Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὑπάρχουν κάποιες ἱστορικὲς ἀλήθειες ποὺ, ἐνῶ εἶναι γνωστὲς ἐν Κὐπρῳ, άγνοοῦνται ἐν Ἑλλάδι.  Ἐξηγῶ· στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸ 1960 ἕως τὸ 1974 δὲν ὑπῆρξε δημοκρατία δυτικοῦ τύπου ἀλλὰ ἕνα τριτοκοσμικὸ ΠΡΟΣΩΠΟΚΡΑΤΙΚΟ καθεστὼς τύπου...ΜΠΑΑΘ στὸ ὁποῖο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ, δημοφιλέστατος βεβαίως, κυβερνοῦσε ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΑ.  Στὶς Προεδρικὲς Ἐκλογὲς τῆς νεοσύστατης Κυπριακῆς Δημοκρατίας στίς 13 ΔΕΚ  1959 ὁ ΜΑΚΑΡΙΟΣ  εἶχε λάβει   66,29%  τῶν ψήφων ἔναντι 32,92%  τοῦ ἀνθυποψηφίου του ΙΩΑΝΝΗ ΚΛΗΡΙΔΗ (πατέρα τοῦ ΓΛΑΥΚΟΥ) . Οἱ ἑπόμενες Ἐκλογὲς ἔπρεπε νὰ γίνουν τὸ 1964 ἀλλὰ ἀναβλήθηκαν ΕΠ' ΑΟΡΙΣΤΟΝ λόγῳ τῶν ΔΙΑΚΟΙΝΟΤΙΚΩΝ ΤΑΡΑΧΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΩΝ—ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ ποὺ εἶχαν προκαλέσει τὰ "13 ΣΗΜΕΙΑ" τοῦ Μακαρὶου γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος καὶ ποὺ κατέληξαν στὴν 1η ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΟΥ 1964 ὁπως ἔχω ξαναγράψει : https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2022/09/13-1963-64_4.html Τὸ 1967 μὲ τά γεγονὀτα τῆς ΚΟΦΙΝΟΥ καὶ τὴν σφαγὴ τῶν Τουρκοκυπρίων ...

   Ἀπὸ τοὺς ὀγκόλιθους τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας ὁ  ΦΡΑΝΣ ΚΑΦΚΑ καὶ ἡ "ΔΙΚΗ" ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα του*.  Ἐν συνόψει· παρουσιάζονται ἕνα πρωὶ κάποιοι κουστουμαρισμένοι κύριοι στὸν τραπεζοϋπσλληλο ΓΙΟΖΕΦ  Κ. καὶ τοῦ ἀνακοινωνουν ὅτι ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ γιὰ κάτι , τὸ ὁποῖο ὀμως δὲν τοῦ τὸ γνωστοποιοῦν (διότι εἶναι ὑπάλληλοι κι οἱ ἴδιοι καὶ δὲν τὸ γνωρίζουν)  καὶ τοῦ ζητοῦν νὰ ἑτοιμάσει τὴν ΑΠΟΛΟΓΙΑ του.   Ὁ Κ. ψάχνει νὰ βρεῖ σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ τί ἔχει κάνει , δὲν τὸ βρίσκει καὶ ἑτοιμάζει ὁπως—ὅπως μιὰ κάποια ἀπολογία..  Στὸ τέλος  περνᾶ ἀπὸ Δίκη ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ   ὥσπου  δύο μαυροντυμένοι  κύριοι τοῦ ἀνακοινώνουν ὅτι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ σὲ θάνατο καὶ πράγματι οἱ κύριοι αύτοὶ τὸ ὁδηγοῦν  σὲ ἕνα λστομεῖο ὅπου  τὸν ἐκτελοῦν  μαχαρώνοντας τον στὴν καρδιὰ  "σὰν σκυλί". Κλειδὶ γιὰ τὸ νόημα τοῦ διηγήματος εἶναι ἡ ἀφήγηση ἑνὸς καθολικοῦ ἱερέα πού συνάντησε ὁ Κ. σὲ μία τουριστικὴ ἐπίακεψ...

Δὲν εἶναι δυνατὸν βέβαια σὲ μιὰν ἀνἀρτηση νὰ καλυφθεῖ ἕνα τέτοιο θέμα ποὺ ἀπαιτεῖ χιλιάδες σελίδες βιβλιογραφίας, ὠστόσο  μποροῦν νά εἰπωθοῦν συνοπτικὰ κάποιες ἱστορικές ἀλήθειες. Καταρχὰς ἡ κύρια αἰτία τῆς ἀνόδου τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων φασισμοῦ και ναζισμοῦ στὴν Εὐρώπη τοῦ Μεσοπολέμου εἶναι οἱ ΑΔΙΚΙΕΣ τῆς ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ (1919) ἡ ὁποία ἁπαιτοῦσε ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ (Πολωνία —Δυτικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Πρωσσία) ΚΑΙ ΔΥΣΜΩΝ (Ἀλσατία,Λωρραίνη, Ρούρ κλπ) ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ μέ ταυτόχρονο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΕΣῼ ΤΩΝ ΥΠΕΡΟΓΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ (μέ τὶς ὁποῖες οἱ Γάλλοι ἔκτισαν τὴν γραμμὴ Μαζινώ..).  Ἡ Γερμανικὴ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ δὲν μποροῦσε συνεπῶς  νὰ ἀνορθώσει τὴν οἰκονομία τῆς Γερμανίας ,ἐξ αἰτίας ἁκριβῶς τῶν ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ (πού στὴν πραγματικότητα  ἀπαγόρευε τὴν ἀνἀπτυξη βαριᾶς βιομηχανίας ἀπὸ τοὺς Γερμανούς ). Ταυτοχρόνως τὸ ΝΕΟΠΑΓΕΣ δημοκρατικὸ πολίτευμα  στὴν Γερμανία—Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΜΠ...