Διαμαντῆς Κούτουλας

Ἐνῶ μπορῶ νὰ διαβάσω τοὺς μεγαλογρἀμματους χειρόγραφους  κώδικες{=βιβλία}  τῆς Καινῆς Διαθήκης (στὴν φωτό.=τὸ <Πἀτερ ἡμῶν>  ἀπὸ τὸ Κατὰ Ματθαῖον στὸν  ΣΙΝΑΪΤΙΚΟ κώδικα τοῦ 4ου αἰ.& τὸ τἐλος τοῦ Κατὰ Μᾶρκον μὲ τό <ἐφοβοῦντο γάρ> τοῦ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ κώδικα) παρ’ὅλο ποὺ οἱ λέξεις εἶναι ἑνωμένες,  μοῦ εἶναι ἀδὐνατον νὰ διαβάσω τὴν <Πολιτεία> τοῦ Πλὰτωνα ἀπὸ τὸν μικρογράμματο κώδικα (PARISINUS gr.1807) τοῦ  Πατριάρχη ΦΩΤΙΟΥ τοῦ 9ου αί. (στὴν φωτό.= ἡ ἀρχὴ τῆς <Πολιτείας> ἀπὸ τὸν Παρισινὸ κώδικα) παρ’ὅλο ποὺ οἱ λεξεις χωρίζονται μεταξύ τους.. Τὸ ἀντίθετο  συνέβαινε μὲ τοὺς ἀρχαίους καὶ τοὺς  βυζαντινοὺς— κι ἐπειδὴ δυσκολεύονταν μὲ τὴν μεγαλογράμματη γραφή γι αύτὸ τὴν μετέγραψαν σὲ μικρογράμματη <ἐπισεσυρμένη> _____________ ΥΓ. ἡ μικρογράμματη γραφὴ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῆς ΛΑΪΚΗΣ  λατινικῆς ἐπισεσυρμἐνης γραφῆς μέ τὴν ὁποίαν γράφονταν ἡ καθημερινὴ ἀλληλογραφία, στὴν μεγαλογράμματη <ἐπἰσημη> ἑλληνικὴ γραφὴ μέ τὴν ὁποίαν γράφονταν τὰ ἔργα τῆς κλασσικῆς γραμ

Μετὰ τὴν ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΧΗΣ είκονομάχων καὶ εἰκονολατρῶν ποὺ ἔληξε μὲ τὴν  ἐπικράτηση τῶν <ἑλληνιζόντων> εἰκονολατρῶν , ἄνθισε στὸ Βυζάντιο ἡ λεγόμενη <ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ 9ου—10αί>  κατὰ τὴν ὁποία μεταγρἀφτηκαν στὴν ΜΙΚΡΟΓΡΑΜΜΑΤΗ σημερινὴ γραφὴ (μὲ κέντρο τὴν ΜΟΝΗ ΣΤΟΥΔΙΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ) ) ὅλοι οἱ μεγαλογράμματοι κώδικες τῆς κλασσικῆς γραμματείας καὶ μάλιστα μερίμνῃ τῶν παρακάτω ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν : 1. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΛΕΩΝ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ἢ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ. Ἀπὸ τὴν βιβλιοθήκη τοῦ ΛΕΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ἔχουμε τήν <Μαθηματικὴ Σύνταξη> τοῦ Πτολεμαίου (cidex Vaticanus gr 1594) καὶ τὸν χαμένο  σήμερα CODEX A τοῦ Ἀρχιμήδη (ἔκδοση τοῦ Ἰσίδωρου, ἀρχιτέκτονος τῆς Ἁγίας Σοφίας)  2. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΑΡΕΘΑΣ. Τὸ 895μΧ ὁ βυζαντινὸς ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΟΣ ἀντιγράφει τὸν Πλάτωνα γιὰ τὸν μητροπολίτη  Καισαρείσς ΑΡΕΘΑ ἀντὶ τοῦ ποσοῦ τῶν 21 χρυσῶν νομισμάτων. Τὸ χειρόγραφο πέρασε  τὸν 13ο αἰ.  στὴν ΜΟΝΗ ΠΑΤΜΟΥ ἀπ' ὁπου τὸ 1801 τ

Κανένα ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ἀρχαῖο χειρόγραφο δέν διαθέτουμε , οὔτε τοῦ Πλάτωνα, οὔτε τοῦ Εὐκλείδη, οὔτε τοῦ Ἀπ. Παύλου.  Αύτὰ ποὺ ἔχουμε εἶναι ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ,ΤΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩΝ ,ΤΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΩΝ σὲ μιὰν απόσταση πολλῶν αἰώνων.  Πχ. ὁ ΚΩΔΙΚΑΣ CLARK * —ποὺ "ἀγόρασε" ὀ ...ὀρυκτολόγος Ed. CLARK τὸ 1801  ἀπὸ τὴν Μονὴ ΠΑΤΜΟΥ ΔΩΡΟΔΟΚΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΑΡΘΕΝΙΟ καὶ περιέχει τὸν ΠΛΑΤΩΝΑ —εἶναι χειρόγραφο τοῦ βυζαντινοῦ μητροπολίτη Καισαρείας ΑΡΕΘΑ, δηλ.τοῦ 9ου μΧ αἰῶνα... Παρομοίως, γιὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη,  τὸ παλαιότερο χειρόγραφο εἶναι ὁ ΒΑΤΙΚΑΝΟΣ ΚΩΔΙΞ τοῦ 4ου αι.μΧ. Τί συμπεραίνυμε λοιπόν;   Ὀτι τὰ χειρόγραφα ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ τὰ ὀποῖα πρἐπει νὰ διορθώσουν οἱ φιλόλογοι  (ἐκτὸς  τῶν φυσικῶν ἀλλοιώσεων τῶν παπύρων καὶ περγαμηνῶν...)  Ἐπειδὴ ἔχω γνώση τοῦ θέματος μελετῶντας κώδικες  καὶ τῶν δύο εἰδῶν κειμἐνων, ἀρχαιοελληνικῶν καὶ καινοδιαθηκικῶν, ἀναφέρω στὴν παροῦσα συνάφεια .ὅτι οἱ χειρόγραφοι κώδικες τῶν εὐαγγελίων εἶναι πιὸ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ  ἀπὸ τοὺς ἀντίστοιχους κώδικες τῶν ἔργων τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σ

 Ἡ κατάληξη <—ισμός>  ἀποτελεῖ παραγωγικὸ ἐπίθημα γιὰ τὸν σχηματισμὸ οὐσιαστικῶν:  1. ἐκ ρημάτων ποὺ λήγουν σέ  -ίζω ποὺ δηλώνουν τὴν ἀντίστοιχη πράξη (πχ.χωρ-ίζω > χωρ-ισμός. φωτ-ίζω > φωτ-ισμός κλπ) 2. ποὺ δηλώνουν  σύστημα ἢ δόγμα  (χριστιαν-ισμός. γνωστικισμός, στωικ-ισμός κλπ)  3. ποὺ δηλώνουν συμπεριφορά (πχ. παραλογ‒ισμός),  φαινόμενο (πολυμορφ‒ισμός) ἢ ρεῦμα αἰσθητικό, λογοτεχνικό, ἰδεολογικὸ κλπ (σουρεαλισμός)  ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ : Στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἡ κατάληξη <‒ισμός> ἀποτελεῖ ἐνισχυμένη μορφὴ τοῦ ΕΠΙΘΗΜΑΤΟΣ  <-μός> προερχόμενου ἀπὸ ρήματα  σέ <- ίζω>   {πχ. ὀνειδίζω - όνειδισμός, ἐθίζω - ἔθισμός, ἄποικίζω - ἄπ-οικισμός).   Ὅμως τὸ νεοελληνικὸ ἀντίστοιχο ἀποτελεῖ μεταφορὰ ξέν. ὅρων σέ -ism (αγγλ.). -isme (γαλλ.), -ismus (νεολατ. κ. γερμ.) κ.τ.ὁ, ποὺ ἀπαντᾶ σὲ ὀνομασίες θεωριῶν, συστημάτων,  θρησκειῶν, φιλοσοφικῶν ἀπόψεων κλπ  ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ. Ὡστόσο,. ἐνῶ ἡ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ κατάληξη   <‒ισμός>  σημαίνει ΣΥΣΤΗΜΑ,  Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ  <—ismus> > ΔΕ

 17ετὴς  ἦρθε στὴν Ἀκαδημία τὸ 367πΧ  νὰ σπουδάσει ὁ Ἀριστοτέλης, ὁταν ὁ Πλάτων ἔλειπε στὸ δεύτερο ταξίδι του στὴν Σικελία. Μεγαλώνοντας παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Πλάτωνος, ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ μὲ τὸν Δάσκαλο του στὸ καίριο ζήτημα τῆς θεωρίας τῶν ΙΔΕΩΝ.  Ὁ Πλάτων ἔλεγε ὅτι ἐκεῖνο ποὺ κάνει πχ.  ΟΜΟΡΦΟ ἕνα ἡλιοβασἰλεμα, ἕνα τραγούδι, ἕναν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ΜΕΘΕΞΗ τους στὴν ΜΟΡΦΗ {=ἰδέα, στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά} τοῦ ΩΡΑΙΟΥ. Ὁ Άριστοτἐλης πρόβαλε τὴν ἑξῆς ἀντίρρηση· ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΜΕΘΕΞΗ;  Μὲ ΠΑΡΟΥΣΙΑ τῆς Ἰδέας στὰ ἐπὶ μέρους αἰσθητὰ ὄντα  ἢ μὲ τὴν ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ τῶν αἰσθητῶν πρὸς τὴν Ἰδέα ; Στὴν πρώτη περίπτωση , ἡ Ἰδέα ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΕΡΗ , στὴν δεύτερη ἐμφανίζεται τὸ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ "ΤΡΙΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ" ‒δηλαδή : γιὰ νὰ ἐξηγήσει κάποιος τὴν ὁμοιότητα δύο ὅρων χρειάζεται ἕνας τρίτος·  συνεπῶς, ἕνας συγκεκριμένος ἄνθρωπος Α εἶναι ἂνθρωπος ἐπειδὴ ΜΟΙΑΖΕΙ στὴν Ἰδέα (μορφή) τοῦ Ἀνθρώπου.  Ὅμως  γιὰ νὰ συμβαίνει αύτὸ,  θά πρἐπει νὰ μοιάζουν, ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος Α  καὶ ἡ Ἰδέα "Ἄνθρωπος" ΜΕ ΜΙΑ