ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ.
Συστήνω σὲ ὅσους ἐνδιαφἐρονται γιὰ τὴν βυζαντινὴ Ἱστορία, πρὶν διαβάσουν Ὀστρογκόρσκι ἤ Βασίλιεφ , νὰ ρίξουν μιὰ ματιὰ στὸ εἰσαγωγικὸ ἐγχειρίδιο "Η ΒΥΖΑΝΤΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ" (βλ. φωτό) τοῦ γνωστοῦ βυζαντινολόγου Ράνσιμαν —ἄν καὶ διαφωνῶ μὲ τὸν τίτλο "θεοκρατία". Δὲν θὰ κάνω παρουσίαση ἐδῶ αὐτοῦ τοῦ θεμελιακοῦ βιβλίου (γιὰ κάθε ἱστορικό) ἁπλῶς θὰ συνοψίσω τέσσερα , χαρακτηριστικὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς μελέτης: 1. τὴν αὐτοκρατορία οἱ βυζαντινοὶ (οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν τὴν ὀνόμασαν "βυζαντινή", ἀλλὰ πάντοτε ΡΩΜΑΪΚΗ* ) τὴν θεωροῦσαν ἐπίγειο ἀντίγραφο τῆς Βασιλείας τοῦ θεοῦ. Κατὰ συνέπειαν ,ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ θεωρεῖτο ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, σὲ ὅλη τὴν γῆ, ἐξ οὗ καὶ ἡ οἰκουμενικὴ ἰδεολογία τῆς βυζ.αὐτοκρατορίας DOMINIO MUNDI (ποὺ ἀργότερα συμβολίστηκε μὲ τὸν Δικἐφαλο Ἀετό). 2. στὸ Βυζάντιο δὲν ὑπῆρχε διάκριση Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας· στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὴν λέξη "Ἐκκλησία" οἱ βυζαντινοὶ ἐννοοῦσαν ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῶν πιστῶν (ζώντων τε