Χάμπερμας καὶ Στίρνερ.
Θὰ μοῦ ἄρεσε νὰ παρευρισκόμουν σὲ μιὰ συζήτηση μεταξὺ τοῦ ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣ ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι <ὅλες οἱ πράξεις λόγου ἐνέχουν ἕναν σκοπό,τὴν ἀμοιβαία κατανόηση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων , καὶ τὰ ἀνθρώπινα ὄντα κατέχουν αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνιακὴ ἰκανότητα> καὶ τοῦ ΜΑΞ ΣΤΙΡΝΕΡ ( ἔζησε τὸν 19ο αἰ.) ποὺ ἔλεγε ὅτι <οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄρρητοι, ρητὲς εἶναι οἱ ἔννοιες>.
Ἐγὼ πάντως δέν δέχομαι τὴν "νεωτερική" θέση τοῦ Χάμπερμας.
Δὲν πιστεύω ὀτι μποροῦμε νὰ κατανοὴσουμε τὸν ΑΛΛΟΝ δεδομένου ὅτι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ.
Μᾶλλον τείνω πρὸς τὴν ἄποψη Στίρνερ γιὰ τὴν ΑΡΡΗΤΟΤΗΤΑ τοῦ Ἀνθρώπου (άνθρώπου ούδὲν δεινότερον πέλει, ποὺ ἔλεγε κι ὁ Σοφοκλῆς στὸ πρῶτο στάσιμο τῆς ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, ὅπου ΔΕΙΝΟΝ σημαίνει τὸ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ τὸ προκαλοῦν ΔΕΟΣ)
Ἐξάλλου ὁ καθὲνας μας, ἀγνοῶντας τὶς ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ πλευρὲς τοῦ ψυχισμοῦ του, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, θὰ γνωρίσει τοὺς ἂλλους ;
