Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

 Ἔχοντας περάσει ἀπὸ δύο πανεπιστημιακὲς σχολὲς,Θεολογικὴ καὶ Φιλοσοφική, πρὶν 40 περίπου χρόνια , εἶμαι σὲ θέση νὰ κάνω κάποιες παρατηρήσεις σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῆς πανεπιστημιακῆς ἔρευνας (ἀναφέρομαι σὲ αὐτὲς τὶς δύο ἀνθρωπιστικὲς ἐπιστῆμες γιὰ τὶς ὁποῖες ἔχω γνώση): 1. πανεπιστήμιο σημαίνει κυρίως ΕΡΕΥΝΑ, διότι ἄνευ ἐρευνητικοῦ ἔργου ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (ἐξάλλου μὲ αύτὸν τὸν σκοπὸ ἱδρύθηκαν ἤδη ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα  στὴν Δύση ,οἱ συντεχνίες ἐρευνητῶν  , universitas λατινιστί , ἀρχικὰ γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἀριστοτελικοῦ corpus καὶ κατόπιν τῆς Φυσικῆς θεωρίας Κίνησης τοῦ Ἀριστοτέλη)  2. ἔρευνα σημαίνει ΚΡΙΤΙΚΗ— καὶ πιθανὴ ΑΝΑΙΡΕΣΗ—τῶν  προηγουμένων ΓΝΩΣΕΩΝ.  Διδακτορικὰ καὶ Μεταπτυχιακὰ ποὺ ΚΟΛΑΚΕΥΟΥΝ (κοινῶς: γλείφουν) κατεστημένες ΑΥΘΕΝΤΙΕΣ ,ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ,δὲν συνιστοῦν πανεπιστημιακὴ ἔρευνα, ἀλλὰ γυμνασιακὲς ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΙΔΕΩΝ. 3. μιὰ χώρα γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ  & ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ χρειάζεται ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ πανεπιστημιακὴ ΕΡΕΥΝΑ,  καθόσον ΓΝΩΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ. Γράφ

Δύο ἦταν οἱ ἐπιρροὲς τοῦ σουρεαλιστῆ ζωγράφου  ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΝΤΑΛΙ:   ὀ μυστικισμὸς τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ ἡ σύγχρονη Φυσική. Ἰδιαιτέρως τὸν εἶχε ἐντυπωσιάσει ἡ θεωρία τῆς Σχετικότητας τοῦ ΑΪΝΣΤΑΪΝ ἡ ὁποία δίδασκε ὄτι τὸ σύμπαν ἔχει καὶ ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ , μὴ αἰσθητὴ βεβαίως στὴν ἀνθρώπινη ἀντίληψη (ἡ ὁποία μόνο τρεῖς διαστάσεις μπορεῖ νὰ συλλάβει) . Στὸν ΥΠΕΡΚΥΒΙΚΟ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ὁ Νταλὶ παρουσιάζει τὴν μαθηματικὴ ΠΡΟΒΟΛΗ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΚΥΒΟΥ (δηλ. ἑνὸς κύβου τεσσάρων διαστάσεων ) ποὺ μοιάζει μὲ Σταυρό πάνω στὸν ὁποῖο βρίσκεται ἐσταυρωμένος ὁ Ἰησοῦς. Στὸν πίνακα αὐτὸ ὁ Νταλὶ ἤθελε νὰ δείξει —συνδέοντας τὴν Καθολικὴ του Πίστη μὲ τὴν Σύγχρονη Φυσική— ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς θεάνθρωπος προέρχεται ἀπό τὸν τετραδιάστατο, ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ στὸν ἄνθρωπο, ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ,  γιὰ τὸν ὁποῖο  ἔκανε λόγο στὴν ΘΕΩΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ὁ Ἀϊστάιν καὶ ὁ ὁποῖος περιγράφεται ἀπὸ τὴν Μή—Εὐκλείδεια Γεωμετρία τοῦ Riemann.

B.GREENE  Ἡ οὐσία τῆς Πραγματικὀτητας—ἔλεγε ὁ Παρμενίδης—εἶναι ἀμετάβλητη καὶ αἰώνια,ἀπρόσιτη στὶς αἰσθήσεις, προσιτὴ στὴν Νόηση.  Διαφωνοῦσε ὁ Ἡράκλειτος·  ἡ ἀέναη μεταβολὴ εἶναι ἡ μόνη Πραγματικότητα—ἔλεγε—ἀπρόσιτη στὸν νοῦ ποὺ συλλαμβάνει μόνο "ἀμετάβλητες " ἔννοιες... Στὴν σύγχρονη ὑποατομικὴ Φυσικὴ ὅμως "συμφιλώνονται" τὰ δύο μεγάλα ρεύματα τῆς ἀρχαίας Φιλοσοφίας διότι ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟ πχ ΑΛΛΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΟ ΩΣ ΣΩΜΑ  ΚΙ ΑΛΛΟΤΕ ΩΣ ΚΥΜΑ. Ἔτσι,"δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχει ἀλλ' ὅτι ἐξ‒ἵσταται" ,γράφει ὁ Κυριαζόπουλος*.  Τὸ ἠλεκτρόνιο εἶναι μιὰ στοιχειώδης μορφὴ ἐνεργείας. Ἄν δυό παρατηρητὲς ἐλἐγξουν ἀλληλοδιαδόχως, ὁ πρῶτος  τὴν ΘΕΣΗ καὶ ὁ δεύτερος τὴν ΤΑΧΥΤΗΤΑ τοῦ ἠλεκτρονίου , ὁ μὲν θὰ ἀντιληφθεῖ τὸ ἠλεκτρόνιο ὡς ΣΩΜΑ  κι ὁ ἄλλος ὡς ΚΥΜΑ.  Δηλ. ὁ μὲν πρῶτος θά δἰνει τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι ὀπαδὸς τοῦ Παρμενίδη κι ὁ δεύτερος τοῦ Ἡρἀκλειτου.. Ὡστόσο ὁ ΟΥΣΙΩΔΗΣ χαρακτῆρας τοῦ ἠλεκτρονίου εἶναι ἡ διπλῆ,   Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΗ ΜΟΡΦ

— ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΣΜΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ; Κὀσμος ὑπάρχει ἐπειδὴ τὸ Σύμπαν προῆλθε  ἀπὸ τὸν "κενὸ" χῶρο τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ ἐνἐργεια —σύμφωνα μὲ τὴν άρχὴ τῆς απροσδιοριστίας τοῦ Heisenberg —δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει συνεχῶς τὴν τιμὴ 0. —ΠΟΙΟΣ ΕΘΕΣΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ; οἱ φυσικοὶ νόμοι καὶ ἡ συγκεκριμένη ὑφή τους  καθορὶζονται ἀπό τὸν ἀριθμὸ τῶν μικροσκοπικῶν { "τυλιγμένων" } διαστάσεων ποὺ ὑπάρχουν στὸ Σύμπαν μας {ἡ θεωρία ὑπερχορδῶν προβλέπει ὁτι τὸ Σὐμπαν μας ἔχει 11 διαστάσεις , 10 χώρου καὶ 1 χρόνου , ἀπὸ τὶς ὁποῖες μόνο οἱ 3 χωρικὲς εἶναι  ΑΝΤΙΛΗΠΤΕΣ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο} B.GREENE ————————————————— __________ Μ.ΔΑΝΕΖΗΣ μὴ αἰσθητὸ σύμπαν τὸ πραγματικὸ σύμπαν τὸ σύμπαν συστέλλεται, δὲν διαστέλλεται ἀπὸ ποῦ προέρχεται τὸ σύμπαν  — Χρόνος δὲν ὑπάρχει στὸ πραγματικὸ σύμπαν καθόσον ὁ χρόνος ἀποτελεῖ ψευδαίσθηση σὲ μᾶς τὰ ὄντα ποὺ κινούμαστε μὲ ταχύτητες κατώτερες αὐτῆς τοῦ φωτός (300.000 km/sec).  Ὅταν ξεπεραστεῖ αὐτὴ ἡ ταχύτητα (πχ στοὺς πολὺ μακρυνοὺς γαλα

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἤμασταν ΠΛΑΤΩΝΙΣΤΕΣ —ἐννοῶ τοὺς ἀρχαίους ἑρμηνευτὲς τῆς Βίβλου πχ ΦΙΛΩΝ—καὶ ἐξηγῶ· γράφει τὸ παλαιοδιαθηκικὸ κείμενο "ΠΟΙΗΣΩΜΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΗΜΕΤΕΡΑΝ..."(Γεν.1,26) καὶ ὅπως γνωρίζουμε σὴμερα ἀπὸ τὴν ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ επιστήμη τὸ βιβλικὸ κείμενο ἀναπαράγει βαβυλωνιακὰ κυρίως παράλληλα (βλ.ΕΠΟΣ ΓΚΙΛΓΚΑΜΕΣ).  Ὡστόσο οἱ ἀρχαῖοι ἑρμηνευτὲς τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου ,Ἑβραῖοι καὶ Χριστιανοὶ , μὴ γνωρίζοντες ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΩΣ τὴν προέλευση τῆς ὅλης διήγησης  ἀπἐδωσαν ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ χαρακτηριστικὰ στὸ κείμενο. Ἔτσι γιὰ νὰ ἐξηγήσει ὁ Ἰουδαῖος ΦΙΛΩΝ ὁ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ τὸν πληθυντικό "ποιήσωμεν" —ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΟ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ—τὸ ἀπεδωσε ΠΛΑΤΩΝΙΚΩΤΑΤΑ στοὺς ΑΓΓΕΛΟΥΣ ("ὑπάρχους") στὰ ΝΟΗΤΑ δηλ. ὄντα τῆς πλατωνικῆς ΔΥΙΣΤΙΚΗΣ φιλοσοφίας.(Οἱ βυζαντινοὶ Πατέρες εἶχαν τὴν εὐκολία νὰ ἀποδώσουν τὸν πληθυντικὸ στὴν ΑΓ.ΤΡΙΑΔΑ...) Κατ'ανάλογον τρόπον ὁ μεγαλύτερος πλατωνικὸς Πατέρας ὁ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ ἑρμήνευσε τοὺς "ΔΕΡΜΑΤΙΝΟΥΣ ΧΙΤΩΝΕΣ" μέ τ

 Ὁ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ , μέγας ποιητής τοῦ Μεσοπολέμου,  δέν αύτοκτόνησε  (21-7-1928) οὒτε λόγῳ κατάθλιψης, οὔτε ἐξ αἰτίας τῆς σύφιλης, οὔτε βεβαίως λόγῳ ἔρωτος μὲ τὴν Πολυδούρη, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῶν διωγμῶν ποὺ ὑπέστη αὐτὸς καὶ ὁ πατέρας του ἀπὸ τοὺς ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΥΣ, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ φιλολογικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς (Κ.Θ.ΔΗΜΑΡΑΣ, ΘΕΟΤΟΚΑΣ κλπ) ΥΓ οἱ γυναῖκες  κυνηγοῦσαν  τὸν ὄμορφο ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ κι αὐτὸς τὶς εἰρωνευόταν .. Ἡ Πολυδούρη τὸν λάτρεψε καὶ  τοῦ ζήτησε γάμο παρόλο ποὺ γνώριζε ὅτι ἔπασχε ἀπὸ σύφιλη, ἐνῶ αύτὸς τῆς ἀρνήθηκε  καὶ ἔρωτα  καὶ γάμο·   Ἔτσι γιὰ νὰ ξέρουμε τί λέμε... ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΛΑΪΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ  ὄχι ἱστορικὲς ἀλήθειες... ΣΤΑΝΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

  Ὁ ποιητής Φερνάζης τό σπουδαῖον μέρος τοῦ ἐπικοῦ ποιήματός του κάμνει. Τό πῶς τήν βασιλεία τῶν Περσῶν παρέλαβε ὁ Δαρεῖος Ὑστάσπου. (Ἀπό αὐτόν κατάγεται ὁ ἔνδοξός μας βασιλεύς, ὁ Μιθριδάτης, Διόνυσος κ' Εὐπάτωρ).  Ἀλλ' ἐδῶχρειάζεται φιλοσοφία·  πρέπει ν' ἀναλύσειτά αἰσθήματα πού θά εἶχεν ὁ Δαρεῖος: ἴσως ὑπεροψίαν καί μέθην·  ὄχι ὅμως — μᾶλλον σάν κατανόησι τῆς ματαιότητος τῶν μεγαλείων. Βαθέως σκέπτεται τό πρᾶγμα ὁ ποιητής. Ἀλλά τόν διακόπτει ὁ ὑπηρέτης του πού μπαίνειτρέχοντας, καί τήν βαρυσήμαντην εἴδησι ἀγγέλλει. Ἄρχισε ὁ πόλεμος μέ τούς Ρωμαίους.  Τό πλεῖστον τοῦ στρατοῦ μας πέρασε τά σύνορα. Ὁ ποιητής μένει ἐνεός. Τί συμφορά! Ποῦ τώρα ὁ ἔνδοξός μας βασιλεύς, ὁ Μιθριδάτης, Διόνυσος κ' Εὐπάτωρ, μ' ἑλληνικά ποιήματα ν' ἀσχοληθεῖ.  Μέσα σέ πόλεμο — φαντάσου, ἑλληνικά ποιήματα. Ἀδημονεῖ ὁ Φερνάζης. Ἀτυχία! Ἐκεῖ πού τό εἶχε θετικό μέ τόν «Δαρεῖο» ν' ἀναδειχθεῖ, καί τούς ἐπικριτάς του, τούς φθονερούς, τελειωτικά ν' ἀποστομώσει.  Τί ἀναβολή, τί ἀναβολή στά

Μεσημέρι της 16ης Οκτωβρίου 1943 ο 5ος λόχος του 749 Συντάγματος της 117ης Μεραρχίας της Βέρμαχτ, με έδρα το Αίγιο, με 100 περίπου άνδρες και επικεφαλής τον Αυστριακό λοχαγό Χανς Σόμπερ (Schober) κινούνταν προς τα Καλάβρυτα. Ξαφνικά δέχεται επίθεση από ομάδα 350 ανταρτών του ΕΛΑΣ.  Ο λόχος που αποτελούνταν κυρίως από βοηθητικούς εγκλωβίζεται στην απόκρημνη χαράδρα της Κερπινής. Τη νύχτα 15 περίπου Γερμανοί σπάζουν τον κλοιό και επιστρέφουν στο Αίγιο. Το πρωί οι υπόλοιποι παραδίνονται. Είχαν 4 νεκρούς και 3 τραυματίες. Ο ΕΛΑΣ είχε 6 νεκρούς. Οι ΕΛΑΣίτες μεταφέρουν τους αιχμαλώτους οι Ελασίτες αρχικώς στα Καλάβρυτα. Τους γδύνουν, τους πλιατσικολογούν και τους διαπομπεύουν.  Τους 3 τραυματίες, τους βάζουν σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο του ΕΛΑΣ που λειτουργεί στο ξενοδοχείο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, δήθεν για να νοσηλευτούν αλλά εκεί εκτελέστηκαν με..κασμάδες  από τους ΕΛΑΣίτες και τα . πτώματά τους ριχτηκαν σε ένα ξεροπήγαδο των Λιγνιτωρυχείων  «Ξυδιάς» , νοτίως των Καλαβρύτων. Το γεγονός μαθεύθηκε στα Κα

Δὲν ἔγραψε μόνο ὁ Ντοστογιέφσκι τὸν ΜΕΓΑ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ, ὀ Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ὁ ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ τῆς εὐρωπαϊκῆς ζωγραφικῆς, τὸν ζωγράφισε 2,5 αἰῶνες πρίν τὸν Ρῶσο λογοτέχνη. Στὸν πίνακα αὐτὸν τοῦ 1600 ποὺ κοσμεῖ σήμερα τὸ Μητροπολιτικὸ Μουσεῖο τῆς Νέας Ὑόρκης ἀπεικονίζεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ΣΕΒΙΛΛΗΣ καὶ Ἱεροεξεταστὴς ΝΙΝΙΟ ΝΤΕ ΓΚΕΒΑΡΑ γνωστὸς  καὶ φίλος τοῦ Γκρέκο.  ΜΟΝΑΔΙΚΗ   Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ  Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟΤΥΠΩΣΕ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ: .φανατικὸ βλέμμα πίσω ἀπὸ τὰ γυαλιὰ μὲ τάση γιὰ μηχανορραφίες , ἑρμηνεύουν οἱ εἰδικοὶ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ .  Ἦταν τέτοια ἡ όξυδέρκεια μὲ τὴν ὁποίαν μεγάλος ΓΚΡΕΚΟ ἀπέδωσε  τὸν ψυχισμὸ τοῦ  ἱεροεξεταστῆ ΓΚΕΒΑΡΑ ,ὥστε ὁ πίνακας τοῦτος ὑπῆρξε ,κατὰ τὸν θρῦλο , ἡ αἰτία νὰ χαλάσει ἡ φιλία τῶν δὺο ἀνδρῶν.. _____ ΥΓ στὴν μνὴμη τοῦ φίλου μου ΚΩΣΤΑ Π.  ποὺ ἔφυγε σήμερα (16-10-2021) γιὰ τὴν αἰώνια Ἀνατολὴ μετὰ ἀπὸ μιὰ ΤΑΧΥΤΑΤΗ  καὶ ἄνιση μάχη μὲ τὴν ἐπάρατο... ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΜΙΑΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΦΙΛΕ...

Ταλανίζουν οἱ περιλάλητοι Κειμενικοὶ Δεῖκτες τοὺς ὑποψηφίους τῶν Πανελληνίων—κι ὄχι μόνο— ἐνῶ δὲν θἄπρεπε. Ἐξηγοῦμαι· ΚΑΘΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ἀποτελεῖ—,ἐφόσον εἶναι ΚΕΙΜΕΝΟ — ἕναν ὁλόκληρο κειμενικὸ δείκτη . Ἀπὸ τὴν στίξη ἤ τὴν ἀπουσία στίξης, ἕως τὰ ἐκφραστικὰ μέσα , τὶς ἰδέες τοῦ κειμένου, τὶς  ἀφηγηματικὲς τεχνικὲς ἢ τὸ ἱστορικὸ πλαίσο (βλ φωτο). ΤΑ ΠΑΝΤΑ δηλ ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ  ΕΙΝΑΙ ΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ.  Ὑπάρχουν ὅμως δύο,  ΣΥΓΚΕΙΜΕΝΟ καὶ ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ, οἱ ὀποῖοι ἐπειδὴ εἰσῆλθσν ὡς ὅροι τελευταῖα στὴν διδακτέα ὕλη , ἀπαιτοῦν—θεωρῶ— διευκρίνιση. ΣΥΓΚΕΙΜΕΝΟ ὀνομάζουμε ὅλο τὸ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ τῆς ἐποχῆς ποὺ γράφτηκε ἕνα κείμενο καθὼς καὶ τὰ γραμματολογικὰ δεδομένα ποὺ ἀφοροῦν στὸν συγγραφέα. ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ὀνομάζουμε τὴν "συνομιλία" , ὑπὀρρητη ἢ ρητή, μεταξὺ διαφόρων σχετικῶν κειμένων  πχ κάποια ρητὰ ἤ φράσεις ἀπό ἄλλα κείμενα ποὺ ὑπάρχουν στὸ ὐπὸ ἐξέταση κείμενο, συνιστοῦν στοιχεῖα διακειμενικότητας. ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ γιὰ μᾶς τοὺς παλιοὺς καθηγητές· αὐτὰ πσντα τὰ διδάσκαμε στὸ μάθημ

Γράφειὁ Ἀθήναιος ὅτι ὁ Σοφοκλῆς εἶπε γιὰ τὴν ἒμπνευση τοῦ Αἰσχύλου τὰ ἑξῆς;  "ΩΣ ΜΕΘΥΩΝ Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΕΠΟΙΕΙ ΤΑ ΔΕΟΝΤΑ ΑΛΛ' ΟΥΚ ΕΙΔΩΣ ΓΕ" {=Μεθυσμένος ὁ Αἰσχύλος ἔγραφε τὰ ἔργα του, ἐν ἐκστάσει,χωρὶς νὰ ἔχει συνείδηση  τῶν γραφομένων του}. Εἴτε ἀληθεύει τὸ ρηθέν εἴτε ποτὲ δὲν τὸ εἶπε ὁ Σοφοκλῆς,  ΚΡΥΠΤΕΙ ΝΟΥΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ , διότι ἡ ΕΜΠΝΕΥΣΗ — εἰτε πρόκειται γιὰ ΠΟΙΗΣΗ,ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ,ΜΟΥΣΙΚΗ κλπ— οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τοὐτου. Μἀρτυρες, ὁ ΜΠΕΤΟΒΕΝ, ὁ ΔΑΝΤΗΣ, ὁ ΦΕΙΔΙΑΣ, ὁ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ —καὶ βεβαίως ὁ Αἰσχύλος.

 Ἡ "ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ" φιλοτεχνήθηκε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1889 ἀπὸ τὸν Βάν Γκόγκ (Van Gogh)   καὶ ἀπεικονίζει τὴν  θέα ἀπὸ τὸ δυτικό παράθυρο τοῦ δωματίου του στὸ ἄσυλο  ΣΕΝ ΡΕΜΙ ΝΤΕ ΠΡΟΒΑΝΣ ,λίγο  πρὶν τὸ χἀραμα , μὲ τὴν προσθήκη ἑνὸς φανταστικοῦ χωριοῦ. Οἱ χαοτικές δῖνες ποὺ χαρακτηρίζουν τὸ ἀριστοὐργημα αὐτὸ  τοῦ  Βὰν Γκόγκ —ἴσως τὸ καλύτερο ἔργο του— ἀκολουθοῦν μὲ ἀκρίβεια τὶς μαθηματικές περιγραφές τῶν ἀναταράξεων σὲ ρευστά ὐλικά, ὅπως οἱ στροβιλισμοὶ τοῦ νεροῦ σὲ ἔνα ταραγμένο ρυάκι ἤ οἱ πραγματικοὶ ἀνεμοστρόβιλοι, σύμφωνα μὲ τὶς ἐξισώσεις ΚΟΛΜΟΓΚΟΡΩΦ.  Ο Βάν Γκόγκ μὲ μορφὴ ΧΑΟΤΙΚΩΝ ΔΙΝΩΝ  ἀποδίδει   ὄχι μόνο τὰ ἄστρα ἀλλὰ καί τὰ δέντρα ,τὸν οὐρανό κλπ  μιὰ τεχνοτροπία  ποὺ πολλοὶ ἀποδίδουν στὴν ψυχικὴ ἀσθἐνεια του καὶ τοῦτο ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει  η  ἴδια τεχνικὴ  στοὺς πρώιμους πίνακες του πρὶν τὸν ἐγκλεισμό του στὸ Ἄσυλο μετὰ τὸν αὐτοτραυματισμό του  στὸ αὐτί (ὕστερα ἀπὸ τὸν διαπληκτισμὸ ποὺ εἶχε μὲ τὸν συγκάτοικο του ζωγράφο Γκωγκέν στὴν Ἄρλ). Τὸ 2004, ἐπιστήμονες παρατήρησαν μέσ

"ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΡΕΛΟ"  Ἐμβληματικὸς ὁ πίνακας αὐτὸς τοῦ 1893 καὶ αἰνιγματικὴ ἡ  παραπάνω κρυμμένη ἐπιγραφὴ ἐντὸς του ,ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ΜΟΥΝΚ  γραμμένη, ὅπως ἔδειξαν πρόσφατες έρευνες. Στὸ ἡμερολόγιο του γράφει ὁ Μούνκ : "Ἑνα βράδυ περπατοῦσα σὲ ἑνα μονοπάτι, ἡ πόλη ἦταν ἀπό τὴν μία πλευρὰ καὶ το φιόρδ ἀπό κάτω. Ἐνιωσα κουρασμένος καὶ ἀρρωστος. Σταμάτησα καὶ κοίταξα πάνω ἀπὸ τὸ φιόρδ - ὁ ἡλιος ἐδυε καὶ τὰ σύννεφα ἐγιναν κόκκινα σὰν αἷμα. Ἐνιωσα μιὰ κραυγὴ ποὺ διαπερνοῦσε τὴν φύση. μοῦ φάνηκε ὁτι ἀκουσα τὴν κραυγή. Ζωγράφισα αὐτὴν τὴν εἰκόνα, ζωγράφισα τὰ σύννεφα σὰν πραγματικό αἷμα. Τὸ χρῶμα στρίγγλισε. Αὐτὸ ἐγινε Η ΚΡΑΥΓΗ". Κάποιοι εἶπαν ὅτι οἱ χρωματισμοί ποὺ εἶδε ὁ Μούνκ  ἐκεῖ —ἡ τοποθεσία ἔχει ἀναγνωριστεῖ  στὸν λόφο Ἔκεμπεργκ—όφείλονταν στὴν ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου ΚΡΑΚΑΤΟΑ ποὺ εἶχε λάβει χώρα ἐκείνη τὴν περίοδο ἐπηρεάζοντας τὰ χρώματα τοῦ δειλινοῦ στὸ δυτικὸ ἡμισφαίριο·  ἄλλοι ἔκαμαν λόγο γιὰ ἐκδήλωση ψυχασθένειας (υπῆρχε ψυχιατρικ

Αἰῶνες ἐπὶ αἰώνων μᾶς ταλάνισε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς ταλαιπωρεῖ , θεολογικῶς καὶ ὄχι μόνον, ἡ ἑβραϊκὴ μυθολογία—λάθος : ἡ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ἑρμηνεία τοῦ ΦΙΛΩΝΟΣ στὴν  "Γένεση"—ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸ ΠΡΩΤΟ ΖΕΥΓΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ  ,τὸ ὁποῖον ὅμως , ὅπως ξέρουμε σήμερα  {στοιχειώδεις γνώσεις σχολικῆς Βιολογίας }  ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ποτέ.  Ἡ γνώμη μου εἶναι ἡ ἑξῆς  —χωρὶς νὰ ἐπιδιώκω νὰ θεολογήσω ἐπ αὐτοῦ (οὔτε  καὶ θὰ τὸ τολμοῦσα ποτέ, καθότι ὑπῆρξα φοιτητὴς τῶν ΟΓΚΟΛΙΘΩΝ τῆς θεολογίας,ΑΓΟΥΡΙΔΗ,ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ, ΝΗΣΙΩΤΗ κλπ) παραμἐνοντας ταπεινὸς φιλόλογος καὶ μόνον : Δὲν ὑπῆρξε  ποτὲ "πρῶτος Ἀδάμ" ,  ἀλλὰ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΣΧΑΤΟΣ,  ὑπὸ τὴν ἔννοια ἑνὸς ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ἀνθρώπινου γένους ποὺ θὰ τὸ χαρακτηρίζει ἡ ἀνθρωπιὰ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ.  Θεωρῶ ὅτι μόνον ὁ ΙΗΣΟΥΣ παρουσίασε προεικονίζοντας ,  τὸν Ἄνθρωπο ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ καὶ θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι κάποτε θὰ ὑπάρξει ΑΥΤΟΣ ὁ ἄνθρωπος , ὁ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ . Διαβάζοντας μάλιστα τὸν "ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ" τοῦ ΝΙΤΣΕ ἀντελήφθην ὅτι ὅταν μιλᾶ ὁ μεγάλος Γερμανὸς  φιλόσοφος γιὰ τὸ

Συστήνω σὲ ὅσους ἐνδιαφἐρονται γιὰ τὴν βυζαντινὴ Ἱστορία, πρὶν διαβάσουν Ὀστρογκόρσκι ἤ Βασίλιεφ, νὰ ρίξουν μιὰ ματιὰ στὸ εἰσαγωγικὸ ἐγχειρίδιο "Η ΒΥΖΑΝΤΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ" τοῦ γνωστοῦ βυζαντινολόγου Ράνσιμαν—ἄν καὶ διαφωνῶ μὲ τὸν τίτλο "θεοκρατία". Δὲν θὰ κάνω παρουσίαση ἐδῶ αὐτοῦ τοῦ θεμελιακοῦ βιβλίου (γιὰ κάθε ἱστορικό)  ἁπλῶς θὰ συνοψίσω τέσσερα , χαρακτηριστικὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς μελέτης: 1. τὴν  αὐτοκρατορία οἱ βυζαντινοὶ (οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν  τὴν ὀνόμασαν "βυζαντινή", ἀλλὰ πάντοτε ΡΩΜΑΪΚΗ* )  τὴν θεωροῦσαν ἐπίγειο ἀντίγραφο τῆς Βασιλείας τοῦ θεοῦ. Κατὰ συνέπειαν ,ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ θεωρεῖτο ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, σὲ ὅλη τὴν γῆ, ἐξ οὗ καὶ ἡ οἰκουμενικὴ ἰδεολογία τῆς βυζ.αὐτοκρατορίας (ποὺ ἀργότερα συμβολίστηκε  μὲ τὸν Δικἐφαλο Ἀετό). 2. στὸ Βυζάντιο δὲν ὑπῆρχε διάκριση Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας·  στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὴν λέξη "Ἐκκλησία" οἱ βυζαντινοὶ ἐννοοῦσαν ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῶν πιστῶν (ζώντων τε καὶ τεθνεώτων) δηλ. τῶν ΥΠΗΚΟΩ

 Δὲν πρόκειται βεβαίως νὰ ἀναπτύξω διεξοδικὰ σὲ μιὰν ἀνἀρτηση ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς ΚΡΙΤΙΚΗΣ τῶν βιβλικῶν κειμένων —καὶ εἰδικῶς αὐτῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης—ἁπλῶς θὰ δώσω δύο παραδείγματα γιὰ νὰ καταστεῖ κατανοητὴ ἡ σπουδαιότητα αὐτῆς τῆς Ἐπιστήμης ποὺ ἔχει ἡλικία  δύο  καὶ πλέον αἰώνων. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: στὴν ἱστορικοφικολογικὴ κριτική—μιλῶ ὡς κλασσικὸς φιλόλογος—συμπεριλαμβάνω  καὶ τὴν ΜΟΡΦΟΪΣΤΟΡΙΚΗ μέθοδο,formgeschichte τοῦ Dibelius ,1919, καὶ τὴν ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ, redaktionsgeschichte τοῦ  Marxen,1956,  ποὺ ἐξειδικεύονται στὴν καινοδιαθηκικὴ  ἔρευνα.) Συγκεκριμένα θὰ δείξω πῶς ἀναλύει ἡ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ κριτικὴ δύο χωρία τοῦ εὐαγγελικοῦ κειμένου γιὰ νὰ γίνει προσιτὸ  τὸ νοηματικὸ του περιεχόμενο καὶ ἡ ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ του δηλ. ἡ "συνομιλία" του μὲ ἄλλα ΣΥΝΑΦΗ κείμενα.   Ἔχω βεβαίως εἰδικότητα ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ φιλολογίας ἀλλὰ καὶ ἡ ἑλληνορρωμαϊκὴ φιλολογία (στὴν ὁποίαν ἀνἠκει καί ἡ καινοδιαθηκικὴ κριτική) στὴν κλασσικὴ γραμματεία ,οἱονεί, ἐμπίπτει. Ἐξ ἄλλου ἡ ὤθηση τῆς φιλολογικῆς κριτικῆς

Βρισκόμαστε στὸ φθινόπωρο τοῦ 330πΧ ,  στὴν πρωτεύουσα τῆς ΔΡΑΓΓΙΑΝΗΣ (σημ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ,ὅπου ὁ σημερινὸς ἀρχαιολογικὸς χῶρος Dahan - e-Gbolaman στὰ σύνορα Ἰρὰν—Πακιστάν).  Ὁ  Δαρεῖος ἔχει δολοφονηθεῖ ἀπὸ τὸν σατράπη τῆς Βσκτριανῆς (σημ.Ἀφγανιστάν) Βῆσσο (τὸν ὁποῖον ἕνα χρόνο μετὰ συνέλαβε καὶ ἐκτέλεσε ὁ Ἀλέξανδρος) καὶ ἐκεῖ ἀρχίζει νὰ ἀποκαλύπτει ὁ Ἀλέξανδρος στοὺς στρατηγούς του τὸ σχέδιο.του: —νὰ φτάσει μέχρι τὸ τέρμα τῆς ἄπω Ἀνατολῆς ,στὴν " ἑῶαν {=ἀνατολική} θάλατταν " καὶ  —νὰ συγχωνεύσει τοὺς δυὸ πολιτισμοὺς ΚΑΙ ΛΑΟΥΣ ,Ἕλληνες και Ἀνατολίτες,ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ {" ὁμόνοιαν καὶ κοινωνίαν τῆς ἀρχῆς Μακεδόσι καὶ Πέρσαις"}.  Ἡ  ἔναρξη ὅλου αὐτοῦ τοῦ σχεδιασμοῦ ἔλαβε χώρα  μὲ τὴν ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ποὺ ἐπέβαλε ὁ Ἀλέξανδρος γιὰ τὸ πρόσωπο του σύμφωνα μὲ τά περσικὰ ἔθιμα. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ αὐτὸ ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ τῆς ἀνοχῆς τῶν στρατηγῶν,  οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΜΟΙΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΦΥΡΩΝ  ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Τὀτε λοιπὸν   ἐξ

Ἐν συνόψει· 1. Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΟΡΩΝ ΟΛΙΓΩΡΙΑΝ.  Ὁ Καβάφης ,ὅπως ὅλοι οἱ μεγάλοι ποιητὲς εἶχε βαθιὰ αἴσθηση τῆς Ἱστορίας ὡς ὀξυδερκὴς ἱστορικός. Ἔτσι κατανόησε τὴν ΑΛΗΘ̣ΝΗ  αἰτία τῆς ἀποτυχίας τοῦ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ποὺ λίγοι ἰστορικοὶἔχουν ἀντιληφθεῖ·  ὁ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ Χριστιανὸς Ἰουλιανὸς ΜΕΤΕΣΤΡΑΦΗ στὸν παγανισμό,  κατ'οὐσίαν στὴ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΥΡΓΙΑ τοῦ ΙΑΜΒΛΙΧΟΥ—γιὰ ὅσους γνωρίζουν— καὶ προσπάθησε , ὡς αναθρεμμένος μὲ τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ ΔΟΓΜΑΤΟΣ (ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΟΓΜΑΤΑ)νὰ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ" τὸ νεοπλατωνισμό,νὰ μετατρέψει δηλ.  σὲ ΔΟΓΜΑ τὴν Φ̣ΙΛΟΣΟΦΙΑ—γιὰ τοῦτο καὶ ἡ προσπάθεια του ἦταν ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ καταδικασμένη.  Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν πορίσματα ἐνδελεχοῦς ἱστορικῆς μελέτης, τὰ συνοψίζει σὲ λίγους στίχους ὁ ΚΑΒΑΦΗΣ  φτάνοντας στὴν ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ καὶ ἀκουμπῶντας τὸ μαχαίρι στὸ κόκκαλο :  Ὁ Ἰουλιανὸς προσπάθησε νὰ μετατρέψει τὸ Νεοπλατωνισμὸ σὲ  "  ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΣΤΕΙΟΝ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΙ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ". [ ΥΓ διδ

 Ἡ πρόσφατη ἀνακάλυψη ἑνὸς τάφου στὴν Πομπηία, χρονολογούμενου βεβαίως ,πρὶν τὴν Καταστροφὴ ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τοῦ Βεζούβιου τὸ 79 μΧ, πιστοποίησε αὐτὸ πού γνωρίζαμε ἀπὸ ἔμμεσες πηγές, ὅτι δηλ .οἱ  πόλεις τῆς Νότιας Ἰταλίας ἦταν ΔΙΓΛΩΣΣΕΣ καὶ κατὰ τὴν ρωμαϊκὴ ἐποχή, καθότι οἱ  πληθυσμοί τους  δὲν εἶχαν λησμονήσει   τὴν ἑλληνικὴ  γλῶσσα τῶν προγόνων*τους —"Μεγάλη Ἑλλάδα" γάρ.  Ἀπό τὴν ἐπιγραφὴ τοῦ τάφου μαθαίνουμε τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ  Marcus Venerius Secundio  {ποὺ ἦταν  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΣ,  ὅπως φαίνεται ἁπὸ τὸ τριπλό του ὄνομα }καὶ τὸ ὄτι ἦταν ΗΘΟΠΟΙΟΣ καὶ ἱερἐας στὸν  Ναὸ τοῦ Αὐγούστου (αὐγουστιάλιος). Ἡ ἐπιγραφὴ "LUDOS GRAECOS ET LATINOS"  < ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ γλῶσσα τῶν παραστἀσεων ἦταν  ἡ ἑλληνική καὶ ἡ λατινική>  εἶναι αὐτὴ ποὺ πιστοποιεῖ ὅτι τὴν ἐποχὴ λίγες δεκαετίες πρὶν τὸ 79μΧ , στὴν Πομπηία ἀνέβαιναν θεατρικὲς παραστάσεις στὰ ΕΛΛΗΝΙΚΑ , γεγονὸς ποὺ ἀποκαλύπτει  ὃτι τὸ τότε κοινὸ ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.  Ἡ Πομπηία ὡς γνωστὸν θάφτηκε στὴν λάβα τοῦ Βεζούβ

 Ἡ λἐξη "ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ" πρωτοεμφανίζεται στὸ 14ο κεφ. τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ (14,16) καὶ ἀναφέρεται στὴν ΕΛΕΥΣΗ ἑνὸς "δευτέρου" ,τρόπον τινά,  "Διδασκάλου" στοὺς Ἀποστόλους μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ.  Ἡ λέξη "παράκλητος" ἔχει ΝΟΜΙΚΗ ἔννοια (στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς ἐποχῆς)  καὶ σημαίνει τὸν ΣΥΝΗΓΟΡΟ στὶς δίκες·  ὅμως στὸ Δ' ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ —ποὺ γράφτηκε* δυὸ δεκαετίες μετὰ τὴν Καταστροφὴ τοῦ 70μΧ— ἡ ἔννοια τοῦ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ἔρχεται ὡς ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τῆς ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν σύμπασα ἡ Ἐκκλησία ἀνἐμενε κατὰ τὴν χρονικὴ περίοδο ποὺ θὰ καταστρεφόταν ὁ Ναὸς κι  ἡ Ἱερουσαλήμ. (βλ.ΜΑΡΚ.13).  Ἔτσι, χάρις στὴν ἰδέα τοῦ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, στὸ Δ' Εὐαγγ. δὲν ἀποτελεῖ πρόβλημα  τὸ γεγονὸς ὅτι Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ μετὰ τὴν Καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ,ἐπειδὴ ὁ Κύριος φεύγοντας ἀπὸ τὸν κόσμο, δὲν θὰ ἄφηνε τοὺς μαθητές του "ὀρφανούς",ἀλλα θὰ τοὺς ἔστελνε (στὸ πόδι του)  "ἄλλον Παρἀκλητο" νὰ τοὺς καθοδηγεῖ καὶ νὰ τοὺς συμπαρίστατ