"ΟΥΣΙΑ" ΚΑΙ "ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ" ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
Ἐν συνόψει· 1. Ἡ πρώτη φιλοσοφικὴ ἔννοια στὴν ἱστορία τοῦ Πνεύματος εἶναι ἡ ἔννοια τῆς ΑΡΧΗΣ ἡ ὁποία ἀποτελεῖ δημιούργημα τῶν Ἰώνων φυσικῶν, τῶν πρώτων προσωκρατικῶν δηλαδή. Κατ' αύτούς <ἀρχή> σημαίνει τὸ νόμο πού διἐπει τὸ πᾶν, τὴν οὐσία ἀπὸ ὅπου προκὐπτουν τὰ ὄντα πού ἀντιλαμβανόμαστε. Ὁπωσδήποτε ἡ ἔννοια τῆς <ΑΡΧΗΣ> ἀποτελεῖ ἐνορατικὴ σκἐψη, δέν ὑπάρχει στὴν ἐμπειρικὴ πραγματικότητα. Στὴν συνέχεια τὴν <ἀρχή> τῶν Ἰώνων φυσικῶν ὁ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ κωδικοποίησε ὡς τὸ <ΟΝ> , τὸ ὁποῖο κατόπιν ὁ ΠΛΑΤΩΝ ἀποκάλεσε < ΟΥΣΙΑ > , τὴν ἁμετάβλητη πραγματικὀτητα πίσω ἀπὸ τὰ αἰσθητά. 2. Στὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ὅμως ἡ ἔννοια <ΟΥΣΙΑ> ἀλλάζει περιεχόμενο καὶ σημαίνει τὰ ἐπί μέρους ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ ὄντα. Ἐνῶ δηλ. γιὰ τὸν Πλάτωνα τὸ ΕΙΔΟΣ "ἄνθρωπος" ἀποτελεῖ <οὐσία> ,γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη τό <εἶδος> ἀποτελεῖ ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΦΑΙΡΕΣΗ καὶ συνεπῶς <οὐσία> εἶναι μόνον ὁ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ἄνθρωπος: ὁ Σωκράτης, ὁ Καλλίας, ὁ Ἀλκιβιἀδης κλπ 3. Ἀργὀτερα ὁ ΠΛΩΤΙΝΟΣ, ὁ γεν