδέα "Ἄνθρωπος" ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΩΤΕΡΗ