Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὴν Βίβλο ἕως τοὺς Νεοπλατωνικούς.
Ἐν συνόψει· 1) στὸν Ὅμηρο ἡ ψυχὴ ἀναφέρεται στὸν χαρακτῆρα {=θυμό} τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι ἐπιβιώνει ὡς ΣΚΙΑ στὸν Ἅδη. 2) στὴν Βίβλο ἡ ψυχὴ ἀναφέρεται στὸν ὅλον ἄνθρωπο ὡς ψυχοσωματικὴ ὀντότητα —ὁ ἑβραϊκὸς ὅρος εἶναι nephesh נֶ֫פֶשׁ καὶ σημαίνει "ζωή" — καὶ βεβαίως ἀποτελεῖ κτῖσμα τοῦ θεοῦ. 3) στοὺς ὀρφικοὺς καὶ τὸν Πλάτωνα ἠ ψυχὴ εἶναι προαιώνια ,ἀθάνατη, ἄρα θεϊκή, καὶ ἐνσαρκοῦται στὴν ὕλη, ὁπότε ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σώματος {αύτὸ σημαίνει ἄλλωστε ὁ πλατωνικὸς ὁρισμὸς τῆς φιλοσοφίας ὡς "μελέτης θανάτου" }. 4) στὸν Ἀριστοτέλη ἠ ψυχὴ ἀποτελεῖ τὴν ἐντελέχεια τοῦ σώματος δηλ. τὴν Πορεία ἀπὸ τὴν γέννηση ἑως τὸν θάνατο ἑκάστου ἀτόμου. 5) στούς νεοπλατωνικοὺς ἡ ψυχὴ εἶναι ἡ ἐκπόρευση τοῦ Νοῦ καὶ ὁ δημιουργὸς τοῦ φυσικοῦ κόσμου τὸν ὁποῖον πλάθει ἀπὸ τὰ τέσσερα στοιχεῖα (πῦρ, ἀήρ, γῆ, ὕδωρ) τῆς ἂμορφης προϋπάρχουσας ὕλης. Ἐννοεῖται ὅτι ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις ἡ Πλατωνικὴ ἦταν ἐκείνη ποὺ ἐπηρέασε πε