Διαμαντῆς Κούτουλας

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ  ΠΟΤΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ  περί—δῆθεν—ἀνεξιθρησκίας,  δεδομένου ὅτι ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ΗΤΑΝ  ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΗ   (βλ πχ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ΙΟΥΔΑΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ) . Ὅσοι διωγμοὶ ἔγιναν κατὰ τῶν Χριστιανῶν  εἶχαν ΠΟΛΙΤΙΚΑ ἐλατὴρια , ἦταν δηλ. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, ἐπειδὴ οἱ χριστιανοί ΑΡΝΟΥΝΤΟ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ   (ὄχι ΟΛΟΙ οἱ χριστιανοί, ὑπῆρχαν καὶ ἀρκετοὶ γνωστικίζοντες χριστιανοὶ ποὺ ἐδέχοντο νὰ θυμιατίσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Αύτοκράτορα...) .  Καὶ βεβαίως ὅλη αὐτὴ ἡ νομοθεσία ἀποτελοῦσε ΑΤΟΜΙΚΗ πρωτοβουλία  συγκεκριμμένων αὐτοκρατὀρων σὲ εἰδικὲς στιγμὲς ποὺ κινδύνευε τὸ Κράτος ἀπὸ ἐξωτερικὲς ἀπειλές.  Στὴν πραγματικότητα ,τὸ περιλάλητο "Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων"  ἦταν μιὰ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ποὺ ἔστειλε ὁ ΛΙΚΙΝΙΟΣ  στὶς 13  ΙΟΥΝΙΟΥ 313 μΧ  πρὸς στὸν  Δοικητὴ Βιθυνίας στὴν Νικομήδεια ὅπου τοῦ ἀνακοινώνει ὅτι συμφωνησαν μὲ τὸν ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ὅταν συναντήθηκαν στὸ ΜΙΛΑΝΟ (ἀρχ.ΜΕΔΙΟΛΑΝΑ) νὰ ἀκολουθήσουν τὴν πολιτικὴ τοῦ ΓΑΛΕΡΙΟΥ ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν 30ή‒ΑΠΡ‒ 311μΧ εἶχε πα

Ὁ Κωνσταντῖνος  ἀπὸ τὸν πρῶτο του γάμο μὲ τὴν ΜΙΝΕΡΒΙΝΗ εἶχε ἀποκτήσει ἕναν ἐξαίρετο γυιὸ τὸν ΚΡΙΣΠΟ.  Ἀργὀτερα ὁ μεσῆλιξ Κωνσταντῖνος ,μᾶλλον γιὰ λόγους πολιτικῆς σκοπιμότητας νυμφεύθηκε τὴν νεαρὴ κόρη τοῦ Μαξιμιανοῦ ΦΑΥΣΤΑ .  Φαίνεται ὅτι γύρω στὸ 326 μΧ ἡ Φαῦστα θέλοντας νὰ παρακάμψει ἀπὸ τὰ δικαιώματα τοῦ θρόνου τὸν Κρίσπο ,ὑπὲρ τῶν δικῶν της τέκνων (στὰ ὁποῖα ἀνῆκε καὶ ὁ μετέπειτα αὐτοκράτωρ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Β’)  τὸν  συκοφάντησε στὸν πατέρα του καί σύζυγό της Κωνσταντῖνο  ὅτι τῆς ἔκανε ἀνήθικες προτάσεις καὶ  τότε  ὁ αύτοκράτωρ  Κωνσταντῖνος ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΤΟΝ ΓΥΙΟ ΤΟΥ ΚΡΙΣΠΟ  μέ συνοπτικὲς διαδικασίες (πιθανῶς μὲ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ) στὴν ΠΟΛΑ τῆς σημερινῆς Κροατίας τὸ 326μΧ. Γράφει ἐν προκειμένῳ  ὁ ΖΩΣΙΜΟΣ ἡ πιὸ κοντινὴ πηγὴ στὰ γεγονότα : "Κρίσπον γὰρ παῖδα ...εἰς ὑποψίαν ἐλθόντα τοῦ Φαύστῃ τῇ μητριᾷ συνεῖναι...ἀνεῖλεν" (ΖΩΣΙΜΟΣ, ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, Β', 2,29,2) [Μετάφραση:  ἐπειδὴ ὐποψιάστηκε ὅτι ὁ γυιὸς του Κρίσπος εἶχε ἐρωτικὲς σχέσεις μὲ τὴν μητρυιά του Φαῦστα τὸν ἐκτέλεσε].  Μαθαὶνοντας

  Στά "ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ"   ὁ Ἀριστοτέλης  μιλᾶ γιὰ μιὰν  ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ καὶ ΑΓΡΑΦΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ τοῦ Πλάτωνος σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ Πλάτων  θεωροῦσε ὡς  Ἔσχατες Ἀρχὲς τοῦ Παντὸς τὸ ΕΝ καὶ τὸ ΑΠΕΙΡΟΝ, κάτι ποὺ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ μέ τὴν θεωρία τῶν ΙΔΕΩΝ {=μορφῶν} τῶν πλατωνικῶν Διαλόγων: < ... ὡς μὲν οὖν ὕλην τὸ μέγα καὶ τὸ μικρὸν εἶναι ἀρχάς, ὡς δ' οὐσίαν τὸ ἕν: ἐξ ἐκείνων γὰρ κατὰ μέθεξιν τοῦ ἑνὸς [τὰ εἴδη] εἶναι τοὺς ἀριθμούς.> {ΑΡΙΣΤ., ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ, 987b18-988a15} {ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: τὸ Μέγα καὶ τὸ Μικρὸ —ΑΠΕΙΡΟΝ—εἶναι ἀρχὲς ὡς Ὕλη, ἐνῶ τὸ ΕΝΑ  εἶναι ἀρχή ὡς Οὐσία. Καὶ  οἱ Ιδέες εἶναι οἱ ΑΡΙΘΜΟΙ ποὺ προκύπτουν ὅταν  τὸ Μέγα καὶ τὸ Μικρό —ΑΠΕΙΡΟΝ— μετέχει στὸ ΕΝΑ ]. Παρόμοια περὶ ΕΝΟΣ καὶ ΑΠΕΙΡΟΥ δίδαξε καὶ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ὁ Πλάτων στὴν περίφημη —καὶ μᾶλλον μοναδική—Διἀλεξη του "Περὶ τάγαθοῦ" λίγα χρόνια πρὶν τὸν θἀνατό του*. Ἄρα μποροῦμε νὰ συμπερἀνουμε ὅτι τὶς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ του  φιλοσοφικὲς ἀντιλήψεις  ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΞΕΘΕΣΕ ὁ Πλάτων στοὺς Διαλόγους του, παρὰ μὸνον ΥΠΑΙΝΙΚΤΙΚΩΣ**. Αὐτό βεβαι

 Μεγαλοφυία βεβαίως ὁ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ (πχ. ζωγραφίζοντας ΑΝΙΣΟΫΨΗ τὰ δύο μέρη τοῦ προσώπου στὴν ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ πέτυχε αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε σήμερα αἰνιγματικὸ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ).  Ὅμως στὶς δὺο ἐκδοχὲς τοῦ πίνακα τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ κρύβεται ὁ ΑΛΗΘΙΝΟΣ "ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ".  Ἐξηγῶ· στὴν παλαιότερη ἐκδοχὴ τοῦ πίνακα ,τοῦ 1486, ποὺ σήμερα κοσμεῖ τὸ Μουσεῖο τοῦ ΛΟΥΒΡΟΥ*, ἀπεικονίζεται  προκλητικὰ καὶ ΑΙΡΕΤΙΚΑ θὰ λέγαμε, Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ  ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΒΑΠΤΙΣΤΗ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ μὲ ἕναν περίεργο  & ἀνεξήγητο τρόπο, ἀλλὰ πάντως σαφῆ.  Στήν "διορθωμένη " ἐκδοχὴ  τοῦ 1508 (ποὺ σήμερα βρίσκεται στὴν  Ἐθνικὴ Πινακοθήκη τῆς πλατείας Τράφαλκαρ τοῦ ΛΟΝΔΙΝΟΥ**) ὁ ΑΓΓΕΛΟΣ δὲν δείχνει πιὰ  εὐθέως τὸν μικρὸ Βαπτιστή, ὅμως ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΜΕ ΝΟΗΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ  ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΙΗΣΟΥ.  Εἶναι προφανὲς ὅτι καὶ στοὺς δύο αύτοὺς πίνακές του ὁ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ  ἤθελε νὰ δείξει ΚΑΤΙ σχετικὰ μὲ τὴν  ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ   τοῦ  ΒΑΠΤΙΣΤΗ ποὺ ἐμεῖς σήμερα ἀγνοοῦμε.  Πιθανῶ

 Ὁ Πλάτων στὸ 10ο βιβλίο τῶν " ΝΟΜΩΝ " παρουσιάζει  τὶς θεολογικὲς του ἀντιλήψεις στὸν μονὸλογο τοῦ ἀνώνυμου ΑΘΗΝΑΙΟΥ Νομοθέτη ( πού πιθανῶς ὑποκρύπτει τὶν ἴδιο) σὲ μιὰν ἐποχὴ ποὺ στὴν Ἑλλἀδα ἀνοικοδομοῦνται νέες πόλεις (πχ.Μεγαλόπολις) ἢ ξανακτίζονται παλιές (πχ.Μεσσήνη) καὶ ζητοῦνται νομοθέτες ἁπὸ τὸ περιβάλλον τῆς  πλατωνικῆς Ἀκαδημίας.  Ἡ υπόθεση τῶν "ΝΟΜΩΝ"  ἔχει ὡς ἑξῆς· τρεῖς γέροντες νομοθέτες, ὁ Σπαρτιἀτης ΜΕΓΓΙΛΟΣ, ὁ Κνώσιος ΚΛΕΙΝΙΑΣ καὶ ὁ ΑΝΩΝΥΜΟΣ Ἀθηναῖος συζητοῦν καθ'ὀδὸν πρὸς τὸν Δικταῖο  Ἄντρο ποιοὺς νόμους θὰ θεσπίσουν στὴν ἀναβίωση μιᾶς κατεστραμμένης πόλης πού πρόκειται νὰ ξανακτίσουν  οἱ κάτοικοι τῆς Κνωσοῦ. Στό 10ο βιβλίο λοιπὸν ἡ συζήτηση ἔχει φτάσει στὸ σημεῖο γιὰ τὸν τρόπο νομοθετικῆς καταπολέμησης τῆς  ΑΘΕΪΑΣ ποὺ ὀδηγεῖ τὴν νεολαία στὸν ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟ.  Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀθεΐα θεμελιοῦται στὴν (ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΑ) ἀντίληψη ὃτι τὰ στοιχεῖα τῆς ὕλης Κ̣ΙΝΟΥΜΕΝΑ ΤΥΧΑΙΑ πλάθουν κόσμους,  ὁ Ἀθηναῖος Ἀνώνυμος νομοθἐτης (δηλ. ὁ Πλάτων)  προτίθεται νά ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ