Διαμαντῆς Κούτουλας

Δύο ἦταν οἱ ἐπιρροὲς τοῦ σουρεαλιστῆ ζωγράφου  ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΝΤΑΛΙ:   ὀ μυστικισμὸς τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ ἡ σύγχρονη Φυσική. Ἰδιαιτέρως τὸν εἶχε ἐντυπωσιάσει ἡ θεωρία τῆς Σχετικότητας τοῦ ΑΪΝΣΤΑΪΝ ἡ ὁποία δίδασκε ὄτι τὸ σύμπαν ἔχει καὶ ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ , μὴ αἰσθητὴ βεβαίως στὴν ἀνθρώπινη ἀντίληψη (ἡ ὁποία μόνο τρεῖς διαστάσεις μπορεῖ νὰ συλλάβει) . Στὸν ΥΠΕΡΚΥΒΙΚΟ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ὁ Νταλὶ παρουσιάζει τὴν μαθηματικὴ ΠΡΟΒΟΛΗ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΚΥΒΟΥ (δηλ. ἑνὸς κύβου τεσσάρων διαστάσεων ) ποὺ μοιάζει μὲ Σταυρό πάνω στὸν ὁποῖο βρίσκεται ἐσταυρωμένος ὁ Ἰησοῦς. Στὸν πίνακα αὐτὸ ὁ Νταλὶ ἤθελε νὰ δείξει —συνδέοντας τὴν Καθολικὴ του Πίστη μὲ τὴν Σύγχρονη Φυσική— ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς θεάνθρωπος προέρχεται ἀπό τὸν τετραδιάστατο, ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ στὸν ἄνθρωπο, ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ,  γιὰ τὸν ὁποῖο  ἔκανε λόγο στὴν ΘΕΩΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ὁ Ἀϊστάιν καὶ ὁ ὁποῖος περιγράφεται ἀπὸ τὴν Μή—Εὐκλείδεια Γεωμετρία τοῦ Riemann.

— ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΣΜΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ; Κὀσμος ὑπάρχει ἐπειδὴ τὸ Σύμπαν προῆλθε  ἀπὸ τὸν "κενὸ" χῶρο τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ ἐνἐργεια —σύμφωνα μὲ τὴν άρχὴ τῆς απροσδιοριστίας τοῦ Heisenberg —δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει συνεχῶς τὴν τιμὴ 0. —ΠΟΙΟΣ ΕΘΕΣΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ; οἱ φυσικοὶ νόμοι καὶ ἡ συγκεκριμένη ὑφή τους  καθορὶζονται ἀπό τὸν ἀριθμὸ τῶν μικροσκοπικῶν { "τυλιγμένων" } διαστάσεων ποὺ ὑπάρχουν στὸ Σύμπαν μας {ἡ θεωρία ὑπερχορδῶν προβλέπει ὁτι τὸ Σὐμπαν μας ἔχει 11 διαστάσεις , 10 χώρου καὶ 1 χρόνου , ἀπὸ τὶς ὁποῖες μόνο οἱ 3 χωρικὲς εἶναι  ΑΝΤΙΛΗΠΤΕΣ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο} B.GREENE ————————————————— __________ Μ.ΔΑΝΕΖΗΣ μὴ αἰσθητὸ σύμπαν τὸ πραγματικὸ σύμπαν τὸ σύμπαν συστέλλεται, δὲν διαστέλλεται ἀπὸ ποῦ προέρχεται τὸ σύμπαν Χώκινγκ: ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ  ΑΥΘΌΡΜΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ  — Χρόνος δὲν ὑπάρχει στὸ πραγματικὸ σύμπαν καθόσον ὁ χρόνος ἀποτελεῖ ψευδαίσθηση σὲ μᾶς τὰ ὄντα ποὺ κινούμαστε μὲ ταχύτητες κατώτερες αὐτῆς τοῦ φωτός (300.000 km/sec).  Ὅτα

 Ὁ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ , μέγας ποιητής τοῦ Μεσοπολέμου,  δέν αύτοκτόνησε  (21-7-1928) οὒτε λόγῳ κατάθλιψης, οὔτε ἐξ αἰτίας τῆς σύφιλης, οὔτε βεβαίως λόγῳ ἔρωτος μὲ τὴν Πολυδούρη, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῶν διωγμῶν ποὺ ὑπέστη αὐτὸς καὶ ὁ πατέρας του ἀπὸ τοὺς ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΥΣ, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ φιλολογικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς (Κ.Θ.ΔΗΜΑΡΑΣ, ΘΕΟΤΟΚΑΣ κλπ) ΥΓ οἱ γυναῖκες  κυνηγοῦσαν  τὸν ὄμορφο ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ κι αὐτὸς τὶς εἰρωνευόταν .. Ἡ Πολυδούρη τὸν λάτρεψε καὶ  τοῦ ζήτησε γάμο παρόλο ποὺ γνώριζε ὅτι ἔπασχε ἀπὸ σύφιλη, ἐνῶ αύτὸς τῆς ἀρνήθηκε  καὶ ἔρωτα  καὶ γάμο·   Ἔτσι γιὰ νὰ ξέρουμε τί λέμε... ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΛΑΪΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ  ὄχι ἱστορικὲς ἀλήθειες... ΣΤΑΝΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

Μεσημέρι της 16ης Οκτωβρίου 1943 ο 5ος λόχος του 749 Συντάγματος της 117ης Μεραρχίας της Βέρμαχτ, με έδρα το Αίγιο, με 100 περίπου άνδρες και επικεφαλής τον Αυστριακό λοχαγό Χανς Σόμπερ (Schober) κινούνταν προς τα Καλάβρυτα. Ξαφνικά δέχεται επίθεση από ομάδα 350 ανταρτών του ΕΛΑΣ.  Ο λόχος που αποτελούνταν κυρίως από βοηθητικούς εγκλωβίζεται στην απόκρημνη χαράδρα της Κερπινής. Τη νύχτα 15 περίπου Γερμανοί σπάζουν τον κλοιό και επιστρέφουν στο Αίγιο. Το πρωί οι υπόλοιποι παραδίνονται. Είχαν 4 νεκρούς και 3 τραυματίες. Ο ΕΛΑΣ είχε 6 νεκρούς. Οι ΕΛΑΣίτες μεταφέρουν τους αιχμαλώτους οι Ελασίτες αρχικώς στα Καλάβρυτα. Τους γδύνουν, τους πλιατσικολογούν και τους διαπομπεύουν.  Τους 3 τραυματίες, τους βάζουν σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο του ΕΛΑΣ που λειτουργεί στο ξενοδοχείο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, δήθεν για να νοσηλευτούν αλλά εκεί εκτελέστηκαν με..κασμάδες  από τους ΕΛΑΣίτες και τα . πτώματά τους ριχτηκαν σε ένα ξεροπήγαδο των Λιγνιτωρυχείων  «Ξυδιάς» , νοτίως των Καλαβρύτων. Το γεγονός μαθεύθηκε στα Κα

Ταλανίζουν οἱ περιλάλητοι Κειμενικοὶ Δεῖκτες τοὺς ὑποψηφίους τῶν Πανελληνίων—κι ὄχι μόνο— ἐνῶ δὲν θἄπρεπε. Ἐξηγοῦμαι· ΚΑΘΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ἀποτελεῖ—,ἐφόσον εἶναι ΚΕΙΜΕΝΟ — ἕναν ὁλόκληρο κειμενικὸ δείκτη . Ἀπὸ τὴν στίξη ἤ τὴν ἀπουσία στίξης, ἕως τὰ ἐκφραστικὰ μέσα , τὶς ἰδέες τοῦ κειμένου, τὶς  ἀφηγηματικὲς τεχνικὲς ἢ τὸ ἱστορικὸ πλαίσο (βλ φωτο). ΤΑ ΠΑΝΤΑ δηλ ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ  ΕΙΝΑΙ ΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ.  Ὑπάρχουν ὅμως δύο,  ΣΥΓΚΕΙΜΕΝΟ καὶ ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ, οἱ ὀποῖοι ἐπειδὴ εἰσῆλθσν ὡς ὅροι τελευταῖα στὴν διδακτέα ὕλη , ἀπαιτοῦν—θεωρῶ— διευκρίνιση. ΣΥΓΚΕΙΜΕΝΟ ὀνομάζουμε ὅλο τὸ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ τῆς ἐποχῆς ποὺ γράφτηκε ἕνα κείμενο καθὼς καὶ τὰ γραμματολογικὰ δεδομένα ποὺ ἀφοροῦν στὸν συγγραφέα. ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ὀνομάζουμε τὴν "συνομιλία" , ὑπὀρρητη ἢ ρητή, μεταξὺ διαφόρων σχετικῶν κειμένων  πχ κάποια ρητὰ ἤ φράσεις ἀπό ἄλλα κείμενα ποὺ ὑπάρχουν στὸ ὐπὸ ἐξέταση κείμενο, συνιστοῦν στοιχεῖα διακειμενικότητας. ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ γιὰ μᾶς τοὺς παλιοὺς καθηγητές· αὐτὰ πσντα τὰ διδάσκαμε στὸ μάθημ

 Ἡ "ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ" φιλοτεχνήθηκε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1889 ἀπὸ τὸν Βάν Γκόγκ (Van Gogh)   καὶ ἀπεικονίζει τὴν  θέα ἀπὸ τὸ δυτικό παράθυρο τοῦ δωματίου του στὸ ἄσυλο  ΣΕΝ ΡΕΜΙ ΝΤΕ ΠΡΟΒΑΝΣ ,λίγο  πρὶν τὸ χἀραμα , μὲ τὴν προσθήκη ἑνὸς φανταστικοῦ χωριοῦ. Οἱ χαοτικές δῖνες ποὺ χαρακτηρίζουν τὸ ἀριστοὐργημα αὐτὸ  τοῦ  Βὰν Γκόγκ —ἴσως τὸ καλύτερο ἔργο του— ἀκολουθοῦν μὲ ἀκρίβεια τὶς μαθηματικές περιγραφές τῶν ἀναταράξεων σὲ ρευστά ὐλικά, ὅπως οἱ στροβιλισμοὶ τοῦ νεροῦ σὲ ἔνα ταραγμένο ρυάκι ἤ οἱ πραγματικοὶ ἀνεμοστρόβιλοι, σύμφωνα μὲ τὶς ἐξισώσεις ΚΟΛΜΟΓΚΟΡΩΦ.  Ο Βάν Γκόγκ μὲ μορφὴ ΧΑΟΤΙΚΩΝ ΔΙΝΩΝ  ἀποδίδει   ὄχι μόνο τὰ ἄστρα ἀλλὰ καί τὰ δέντρα ,τὸν οὐρανό κλπ  μιὰ τεχνοτροπία  ποὺ πολλοὶ ἀποδίδουν στὴν ψυχικὴ ἀσθἐνεια του καὶ τοῦτο ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει  η  ἴδια τεχνικὴ  στοὺς πρώιμους πίνακες του πρὶν τὸν ἐγκλεισμό του στὸ Ἄσυλο μετὰ τὸν αὐτοτραυματισμό του  στὸ αὐτί (ὕστερα ἀπὸ τὸν διαπληκτισμὸ ποὺ εἶχε μὲ τὸν συγκάτοικο του ζωγράφο Γκωγκέν στὴν Ἄρλ). Τὸ 2004, ἐπιστήμονες παρατήρησαν μέσ

"ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΡΕΛΟ"  Ἐμβληματικὸς ὁ πίνακας αὐτὸς τοῦ 1893 καὶ αἰνιγματικὴ ἡ  παραπάνω κρυμμένη ἐπιγραφὴ ἐντὸς του ,ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ΜΟΥΝΚ  γραμμένη, ὅπως ἔδειξαν πρόσφατες έρευνες. Στὸ ἡμερολόγιο του γράφει ὁ Μούνκ : "Ἑνα βράδυ περπατοῦσα σὲ ἑνα μονοπάτι, ἡ πόλη ἦταν ἀπό τὴν μία πλευρὰ καὶ το φιόρδ ἀπό κάτω. Ἐνιωσα κουρασμένος καὶ ἀρρωστος. Σταμάτησα καὶ κοίταξα πάνω ἀπὸ τὸ φιόρδ - ὁ ἡλιος ἐδυε καὶ τὰ σύννεφα ἐγιναν κόκκινα σὰν αἷμα. Ἐνιωσα μιὰ κραυγὴ ποὺ διαπερνοῦσε τὴν φύση. μοῦ φάνηκε ὁτι ἀκουσα τὴν κραυγή. Ζωγράφισα αὐτὴν τὴν εἰκόνα, ζωγράφισα τὰ σύννεφα σὰν πραγματικό αἷμα. Τὸ χρῶμα στρίγγλισε. Αὐτὸ ἐγινε Η ΚΡΑΥΓΗ". Κάποιοι εἶπαν ὅτι οἱ χρωματισμοί ποὺ εἶδε ὁ Μούνκ  ἐκεῖ —ἡ τοποθεσία ἔχει ἀναγνωριστεῖ  στὸν λόφο Ἔκεμπεργκ—όφείλονταν στὴν ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου ΚΡΑΚΑΤΟΑ ποὺ εἶχε λάβει χώρα ἐκείνη τὴν περίοδο ἐπηρεάζοντας τὰ χρώματα τοῦ δειλινοῦ στὸ δυτικὸ ἡμισφαίριο·  ἄλλοι ἔκαμαν λόγο γιὰ ἐκδήλωση ψυχασθένειας (υπῆρχε ψυχιατρικ

Συστήνω σὲ ὅσους ἐνδιαφἐρονται γιὰ τὴν βυζαντινὴ Ἱστορία, πρὶν διαβάσουν Ὀστρογκόρσκι ἤ Βασίλιεφ, νὰ ρίξουν μιὰ ματιὰ στὸ εἰσαγωγικὸ ἐγχειρίδιο "Η ΒΥΖΑΝΤΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ" τοῦ γνωστοῦ βυζαντινολόγου Ράνσιμαν—ἄν καὶ διαφωνῶ μὲ τὸν τίτλο "θεοκρατία". Δὲν θὰ κάνω παρουσίαση ἐδῶ αὐτοῦ τοῦ θεμελιακοῦ βιβλίου (γιὰ κάθε ἱστορικό)  ἁπλῶς θὰ συνοψίσω τέσσερα , χαρακτηριστικὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς μελέτης: 1. τὴν  αὐτοκρατορία οἱ βυζαντινοὶ (οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν  τὴν ὀνόμασαν "βυζαντινή", ἀλλὰ πάντοτε ΡΩΜΑΪΚΗ* )  τὴν θεωροῦσαν ἐπίγειο ἀντίγραφο τῆς Βασιλείας τοῦ θεοῦ. Κατὰ συνέπειαν ,ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ θεωρεῖτο ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, σὲ ὅλη τὴν γῆ, ἐξ οὗ καὶ ἡ οἰκουμενικὴ ἰδεολογία τῆς βυζ.αὐτοκρατορίας (ποὺ ἀργότερα συμβολίστηκε  μὲ τὸν Δικἐφαλο Ἀετό). 2. στὸ Βυζάντιο δὲν ὑπῆρχε διάκριση Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας·  στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὴν λέξη "Ἐκκλησία" οἱ βυζαντινοὶ ἐννοοῦσαν ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῶν πιστῶν (ζώντων τε καὶ τεθνεώτων) δηλ. τῶν ΥΠΗΚΟΩ

Βρισκόμαστε στὸ φθινόπωρο τοῦ 330πΧ ,  στὴν πρωτεύουσα τῆς ΔΡΑΓΓΙΑΝΗΣ (σημ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ,ὅπου ὁ σημερινὸς ἀρχαιολογικὸς χῶρος Dahan - e-Gbolaman στὰ σύνορα Ἰρὰν—Πακιστάν).  Ὁ  Δαρεῖος ἔχει δολοφονηθεῖ ἀπὸ τὸν σατράπη τῆς Βσκτριανῆς (σημ.Ἀφγανιστάν) Βῆσσο (τὸν ὁποῖον ἕνα χρόνο μετὰ συνέλαβε καὶ ἐκτέλεσε ὁ Ἀλέξανδρος) καὶ ἐκεῖ ἀρχίζει νὰ ἀποκαλύπτει ὁ Ἀλέξανδρος στοὺς στρατηγούς του τὸ σχέδιο.του: —νὰ φτάσει μέχρι τὸ τέρμα τῆς ἄπω Ἀνατολῆς ,στὴν " ἑῶαν {=ἀνατολική} θάλατταν " καὶ  —νὰ συγχωνεύσει τοὺς δυὸ πολιτισμοὺς ΚΑΙ ΛΑΟΥΣ ,Ἕλληνες και Ἀνατολίτες,ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ {" ὁμόνοιαν καὶ κοινωνίαν τῆς ἀρχῆς Μακεδόσι καὶ Πέρσαις"}.  Ἡ  ἔναρξη ὅλου αὐτοῦ τοῦ σχεδιασμοῦ ἔλαβε χώρα  μὲ τὴν ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ποὺ ἐπέβαλε ὁ Ἀλέξανδρος γιὰ τὸ πρόσωπο του σύμφωνα μὲ τά περσικὰ ἔθιμα. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ αὐτὸ ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ τῆς ἀνοχῆς τῶν στρατηγῶν,  οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΜΟΙΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΦΥΡΩΝ  ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Τὀτε λοιπὸν   ἐξ

Ἐν συνόψει· 1. Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΟΡΩΝ ΟΛΙΓΩΡΙΑΝ.  Ὁ Καβάφης ,ὅπως ὅλοι οἱ μεγάλοι ποιητὲς εἶχε βαθιὰ αἴσθηση τῆς Ἱστορίας ὡς ὀξυδερκὴς ἱστορικός. Ἔτσι κατανόησε τὴν ΑΛΗΘ̣ΝΗ  αἰτία τῆς ἀποτυχίας τοῦ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ποὺ λίγοι ἰστορικοὶἔχουν ἀντιληφθεῖ·  ὁ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ Χριστιανὸς Ἰουλιανὸς ΜΕΤΕΣΤΡΑΦΗ στὸν παγανισμό,  κατ'οὐσίαν στὴ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΥΡΓΙΑ τοῦ ΙΑΜΒΛΙΧΟΥ—γιὰ ὅσους γνωρίζουν— καὶ προσπάθησε , ὡς αναθρεμμένος μὲ τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ ΔΟΓΜΑΤΟΣ (ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΟΓΜΑΤΑ)νὰ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ" τὸ νεοπλατωνισμό,νὰ μετατρέψει δηλ.  σὲ ΔΟΓΜΑ τὴν Φ̣ΙΛΟΣΟΦΙΑ—γιὰ τοῦτο καὶ ἡ προσπάθεια του ἦταν ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ καταδικασμένη.  Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν πορίσματα ἐνδελεχοῦς ἱστορικῆς μελέτης, τὰ συνοψίζει σὲ λίγους στίχους ὁ ΚΑΒΑΦΗΣ  φτάνοντας στὴν ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ καὶ ἀκουμπῶντας τὸ μαχαίρι στὸ κόκκαλο :  Ὁ Ἰουλιανὸς προσπάθησε νὰ μετατρέψει τὸ Νεοπλατωνισμὸ σὲ  "  ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΣΤΕΙΟΝ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΙ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ". [ ΥΓ διδ

 Ἡ πρόσφατη ἀνακάλυψη ἑνὸς τάφου στὴν Πομπηία, χρονολογούμενου βεβαίως ,πρὶν τὴν Καταστροφὴ ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τοῦ Βεζούβιου τὸ 79 μΧ, πιστοποίησε αὐτὸ πού γνωρίζαμε ἀπὸ ἔμμεσες πηγές, ὅτι δηλ .οἱ  πόλεις τῆς Νότιας Ἰταλίας ἦταν ΔΙΓΛΩΣΣΕΣ καὶ κατὰ τὴν ρωμαϊκὴ ἐποχή, καθότι οἱ  πληθυσμοί τους  δὲν εἶχαν λησμονήσει   τὴν ἑλληνικὴ  γλῶσσα τῶν προγόνων*τους —"Μεγάλη Ἑλλάδα" γάρ.  Ἀπό τὴν ἐπιγραφὴ τοῦ τάφου μαθαίνουμε τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ  Marcus Venerius Secundio  {ποὺ ἦταν  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΣ,  ὅπως φαίνεται ἁπὸ τὸ τριπλό του ὄνομα }καὶ τὸ ὄτι ἦταν ΗΘΟΠΟΙΟΣ καὶ ἱερἐας στὸν  Ναὸ τοῦ Αὐγούστου (αὐγουστιάλιος). Ἡ ἐπιγραφὴ "LUDOS GRAECOS ET LATINOS"  < ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ γλῶσσα τῶν παραστἀσεων ἦταν  ἡ ἑλληνική καὶ ἡ λατινική>  εἶναι αὐτὴ ποὺ πιστοποιεῖ ὅτι τὴν ἐποχὴ λίγες δεκαετίες πρὶν τὸ 79μΧ , στὴν Πομπηία ἀνέβαιναν θεατρικὲς παραστάσεις στὰ ΕΛΛΗΝΙΚΑ , γεγονὸς ποὺ ἀποκαλύπτει  ὃτι τὸ τότε κοινὸ ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.  Ἡ Πομπηία ὡς γνωστὸν θάφτηκε στὴν λάβα τοῦ Βεζούβ

 Ὅλοι θυμοῦνται τὴν σκηνὴ ἀπὸ τὴν καλὴ ταινία τοῦ 1986 "ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ" (βασισμένη στὸ ἀριστούργημα τοῦ ΕΚΟ) ὅπου ὁ φανατικὸς καλόγερος (ποὺ θεωρεῖ τὸ γέλιο ὡς ἔργο τοῦ Σατανᾶ) καίει τὸ μοναδικό χειρόγραφο ἀπὸ τὸ δεύτερο βιβλίο τῆς ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ τοῦ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ,στὴν ὁποία  ὁ Μακεδόνας σοφὸς διαπραγματευόταν τὰ περὶ ΚΩΜΩΔΙΑΣ. Βέβαια ,στὴν πραγματικότητα δὲν ἔγιναν ἐτσι τά γεγονότα ,ἐπειδὴ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ εἶχε χαθεῖ ἡ περίφημη "ΠΟΙΗΤΙΚΗ Β' ". Ἰδοὺ λοιπόν πῶς ἔχουν τὰ πράγματα ἱστορικῶς· ὁ ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ(+240μΧ)  στὸ 5ο βιβλίο τοῦ ἔργου του   "ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ" ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης ἔγραψε ΔΥΟ βιβλία περὶ Ποιητικῆς , ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ διαβεβαιώνει στὸ πρῶτο βιβλίο ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ (κεφ.6) πὼς "ΠΕΡΙ ΚΩΜΩΔΙΑΣ ΥΣΤΕΡΟΝ ΕΡΟΥΜΕΝ" (τὸ 1ο βιβλίο τῆς Ποιητικῆς ἀσχολεῖται μὲ τὴν Τραγωδία). Παρόμοια γράφει ("διώρισται περὶ γελοίων χωρὶς ἐν τοῖς περὶ ποιητικῆς") καὶ στὴν "ΡΗΤΟΡΙΚΗ" του ὁ Ἀριστοτέλης  (Α ,ΙΙ, 1372  a

Πρόκειται γιὰ τὴν τελευταία Τραγωδία τῶν μεγάλων ἀρχαίων Τραγικῶν —συγκεκριμένα τοῦ ΕΥΡΙΠΙΔΗ τοῦ τελευταίου μεγάλου—μὲ τὸ πιὸ παράδοξο ,ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟ καὶ πιὸ σύγχρονο (σέ μᾶς)νόημα.  Γράφτηκε τὸ 407 πΧ ὅταν ὁ Εύριπίδης ἢταν αὐτοεξόριστος στὴν Πέλλα στὴν αὐλὴ τοῦ Μακεδόνα βασιλιᾶ Ἀρχέλαου.  Παίχτηκε μετὰ τὸν θάνατο του τὸ 405 πΧ (ὁ Εὐριπίδης πέθανε τὸ 406 πΧ καὶ τὸν θρήνησαν οἱ Ἀθηναῖοι —πού ὅταν ζοῦσε τὸν κυνήγησαν. Σηκώθηκαν ὄρθιοι μόλις μπῆκε στὸν προἀγωνα ὁ 90ετὴς ΣΟΦΟΚΛΗΣ μὲ ΜΑΥΡΑ ράσα στὴν σκηνὴ πενθῶντας τὸν τελευταῖο τῶν μεγάλων Τραγικῶν). ΥΠΟΘΕΣΗ : ὁ θεὸς Διόνυσος ἔρχεται στὴν Θήβα νὰ κηρύξει τὴν νέα θρησκεία του ,ἀλλὰ ὁ βασιλιᾶς ΠΕΝΘΕΑΣ τὸν διώκει·   τότε ὁ θεὸς  παραπλανᾶ τὸν Πενθέα ἀλλάζοντας μορφὴ καὶ τὸν πείθει νὰ ΝΤΥΘΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὶς ΓΥΝΑΙΚΕΣ ποὺ λατρεύουν τὸν Διόνυσο μαινόμενες ἐν ἐκστάσει —ΜΑΙΝΑΔΕΣ—στὸν Κιναιθῶρα.  Ἡ παγίδα τοῦ θεοῦ  πετυχαίνει·  οἱ γυναῖκες ἀντιλαμβάνονται τὸν μεταμφιεσμὲνο ΠΕΝΘΕΑ (ποὺ ὁ Διόνυσος τὸν προέτρεψε ὕπουλα νὰ..ἀνεβεῖ σὲ ἕ

 Ὁ "ΗΛΙΘΙΟΣ" τοῦ Ντοστογιέφσκι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα του (ποὺ ὁλοκλήρωσε τὸ 1869) ὅπου ἐκφράζει τὶς θρησκευτικὲς (καὶ βεβαίως τὶς ἀκραῖες ΠΑΝΣΛΑΒΙΚΕΣ ) του ἀντιλήψεις στὸ πρόσωπο τοῦ ΗΛΙΘΙΟΥ—τοῦ πρίγκηπα ΜΙΣΚΙΝ—ποὺ μόνο ἠλίθιος  βέβαια δὲν εἶναι· ἁπλῶς ρωτᾶ τά αύτονόητα καὶ ἀμφισβητεῖ τὰ προφανῆ δημιουργῶντας προβλήματα στοὺς γύρω του , οἱ ὁποῖοι τὸν θεωροῦν "ἀγαθό" καὶ "ἀφελῆ"..   Θυμίζει  τὸν Χριστὸ βέβαια  ὁ ΜΙΣΚΙΝ σε πολλά.  Δὲν  θὰ ἀναλύσω ἐδῶ ὅλο αύτὸ τὸν λογοτεχνικὸ ὀγκόλιθο ,  οὔτε  συστήνω τὸ "βαρὺ" αύτὸ βιβλίο σὲ ..ἀρχάριους στὸ ἐργο τοῦ Ντοστογιέφσκι. Ἄς ξεκινήσουν , ὅσοι ἐνδιαφἐρονται γιὰ τὸ ἔργο τοῦ μεγαλύτερου λογοτέχνη ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ τὸ ΥΠΟΓΕΙΟ , τοὺς ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ, τὸ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ.  Ὑπάρχει ὅμως ἕνα σημεῖο  στὸν "ΗΛΙΘΙΟ" ποὺ πρέπει νὰ διαβάσουν ΟΛΟΙ γιὰ νὰ  γνωρίσουν  πῶς γράφει ἕνας   ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ὁ ὁποῖος ἔχει ΖΗΣΕΙ  ὁ ἴδιος ,ὅσα διηγεῖται.  Ἀναφἐρομαι στὴν διἠγηση τῆς ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ , (5ο Κεφ.

                 Τὸ μεγαλύτερο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ  πρόβλημα ποὺ ἀντιμετώπισε ἡ Ἐκκλησία τὸν 1ο αἰ. ἦταν τὸ ὅτι ΑΝΕΜΕΝΕ ΣΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ,ΤΗΝ Β' ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ & ΤΗΝ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ—βασισμένη σὲ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου—  ἀλλὰ ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ.. Γράφει σχετικῶς ὁ Bultmann στὸ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ"(ἐκδ.Ἴνδικτος,2008,σ.59): " Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἐσχατολογία ἀνέκυψε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀναμενόμενο τέλος τοῦ κόσμου δὲν ἐπῆλθε, ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου δὲν ἐμφανίστηκε ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἡ Ἱστορία συνεχίστηκε". Τὶ συνέβη λοιπόν, κι ἔπεσε τόσο ἔξω ἡ πρώτη  Ἐκκλησία στὶς ἐσχατολογικὲς προβλέψεις  της; 1.  Ἄς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή· βρισκόμαστε λίγο πρὶν τὸ Πάθος  κι οἱ Μαθητὲς ἀγναντεύοντας τὸν περίλαμπρο ΝΑΟ τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπὸ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ἐκφράζουν τὸν θαυμασμό τους ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ ὁ ὁποῖος ὅμως ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ τὴν Ισοπέδωση τοῦ  Ναοῦ,λέγοντας στοὺς ἐμβρόντητους ἀκροατές του ὅτι ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΕΤΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ, ἀπ αὐτόν. Οἱ Μαθητὲς σ