Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση (ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὸ πρόβλημα τῆς ἑνότητας τῶν χριστιανῶν) γεννήθηκε σὲ προτεσταντικὸ περιβάλλον καὶ συγκεκριμένα στὶς ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΕΣ  σὲ Ἀφρικὴ καὶ Ἀσία  ἐξαιτίας τῶν δυσχερειῶν ποὺ ἀντιμετώπιζαν ἐκεῖ οἱ ἱεραπόστολοι λόγῳ τῆς ΠΛΗΘΩΡΑΣ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ καὶ τῶν προκυπτουσῶν μεταξύ τους ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΩΝ καὶ ἀνταγωνισμῶν.  Τὸ 1805 ὁ βαπτιστὴς ἱεραπόστολος William CAREY ὁραματίστηκε τὴν δημιουργία ἑνὸς συνδέσμου ποὺ νὰ περιλαμβάνει ὅλες τὶς χριστιανικὲς ὀμολογίες.  Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ μὲ τὴν ἀνἀπτυξη τῶν οἰκουμενικῶν ἀντιλήψεων  προέκυψε τὸ 1910 ἡ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟΥ ποὺ θεωρεῖται ἡ ἐπίσημη ἀφετηρία τῆς ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ. Ἡ Διάσκεψη ἀποφάσισε τὴν δημιουργία μιᾶς ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ἀνάμεσα στὰ καθήκοντα τῆς ὁποίας θὰ ἦταν καὶ ὁ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ. Ἀργότερα στὸ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΥΤΡΕΧΤΗΣ τὸ 1938 ἀποφασίστηκε ἡ ἵδρυση τοῦ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ  (ΠΣΕ) τοῦ ὁποίου ἡ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ συγκλήθηκε (

 Δὲν εἶναι ἐφικτὸ βεβαίως σὲ μιὰ περιορισμένη ἀνάρτηση νὰ εἰπωθοῦν τὰ πάντα περὶ τοῦ φοβεροῦ Β' Παγκ.Πολέμου· μποροῦν ὅμως νὰ ἐπισημανθοῦν κάποιες βασικὲς ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ἀλήθειες, ὅπως: — ὁ Χίτλερ ποτέ  δὲν ἐπεδίωξε κατἀκτηση τῆς Ἀγγλίας καὶ οὔτε φυσικά...ὅλου τοῦ κόσμου .. —οἱ Ναζὶ ἤθελαν συμμάχους τοὺς φυλετικὰ συγγενεῖς τους Βρεττανοὺς στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Ρώσων — σκοπὸς τοῦ Χίτλερ ἦταν ἡ κατἀκτηση τῶν ρωσικῶν πετρελαϊκῶν περιοχῶν τοῦ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ὥστε νὰ καταστεῖ ἡ Γερμανία ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ἐνεργειακὰ δηλ. ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ — στοὺς Βρεττανοὺς  ὁ Χίτλερ πρόσφερε τὸ ἀπαραβίαστο τῆς θαλασσίας αὐτοκρατορίας τους διότι  (ἔλεγε) μία κατάρρευση τῆς βρεττανικῆς αὐτοκρατορίας μόνο τοὺς Ἀμερικανούς, Ἰἀπωνες καὶ Ρώσους θὰ ὠφελοῦσε,  ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ — ὡστόσο, ὁ Χίτλερ ἔπεσε στὴν παγίδα τῶν Ἄγγλων  (οἱ ὁποῖοι ἐπεδίωκαν πόλεμο ἐναντίον τῶν Γερμανῶν  ΠΡΙΝ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΙΚΗΤΗ)  μὲ τὴν ΠΟΛΩΝΙΑ,  ἡ ὁποία ἀπροειδοποίητα ἔθεσε θέμα ΝΤΑΝΤΣΙΧ*, στραγγαλίζοντας τοὺς ἐκεῖ γερμανικοὺς πληθυσμοὺς  ΠΡΟ

Τό <οὖσα> προῆλθε ἀπὸ τό < ὄντ-ja =ὄνσα = οὖσα> ὡς ἑξῆς:  τὸ ἡμίφωνο -j  συγχωνεύτηκε πρῶτα μὲ τό ὀδοντικό‒τ σέ ‒σ , κατόπιν τό ‒ν ἀποβλήθηκε πρὸ τοῦ ‒σ μέ ταυτόχρονη ἔκταση  τοῦ βραχέος ‒ο σέ μακρό ‒ου.  Παρομοἰως  ἡ δοτικὴ πληθ. τοῦ ἀρσενικοῦ <οὖσι> προῆλθε ἐκ τοῦ < ὄντ-σι> ὡς ἑξῆς : τό σύμπλεγμα ‒ντ  πρὸ τοῦ ‒σ ἀποβλήθηκε  μέ ταυτόχρονη ἔκταση τοῦ βραχέος ‒ο  σὲ μακρό‒ου {= ἀντἐκταση }