Διαμαντῆς Κούτουλας

 Σκἐφτηκε νὰ γράψει μιὰ ἱστορία <κτῆμα ἐς ἀεί> στοχεύοντας στὴν αἰωνιότητα  ἐπειδὴ πίστευε ὅτι ἡ Ἱστορία θὰ ἐπαναλαμβάνεται ὅσο παραμένει ἴδια ἡ φύση τῶν ἀμθρώπων {= ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ— 3.82.2}}   καὶ τὸ πέτυχε αὐτὸ ἀποκαλύπτοντας τὴν οὐσία —ἢ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ—τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους:  τὴν ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ καὶ τὴν ροπὴ γιὰ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ.   Ὁ ἄνθρωπος, γράφει ὁ Θουκυδίδης, εἰτε ὡς ἄτομο εἲτε ὡς ΚΟΙΝΩΝΙΑ, εἶναι ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΗΣ · ἐπιδιώκει μόνο τὸ συμφέρον του καὶ τὸ ἐπενδύει μὲ ἰδεολογίες.Η ΙΣΧΥΣ ΠΑΡΑΓΕΙ ΔΙΚΑΙΟ γι αύτὸ καὶ δίκαιο εἶναι τὸ συμφέρον τοῦ ἑκάστοτε ἰσχυροῦ.  Καὶ ὁλοκληρώνει τὴν σκέψη του ὁ μέγας Θουκυδίδης λέγοντας ὅτι αὐτὸς ποὺ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ τὸν Πελοπ.Πόλεμο ἦταν ἡ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ἐπειδὴ ἡ δημοκρατία στηριζόμενη σὲ ἑκάστοτε ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὸ ΔΙΚΑΙΟ ἀλλὰ μὲ τὸ ἑκαστοτε νοούμενο ΣΥΜΦΕΡΟΝ.  Γι αύτὸ, παρ’ὅλα ὅσα γράφει στὸν ΕΠΙΤΑΦΙΟ,  ὁ Θουκυδίδης θεωροῦσε τὴν τότε δημοκρατία ὡς  ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΙΚΟ πολίτευμα ποὺ ὁδήγησε στὸν ἀθηναϊκὸ ἰμπεριαλισμὸ καὶ ἐν τέλει σ

Θὰ τὰ πῶ σύντομα καὶ ὠμά· τὸ Ἰσλὰμ ὡς ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ χρονικὰ θρησκεία τοῦ Χριστιανισμοῦ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙ θετικὰ  τὸν Χριστιανισμό, θεωρῶντας  ὄτι ὁ Ἰσλαμισμὸς ἀποτελεῖ  ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ τοῦ Χριστιανισμοῦ.  Ἔτσι τὸ ΚΟΡΑΝΙ θεωρεῖ τὸν Ἰησοῦ ὡς ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Προφήτη μὲ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ τὸν ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ δηλαδὴ τὸν Μωάμεθ.  Ὁ Χριστιανισμὸς ὅμως ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ νὰ ἀξιολογήσει τὸν Μωάμεθ ἐπειδὴ ὠς ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΗ  χρονικὰ θρησκεία θεωρεῖ ὅτι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.  Ἡ Ἀποκάλυψη ὁλοκληρώθηκε ἐν Χριστῷ (ἴσως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ  ΑΚΟΜΗ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ, ἀλλὰ Ἀποκάλυψη ἄλλη ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ). Ὁπότε ὁ Προφήτης Μωάμεθ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ; Παρὸμοιο πρόβλημα ἀντιμετώπισε ὁ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΟΣ  χρονικὰ Ἰουδαϊσμὸς σὲ σχέση μὲ τὸν ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟ Χριστιανισμό·  οἱ Ἑβραῖοι ἀποφάνθηκαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀποτελεῖ ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ τοῦ βιβλικοῦ Μεσσία καὶ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (δηλ. τὴν Μεσσιανικὴ Ἐποχὴ) ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΕΧΤΗΚΑΝ.* . Τὸ πρόβλημα λοιπὸν στὸν διαθρησκειακὸ διάλογο ἔχουν οἱ Χριστιανοί διότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛ

Λέγοντας ΠΕΝΤΑΤΕΥΧΟ (ἑβραϊστὶ Torah =ΝΟΜΟΣ) ἐννοοῦμε τὰ 5 πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Tanah)  δηλ. : ΓΕΝΕΣΙΣ—ΕΞΟΔΟΣ—ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ—ΑΡΙΘΜΟΙ—ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ τὰ ὁποῖα προφανῶς δὲν τὰ ἔγραψε ἕνας καὶ φυσικὰ ὄχι ὁ Μωυσῆς. Ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες (ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Wellhausen, 19ος αἰ.) ἡ φιλολογικὴ ἔρευνα γνωρίζει τὰ ἑξῆς (τὰ γράφω ἐν συνόψει) : —περὶ τὸν 9ον αἰ.πΧ κάποιος ἄγνωστος συγγραφέας στὸ νότιο βασίλειο (Ἱερουσαλήμ) συντάσσει μιὰ ΜΥΘΪΣΤΟΡΙΑ τοῦ λαοῦ του χρησιμοποιῶντας γιὰ τὸν θεὸ τὴν λἐξη ΓΙΑΧΒΕ .  Ἡ πηγὴ αύτὴ λέγεται ΓΙΑΧΒΙΣΤΗΣ καὶ συμβολίζεται διεθνῶς μὲ τὸ γράμμα J. —τὴν ἴδια περίπου ἐποχὴ στὸ βόρειο βασίλειο (Σαμάρεια) κάποιος ἄλλος, ἐπίσης ἄγνωστος συγγραφέας, ξεκινᾶ νὰ συντάσσει ἕνα παρόμοιο κείμενο χρησιμοποιῶντας ὅμως αύτὸς γιὰ τὸν θεὸ τὴν λἐξη ΕΛΟΧΕΙΜ . Ἡ πηγὴ αὐτὴ λἐγεται ΕΛΟΧΕΙΜΙΣΤΗΣ καὶ συμβολίζεται διεθνῶς μέ τὸ γράμμα Ε. —περὶ τὸ 621πΧ ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῆς μονοθεϊστικῆς μεταρρύθμισης τοῦ Ἰωσία {=ἕνας μόνο ναὸς στὸ Ἰσραὴλ , ὁ Ναὸς τῆς Ἱερουσαλήμ) συντάσσεται τὸ Δευτερονόμ

 Ἡ ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ἰδρύθηκε ἕνα μῆνα πρὶν τὶς ἐκλογὲς τῆς 29ης Ὀκτωβρίου 1961 μέ μοναδικὸ στόχο νὰ κτυπηθεῖ ἡ μονοκρατορία ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ καὶ ΕΡΕ . Ὁ Καραμανλῆς μέσα σὲ μιὰν 6ετία εἶχε καταφέρει νὰ δημιουργήσει στὴν Ἑλλάδα ἕνα μοναδικὸ μέχρι τότε οἰκονομικὸ θαῦμα, τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε βλέποντας παλιὲς ἑλληνικὲς ταινίες τῆς περιόδου 1955—1960 (πχ. τό "ΣΩΦΕΡΑΚΙ" τοῦ 1953 καὶ τόν "ΚΑΤΗΦΟΡΟ"  ἢ τόν "ΚΛΕΑΡΧΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΝΤΟ" τοῦ 1961)   παρατηρῶντας τὴν  ΑΛΛΑΓΗ  τῆς Ἀθήνας μέσα σέ αὐτὴν τὴν ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ  6ετία. Ὁπότε γιὰ νά ἀντιμετωπιστεῖ ὁ Καραμανλῆς ΣΥΝΑΣΠΙΣΤΗΚΑΝ ὁλοι σχεδὸν οἱ  ἀντίπαλοι του (ΣΤΕΦ.ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ—ΣΟΦ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ—ΗΛ.ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ—ΓΕΩΡΓ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ) στὴν ἵδρυση τῆς ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΕΝΤΡΟΥ.  Ὀμως τὸν νέο κόμμα ΟΥΤΕ ΣΥΝΟΧΗ ΕΙΧΕ , ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΕΤΡΩΓΕ  Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ ΤΟΥ.  Ἐξάλλου στὶς ἐκλογὲς τοῦ 1961 ἡ ΕΚ δέν προλάβαινε νά προετοιμαστεῖ μέ συνέπεια νὰ ὑποστεῖ βαριὰ ἠττα:  ἔλαβε 34% περίπου τῶν ψήφων ἔναντι 50%  περίπ

Θὰ μοῦ ἄρεσε  νὰ παρευρισκόμουν σὲ μιὰ συζήτηση μεταξὺ τοῦ ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣ ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι < ὅλες οἱ πράξεις λόγου ἐνέχουν ἕναν  σκοπό,τὴν ἀμοιβαία κατανόηση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων , καὶ τὰ  ἀνθρώπινα ὄντα κατέχουν αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνιακὴ ἰκανότητα >  καὶ τοῦ ΜΑΞ  ΣΤΙΡΝΕΡ ( ἔζησε τὸν  19ο αἰ.) ποὺ ἔλεγε ὅτι < οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄρρητοι, ρητὲς εἶναι οἱ ἔννοιες>.  Ἐγὼ πάντως δέν δέχομαι τὴν "νεωτερική"  θέση τοῦ Χάμπερμας. Δὲν πιστεύω ὀτι μποροῦμε νὰ κατανοὴσουμε τὸν ΑΛΛΟΝ  δεδομένου ὅτι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ.  Μᾶλλον τείνω πρὸς τὴν ἄποψη Στίρνερ γιὰ τὴν ΑΡΡΗΤΟΤΗΤΑ τοῦ Ἀνθρώπου (άνθρώπου ούδὲν δεινότερον πέλει, ποὺ ἔλεγε κι ὁ Σοφοκλῆς στὸ πρῶτο στάσιμο τῆς ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, ὅπου ΔΕΙΝΟΝ σημαίνει τὸ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ τὸ προκαλοῦν ΔΕΟΣ)  Ἐξάλλου ὁ καθὲνας μας,  ἀγνοῶντας τὶς ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ πλευρὲς τοῦ ψυχισμοῦ του, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ,  θὰ γνωρίσει τοὺς ἂλλους ;