Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὅταν περὶ τὸ 430/429 πΧ ἐμφανίστηκε ὁ τρομερὸς ΛΟΙΜΟΣ στὴν Ἀθήνα (μᾶλλον ἐπρόκειτο περὶ  τύφου) καὶ οἱ Ἀθηναῖοι πέθαναν σὰν τά..κοτόπουλα, στὴν ἀρχὴ οἱ ἄνθρωποι στρἀφηκαν στὴν Ἰατρικὴ τοῦ Ἱπποκράτη  κι ὅταν αὐτὴ ἀποδείχτηκε ἀνίσχυρη, ὁ κόσμος τὄριξε στὴν ΘΡΗΣΚΕΙΑ {= πρὸς ἱεροῖς ἱκέτευον ἢ μαντείοις}. Κι αὐτὴ ὅμως φάνηκε  ΑΝΩΦΕΛΗ {= πάντα ἀνωφελῆ ἦν} καὶ  οἱ ἄνθρωποι τὴν παρἀτησαν καὶ αὐτὴν καταβεβλημένοι ἀπὸ τὴν συμφορά {=τελευτῶντες αύτῶν ἀπέστησαν ἀπὸ τοῦ κακοῦ νικώμενοι}.  Ὅταν τελικα εἶδαν οἱ Ἀθηναῖοι ὃτι τὶποτα δὲν τοὺς γλυτώνει ἀπὸ τὸν φοβερὸ πανδημικὸ λοιμό, τὄριξαν στά...ὄργια καὶ στὰ ἐγκλήματα, ἐπιζητῶντας νὰ ζὴσουν ὄ,τι προλάβουν  ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΝ ΟΥΤΕ ΘΕΙΑ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΚΗ {= θεῶν δὲ φόβος ἢ ἀνθρώπων νόμος οὐδεὶς ἀπεῖργε } καθόσον  ἔβλεπαν ὅτι ὁ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΥΡΙΣΚΕ  ΤΑΧΕΩΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ ΕΞΙΣΟΥ  {= ὁρᾶν ἐν ἴσῳ ἀπολλυμένοις}   καὶ διαπιστώνοντας ΠΟΣΟ ΕΦΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ {= ἐφήμερα τά τε σώματα

ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, "ΥΠΟ ΣΚΙΑ" Εἶναι κάποιοι μὲ σκοτεινὴ τὴ μοῖρα στὴ ζωή τους. Μιὰ σκιὰ τοὺς συνοδεύει, καὶ τὴ νύχτα, καὶ μὲ συννεφιά, κι ὅταν φῶς παντοῦ… Ὄχι ἀπὸ δῶ, οὔτε ἀπ' τὸν ἥλιο– ξένη. Τέμνει λοξὰ τὸ δρόμο τους· βαρύτατη, ὁλοσκότεινη, ἀκαθόριστη  ἐκτείνεται.  Καὶ τοὺς ἀναγκάζει νὰ βαδίζουν πάντα μὲς στὸ χῶρο της… Δὲν εἶναι φῶς ποὺ νὰ τὴ σβήσῃ· στὸ σύνορό της, τὸ ἀνένδοτο, σπάζουν τὰ φῶτα ὅλων τῶν προβολέων… Το ξέρουν· καὶ ὅπου οἱ ἄλλοι ἐλπίζουν, ἐκεῖνοι αἰσθάνονται γυρμένη πάνω τους τὴ σταθερὴ σκιά… Δὲν κινοῦν πιὰ νὰ φύγουν– ξέρουν: θὰ κινηθῆ κι αὐτὴ μαζί τους… Σιγά-σιγά τὴν ἐκτιμοῦν… Ἄλλωστε βλέπουν σκυμμένη πάνω τους νὰ βαραίνῃ, κρίσιμη κι ἀποφασιστική, ὅταν τὸ Ναὶ καὶ τ' Ὄχι κρεμιοῦνται σὲ μιὰ τρίχα κι αὐτὴ τὴν κόβει μονομιᾶς, πιστὰ πάλι ἀκολουθῶντας τους στὰ ἐρέβη τὰ χαοτικά ποὺ τοὺς εὐθύνει… Σιγά-σιγά καὶ τὴν ἀγαποῦν… Καὶ πιὰ δὲν κατέχουν– κι οὔτε ποὺ τοὺς μέλει – ποιὸς ποιὸν ἀκολουθεῖ…  Μόν' συλλογίζουνται,τί θὰ γινόντουσαν ἂν τὴν ἐχάνανε πρι' νὰ

Τό "Κουκλόσπιτο" τοῦ ΙΨΕΝ {στὴν γερμανικὴ ἔκδοση ἔχει τὸν τὶτλο "Νόρα"} γραμμένο τὸ 1879 θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ὡς ἕνα φεμινιστικὸ μανιφέστο, ἑνῶ στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ ἕνα ΑΝΑΡΧΙΚΟ κείμενο,  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΙΨΕΝ, τὸ ὁποῖο ὑμνεῖ τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ καὶ τῆς Προσωπικῆς Γνώμης. ΥΠΟΘΕΣΗ:   ἡ Νόρα Χἐλμερ εἶναι  σύζυγος τοῦ Τόρβαλντ Χἐλμερ καὶ ἔχουν τρία παιδιὰ ἁποτελῶντας  μιά (φαινομενικά) ἀγαπημένη οἰκογένεια.  Ὅμως τὴν εύτυχία τους στηρίζει ἕνα ἀθῶο —καὶ χρήσιμο —ψέμα. Ἡ Νόρα γιὰ νὰ μπορέσει νὰ κάνει ὁ ἄνδρας της ἕνα σωτήριο ταξίδι ὐγείας στὴν Ἰταλία ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΕ ΚΡΥΦΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ἀπὸ τὸν Νὶλς Κρόγκσταντ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ  ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ, τὸν ὁποῖον δὲν ἤθελε νὰ ταράξει στὰ τελευταῖα του, λέγοντας στὸν σύζυγο της ὅτι τά χρήματα εἶναι τοῦ πατέρα της κι ὄχι δανεικὰ ἀπὸ ἕναν ξένο... Τό "μυστικὀ" της ὅμως τὸ ἔμαθε ὁ ἄνδρας της ἀπὸ μιὰ ἐκδικητικὴ ἐπιστολὴ ποὺ τοῦ ἔστειλε ὁ Κρόγκσταντ ἐπειδὴ  ὁ πρῶτος μόλις ἀνἐ