Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ὅσοι γεννηθήκαμε ἀρχὲς τῆς δεκαετίας '60 —ἐγὼ τὸ 1962—δηλ.πρωτοπήγαμε  στὸ Δημοτικὸ τό 1967  καὶ  στὸ Γυμνάσιο τό 1973,ζήσαμε τὴν ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ τῶν κόμικς τὰ ὁποῖα ἄρχισαν νὰ ἀναπτύσσονται γύρω στὸ 1969—70 . Τυχερὴ καὶ ἐν ταυτῷ ἄτυχη ἡ γενιὰ μας·  τυχερὴ γιατὶ πρόλαβε τὴν χρυσῆ ἐποχὴ τῆς μουσικῆς, ἑλληνικῆς καὶ ξένης, θαύμασε —όσοι πρόλαβαν—τὴν μεγάλη ΒΡΑΖΙΛΙΑ  τοῦ ΠΕΛΕ ,τοῦ ΤΟΣΤΑΟ,  τοῦ ΖΑΪΡΖΙΝΙΟ κλπ στὸ Μουντιὰλ τοῦ Μεξικοῦ τὸ 70 νὰ διαλύει στὸν Τελικὸ 4‒1 ,τὴν μεγάλη Ἰταλία τοῦ ΜΑΤΣΟΛΑ , τοῦ ΡΙΒΑ, τοῦ ΜΠΟΝΙΣΕΝΙΑ καὶ τοῦ κατενάτσιο.. Πανηγυρίσαμε μὲ τὸν ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ τὴν πρόκριση στὸν Τελικὸ τοῦ ΓΟΥΕΜΠΛΕΫ τὸ 1971 , ρεμβἀσαμε  μὲ τὸν "ἀέρινο"  ΑΓΙΑΞ καὶ  τὴν μεγάλη Ὁλλανδία τοῦ ΚΡΟΫΦ  στὸν "ἄτυχο" τελικὸ τοῦ Μονάχου τὸ 1974. Ὑπῆρξε καὶ ἄτυχη ἡ γενιὰ μας  διότι μεγάλωσε μέσα στὴν Χούντα—Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967—  ποὺ κυνηγοῦσε τὰ..μπλουτζὴνς καὶ τὰ μακρυὰ μαλλιά καὶ τὸ πιὸ ΠΙΚΡΟ ἀπὸ.ὅλα , ἀφήσαμε τὴν παιδικὴ μας ἡλικία μ

  Ὡς  " ΔΑΙΜΟΝΕΣ " (αὐτὸς εἶναι ὁ τίτλος στὰ Ρωσικά—στὰ ἑλληνικὰ προτιμήθηκε ὁ τίτλος "Δαιμονισμένοι" γιὰ τὴν ἀποφυγὴ  ἄσχετων συνειρμῶν) ὁ Ντοστογιέφσκι ἐννοεῖ τοὺς ὁμἰλους ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ στὴ τσαρική  Ρωσία τοῦ 19ου αἰ. ( σοσιαλιστῶν, ἀναρχικῶν, μηδενιστῶν, κομμουνιστῶν κλπ) ὅπου κι ὁ ἴδιος εἶχε συμμετάσχει μάλιστα  συλληφθεὶς καὶ καταδικασθεὶς  σὲ θάνατο ,ἀλλὰ γλύτωσε τήν τελευταία στιγμὴ τυχὼν  χάριτος ἐκ μέρους  τοῦ Τσάρου (1849).  Ἔχει ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ὁ Ντοστογιέφσκι καὶ περιγράφει  στὸ παρὸν ἀριστούργημα τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας, τὸν ΠΥΡΗΝΑ πάσης ἐπαναστατικῆς ἰδεολογίας ποὺ ἐπαγγέλλεται τὴν ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣῼ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.  Οἱ ἐπαναστάτες χωρίζουν τοὺς ἀνθρώπους —λέει ὁ Ντ.—σὲ δύο κατηγορίες:  τὴν ΑΓΕΛΗ τῶν 9/10 καὶ τοὺς "σοφοὺς" ἡγήτορες τ ῆς Ἐπανάστασης ,τὸ 1/10τὴν λεγόμενη  ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Γιὰ νὰ πετύχει λοιπὸν, ἡ Ἐπανάσταση πρέπει ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΘΟΥΝ ΟΣΟΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ὥστε στὴν Ἀγέλη (=τὴ μᾶζα, τὸν "λαό" ) νὰ ἀπομείνουν οἱ ΜΗ ΣΚΕΠΤ