Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ἡ πιὸ σοβαρὴ κριτικὴ κατὰ τοῦ χριστιανισμοῦ δέν προῆλθε  ἀπὸ ΜΗ χριστιανούς φιλοσόφους , ἄθεους κλπ  ὅλων τῶν ἐποχῶν (ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ—ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ—ΝΙΤΣΕ κλπ) ἀλλὰ ἀπὸ θεολόγους,  μέ ἀφετηρία ἐκείνους τῆς λεγόμενης "ἐσχατολογικῆς" σχολῆς τοῦ 19ου αἰ.  ( Weiss,   Schweitzer  ) οἱ ὁποῖοι συνειδητοποίησαν ὀτι ἀπὸ τὰ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ βιβλικὰ κείμενα (ἐπιστολὲς Παύλου, Κατά Μᾶρκον κλπ) προκύπτει ὅτι ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ποὺ πρόβλεψε τὴν ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ἔλευση τοῦ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ , ἡ ὁποία ὅμως ΔΕΝ ΗΡΘΕ....    Ὀ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ αὐτὸς "ἀποκαλυπτισμός" {=προφητεία ἑνὸς ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ Τἐλους} ἀποτελεῖ καὶ τὴν πιὸ σημαντικὴ κριτικὴ κατὰ τοῦ χριστιανισμοῦ διότι παρουσιάζει ἕναν Ἰησοῦ νὰ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΕΞΩ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΕΨΗ... Συγκεκριμένα : βοᾱ ἡ Καινὴ Διαθήκη ὅτι ὁ Ἰησοῦς κήρυξε τὸν ΕΡΧΟΜΟ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ΕΝΤΟΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ.  Ἄπειρα τὰ χωρία ἐπ'σύτοῦ.καὶ ἰδοὺ μερικά: < ὅταν ἴδητε ταῦτα γενόμενα ,γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λἐγω ὑμῖ

Κατὰ τὴν σύγχρονη ἐποχὴ κατηγορήθηκε ὁ ἀρχέγονος χριστιανισμὸς ἀπὸ πολλούς ὅτι δὲν διέθετε ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ἠθική. Κήρυξε δηλ. τὴν ἐλεημοσύνη ἀλλὰ δὲν πρότεινε τρόπους ἐξάλειψης τῆς ΦΤΩΧΙΑΣ καὶ τῆς ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ.  Καὶ πράγματι ὁ ἀρχέγονος χριστιανισμὸς ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ γιὰ τὴν ἀδικία τῆς ἐποχῆς ἐμφάνισής του στὴν ρωμαϊκὴ αύτοκρατορία ,ἀλλὰ ἀπευθύνθηκε μὸνον ὡς θρησκεἰα στὴν ΑΤΟΜΙΚΗ ἠθικὴ τοῦ καθενός.  Κήρυξε κατὰ τῆς δουλείας ἀλλὰ δέν ἔκανε ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐξάλειψη της.  Εἶναι ἐξάλλου γνωστὸ ὅτι οἱ πρῶτες Ἐκκλησίες δέν ἐφάρμοσαν πέραν τῆς ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ καμμία...ἐπενδυτικὴ πολιτικὴ τῶν περιουσιῶν τους μέ ἀποτέλεσμα μέσα σὲ μικρὸ διάστημα νὰ ΠΤΩΧΕΥΣΟΥΝ.... Ὡστόσο ἡ αἰτία γιὰ ὅλα αύτὰ δὲν ἦταν ἡ ἀναλγησία ἢ ἡ ἀβελτηρία τῆς πρώτης Ἐκκλησίας οὔτε ὁ δισταγμὸς της νὰ ἐκφράσει κοινωνικὰ αἰτήματα.  Ὁ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ λόγος  ποὺ ἡ Ἐκκλησία δέν ἔκανε ...κοινωνικοὺς ἀγῶνες ἦταν ἡ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ἀντίληψη τῶν πρώτων χριστιανῶν ὅτι ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ δηλ. ἡ Δευτέρα Παρουσία, οπὸτε ΔΕΝ

Δὲν εἶναι εὐρέως γνωστὸς ὀ ποιητὴς Φ.Μπαρλᾶς —καὶ σὲ μένα τὸν ἔκανε γνωστὸ ὁ φίλος του ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ—ὅμως  ὐπῆρξε ποιητής ...χειρουργικῆς εἰρωνείας γιὰ τοὺς μύθους τῆς Μεταπολίτευσης καὶ ὄχι μὸνο  (γι αύτὸ καὶ δὲν διαφημίστηκε ἀπὸ τὰ διάφορα κὸμματα...) Πέθανε νεώτατος, 50 μόλις χρόνων,ν τὸ 1975 ἀπὸ τὴν ἐπάρατο καὶ λίγο πρὶν τὸ Τέλος ἔγραψε τὸ συγκινητικὸ ποίημα "ΚΑΙ ΠΑΛΙ" ποὺ δημοσιεύω παρακάτω μαζὶ μὲ τὸ σατιρικὸ "ΣΑΝ ΛΟΝΤΑΡΙΑ"  γιὰ τοὺς κατὰ φαντασίαν ἀντιστασιακοὺς ἐπὶ χούντας... Δὲν ἀνήκει βεβαίως ὁ Μπαρλᾶς στοὺς μέγιστους ποιητές μας, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ ἀνθολογηθεῖ στὰ σχολικὰ βιβλία ὅπου παρελαύνουν τόσοι καὶ τόσοι τυχάρπαστοι μὲ τὸ μοναδικὸ προσὸν ὅτι ἦταν (ἢ δήλωναν...) ἀριστεροί...

Πρὀκειται γιὰ μιὰ διάλεξη τοῦ ἀείμνηστου καθηγητῆ Συστηματικῆς Θεολογίας στὸ ΕΚΠΑ Κων/νου ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ  παρουσιασθεῖσα στὴν ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τοῦ μακρυνοῦ 1983 στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν.  Τὴν διἀλεξη ἐκείνη παρακολούθησα κι ἐγώ— ἂν καὶ τὸ 1983 δὲν ἤμουν πιὰ φοιτητὴς τῆς Θεολογίας ἀλλὰ τῆς  Κλασσικῆς Φιλολογίας στὴν Φιλοσοφικὴ Ἀθηνῶν. Τύχῃ ἀγαθῇ , ἡ ὀμιλία ἐκείνη σώζεται ὁλόκληρη στὸ διαδίκτυο μαζὶ μέ τὶς παραγράφους ποὺ λόγῳ χρόνου  παρελήφθηκαν ἀπὸ τὸν Παπαπέτρου καὶ δέν ἐκφωνήθηκαν σὲ ἐκεὶνη τὴν διάλεξη. Παρακάτω σταχυολογῶ κάποια  σημεῖα  ἐκείνης τῆς σπάνιας διάλεξης τοῦ ἀγαπημένου μας καθηγητῆ Παπαπέτρου (καὶ μένα καὶ τῆς θεολόγου ἀδερφῆς μου καὶ πλείστων ὅσων φοιτητῶν  τὸν γνώρισαν...)  περὶ Πίστεως καὶ Γνώσεως : < Γνώση εἶναι ἡ παρουσία τοῦ ὄντος ὡς νοήματος στὸν χῶρο τοῦ ὐποκειμένου... ....Πίστη εἶναι  ἡ δύναµη ποὺ κινεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ  ξεπερνᾶ τὸ δεδοµένο, τὸ  γνωστό , τό πραγµατικό , µὲ τὴν πραγµάτωση τοῦ  “οὔπω* ὄντος”, ὅταν αὐτὸ τὸ "οὔπω ὄν"  δὲν εἶναι ἄλλο ἀ

 Στὴν μαρμάρινη στήλη  τῆς φωτογραφίας  ἀναγράφεται  ἕνας κανονισμὸς βιβλιοθήκης ἡλικίας 1900 χρόνων προερχόμενος ἀπὸ την  βιβλιοθήκη τοῦ Πανταίνου στὴν ἀρχαία ἀγορὰ τῶν Ἀθηνῶν (1ος αἰ. μΧ.) Ὁ Τῖτος Φλάβιος Πάνταινος ὑπῆρξε Ἀθηναῖος φιλόσοφος , ἱερέας τῶν Μουσῶν καὶ πλούσιος Ρωμαῖος πολίτης  τῆς οἰκὀγἐνειας τῶν Φλαβίων,  ὁ ὁποῖος  ἀνήγειρε ὡς δωρεά,  στὴν ἀρχαία ἀγορὰ τῶν Ἀθηνῶν τὴν ὁμώνυμη βιβλιοθήκη  καὶ δὲν ἔχει σχέση βεβαίως μὲ τὸν συνώνυμο του ἀλεξανδρινὸ χριστιανὸ φιλόσοφο τοῦ 2ου αἰ.   Ἡ μαρμάρινη ἐπιγραφή  γραμμένη σὲ  μεγαλογράμματη ΒΑΚΧΥΛΙΔΕΙΑ γραφή  σώθηκε ἐνσωματωμένη στὸ ὑστερρορωμαϊκὸ τεῖχος, τὸ ὁποῖο κατασκευἀστηκε προχείρως περικλεῖον τὴν ρωμαϊκὴ Ἀθήνα {=σημ.ΠΛΑΚΑ} μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς πόλης ἀπὸ τοὺς Ἐρούλους τὸ 267μΧ.  Τό κείμενο ποὺ ἔχει ὀρθογραφικὰ λάθη* {πχ."ΑΝΥΓΗΣΕΤΑΙ" ἀντὶ τοῦ ὀρθοῦ "ΑΝΟΙΓΗΣΕΤΑΙ"—ἡ λέξη  "βυβλίον" μέ "υ" δὲν εἶναι λανθασμένη διότι ἀνἀγεται  στὴν φοινικικὴ πόλη ΒΥΒΛΟ  τοῦ Λιβάνου ποὺ  στὴν ἀρχαιότητα ἦταν