Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὴν Βίβλο ἕως τοὺς Νεοπλατωνικούς.

 Ἐν συνόψει·

1) στὸν Ὅμηρο ἡ ψυχὴ ἀναφέρεται στὸν χαρακτῆρα {=θυμό} τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι ἐπιβιώνει ὡς ΣΚΙΑ στὸν Ἅδη.

2) στὴν Βίβλο ἡ ψυχὴ ἀναφέρεται στὸν ὅλον ἄνθρωπο ὡς ψυχοσωματικὴ ὀντότητα —ὁ ἑβραϊκὸς ὅρος εἶναι nephesh נֶ֫פֶשׁ  καὶ σημαίνει "ζωή" —  καὶ βεβαίως ἀποτελεῖ κτῖσμα τοῦ θεοῦ.

3) στοὺς ὀρφικοὺς καὶ τὸν Πλάτωνα ἠ ψυχὴ εἶναι προαιώνια ,ἀθάνατη,  ἄρα θεϊκή, καὶ ἐνσαρκοῦται στὴν ὕλη,  ὁπότε ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς  ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σώματος  {αύτὸ σημαίνει ἄλλωστε ὁ  πλατωνικὸς ὁρισμὸς τῆς φιλοσοφίας ὡς "μελέτης θανάτου" }.

4) στὸν Ἀριστοτέλη ἠ ψυχὴ ἀποτελεῖ τὴν ἐντελέχεια τοῦ σώματος δηλ. τὴν Πορεία ἀπὸ τὴν γέννηση ἑως τὸν θάνατο ἑκάστου ἀτόμου.

5) στούς νεοπλατωνικοὺς ἡ ψυχὴ εἶναι  ἡ  ἐκπόρευση τοῦ Νοῦ  καὶ ὁ δημιουργὸς τοῦ φυσικοῦ κόσμου   τὸν ὁποῖον πλάθει ἀπὸ τὰ τέσσερα στοιχεῖα (πῦρ, ἀήρ, γῆ, ὕδωρ)  τῆς ἂμορφης προϋπάρχουσας ὕλης.

 Ἐννοεῖται ὅτι ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις ἡ Πλατωνικὴ ἦταν ἐκείνη ποὺ  ἐπηρέασε περισσότερο τὴν Δυτικὴ Σκέψη. Ἀπόδειξη γι αὐτὸ εἶναι ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς σὲ λογικό, συναίσθημα καὶ ὁρμές, κατ' ἀντιστοιχίαν τοῦ πλατωνικοῦ χωρισμοῦ σὲ Λογιστικόν, Θυμοειδές, Ἐπιθυμητικόν.

Καὶ βεβαίως ἡ μεγαλύτερη συνεισφορὰ στὴν Δυτικὴ  Ψυχολογία μετὰ τὸν Πλάτωνα, ὑπῆρξε ἡ ἀνάδειξη ἀπὸ τὸν Φρόϋντ  (Freud) τὸν 20ο αἰ. 

τοῦ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ μέρους τῶν ψυχικῶν διεργασιῶν τοῦ ἀνθρώπου.