Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὴν Βίβλο ἕως τοὺς Νεοπλατωνικούς.
Ἐν συνόψει·
1) στὸν Ὅμηρο ἡ ψυχὴ ἀναφέρεται στὸν χαρακτῆρα {=θυμό} τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι ἐπιβιώνει ὡς ΣΚΙΑ στὸν Ἅδη.
2) στὴν Βίβλο ἡ ψυχὴ ἀναφέρεται στὸν ὅλον ἄνθρωπο ὡς ψυχοσωματικὴ ὀντότητα —ὁ ἑβραϊκὸς ὅρος εἶναι nephesh נֶ֫פֶשׁ καὶ σημαίνει "ζωή" — καὶ βεβαίως ἀποτελεῖ κτῖσμα τοῦ θεοῦ.
3) στοὺς ὀρφικοὺς καὶ τὸν Πλάτωνα ἠ ψυχὴ εἶναι προαιώνια ,ἀθάνατη, ἄρα θεϊκή, καὶ ἐνσαρκοῦται στὴν ὕλη, ὁπότε ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σώματος {αύτὸ σημαίνει ἄλλωστε ὁ πλατωνικὸς ὁρισμὸς τῆς φιλοσοφίας ὡς "μελέτης θανάτου" }.
4) στὸν Ἀριστοτέλη ἠ ψυχὴ ἀποτελεῖ τὴν ἐντελέχεια τοῦ σώματος δηλ. τὴν Πορεία ἀπὸ τὴν γέννηση ἑως τὸν θάνατο ἑκάστου ἀτόμου.
5) στούς νεοπλατωνικοὺς ἡ ψυχὴ εἶναι ἡ ἐκπόρευση τοῦ Νοῦ καὶ ὁ δημιουργὸς τοῦ φυσικοῦ κόσμου τὸν ὁποῖον πλάθει ἀπὸ τὰ τέσσερα στοιχεῖα (πῦρ, ἀήρ, γῆ, ὕδωρ) τῆς ἂμορφης προϋπάρχουσας ὕλης.
Ἐννοεῖται ὅτι ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις ἡ Πλατωνικὴ ἦταν ἐκείνη ποὺ ἐπηρέασε περισσότερο τὴν Δυτικὴ Σκέψη. Ἀπόδειξη γι αὐτὸ εἶναι ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς σὲ λογικό, συναίσθημα καὶ ὁρμές, κατ' ἀντιστοιχίαν τοῦ πλατωνικοῦ χωρισμοῦ σὲ Λογιστικόν, Θυμοειδές, Ἐπιθυμητικόν.
Καὶ βεβαίως ἡ μεγαλύτερη συνεισφορὰ στὴν Δυτικὴ Ψυχολογία μετὰ τὸν Πλάτωνα, ὑπῆρξε ἡ ἀνάδειξη ἀπὸ τὸν Φρόϋντ (Freud) τὸν 20ο αἰ.
τοῦ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ μέρους τῶν ψυχικῶν διεργασιῶν τοῦ ἀνθρώπου.
