Διαμαντῆς Κούτουλας

 Α.  Ὁ λόρδος  Ράσελ (RUSSELL) σπουδαῖος μαθηματικὸς καὶ φιλόσοφος  ἔχει  ἐκθέσει  ὡς γνωστόν,  τὶς ἀντιλήψεις του περὶ Χριστιανισμοῦ στὸ πασίγνωστο δοκίμιο του  "Γιατί δὲν εἶμαι χριστιανός"   {τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ μία σχετικὴ ὁμιλία του τὸ 1927 ποὺ πρωτοεκδόθηκε γερμανικὰ τὸ 1932 καὶ  ἀγγλικὰ τὸ 1957). Ἐκεῖ ὑποστηρίζει, ἐν συνόψει, τὰ ἑξῆς περίπου·: 1) ἂν γιὰ κάθε τι ὑπάρχει ἕνα αἴτιο, τότε τί χρειαζεται ὁ θεός; Δὲν θὰ μποροῦσε τὸ Πρῶτο Αἴτιο νὰ εἶναι τὸ ΑΤΕΡΜΟΝ (χωρὶς ἀρχὴ)  Σύμπαν, δεδομένου ὅτι, ἀφοῦ ἰσχύει ὁ νόμος τῆς ἀφθαρσίας τῆς ὑλοενέργειας,  τὸ πιθανώτερο εἶναι τὸ Σύμπαν νὰ μὴν ἔχει ἀρχή ;  Γράφει ὁ Ράσελ : < Ἂν καθετί πρέπει νὰ ἔχει μιὰν αἰτία, τότε κι ὁ Θεὸς πρέπει νὰ ἔχει μιὰν αἰτία. Ἂν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κάτι χωρὶς καμμιὰ αἰτία, θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ εἶναι ὁ κόσμος—θεός.....Δὲν ὑπάρχει λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ὁ κόσμος εἶχε μιὰν ἀπαρχή. Ἡ ἰδέα ὅτι τὰ πράγματα θὰ πρέπει νὰ ἔχουν μιὰν ἀπαρχή ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη τῆς φαντασίας μας. &

1.  " ΟΙ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ"  (Las Meninas) τοῦ ΒΕΛΑΣΚΕΘ (1656). ΤΙ ΚΟΙΤΑΖΕΙ  ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ Ο ΒΕΛΑΣΚΕΘ ; Σὲ αὐτὸν τὸν πίνακα   ποὺ ἀποκαλεῖται  "ἡ θεολογία τῆς ζωγραφικῆς", ἀπεικονίζεται ὁ ἴδιος ὁ ζωγράφος ἐπὶ τὸ ἔργον.  Πίσω στὸν καθρέπτη φαίνεται τὸ Βασιλικὸ ζεῦγος τῆς Ἱσπανίας, ὅμως προκύπτει  τὸ  ἐρώτημα:  ΤΙ κοιτᾶ καὶ  ζωγραφίζει ὁ Βελάσκεθ ;  Τὸ Βασιλικὸ ζεῦγος εἶναι ὄντως τὸ μοντέλο τοῦ Πίνακα (ποὺ στέκεται στὴ θέση μας ὡς θεατῶν) ὅπως φαίνεται στον ΚΑΘΡΕΠΤΗ  ; Ἂν ὅμως ἦταν τὸ βασιλικὸ ζεῦγος τὸ μοντέλο τοῦ Βελάσκεθ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...   Μήπως ὁ Βελάσκεθ  κοιτάζει—καὶ ζωγραφίζει—ΕΜΑΣ  τούς—ἑκάστοτε— θεατές ; ______ 2."Ο  ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΑΡΝΟΛΦΙΝΙ "  τοῦ ΓΙΟΧΑΝΕΣ  ΒΑΝ ΑΫΚ (1434) , Τὸ πρῶτο τέχνασμα  στὴν ἱστορία τῆς Ζωγραφικῆς μὲ τὸν καθρέφτη στὸ πάνω μέρος  ὁπου ἀντικατοπτρίζεται  ὁ τελῶν τὸν Γάμο καθώς κι ἡ ἐπιβεβαιώνουσα τὸ γεγονὸς  ἐπιγραφὴ στὰ Λατινικά :  johannes van eyk fuit hic =  ὁ Γιόχανες Βάν Ἄϋκ ἦταν ἐδῶ. ______ 3.&q

Βεβαίως τό <ἐπἐστρεφε> εἶναι γραμματικὸ λάθος (κοινόχρηστος σολοικισμός καθότι ἡ προστακτικὴ δέν λαμβάνει αὔξηση —τὸ σωστὸ εἶναι <ἐπίστρεφε> )  ἀλλὰ ὁ Καβἀφης ΕΠΙΤΗΔΕΣ τὸ ἔγραψε λανθασμένα γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἐπαναληπτικότητα αὐτῆς τῆς <ἐπιστροφῆς> , τὴν ἀνἀγκη γιὰ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Κάτι ποὺ λησμονοῦν—συχνὰ ΔΟΛΙΩΣ— ὅσοι ἐπικαλοῦνται τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα εἶναι  ὅτι αὐτὰ σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ΑΝΤΙΦΑΣΚΟΥΝ μεταξύ τους, δηλ. τὸ (ἀνθρώπινο) δικαίωμα Α  ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ τοῦ (ἀνθρωπίνου) δικαιώματος Β.  Ἐξηγῶ μὲ δὺο χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ΠΟΥ ΤΑ ΖΟΥΜΕ : α)  ὑπάρχει τὸ ΑΡΘΡΟ 3 τῆς Οἰκουμενικῆς Διακήρυξης τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τοῦ ΟΗΕ (1948) σύμφωνα μέ τὸ ὁποῖο  < Κάθε ἄτομο ἔχει δικαίωμα στὴ ζωή, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν προσωπική του ἀσφάλεια > καὶ ταυτόχρονα τὸ ΑΡΘΡΟ 14 ὁρίζει ὅτι < κ άθε ἄτομο ποὺ καταδιώκεται ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ζητᾶ ἄσυλο καὶ τοῦ παρέχεται ἄσυλο σὲ ἄλλες χῶρες> {ἐξαιρουμένων τῶν περιπτώσεων  δίωξης γιὰ πραγματικὸ ἀδίκημα τοῡ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου ἢ γιὰ ἐνέργειες ἀντίθετες πρὸς τοὺς σκοποὺς καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ ΟΗΕ.}.  Στὴν πράξη ὅμως  βλέπουμε μιὰ  πληθώρα ἀνθρώπων νὰ προσπαθοῦν νὰ εἰσέλθουν ἢ νὰ  εἰσέρχονται ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ σέ μία χώρα, ἐπικαλούμενοι ἀορίστως( ἢ καὶ ψευδῶς) τὸ ἄρθρο 14 καὶ ὅταν αύτὴ ἡ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ 

ΟΧΙ Κύριοι— ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  δὲν εἶναι οἱ γελοιότητες τῶν  διαφόρων  "gay pride/parade" οὔτε ἡ νομιμοποίηση τῆς ἀρσενοκοιτίας.   ΔΥΣΗ εἶναι ὁ Ὅμηρος, ὁ Βιργίλιος κι ὁ Δάντης, ὁ Αἰσχύλος, ὁ Σοφοκλῆς , ὁ Σαίξπηρ, ὁ Θερβάντες, ὁ Ντοστογιέφσκι, ὁ Κάφκα, ὀ Μπαλζάκ, ὁ Φειδίας κι ὁ Πραξιτελης ,ὁ Ντὰ Βίντσι, ὁ Μιχαὴλ Ἄγγελος, ὁ Μπετόβεν κι ὁ Μότσαρτ,  ὁ Πλάτων κι ὁ Νίτσε, ὁ Ἀριστοτέλης ,ὁ Μ.Βασίλειος, ὁ Αὐγουστῖνος, ὁ Θωμᾶς Ἀκινάτης, ὁ Εὐκλείδης, ὁ Ἀϊνστάιν, ὁ Θουκυδίδης, ὁ Κικέρων, ὁ Μοντεσκιέ, ὁ Ρουσσώ, ὁ Γκαῖτε, ὁ Τολστόι, ὁ Ἀριστοφάνης.... ΚΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΛΑΘΟΣ ἀγαπητοί.... youtube.com/ΔιαμαντήςΚούτουλας   ______ ΥΓ. γιὰ ἕνα minimum ἑλληνικῆς <ἀρχαιογνωσίας> προτείνω · —ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ —ΑΙΣΧΥΛΟΥ, ΟΡΕΣΤΕΙΑ —ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ, ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ —ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ, ΕΛΕΝΗ —ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ, ΙΠΠΗΣ —ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ, Δημηγορία Κλέωνος‒Διοδότου  (Γ ’βιβλ.)  καὶ Διάλογος Ἀθηναίων‒Μηλίων  (Ε’ βιβλ)