Ὁ φωνολογικὸς Νόμος τῆς Τρισυλλαβίας καὶ ἡ Ἀριστερά.
Λέγοντας " Νόμο τῆς Τρισυλλαβίας" —θὰ τὸ πῶ ἁπλᾶ—ἐννοοῦμε τὸν ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ (ἀναγόμενο στὴν ἐποχὴ τῆς Πρωτοελληνικῆς , πρὸ τοῦ 2000 πΧ) Φωνολογικὸ Νόμο ,σύμφωνα μὲ τὸν ὀποῖο ΟΤΑΝ Η ΛΗΓΟΥΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΑ, δηλ ἔχει δισύλλαβη ἰσχύ, Ο ΤΟΝΟΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ (πχ μάθημα‒μαθήματος) ΕΠΕΙΔΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΝ ΤΟΝΙΖΕΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΥΛΛΑΒΗ· ἔτσι λέμε: τὰ σύνορα-τῶν συνόρων, οἱ ἄνθρωποι-τῶν ἀνθρώπων, τὰ ἄλογα- τῶν ἀλόγων κλπ. Αὐτό βεβαίως δὲν ἰσχύει σὲ ΝΕΩΤΕΡΕΣ λἐξεις τῆς Δημοτικῆς ὅπου δὲν ὑπάρχει ἡ ΠΡΟΣΩΔΙΑ (μακρό ‒βραχύ) πχ ἁχλαδόκαμπος ἀχλαδόκαμπου. Ἡ καταστρατήγηση ὅμως τοῦ Νόμου τῆς Τρισυλλαβίας γιὰ ΟΛΕΣ τὶς λέξεις τῆς ἑλληνικῆς (ὅπως πρότεινε ἤδη ἀπὸ τὸν Μεσοπόλεμο ἡ Ἀριστερά ) ἔχει ὡς στόχο τὴν ΑΝΑΙΡΕΣΗ τῆς ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΣ ΦΩΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ τῆς ἱστορικοσυγκριτικῆς γλωσσολογίας. Καί ἀπεχθάνεται ἡ Ἀριστερὰ τὴν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τῆς ἑλληνικῆς Γλώσσας ,γιατὶ αὐτὴ καταδεικνύει καὶ τὴν ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛ