"ΟΥΣΙΑ" ΚΑΙ "ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ" ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
Ἐν συνόψει· 1) Ἡ πρώτη φιλοσοφικὴ ἔννοια στὴν ἱστορία τοῦ Πνεύματος εἶναι ἡ ἔννοια τῆς ΑΡΧΗΣ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ δημιούργημα τῶν Ἰώνων φυσικῶν, τῶν πρώτων Προσωκρατικῶν δηλαδή. Κατ' αύτούς <Ἀρχή> σημαίνει τὸ νόμο πού διἐπει τὸ πᾶν, τὴν ΜΙΑ οὐσία ἀπὸ ὅπου προκὐπτουν τὰ ὄντα πού ἀντιλαμβανόμαστε. Ὁπωσδήποτε ἡ ἔννοια τῆς <ΜΙΑΣ ΑΡΧΗΣ> ἀποτελεῖ ἐνορατικὴ σκἐψη, διότι δέν ὑπάρχει τίποτα στὴν ἐμπειρικὴ πραγματικότητα ποὺ νὰ μᾶς ὑποβάλλει τὴν ἰδέα περὶ ΜΙΑΣ Ἀρχῆς πίσω ἀπὸ τὴν ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ τοῦ Κόσμου. 2) Στὴν συνέχεια τὴν < Μία Ἀρχή> τῶν Ἰώνων φυσικῶν ὁ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ κωδικοποίησε ὡς τὸ <ΟΝ> , τὸ ὁποῖο κατόπιν ὁ ΠΛΑΤΩΝ ἀποκάλεσε < ΟΥΣΙΑ > . 3) Κατὰ τὸν ΠΛΑΤΩΝΑ , <Οὐσία> σημαίνει τὴν ἁμετάβλητη πραγματικὀτητα πίσω ἀπὸ τὰ αἰσθητά δηλ. οἱ καθολικὲς ἔννοιες, τοὺς ΓΕΝΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ (πχ. τὸ εἶδος "ἄνθρωπος") 4) Στὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ὅμως ἡ ἔννοια <ΟΥΣΙΑ> (καὶ μάλιστα ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ) ἀλλάζει περιεχόμενο καὶ σημαίνει τὰ ἐπί ...