Διαμαντῆς Κούτουλας

  Ἔχω ἀναφέρει σὲ ἄλλην εὐκαιρία [ https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2020/07/blog-post_3.html ]  τὶς ἀρνητικὲς πλευρὲς τοῦ ΕΛ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ (πχ. τὰ Κινήματα κατὰ τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, τὴν πραξικοπηματικὴ δημιουργία μέσῳ ξένων δυνάμεων ξεχωριστοῦ κράτους στὴν Θεσ/νίκη κλπ ) ὅμως ἐδῶ θὰ ἀναφερθῶ στὴν—κατὰ πολλούς— πιὸ μαύρη ὄψη τῆς Πολιτικῆς του (πλεῖστοι τὴν θεωροῦν ὡς τὸ  μεγάλο του ἔγκλημα —μαζὶ μὲ τὸ μεγάλο του λάθος, τὴν κατάληψη τῆς Σμύρνης)· πρόκειται γιὰ τὴν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ἡ ὁποία ὑπεγράφη στὶς 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ τοῦ 1923 στὴν Λωζάνη ,  ΠΡΙΝ τὴν ὁμώνυμη  Συνθήκη ἡ ὁποία ὑπεγράφη στὶς 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 1923. Σὲ μιάν, λοιπόν, ὁμιλία του στὴν Βουλὴ τὴν 17η ΙΟΥΝΙΟΥ 1930 , ἐπ εὐκαιρίᾳ τοῦ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΦΙΛΙΑΣ, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος λέει τὰ ἑξῆς ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ  γιὰ τὶς ἰδέες καὶ τοὺς σχεδιασμούς του ( ἀντιγράφω ἀπὸ τὰ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ) : " Ἐπίστευα, κύριοι, πρὸ τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, καὶ πολύ πρό,διότι ἤδη κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους τὰ ὄνειρα εἶχ

 1)  ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ-1901 Νοέμβριος 1901: ἔχει ξεσηκωθεῖ ὁ κόσμος κατὰ τῆς μετάφρασης ΠΑΛΛΗ τῶν Εὐαγγελίων ποὺ δημοσιεύει ἡ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ τοῦ προοδευτικοῦ ἐκδότη  Γαβριηλίδη ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε   τὴν προσπάθεια τῆς προοδευτικῆς  ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΟΛΓΑΣ γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ Βίβλος στὸν ἁπλὸ κόσμο. Πρωτοπόροι  τῶν ἀγανακτησμένων συντηρητικῶν οἱ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ἐπιτέθηκαν  στὴν ἐφημερίδα, στὴν Βουλὴ καὶ στὰ Ἀνάκτορα..  Ἐπενέβη ὁ στρατὸς στὰ ἐκτεταμένα ἐπεισόδια μέ συνἐπεια νὰ ὑπάρξουν καμμιὰ δεκαριὰ ΝΕΚΡΟΙ διαδηλωτὲς,νὰ  πέσει ἡ κυβέρνηση ΘΕΟΤΟΚΗ καὶ νὰ παραιτηθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ποὺ ὑποστήριζε τὴν μεταφραστικὴ προσπάθεια τῆς Βασίλισσας.. Τέλος στό Σύνταγμα τοῦ 1911 ἀπαγορεύτηκε ἡ μετάφραση τῆς Ἁγ.Γραφῆς, χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ Οίκουμ.Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.  Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ὑπῆρχε  στὸ Σύνταγμα τοῦ 1975  ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ: ΑΡΘΡΟ 3 , παρ.3  <H επίσημη μετάφραση —τῆς Βίβλου—σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης

 Ὅλοι γνωρίζουμε τὴν θεολογία τοῦ Ἀπ.Παύλου, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὴν ἐξιλέωση τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Βεβαίως δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ μόνη θεολογικὴ "ἐρμηνεία" τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ στὸν ἀρχέγονο χριστιανισμὸ. Ὑπῆρξαν καὶ ἄλλες θεολογικὲς "ἐξηγήσεις" τοῦ Θεἰου Πάθους (βλ. Σ.ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; ‒ Ἀθήνα, 1990 ). Ὡστόσο, ἦταν ἡ ΠΑΥΛΕΙΑ θεολογία  αὐτὴ ποὺ τελικὰ ἐπικράτησε  στὴν Ἐκκλησία, ἡ λεγόμενη Theologia Crucis.   Ὅμως, 450 χρόνια περίπου  ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ, στοὺς ἀρχαίους Ἑλληνες ΤΡΑΓΙΚΟΥΣ, Αἰσχύλο καὶ Σοφοκλῆ,  εἶχε ἀναπτυχθεῖ μιὰ ἀνάλογη σντίληψη (καὶ βεβαίως τὴν ἴδια ἐποχὴ μὲ τοὺς Τραγικοὺς,  ὁ λεγόμενος ΔΕΥΤΕΡΟΗΣΑΪΑΣ γράφει στὴν Βαβυλῶνα  παρόμοια, μιλῶντας γιὰ τὸν ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΔΟΥΛΟ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ —Ebed Jahwe/ κεφ.53). Συγκεκριμένα,στὸ τέλος τοῦ "ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ" ὁ Αἰσχύλος παρουσιάζει τὸν Ἑρμῆ νὰ λέει, στόν καρφωμένο στὸν Καύκασο Προμηθέα (ποὺ ἔκλεψε τὴν φωτιὰ καὶ τὴν ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὴν καταστροφ